Τι Έμαθα Όταν Έπαψα να Κυνηγάω τα Όνειρά μου

Ήταν 2017. Καθόμουν σε ένα πουφ στο κουλ, ενιαίο γραφείο μου μια μέρα όταν ένας φίλος που είχε έρθει να με δει με ρώτησε «είναι η δουλειά των ονείρων σου;»

Τότε, μόλις είχα παραιτηθεί από μια δουλειά όπου έγραφα περιεχόμενο για τεράστιες επιχειρήσεις προκειμένου να γράψω για μια μικρή ΜΚΟ που βοηθούσε άλλες startups να ξεκινήσουν. Δωρεάν. Ήμουν ενθουσιασμένη και 26 ετών και η δουλειά ταίριαζε με τις σπουδές μου.

Έκανα λοιπόν τη δουλειά των ονείρων μου; Όχι.

Μια από τις μεγαλύτερες ντροπές μου ως millennial είναι ότι δεν είχα τη λεγόμενη δουλειά των ονείρων μου. Ήμουν γραφιάς, για να το πούμε έτσι γενι΄κα, αλλά η προοπτική να δημιουργώ καμπάνιες στα κοινωνικά δίκτυα και να γράφω πιασάρικα κειμενάκια  δεν με ξετρέλαινε. Μου άρεσαν οι περισσότερες δουλειές που είχα βρει αλλά τις ένιωθα δουλειές ενώ μου είχαν υποσχεθεί ότι δεν θα τις ένιωθα έτσι.

Κάθε φορά που κάποιος υπεύθυνος προσωπικού με ρωτούσε πώς φανταζόμουν τον εαυτό μου σε 10 χρόνια, ίδρωνα. «Δεν ξέρω τι θα κάνω την άλλη βδομάδα... χα χα» αστειευόμουν καθώς έβλεπα να σημειώνει στο ντοσιέ. Όλοι ξέρανε τι θα κάνουν σε δέκα χρόνια;

Αλλά και φίλοι με ρωτούσαν πότε θα γράψω βιβλίο.

«Βιβλίο;» Δεν είπα ποτέ ότι θα γράψω βιβλίο», έλεγα. «Πρέπει όμως», απαντούσαν λες και είναι τόσο απλά τα πράγματα. Εκ των υστέρων η μόνη ξεχωριστή ανάμνηση ήταν όταν κατέβαιναν έναν λόφο με το ποδήλατό μου κρατώντας ένα τεράστιο γκρεϊπφρουτ στο κάθε χέρι – δεν φτιάχνεις αυτοβιογραφία με τέτοια πράγματα.

«Θα το σκεφτώ», έλεγα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν καίγομαι να γράφω. Ορίστε, το είπα.

Δεν μεθάω κρυφά περιμένοντας την έμπνευση καθώς γράφω άρθρα ούτε δημιουργώ ήρωες που είναι βασισμένοι σε μια διαφορετική, πιο σέξι εκδοχή μ ου. Άρχισα να γράφω γιατί μου άρεσε η προοπτική του δωρεάν φαγητού και εισιτηρίων για συναυλίες – και υπήρχαν πράγματι μπόλικα απ’ αυτά.

Η σκέψη ότι η δουλειά μου πρέπει να είναι το πάθος μου, ότι θα έπρεπε να κάνω κάτι σπουδαίο στον χρόνο που έχω σε αυτή τη γη, ήταν αποτέλεσμα του ότι μεγάλωσα στα 90s και τρεφόμουν με κλισέ της Ντίσνει και στερεότυπα για τα όνειρα σου που πρέπει να τα ακολουθείς, όποια κι αν ήταν. Έτσι το μεγάλο μέρος της καριέρας μου το πέρασα διερωτώμενη αν είχα κάποιο πρόβλημα που δεν είχα ιδιαίτερη επιθυμία για καμία δουλειά.

το μεγάλο μέρος της καριέρας μου το πέρασα διερωτώμενη αν είχα κάποιο πρόβλημα που δεν είχα ιδιαίτερη επιθυμία για καμία δουλειά.

