Η Βασιλική Τρουφάκου Δεν Πιστεύει Ότι Είναι Καθηλωτικά Όμορφη

Συναντώ τη Βασιλική Τρουφάκου στο νεοκλασικό κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Η τοποθεσία δεν είναι τυχαία. Σε λίγες ημέρες ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή του, πρωταγωνιστώντας στην παράσταση «Πόλεμος και Ειρήνη» του Λέοντος Τολστόι, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, με μία ομάδα επίλεκτων ηθοποιών όπως η Ρούλα Πατεράκη και ο Κώστας Καζάκος.

Η Βασιλική Τρουφάκου είναι μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της. Απόφοιτη του Εθνικού Θεάτρου, έχει δώσει σπουδαία δείγματα γραφής τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο, αλλά και την τηλεόραση, με επιτυχημένες συμμετοχές - από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και την Επίδαυρο μέχρι το κινηματογραφικό «Ουζερί Τσιτσάνης» και το τηλεοπτικό «Κάτω Παρτάλι». Μεταξύ άλλων, μιλάμε για την ομορφιά, με αφορμή τον ρόλο της ως «Μπελ» Ελέν, ενώ δεν μασά καθόλου τα λόγια της όταν η συζήτηση φτάνει στα κακώς κείμενα του κλάδου της.

VICE: Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στο «Πόλεμος και Ειρήνη»;
Βασιλική Τρουφάκου: Ήταν μια πρόταση της Ιόλης Ανδρεάδη, με την οποία τώρα συνεργαζόμαστε για δεύτερη φορά. Είχα πει «ναι» πριν διαβάσω το έργο και τον ρόλο. Είχα πει «ναι» στη συνεργασία. Έχω εμπιστοσύνη στην Ιόλη και τον Άρη Ασπρούλη, και μπορώ να πω πως είναι ακόμη καλύτερο από αυτό που φαντάστηκα. Νομίζω ότι είναι μία πραγματικά πολύ ωραία ομάδα. Όχι επειδή συνήθως το λέμε. Είναι από τις συνεργασίες τις οποίες αν τις έβλεπα, θα ήθελα να είμαι μέσα.

Ο ρόλος σου;
Ο ρόλος μου είναι της «Μπελ» Ελέν. Μια εξαιρετικά όμορφη και φιλόδοξη νέα γυναίκα. Ο Τολστόι περιγράφει ότι η «Μπελ» Ελέν, γράφοντας πως «όσο κι αν επιχειρούσε να μετριάσει την ομορφιά της, αυτό ήταν αδύνατο». Και λες, κοίτα ρε συ πως την έβλεπε ως γυναίκα και τι πρέπει κι εγώ να αποδώσω!

Πώς λειτουργεί σε εσένα αυτό;
Περιγράφει μία ομορφιά καθηλωτική, η οποία υπάρχει από τη φύση της, της γυναίκας αυτής, αλλά πιστεύω ότι είναι και η εσωτερική της λειτουργία τέτοια. Με την έννοια ότι η πολύ έντονη ομορφιά, δεν είναι η απλή αισθητική συμμετρία. Ίσως δηλαδή να είναι στην κακή τηλεόραση και τα κακά περιοδικά, που κάποιον μας τον παρουσιάζουν με τέτοιο τρόπο και μας πρήζουν με το ότι είναι πάρα πολύ όμορφος, μας το επιβάλλουν ως οπτική, ενώ είναι απλώς μία εξωτερική συγκυρία συμμετρίας, χρωμάτων και κιλών. Το πώς ακουμπάνε αυτοί οι ρόλοι σε εμένα έχει να κάνει με την εσωτερική διαδικασία. Πώς δηλαδή ένας άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει τέτοια συλλογική αίσθηση ή τέτοια συλλογική παραίσθηση; Όταν καλούμαι να υπερασπιστώ τέτοιους χαρακτήρες, βλέπω πως είναι πιο ανυπεράσπιστοι από άλλους. Εννοώ καλλιτεχνικά: όπως στη ζωή έτσι και στη σκηνή η «ανάγνωσή» τους μένει στην εικόνα τους. Βλέπω σαν μία δύναμη την ομορφιά τους. Σαν μία δύναμη της φύσης που τους έχει χαριστεί, αλλά και που οι ίδιοι έχουν μία επίγνωση. Πόσους ανθρώπους πάρα πολύ όμορφους γνωρίζουμε που δεν έχουν καμία επίγνωση;

Εσύ νιώθεις καθηλωτικά όμορφη όπως περιγράφει ο Τολστόι;
Όχι, εγώ καθηλωτικά όμορφη δεν νιώθω σε καμία περίπτωση (γέλια).

