Ο Μπλόγκερ που Προσπαθεί να Διαλύσει τη Βρετανία

«Αυτό που θα ήθελα να επισημάνω στον κόσμο» λέει ο Stuart Campbell, γέρνοντας προς τα εμπρός στην καρέκλα του «είναι ότι υπήρξε μια δημοσκόπηση στις 9 Αυγούστου που έδειχνε την καμπάνια του ‘Όχι’ 22 μονάδες μπροστά.  Κυκλοφορήσαμε το βιβλίο μας στις 11 Αυγούστου και τώρα είμαστε μία μονάδα μπροστά.

«Είναι τόσο σαφές ότι εξαρτάται από εμάς. Καταφέραμε να ανατρέψουμε τις 23 μονάδες των δημοσκοπήσεων».

Γελάμε και γίνεται μια παύση.

Δεν μπορώ να καταλάβω εάν ειρωνεύεσαι ή όχι, λέω.

«Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ μπορώ».

Ο Stuart Campbell είναι ένας 46χρονος αντικομφορμιστής μπλόγκερ, ο οποίος αναμφισβήτητα έχει κάνει περισσότερα από οποιονδήποτε, εκτός του πρωθυπουργού της Σκοτίας, Άλεξ Σάλμοντ, για να διασπάσει τη Βρετανία. Καθώς οι δημοσκοπήσεις της προηγούμενης εβδομάδας τοποθέτησαν στήθος με στήθος τις καμπάνιες του ‘Ναι’ και του ‘Όχι’ ενόψει του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Σκωτίας, η λίρα υποχώρησε και οι πολιτικοί τρέχουν όπως-όπως για να επαινέσουν την ένωση. Ακόμα και ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον είπε «Γαμημένοι Συντηρητικοί- κατά κάποιο τρόπο.

Ο Campbell, στο μεταξύ, κάνει ότι έκανε καθημερινά τα τελευταία 2,5 χρόνια. Κάθεται σπίτι και κάνει δύο με τρεις αναρτήσεις και στέλνει 82  tweets την ημέρα μέσω του μπλογκ του Wings Over Scotland, που όπως λέει δέχεται πάνω από 600.000 μοναδικούς επισκέπτες το μήνα. Το βιβλίο του The Wee Blue Book που περιέχει τα επιχειρήματα υπέρ της ανεξαρτησίας, έχει τυπωθεί 250.000 φορές και «κατεβεί» 550.000 φορές. Όλα αυτά σε μια χώρα με πληθυσμό πέντε εκατομμυρίων.

«Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι ο μισός πληθυσμός το έχει δει ή το έχει διαβάσει» λέει.

Ο Campbell φοράει μαύρα και έχει γενειάδα, αλλά επ’ουδενί δεν είναι χίπστερ. Φοράει μαύρες μπότες πεζοπορίας και στην αριστερή πλευρά του πουκαμίσου του είναι καρφιτσωμένο το λογότυπο του μπλογκ του, μια λαμπερή καρφίτσα από ορείχαλκο που αναμφίβολα μοιάζει με τον αυτοκρατορικό αετό των Ναζί, παρόλο που εκείνος κατηγορηματικά δεν είναι Ναζιστής. Έχει μια συλλογή με περισσότερα από 40.000 βιντεοπαιχνίδια. Έχει έξι αρουραίους ως κατοικίδια, που τους έχει δώσει τα ονόματα νησιών της Σκωτίας. Ζει μόνος του σε ένα διαμέρισμα με δυο δωμάτια στο Μπαθ της Αγγλίας, περίπου 400 μίλια νότια των συνόρων της Σκωτίας. Στη διάρκεια της δίωρης συνέντευξης στο Royal Hotel-μια παμπ στο Μπαθ στολισμένη με βρετανικές σημαίες-πίνει ένα ποτήρι μηλίτη με γεύση φράουλας και λάιμ. Στο πατρικό του στο Σόμερσετ, κανείς δεν γνωρίζει ότι αυτός ο πρώην δημοσιογράφος βιντεοπαιχνιδιών είναι ένας από τους Σκωτσέζους ‘cybernats’(όρος που χρησιμοποιούν οι Βρετανοί για να περιγράψουν άτομα τα οποία προωθούν διαδικτυακά την υπέρ της απόσχισης της Σκωτίας από τη Βρετανίας πολιτική θέση) που προσπαθούν να διασπάσουν μια ένωση 307 ετών.