Αλλά δεν φταίει μόνο το πώς μεγάλωσα για την εσωτερική μου σύγκρουση. Η έννοια της δουλειάς έχει διαμορφωθεί από τη συλλογική μας εμπειρία ως γενιάς. Ενώ οι boomers βλέπουν τη δουλειά ως κάτι χρηστικό, αναζητώντας την ασφάλεια, οι millennials τη βλέπουν ως μια μορφή απελευθέρωσης από τις προσδοκίες των γονιών μας (ενώ υπάρχει η υπόσχεση ότι μπορούμε να καταφέρουμε ό, τι βάλουμε στο μυαλό μας). Όχι, σίγουρα δεν θέλω να γίνω γιατρός/ δικηγόρος/ αστροναύτης, μαμά, θα κυνηγήσω το όνειρό μου να γίνω ποιήτρια. Η τέχνη μιμείται τη ζωή και αυτό ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα εκείνη την εποχή.

Αλλά τώρα πάλι άλλαζε η φάση και για κάποιους έχει να κάνει με τη συμφιλίωσή μας με την εργασία. Οι περισσότεροι αναγνωρίζουμε ότι η ζωή μας δεν χρειάζεται να περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά μας. Ότι η ζωή υπάρχει κι έξω από τον χώρο εργασίας.

Αυτό κολλάει με κάτι που μου είπε κάποτε ένας life coach«δύο τρόποι υπάρχουν να δεις τη δουλειά σου. Ως πάθος σου και ως αυτό που σε βοηθάει να πραγματοποιείς το πάθος σου».

Μου φάνηκε λογικό. Άλλωστε η ιδέα ότι η δουλειά σου πρέπει να είναι το πάθος σου είναι τελείως προνομιούχα λογική. Δεν ονειρεύονται όλοι να γίνουν σκλάβοι επιχειρήσεων ή εργάτες. Για πολλούς από εμάς η δουλειά είναι για να πληρώνουμε το νοίκι μας (στην περίπτωσή μου και το έξαλλο λαϊφασταϊλ της γάτας μου) και δεν χρειάζεται να είναι κάτι παραπάνω από αυτό αν δεν θέλεις.

Όταν σταμάτησα να σκέφτομαι τη δουλειά μου ως το όνειρό μου, την ταυτότητά μου, το πάθος μου, τότε άρχισα να περνάω καλά. Έδιωξα την πίεση του να βρω το «κάλεσμά» μου και έπαψα να αναρωτιέμαι αν αυτή τη δουλειά θέλω να κάνω πραγματικά. Έκανα αυτό που ήξερα και απολάμβανα και δεχόμουν τη δουλειά γι’ αυτό που ήταν. Αν αυτό που κάνω έχει κάποιο σκοπό και δεν βλάπτει κανέναν, τότε μια χαρά. Η αποδοχή αυτή διόρθωσε τη σχέση μου με τη δουλειά.

Έτσι παραιτήθηκα από τη ΜΚΟ και ξανάρχισα να κάνω αυτό που ήξερα καλύτερα: να γράφω για φαγητό, μουσική και τη ζωή γενικά.

Ενώ το γράψιμο δεν ήταν πάντοτε το όνειρό μου, το ότι το κάνω κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια μου έχει επιτρέψει να αποκτήσω μια σχέση μαζί του. Και τολμώ να πω ότι έχω γίνει αρκετά καλά και έχω αγαπήσει τη διαδικασία.

Τα όνειρα, από ό, τι φαίνεται, δεν αποφασίζονται στο νηπιαγωγείο, όταν με ανάγκαζαν να  ζωγραφίζω τον μελλοντικό εαυτό μου πάνω σε ένα γραφείο παθαίνοντας  σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα.  Στην περίπτωσή μου τα όνειρα ήρθαν μετά το γεγονός. Γράφω προσωπικά κείμενα, πληρώνομαι γι’ αυτά και δεν παραπονιέμαι.

Ακολουθήστε τη Nikki Natividad στο Instagram.

Στο Μυαλό Ενός Βάναυσου Τρολ των Social Media (που Εύχεται Ψόφο)

Οι Δέκα Kαλύτερες Φωτογραφίες από το Instagram του Πάνου Καμμένου

30 Πράγματα που Πρέπει να Αρχίσεις να Κάνεις πριν τα 30

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.