Όμορφη, σκέτο;
Είμαι γυναίκα, μου αρέσει να είμαι όμορφη. Δεν μου αρέσει να είμαι άσχημη. Όχι, δεν νιώθω καθηλωτικά όμορφη. Ένα από τα πράγματα που λίγο με νευριάζει είναι που της λέει ο Πιερ «Πω-πω, πώς είναι να ζεις με τέτοια ομορφιά;» και λέω, θα έρθει ο κόσμος και θα πει εντάξει «έλεος ρε παιδιά».

Γιατί ποινικοποιούμε την ομορφιά;
Αυτό δένει με αυτό που σου λέω, ότι είναι πιο ανυπεράσπιστοι αυτοί οι χαρακτήρες καλλιτεχνικά. Πέρυσι, για παράδειγμα, με την Ιόλη είχαμε κάνει τον «Μισάνθρωπο» και έκανα εγώ τη Σελιμέν. Δουλέψαμε σε έμμετρη απόδοση ένα πολύ δύσκολο κείμενο. Δουλέψαμε σκληρά για να αποδοθεί ο λόγος. Και ας πούμε, έτυχε να γράψουν πόσο μου ταιριάζει ο ρόλος. Λες και αν σου ταιριάζει, παίζεις ωραία το έμμετρο κλασικό έργο του 1666. Γι’ αυτό σου λέω, είναι πιο ανυπεράσπιστοι αυτοί οι χαρακτήρες. Με την έννοια ότι έχουν ένα δικό τους δίκιο, ένα δικό τους δράμα που εκτυλίσσεται πίσω από την εικόνα τους, το οποίο δεν αποδίδεται πάντα. Σπάνια.

Και συνήθως συμβαίνει για τους γυναικείους όμορφους χαρακτήρες, όχι για τους ανδρικούς.
Προφανώς. Παγκόσμιο είναι, βέβαια. Και στους άνδρες ισχύει. Θεωρώ ότι, για παράδειγμα, ο Μπραντ Πιτ είναι φανταστικός ηθοποιός και 30 χρόνια τώρα όλοι λέμε τι όμορφος που είναι. Πιστεύω ότι είναι πολύ καλύτερος ηθοποιός από ό,τι έχει αναγνωριστεί. Δηλαδή, συμβαίνει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη γιατί η ομορφιά θαμπώνει τον άλλον και δεν θέλει να πάει παρακάτω. Όταν κάτι λειτουργεί αισθητικά, μας φτάνει. Μας είναι αρκετό με έναν τρόπο.

Εσύ μπήκες στη διαδικασία να αποδείξεις ότι εκτός από όμορφη είσαι και καλή ηθοποιός;
Δεν πολυδίνω σημασία. Θεωρώ ότι η παρουσία μου έχει δύο-τρία πράγματα αυταπόδεικτα. Όχι ότι δεν τυχαίνει να ακούς μαλακίες. Πάμπολλες. Ακούς πράγματα όπως αυτό το «μου ταιριάζει». Είναι ένας συγκαλυμμένος σχολιασμός. Αν ρωτήσεις τον άνθρωπο που το έγραψε, θα σου πει ότι σε επαίνεσε κιόλας. Εγώ δεν έχω μπει στη διαδικασία να αποδείξω. Έχω μία πορεία που έχω κάνει κάποια πράγματα. Μου φαίνεται και λίγο αστείο, δηλαδή εσύ που με βλέπεις τώρα λες «Πω-πω, τι γυναίκα Παναγία μου; Τι ομορφιά;». Βλέπεις αυτό που βλέπει ο Λέον Τολστόι στην Μπελ Ελέν;

Εσύ, για να το αποδώσεις όμως, δεν πρέπει να βρεις αυτά τα στοιχεία σε εσένα;
Εγώ ναι.