Φωτογραφία του Stuart Campbell από τον  Ben Bryant

Ο Stuart Campbell, ο κυβερνοεθνικιστής. Φωτογραφία του Ben Bryant

Στο διαδίκτυο, ωστόσο, είναι επαναστάτης. Όταν του ζητάω μια φωτογραφία, λαμβάνω μια εικόνα του βασιλιά Λεωνίδα από τους 300. Τα μέσα ενημέρωσης στη Σκωτία υποστηρίζουν πάρα πολύ την ένωση, γεγονός που επέτρεψε στη φωνή του αντιφρονούντα Campbell να τραβήξει την προσοχή. Μόνο μέσω του πληθωπορισμού, κατάφερε να συγκεντρώσει περισσότερες από 210.000 λίρες (πάνω από 263.000 ευρώ). Και σήμερα, ο μία φορά κάτοχος του τίτλου UK National Computer Games Championship, αποτελεί πραγματικά μια απειλή για το έθνος.

«Ναι πρέπει να ανησυχείτε για την MI5» λέει.

«Δεν πιστεύω ότι με παρακολουθεί η MI5 ή κάτι τέτοιο. Όμως μετά σκέφτεσαι, ποια είναι η δουλειά της ΜΙ5; Είναι να προστατεύει το βρετανικό κράτος. Και έχει υπάρξει μεγαλύτερη απειλή για το βρετανικό κράτος από τη διχοτόμηση της Βρετανίας; Όχι, μετά το 1945, δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερη απειλή. Οπότε, εάν δεν εμπλέκονται, δεν κάνουν τη δουλειά τους σωστά».

«Δεν έχω δει κανένα στοιχείο ότι εμπλέκονται. Αλλά γιατί όχι, πιστεύετε;»

Ο Campbell λέει ότι μια φορά ένας υποστηρικτής του πρόσφερε 10.000 λίρες (12.000 ευρώ) για να έχει προστασία ή να του νοικιάσει ένα διαμέρισμα σε μια περιφραγμένη κοινότητα, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Είναι θύμα διαδικτυακής κακοποίησης αλλά αρνείται να συμβιβαστεί και να αφήσει τον έξυπνο σχολιασμό και την πολιτική ανάλυση, μεταξύ των οποίων παρεμβάλονται περίεργες βραδιές ηλεκτρονικού πόκερ.

«Δυο φορές αναγκάστηκα να εμπλέξω την αστυνομία, όταν δέχθηκα αόριστες αλλά αληθοφανείς απειλές κατά της ζωής μου» λέει.

«Το αγνοείς αλλά μια στο τόσο δέχεσαι μια αληθοφανή (απειλή) από κάποιον στο Μπαθ που λέει ‘Ξέρω που ζει και θα πάω μια βόλτα με τα αγόρια και θα του σπάσουμε το κεφάλι’».

Ο Campbell είναι συνηθισμένος από τέτοια επειδή «στη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών είναι πολύ, πολύ χειρότερα τα πράγματα».

«Δεν θα πιστεύατε το πόση χολή δέχεσαι από τον κόσμο εάν σου αρέσει ένα παιχνίδι που δεν τους αρέσει ή το αντίστροφο».

Κάποια στιγμή στη διάρκεια της δημοσιογραφικής καριέρας του Campbell στην Amiga Power, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ένας αναγνώστης του έστειλε ένα βιβλίο «γεμάτο με όλες εκείνες τις απίστευτα μακάβριες λεπτομέρειες για το πώς θα σκότωνε όλο το προσωπικό».

Λέει πως ήταν μια περίπτωση ακραίου οπαδισμού (fandom).

«Η αστυνομία τον εντόπισε. Ήταν ένας πειραγμένος μοναχικός τύπος που είχε ένα ράφι γεμάτο με βιβλία του Χίτλερ».

Τα ράφια του Campbell είναι γεμάτα με βιντεοπαιχνίδια για μια σειρά από κονσόλες που καλύπτουν ένα διάστημα 30 ετών. Επίσης συλλέγει επιτραπέζια παιχνίδια, ενώ έχει επινοήσει και παράγει ένα παιχνίδι με χαρτιά για την καμπάνια του ‘Ναι’-μια παραλλαγή του κινέζικου πόκερ που φιλοξενεί καρικατούρες πολιτικών. Ο Γκόρντον Μπράουν, γνωστός ως «Οργισμένη Γροθιά», χτυπάει με μανία τον παίκτη, το πρόσωπό του βρίσκεται κολλημένο πάνω στο σώμα του Γκοτζίλα.

Η συλλογή βιντεοπαιχνιδιών του StuartCampbell. Φωτογραφία του Stuart Campbell

Είναι η ανεξαρτησία απλά ένα παιχνίδι για τον Campbell; Φαίνεται να του αρέσει όλη αυτή η ρετσινιά που κουβαλάει.

