Κείμενο: Νατάσα Κούμη«Πόσο αναρχογκόμενα είσαι εσύ;». Με αυτή την ατάκα υποδέχθηκαν-την έπεσαν στην Ιωάννα, όταν πριν από περίπου ένα μήνα βρέθηκε για ένα ποτό στο Μπουρνάζι. Μεταξύ μας τώρα η Ιωάννα δεν είναι καθόλου αναρχό - δεν το λέω ούτε για καλό ούτε για κακό, απλά αναφέρω το δεδομένο. Και γιατί όλο αυτό; «Με είδαν με τα κόκκινα all star, το παντελόνι "σωλήνα", ok είχα και λίγο πιο dark βάψιμο. Αλλά έτσι είμαι. Έτσι κυκλοφορώ και στην Αθήνα» μου τονίζει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έλα όμως που το Περιστέρι (και μάλιστα το Μπουρνάζι) δεν ήταν ποτέ Αθήνα. Και ούτε αυτό το λέω για καλό ή για κακό - το αναφέρω ως δεδομένο.Αν πήγαινες σε αγώνες μπάσκετ στις αρχές της δεκαετίας του '90 στο κλειστό της Νέας Σμύρνης, μαζί με τα υπόλοιπα «Πανθηράκια», τότε σίγουρα έχεις φωνάξει το «Αστέρι, αστέρι…». Αν πάλι ήσουν φοιτητής, κάπου εκεί το 1996 με 1998, τότε είναι δεδομένο ότι έχεις βγει ένα -και δύο και τρία- βράδυ στο Μπουρνάζι. Και ναι, μεταξύ μας τώρα, είχες πάει και στη Κόλαση και στις Κολώνες. Κι αν πάλι εκεί στα μέσα των zeros έβλεπες τον «Εραστή των Δυτικών Προαστίων», τότε θα είδες και τον τίμιο άνδρα, τον σωστό, τον μάγκα με όλη την καλή έννοια. Βέβαια καμία από τις παραπάνω εικόνες δεν είναι η… αντικειμενική. Βλέπεις μία το οπαδικό, μία η ηλικία, μια η τηλεόραση, απλά οι ταμπέλες έμπαιναν χωρίς δεύτερη σκέψη.Όχι ότι όλο αυτό δεν έχει μια δόση αλήθειας, αλλά παράλληλα και δεν έχει. Ναι, στα nineties όταν πήγαινες στο Μπουρνάζι πήγαινες για διασκέδαση σε σκυλάδικα μέχρι το πρωί. Φόραγες το λευκό πουκάμισο «από μέσα» για να μην φας πόρτα. Και εκεί είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου και φτιαγμένο αλά Fast and Furious αμάξι, με τα neon φώτα να σε τυφλώνουν. Αλλά παράλληλα στο Περιστέρι βρήκα και ένα από τα πιο ωραία μπαράκια-ροκάδια, το Πατατράκ. Και πέρασα ουκ ολίγα βράδια εκεί. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Άλλωστε, για να μην ξεχνιόμαστε, το Μπουρνάζι ήταν το πρώτο Γκάζι πριν το… Γκάζι! «το Μπουρνάζι ήταν βιομηχανική περιοχή στο παρελθόν. Την τελευταία εικοσαετία όμως η περιοχή γύρω από την πλατεία, μετατράπηκε σε κέντρο νυχτερινής διασκέδασης της δυτικής Αθήνας».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αλλά αρκετά ασχοληθήκαμε με τα παλιά. Σήμερα πως είναι τα πράγματα;«Δύσκολα θα αλλάξει ταυτότητα η περιοχή. Κρατάει αυτή τη λαϊκή λογική, που σε κάποιους αρέσει και σε άλλους όχι» μου λέει η Γεωργία, γέννημα θρέμμα του Περιστερίου. «Στο Μπουρνάζι θα ακούσεις κλαρίνο, θα ακούσεις τα μηχανάκια και τα χαμηλωμένα αμάξια να μαρσάρουν, και φλατ παπούτσι δεν υπάρχει περίπτωση να δεις. Και κεφάλι χωρίς τρέσα» τονίζει, για να συμπληρώσει: «Όμως είναι το κατάλληλο μέρος για after καταστάσεις. Να πας και να κλείσεις όπως θέλεις μια βραδιά σου. Υπάρχουν επιλογές για όλα τα γούστα».Ο Στέφανος πάντως προτιμάει το Μπουρνάζι το μεσημέρι. Ή για την ακρίβεια προτιμάει το φαγητό από το ποτό: «Δεν υπάρχει περίπτωση να πεινάσεις. Ποτέ. Και δεν λέμε για να πάρεις στο χέρι μια τυρόπιτα της κακιάς ώρας. Από κεμπάπ μέχρι κρέπα, και από πίτσα μέχρι κινέζικο. Και το καλύτερο από όλα είναι οι ταβέρνες και τα μεζεδοπωλεία. Και μόνο για αυτά αξίζει να έρθεις στο Περιστέρι».Σύμφωνα με τον Νίκο, το μεγαλύτερο πρόβλημα της περιοχής είναι ότι «δεν εξελίχθηκε σε αυτές τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Έμεινε λίγο κολλημένη στη δεκαετία του '90». Πάντως το σίγουρο είναι πως το Μπουρνάζι δεν είναι για «fans της rock μουσικής σκηνής και άτομα με hipsterικες διαθέσεις» όπως τονίζει ο Νίκος. Αλλά «αν δεν έχει έρθει κάποιος στο Μπουρνάζι, αξίζει να πάει μια βόλτα έστω και μια φορά. Άλλωστε στη ζωή είναι ωραίο να δοκιμάζεις πράγματα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