Αγάπησες μέσα από αυτή τη διαδικασία πράγματα στον εαυτό σου;
Όχι, αλλά μου αρέσει μέσα από την πρόβα η αίσθηση της παντοδυναμίας που νιώθει, η οποία θα καταρρεύσει βέβαια ατάκτως, διότι πάντα καταρρέει αυτό. Είναι ένα φούσκωμα του «εγώ», που κάποια στιγμή βλέπεις πώς καταλήγει. Αυτό που απόλαυσα στις πρόβες είναι αυτή η αίσθηση παντοδυναμίας. Είναι ωραίο ναρκωτικό. Αλλά είναι και σκοτεινό. Όταν θες με τα χέρια σου να μεταχειρίζεσαι τις μοίρες των ανθρώπων έχει και μία σκοτεινή διάσταση. Δεν είναι μία περιφερόμενη ματαιόδοξη. Δεν θα είχε δύναμη αυτό. Έχει κι ένα δικό της σκοτάδι.

Εσύ έχεις φως ή σκοτάδι;
Εντάξει, συζητάνε μεταξύ τους. Και μια χαρά τα πάνε. Όταν νιώθω πιο σκοτεινά μέσα μου, το αφήνω. Δεν αγχώνομαι να νιώσω καλύτερα. Εκτός αν νιώσω πολύ άσχημα, οπότε εκεί αγχώνομαι λίγο. Αλλά γενικά δεν αγχώνομαι, γιατί ξέρω ότι είναι μέρος κι αυτό. Δεν θα νιώσεις ποτέ πραγματικά καλά αν δεν το αφήσεις. Αλλά και φως αισθάνομαι και δεν θεωρώ αυτονόητα κάποια πράγματα, τα χαίρομαι. Γενικά, η ευγνωμοσύνη είναι ένας δείκτης ψυχικής υγείας. Αν δεν έχεις ευγνωμοσύνη, δύσκολα θα τα πας. Η θρησκευτική αφήγηση που λέει «να λες ευχαριστώ», είναι σωστή.

Πιστεύεις;
Όταν χρειαστεί, τον παρακαλάω Πέφτω στα γόνατα και παρακαλάω (γέλια). Έχουμε μία τέτοια σχέση πάθους με τον Θεό. Όταν νιώθω ότι με εγκαταλείπει, πέφτω στα γόνατα. Κατά τ’ άλλα, τον έχω δεδομένο.

Ως παιδί ήσουν ατίθαση;
Καθόλου. Πέρασα ήρεμη εφηβεία. Μετά αποτρελάθηκα όμως.

Τι εννοείς;
Εννοώ ότι είπα ότι είμαι 18 χρονών και τώρα θα δοκιμάσουμε τι έχει ζωή.

Πέρασες αργά την εφηβεία…
Ναι, την πέρασα αργά. Αυτό που θες να κάνεις όλα τα λάθη που γίνονται. Είναι λίγο κρίμα που τη βλέπουμε έτσι τη ζωή μας όταν είμαστε πολύ νέοι, αλλά από την άλλη δεν πειράζει. Είμαστε πολύ ασύδοτοι στην πρώτη μας νεότητα. Νομίζεις ότι δεν σπάει το μηχάνημα, ότι δεν σπάει η καρδιά, δεν σπάνε τα νεύρα, δεν χαλάνε οι σχέσεις, ότι έχεις μία αφθονία χρόνου και εμπειριών, ενώ δεν είναι έτσι. Ο άνθρωπος είναι πολύ ευαίσθητο όργανο. Θα ήταν πολύ καλύτερα να έχουμε ένα καλύτερο mindset σε σχέση με αυτό. Δεν είναι όλα τα λάθη για μας. Μπορούμε να τα διαβάσουμε και σε ένα βιβλίο.

Εσύ ήθελες να τα κάνεις όλα τα λάθη σε κάποια φάση;
Δεν ήθελα να κάνω όλα τα λάθη, αλλά δεν είχα καταλάβει και το κόστος. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις το κόστος. Πιστεύω θα ήταν πολύ ωραίο να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως κάτι πιο πολύτιμο από έναν δοκιμαστή εμπειριών. Με την έννοια να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές. Τι, όλα βιωματικά είναι;