«Θα έλεγα ψέματα εάν έλεγα ότι δεν το απολαμβάνω» λέει. «Δεν αντιτίθεμαι να δημιουργηθεί κάποιου τύπου πρόβλημα, πρέπει να πω για να είμαι δίκαιος».

Τα διαδικτυακά ίχνη του είναι πολλά. Μια αναζήτηση με το όνομά του, φέρνει φωτογραφίες από το μπλογκ του, άρθρα από περιοδικά και οι απόψεις του για τα βιντεοπαιχνίδια. Έχει σελίδα στην Wikipedia με 2.000 λέξεις. Επιμένει ότι ούτε που την έχει διαβάσει ποτέ.

«Δεν έχω ευθύνη ούτε για μια λέξη σε εκείνη τη σελίδα στην Wikipedia» λέει.

Δεν τον πιστεύω, λέω.

«Είναι απολύτως αληθές» λέει. «Δεν λέω ποτέ ψέματα. Δεν έχω πει ψέματα ούτε μια φορά από τότε που ήμουν 24».

Ο Campbell, μερικές φορές, λέει αγενή πράγματα για τον κόσμο που σερφάρει στο διαδίκτυο,  και τον οποίο οι επικριτές του έχουν χρησιμοποιήσει για να τον δυσφημίσουν. Δεν μετανιώνει για τίποτα. Κάποτε τον επέκριναν επειδή ευχήθηκε σε  spammers να βγάλουν τον καρκίνο. Σήμερα λέει: «Εύχομαι να πεθάνουν όλοι».

Η καμπάνια του ‘Ναι’ τον αποκήρυξε για μερικά tweets που έγραψε για την Τσέλσι Μάνινγκ, πέρυσι το φθινόπωρο. Όταν το φέρνω στη συζήτηση, υπερασπίζεται το δικαίωμα τηςΤσέλσι Μάνινγκ να ζήσει όπως επιλέγει, αλλά δεν αποφεύγει να προσθέσει: «όσο με αφορά, τουλάχιστον μέχρι να κάνεις την εγχείρηση είσαι ένας μάγκας με φουστάνι. Εάν έχεις ακόμα αρχίδια και το χρωμόσωμα Υ. Ορίστε, μόλις το’πα μπροστά στο κασετοφωνάκι. Να γιατί έχω προβλήματα».

Ένα τραπουλόχαρτο από το παιχνίδι του Stuart, που απεικονίζει τον πρωθυπουργό της Σκωτίας, Άλεξ Σάλμοντ

Μερικές φορές είναι δύσκολο να πεις πότε ο Campbell σοβαρολογεί. Κάποτε τον κατηγόρησαν ότι είναι «πειραχτήρι που κοροϊδεύει». Όταν άρχισε το μπλογκ, μπορεί να ήταν καιροσκόπος. Σήμερα θέλει να διεκδικήσει πολιτικό αξίωμα.

«Ίσως είμαι υποψήφιος το 2016. Θα δούμε πως θα πάει αυτό» λέει.

Κι εάν αυτό αποτύχει, έχει άλλα σχέδια.

«Είναι ένας τύπος που ονομάζεται Craig Murray, ένας πρώην πρεσβευτής της Βρετανίας. Νομίζει ότι είμαι το πιο σημαντικό άτομο στη συζήτηση και πιστεύει ότι θα πρέπει να γίνω επικεφαλής της σκωτσέζικης ραδιοφωνίας όταν είμαστε ανεξάρτητοι.  Σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν τρομερά ωραίο».

Προς το παρόν όμως, ο Campbell πιστεύει ότι θα συνεχίσει το μπλογκάρισμα. Λέει ότι το αποτέλεσμα του «Ναι» στη δημοσκόπηση, θα τον έκανε να επιστρέψει πίσω στη Σκωτία και ίσως το μπλογκ να έχει υπηρετήσει ως ένα χρήσιμο εργαλείο για την αυτοπροβολή του. Το τελευταίο επιχείρημά του υπέρ της ανεξαρτησίας, εξάλλου, είναι ότι πρόκειται για θέμα υπερηφάνειας.

«Πρέπει να ελπίζεις ότι ο κόσμος θα πάει εκεί και θα σκεφτεί ‘Δεν μπορώ να βρίσκομαι εδώ και να πω ‘όχι’, είμαι απλώς μια μικρή περιοχή της χώρας κάποιου άλλου» λέει.

«Όμως πραγματικά, πάντα λέω ότι δεν έχω ιδέα πως θα πάει το πράγμα. Όλα παίζονται».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.