Φωτογραφίσαμε τις Σύγχρονες Εργάτριες Κλωστοϋφαντουργίας στην Ελλάδα

Κείμενο: Μελπομένη Μαραγκίδου

Τις βλέπω που μπλέκουν και ξεμπλέκουν με ταχύτητα αλλά λεπτότητα τις κλωστές. Αναρωτιέμαι πόσες φορές έχουν επαναλάβει άραγε την ίδια κίνηση από την αρχή της βάρδιάς τους μέσα στην ημέρα. Την ίδια αυτή κίνηση, επί ώρες, μέρες, χρόνια. Γίνεται αυτόματα πια. Ίσως και να έχουν ρυθμίσει τις κινήσεις τους στον μονότονο ρυθμό των μηχανών, πάνω στο θόρυβο που αποτελεί το καθημερινό soundtrack της σκληρής εργασίας τους.

«Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο, σε ανάμνηση της διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες στο τομέα της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το γνωρίζετε;», ρωτώ τις εργάτριες κι άλλες κορδώνονται από περηφάνια και μου λένε πως «ναι» και λίγες παραδέχονται ότι δεν το ήξεραν.

Έχω έρθει στην Πεταλούδα, σε ένα από τα πιο ιστορικά εργοστάσια στην Αθήνα που δραστηριοποιείται διαθέτοντας στην Ελλάδα και το εξωτερικό κλωστές ραφής, κλωστές κεντήματος, νήματα χειροπλεκτικής και άλλα είδη χειροτεχνίας. Η ΚΛΩΣΤΑΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ ιδρύθηκε το 1944 από τον Ελευθέριο Δ. Μουζάκη και κάποτε απασχολούσε πάνω από 1.000 εργάτριες όμως πλέον έχουν απομείνει γύρω στις 200.

Στα ελάχιστα λεπτά που καταφέρνω να αποσπάσω την προσοχή τους από τη δουλειά σχολιάζουν τη δυσκολία του να δουλεύει μία γυναίκα σε ένα εργοστάσιο κι εστιάζουν κυρίως στις ευθύνες του να είσαι εργάτρια, σύζυγος και μάνα μαζί.

Σε μία περίοδο που τα εργασιακά δικαιώματα στην Ελλάδα έχουν καταστρατηγηθεί, ο σεξισμός βρίσκει καθημερινά θύματα τις γυναίκες, και οι ρόλοι συνεχώς γεμίζουν με νέες υποχρεώσεις, το αίτημα για καλύτερες συνθήκες εργασίας αλλά και ζωής φαίνεται να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο για τη γυναίκα από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα; Τίποτα. Πιο πολλές ευθύνες έχει η γυναίκα σήμερα. Προς το χειρότερο πάει η θέση μας. Έχουμε γίνει λάστιχο. Είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες για μία γυναίκα πλέον. Νομίζω οι προηγούμενες γενιές ήταν καλύτερες από εμάς.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά, να έχεις οικογένεια και να εργάζεσαι. Και να εργάζεσαι σε συνθήκες που έχει τρέξιμο κι άγχος να προλαβαίνεις την παραγωγή. Μετά από 8 ώρες δουλειάς και 2 ώρες μετακίνηση, θα πρέπει να πηγαίνεις σπίτι, όπου εκεί σε περιμένουν άλλα. Είναι δύσκολο όπως για κάθε γυναίκα με τα παιδιά, τον άντρα… και το να πρέπει να είσαι σωστή σε όλα αυτά.

Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα. Δεν είμαστε μόνο εργάτριες, έχουμε οικογένεια, παιδιά. Και είναι όλα πάνω μας. Τα καταφέρνουμε όμως, και τα καταφέρνουμε γιατί οι γυναίκες είμαστε ηρωίδες.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να δουλεύει κάποια γυναίκα στο εργοστάσιο. Δουλεύουμε εδώ και μετά κάνουμε υπερωρίες και στο σπίτι. Άντρας, παιδιά, δουλειές, υποχρεώσεις. Δεν σταματάμε ποτέ.

Οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες για να δουλεύει μία γυναίκα στα εργοστάσια. Υπάρχει πολύ κούραση. Και μετά από μία κουραστική μέρα, δεν μπορείς να φερθείς σαν γυναίκα όταν πας σπίτι, οπότε χάνεις και την ουσία σου. Εγώ είμαι μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη και ούτε που ξέρω πώς τα καταφέρνω.

Είναι δύσκολη η ζωή μιας γυναίκας και είναι δύσκολη και η δουλειά για εμάς στο εργοστάσιο. Ξεκινάω από το πρωί και καταλήγω στις 9 παρά το βράδυ στο σπίτι, να μαγειρέψω για το παιδί. Κοιμάμαι στις 12 και στις 4.00 πρέπει να σηκωθώ, να ετοιμαστώ για να πάρω το λεωφορείο να έρθω εδώ. Κάθε μέρα το ίδιο, χωρίς ξεκούραση. Θέλει πολύ δύναμη.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.