Το αντίθετο από αυτό που έλεγε στα «Φτηνά Τσιγάρα», ότι είμαστε συλλέκτες στιγμών.
Ναι, υπάρχει μία γενική ποπ κουλτούρα τέτοια. Ότι πρέπει να το ζήσεις. Θεωρώ ότι η δυστυχία θα μας βρει όλους. Ο πόνος θα μας βρει. Είναι το μόνο σίγουρο. Δεν τον γλιτώνεις τον πόνο, δεν υπάρχει περίπτωση. Όσο γενναιόδωρη κι αν είναι η ζωή μαζί σου. Τον πόνο, την απόρριψη, όλα αυτά θα έρθουν. Γιατί να τα κυνηγήσεις; Γιατί να κυνηγήσεις τη λάθος εμπειρία;

Πώς είναι να είσαι νέος ηθοποιός στην Ελλάδα σήμερα;
Σκούρα τα πράγματα. Εγώ δεν μπαίνω στη διαδικασία γκρίνιας, επειδή πρώτον είμαι σε καλή στιγμή και δεύτερον γιατί είναι τόσα πολλά τα πράγματα για τα οποία μπορείς να γκρινιάξεις, από τη στιγμή που δεν λειτουργεί τίποτα. Είσαι μία μονάδα μέσα σε άλλες μονάδες μέσα σε συνθήκες που είναι τελείως ρευστές και δεν ξέρεις πού θα καταλήξεις. Είναι η θεωρία του χάους αυτό που συμβαίνει. Το βασικό θέμα είναι να αλλάξει λίγο η νοοτροπία και να καταλάβουν ότι θέλει λεφτά και παροχές η δουλειά αυτή σε όλους τους τομείς. Από το ρούχο μου μέχρι το να μην έχω άγχος να πάρω ένα ταξί αν χρειαστεί για να πάω στην πρόβα. Δεν γίνεται να είσαι σκληρά βιοποριζόμενος και αποδοτικός. Δεν γίνεται στη δουλειά αυτή. Πρέπει να είσαι καλά, να έχεις κοιμηθεί. Αλλιώς, τρως από τη σάρκα σου.

Ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, στην Ελλάδα δεν έχουμε ακούσει στον καλλιτεχνικό κύκλο κάτι ανάλογο.
Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που είναι σε θέσεις, ενώ θα έπρεπε να είναι στη φυλακή. Κι όχι για δύο μήνες και δυο χρόνια. Εδώ είμαστε όπως στο χωριό, που συγκαλύπτονται τα πράγματα, που τη βίαζε όλο το χωριό και δεν μιλούσε κανείς. Έτσι είναι η κατάσταση. Την έχουμε εντάξει την κακοποίηση στον κύκλο της ζωής της γυναίκας - και της γυναίκας ηθοποιού σίγουρα.

Είναι αυτός ο συγκαλυμμένος σεξιστικός λόγος, ότι «τι ωραία ταιριάζεις στον ρόλο!» ή ο σεξισμός και τα σχόλια τύπου «ωραία κρατιέσαι για την ηλικία σου», ή το σεξιστικό χιουμοράκι και άγγιγμα. Δεν είναι αυτόητο ότι δεν πρέπει να απολογηθείς επειδή δεν είσαι μουστακαλής άντρας 45 ετών. Στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω. Και δεν βλέπω κινητικότητα απέναντι σε αυτό. Δεν υπάρχει Ελληνίδα ηθοποιός που να μην της έχει συμβεί. Προσωπικά, δεν μου έχει συμβεί κάτι χοντρό, αλλά όποια πει ότι δεν της έχουν συμβεί περιστατικά, λέει ψέματα. Είναι πολύ δύσκολο.

Πώς συνήθως αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις;
Μαθαίνεις. Έχει κι ένα κόστος στη δουλειά σου. Εγώ, για να έχω καλυμμένα τα νώτα μου, έχω απομακρυνθεί από πολλές επαφές που θα μπορούσαν να μου είναι γόνιμες καλλιτεχνικά. Που θα με ενδιέφεραν ουσιαστικά. Καλλιτεχνικά σου μιλάω, όχι για την καριέρα. Και για να αποφύγω το ενδεχόμενο να έρθω σε δύσκολη θέση, έχω απομακρυνθεί. Μαθαίνεις πώς να το αντιμετωπίζεις. Πολλοί άνθρωποι είναι ταλαντούχοι και φεύγουν από τον χώρο επειδή δεν αντέχεται. Εάν μείνεις, μαθαίνεις να το αντιμετωπίζεις. Εδώ ο πρωθυπουργός της χώρας μας είπε ότι δεν βρήκαμε γυναίκες να αναλάβουν στην κυβέρνηση. Κυριάκο, θα ερχόμουν εγώ, δεν με πήρες τηλέφωνο. Είναι πολύ πίσω η κατάσταση. Και δεν είναι για τις γυναίκες, είναι για τον άνθρωπο. Οι γυναίκες είναι άνθρωποι και μιλάμε για μία καλύτερη κοινωνία. Το λέμε για να γίνει καλύτερη η ανθρωπότητα.

Η Ειρήνη Σκυλακάκη Τραγουδά τις Ιστορίες της

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Η τηλεόραση σου άλλαξε με κάποιον τρόπο την καθημερινότητά σου;
Με έκλεισε λίγο. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να έχεις ποτέ νεύρα. Αλλιώς είσαι μαλακισμένη ή ψώνιο. Είναι ωραίο να είσαι λίγο πιο αόρατος. Αλλά δεν είναι ότι με κυνηγάνε και οι παπαράτσι έξω από το σπίτι μου. Έχω ορίσει έτσι τη ζωή μου ώστε οι χώροι που κινούμαι και οι άνθρωποι με τους οποίους βρίσκομαι, να είναι πολύ μακριά από αυτό το lifestyle. Έχω δεχτεί επίσης ότι από τη στιγμή που εκτίθεσαι ως ηθοποιός, την εικόνα σου -ως έναν βαθμό- την ελέγχεις. Σε έναν άλλο βαθμό, δεν ελέγχεται. Δεν έχει νόημα να ψυχεδελιάζεις με αυτό. Άλλος έχει δει αυτή τη συνέντευξη και αυτό το σίριαλ, ο άλλος είδε εκείνη την ταινία κι αυτή την εκπομπή. Ο άλλος έχει δει εκείνη τη φοβερή παράσταση. Ο καθένας έχει το δικό του φίλτρο, τα δικά του απωθημένα, τις δικές του επιθυμίες που σε άλλον αρέσουν και σε άλλον όχι. Οπότε, πρέπει να το δεχτείς σε αυτή τη δουλειά και το δέχομαι σίγουρα κι εγώ, ότι δεν είσαι κυρίαρχος της δημόσιας εικόνας σου. Δεν μπορείς να ελέγξεις τι γράφεται και τι λέγεται.

Σου αρέσει η τηλεόραση;
Η κάμερα σου δίνει το άτιμο το πλεονέκτημα της καταγραφής. Εγώ, πολλές φορές γράφω την παράσταση και την κοιτάζω μετά ή την γράφω ακουστικά για να δω ρυθμολογικά τι έγινε. Νιώθω ότι διορθώνομαι.

Ναι, αλλά στο θέατρο έχεις άμεσο το feedback: το χειροκρότημα.
Φυσικά, ναι. Όχι το χειροκρότημα τόσο, αλλά η live εμπειρία. Απλώς λέω πως το πλεονέκτημα της καταγραφής είναι σπουδαίο. Ότι έχεις εδώ τη δουλειά σου. Μπορεί να έχω κάνει παραστάσεις που μπορεί να ήμουν πολύ καλή, μπορεί να ήμουν και χάλια. Αν δεν τις έχεις δει, πού ξέρεις; Τι μένει; Μια φήμη, αέρας. Είναι λογικό να αγαπάς το σινεμά ή την καλή τηλεόραση.

Δουλειές εκτός Ελλάδας θα ήθελες να κάνεις;
Όλοι θα θέλαμε να κάνουμε δουλειές εκτός Ελλάδας. Έκανα πέρυσι μία ελληνογερμανική ταινία. «A pure place» λέγεται, του Nikias Chryssos. Έκανα τη μαμά του πρωταγωνιστή στα 60's. Είναι ωραία η αντίληψή που έχουν έξω για τη δουλειά του ηθοποιού. Εδώ υπάρχει μία βλαχιά. Όχι στο ταλέντο. Υπάρχει άφθονο. Υπάρχει μία βλαχιά παραγωγική. Οι παραγωγοί έχουν μία βλαχιά. Αθεράπευτη. Η νοοτροπία είναι «έλα μωρέ τώρα». Δεν είναι έτσι η καλλιτεχνική δημιουργία.

Είναι θέμα αισθητικής ή θέμα κόστους πιστεύεις;
Έχει ιδεολογικοποιηθεί. Είναι θέμα κόστους που έχει ιδεολογικοποιηθεί κι έχει γίνει κανόνας. Έχω πάει σε γύρισμα και μου έχουν πει ότι μας τελείωσαν τα μέικ απ, θα σου βάλουμε άλλο χρώμα. Αυτές είναι συνθήκες τρίτου κόσμου. Δεν μπορείς να παράξεις κάτι αξιόλογο. Αν το παράξεις, θα είναι κατά τύχη ή κατ' εξαίρεση. Όταν λέω παραγωγική βλαχιά, είναι αυτό που λέει ο άλλος «έλα μωρέ θα τα καταφέρουν. Άσε τον ηθοποιό 14 ώρες στο γύρισμα, θα τα καταφέρει». Όχι, θα κρεμάσει. Το μυαλό θα γίνει πολτός, η μούρη του θα κρεμάσει και θα φτύνει λόγια. Υπάρχει λόγος που ο ηθοποιός σε όλο τον κόσμο, όπου κάνουν ωραία πράγματα, είναι ένα προστατευμένο πλάσμα. Γιατί είναι στα τρέιλέρ τους ή έχουν χώρους όπου μπορούν να ξαπλώσουν; Για να μπορούν να αποδώσουν. Ποιον ηθοποιό αν τον στράγγιζες σαν αγελάδα με ορμόνες θα μπορούσε να σου φέρει Όσκαρ; Κανέναν. Κατ' εξαίρεση μόνο. Αλλά δεν μιλάω μόνο για τη δική μου ειδικότητα, αλλά για όλες που υπάρχει αυτή η βλαχιά και η νοοτροπία «τι θέλει μωρέ αυτός, ο άλλος το κάνει με μισά λεφτά». Και φέρνουν κάτι ανειδίκευτους ανθρώπους, κάτι ανθρώπους που δεν είναι καλοί. Γιατί ένας καλός επαγγελματίας δεν θα δεχτεί να καταρρεύσει η ποιότητα αυτού που παρέχει. Θα φέρουν έναν ηχολήπτη που δεν είναι καλός ή μία κοπέλα που έβαφε σε εκπομπές. Δεν πάει έτσι.

Ο κόσμος βλέπει πολύ θέατρο και είδε και πολύ θέατρο μέσα στην κρίση, και πιστεύω απαιτεί να υπάρχει ποιότητα.
Τον ευχαριστούμε πολύ. Και πρέπει. Χρειάζονται παροχές. Χρειάζεται κρατική μέριμνα. Δεν υπάρχει μη επιχορηγούμενο θέατρο. Δεν υπάρχει. Δεν γίνεται. Θέλει φροντίδα η καλλιτεχνική διαδικασία. Θέλει να μπορεί ο άλλος να κάτσει να γράψει τη διασκευή του, να έχει χρόνο. Αυτό το αστείο ότι «εσείς δουλεύετε για το πάθος σας» πρέπει να σταματήσει. Δεν υπάρχει αυτό το χιούμορ. Πώς έχει εκλείψει το ότι η γυναίκα θέλει τη σφαλιάρα της; Δεν το λέμε πια. Έτσι πρέπει να γίνει και με αυτό το αστείο. Πρέπει να ποινικοποιηθεί. Αυτό το «έλα μωρέ, εσείς δουλεύετε για το ψώνιο σας». Πρέπει να είναι κατάπτυστος αυτός που θα το πει. Να ακούγεται στα αυτιά μας έτσι. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγινε με το Γαβρά που έλεγαν ότι «α πήρε λεφτά για τον κινηματογράφο». Δεν είχε να κάνει καν ως πολιτικό σχόλιο. Έχει να κάνει με τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση του Έλληνα ότι δεν πρέπει να επιχορηγείται η Τέχνη. Ότι «άντε μωρέ με τα ψώνια που θα τους δώσουμε λεφτά». Δεν γίνεται όμως. Αν δεν έχεις Τέχνη, δεν έχεις πολιτισμό. Αν δεν έχεις πολιτισμό δεν έχεις ανθρωπιά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα απολυταρχικά καθεστώτα δεν έχουν. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό.

Εκτός από το «Πόλεμος και Ειρήνη», τι άλλο κάνεις φέτος;
Είμαι στο «Γιούγκερμαν» στο Θέατρο Πορεία. Είναι η δεύτερη χρονιά της παράστασης, αλλά η πρώτη για μένα. Εκεί παίζω μία πολύ μυστηριώδη γυναίκα, την Ντάινα, ένα κορίτσι που δαιμόνισε πολύ έντονα τον Γιούγκερμαν. Είναι ένα ασύδοτο κορίτσι χωρίς πολλούς δισταγμούς. Λέει ότι κάνει πάντα αυτό που θέλει χωρίς να υπολογίζει τίποτα.

Ποια από τις δύο που παίζεις φέτος, είναι πιο κοντά σε εσένα;
Έχουν ένα κοινό. Ότι συγκεντρώνουν πάνω τους πολύ έντονα την ανδρική επιθυμία. Κατά τ’ άλλα καμία. Είναι σύμβολα αυτές οι γυναίκες. Και η μια και η άλλη. Η μία είναι το σύμβολο μιας σκοτεινής μυστηριώδους λολίτας, η άλλη είναι μία γυναίκα τρομερά δυνατή κοινωνικά, απερίγραπτα όμορφη, εύστροφη, που καταφέρνει να είναι το επίκεντρο των γαλλικών κύκλων. Αλλά, την «Μπελ» Ελέν την συμπονώ βαθιά γιατί βλέπεις τη μοναξιά της όταν δεν της βγαίνει το πράγμα. Έτσι είναι. Το τεράστιο εγώ έχει πολύ δυνατές βάσεις, αλλιώς καταλαβαίνεις ότι ποιος εγώ; Τη συμπονώ γιατί τη βλέπεις να το χάνει και στο τέλος έχει μία τραγική κατάληξη, η ηρωίδα μου αυτή. Την αγαπώ και τη συμπονώ και θα την υπερασπιστώ ό, τι και να μου λένε. Είναι τρομεροί και οι δύο ρόλοι. Γι’ αυτό θα δουλέψω τόσο πολύ φέτος, επτά μέρες τη βδομάδα.

Πολύ!
Το θεωρώ εξτρίμ. Το κάνουμε οι ηθοποιοί πια. Αλλά είναι πολύ βάρβαρο. Κανονικά, θέλει χρόνο η δουλειά μας. Θέλει για να φορτίσεις τις μπαταρίες σου, γιατί έως ένα σημείο τρέφεσαι από τη σκηνή.

Εσένα τι σε τρέφει πάνω στη σκηνή και λες θα δουλέψω 7/7;
Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ. Ο λόγος είναι ότι πίστευα και ήθελα και τις δύο συνεργασίες. Αυτό που μου αρέσει πάνω στην σκηνή είναι αυτό που λέει στις Βάκχες ο Ευρυπίδης πως είναι ένας κάματος εὐκάματος. Αυτό μου αρέσει πιο πολύ. Ότι είναι ένας μεγάλος κοπιώδης αγώνας, αλλά είναι γλυκός αγώνας. Νιώθω κάθε μέρα σαν σε αγώνα, σαν να μπαίνω στο ρινγκ. Έχει μία γλύκα, μία ουσία και μία ευεργετική λειτουργία αν το κάνεις σωστά. Με όλα αυτά τα πάθη δικαιώνεις λίγο τα δικά σου και δεν χρειάζεται να σε τρώνε. Και ούτε να τα αναζητήσεις εκτός σκηνής τόσο πολύ. Γεμίζεις πάρα πολύ και μετά λες αχ δεν έχω ενέργεια. Όταν κάνω αυτές τις γυναίκες φέτος τις τόσο δυνατές μετά νιώθω ότι το σώμα μου θέλω να ανήκει μόνο σε εμένα. Θέλεις λίγο να αποσυρθείς για ξεκούραση.

*Η Βασιλική Τρουφάκου πρωταγωνιστεί ως «Μπελ» Ελέν Κουράγκινα στο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και ως Ντάινα στον «Γιούγκερμαν» του Μ. Καραγάτση στο Θέατρο Πορεία. Ευχαριστούμε το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.

Περισσότερα από το VICE

Η Ιστορία της Βραζιλιάνας Τρανς που Αναγκάστηκε να Καταπιεί «Αυγά» Κόκας και Συνελήφθη στην Αθήνα

Κουν, Καρακατσάνης, Χειλάκης - Σπάνιες Φωτογραφίες του Θεάτρου Τέχνης στην Επίδαυρο

Πήγαμε στο Επικό House Party του Solmeister και Νιώσαμε σαν Ήρωες Αμερικανικού Teen Movie