Οι «Δαίμονες» μιας Γυναίκας που Κλείνει τα 30 στην Ελλάδα

Την ημέρα των γενεθλίων μου, πέρυσι, που έκλεινα τα 29, είχα κουλουριαστεί στον καναπέ και υπέφερα από τα υπαρξιακά μου. Είχα λάβει πάνω από τρία μηνύματα που μου εύχονταν «Και του χρόνου, διπλή!», «Και του χρόνου, με ένα καλό παιδί» ή «Με το καλό, μανούλα». Άλλοι με συμβούλευαν να απολαύσω την τελευταία χρονιά πριν αρχίσουν τα ζόρια, άλλοι με ρωτούσαν ποιοι είναι οι στόχοι μου για τα 30 κι άλλοι αν σκοπεύω επιτέλους να σοβαρευτώ τώρα που τριανταρίζω. Από τον τρόπο τους ένιωθα λες και μου απομένει ένας χρόνος ζωής και μόλις είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Λες και τα 30 είναι το τέλος του κόσμου ή του κόσμου όπως εγώ έχω επιλέξει να τον ζω μέχρι σήμερα.

Το «μαχαίρι» στριφογύρισε στην πληγή το καλοκαίρι. Έχοντας πάρει τη μεσημεριανή μου σιέστα, ξύπνησα και πήγα να πλύνω τα δόντια μου. Ανέμελη και χαλαρή, κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω μία χαρακιά ανάμεσα στα μάτια μου. Όσο κι αν ζούσα ένα καλοκαίρι σαν έφηβη με απανωτά ξενύχτια, ποτά και γλέντια, η πρώτη μου ρυτίδα ήρθε να μου υπενθυμίσει ότι μεγαλώνω. Επέστρεψα στο κρεβάτι λίγο σκυθρωπή και έβαλα το play να παίζει Αρλέτα «χθες πρωτοαντίκρισα την πρώτη μου ρυτίδα κι ήταν τόσα στην ζωή που δεν τα είδα». Ε, αποφάσισα λοιπόν να τα δω. Κόντρα σε όλους όσους πιστεύουν ότι πρέπει να αλλάξεις όλα όσα είσαι ή να εγκαταλείψεις τα όνειρά σου εξαιτίας ενός αριθμού.

«Φυλακισμένη» στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Αν είσαι γυναίκα στην Ελλάδα και κλείνεις τα 30, έχεις να παλέψεις τουλάχιστον με τρεις δαίμονες: την εμφάνιση, τον γάμο και τη δουλειά. Κι όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά. Στα μαγαζιά με καλλυντικά θα σου προτείνουν την πρώτη σου αντιρυτιδική, στα περιοδικά δίπλα στο αφιέρωμα για την ανόρθωση στήθους, θα σου έχουν μία λίστα με όλα όσα πρέπει να κάνεις τώρα που έκλεισες τα 30, λες και είσαι ζάμπλουτη άνεργη αστή με ελεύθερο χρόνο για να τα καταφέρεις. Στη δουλειά, ο εργοδότης σου, θα πασάρει την προαγωγή στον συνάδελφό σου, διότι εσύ κλείνεις τα 30 και μπορεί αύριο-μεθαύριο να θες να παντρευτείς, αλλά και να ζητήσεις άδεια μητρότητας. Γενικά, τα περισσότερα πράγματα γύρω σου θα δείχνουν ότι τα 30 μάλλον μοιάζουν σαν μία νέα ενηλικίωση. Μία ενηλικίωση που δεν έχει καθόλου το αίσθημα προσμονής κι ελευθερίας που έχουν τα 18, αλλά ακριβώς το αντίθετο.

«Αν το σκεφτείς, σου απομένουν λιγότερα ωάρια μέχρι την εμμηνόπαυση από αυτά που έχεις ήδη σπαταλήσει». Κι όμως, αυτήν την απαίσια φράση την έχω ακούσει. Γιατί μπορεί το δικό σου βιολογικό ρολόι να μην έχει χτυπήσει, αλλά η κοινωνία έχει βάλει alarm για να σε «ξυπνήσει» όταν βλέπει το «3» να μπαίνει μπροστά στην ηλικία σου. Είμαστε στο 2019 κι ακόμα έχουμε να παλέψουμε απέναντι στην αντίληψη ότι αυτοσκοπός της γυναίκας είναι να κάνει παιδιά. Θα στο πει η γιαγιά σου, η μάνα σου, η πεθερά σου, η μπακάλισσα της γειτονιάς, ο τάδε φίλος σου: «Πότε θα νοικοκυρετείς;», «Θα το μετανιώσεις αν δεν κάνεις παιδιά», «Θα σε πάρουν τα χρόνια και θα είναι αργά». Από την άλλη, αν θες να κάνεις παιδί, πρέπει κι από πάνω να απολογηθείς στη μοντέρνα φίλη σου, στον γόη κολλητό σου, στον πολιτικοποιημένο σου ξάδελφο, ότι δεν είσαι απαραίτητα «πρόβατο» που σου έχει επιβάλλει η μάζα να κάνεις παιδιά.

Την ίδια ώρα, αν έχεις αγόρι, κάποιος θα βρεθεί στο οικογενειακό τραπέζι, στον γάμο της συμμαθήτριάς σου ή στην έξοδο για ποτό, να σε ρωτήσει πότε με το καλό θα πάρεις σειρά (για τη σφαγή;). Όχι, επειδή είσαι με τον Μπάμπη τρία χρόνια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θες αύριο να ζήσεις μαζί του και να κάνεις παιδιά. Από την άλλη, αν δεν έχεις αγόρι, κάποιος θα βρεθεί στο οικογενειακό τραπέζι, στον γάμο της συμμαθήτριάς σου ή στην έξοδο για ποτό να σε ρωτήσει πότε επιτέλους θα κάνεις μια σοβαρή σχέση. Και καπάκι θα σου πει «τί πάει στραβά μαζί σου και είσαι μόνη;», «ρίξε λίγο τα στάνταρ σου κι εσύ πια», «να σου κανονίσω ραντεβού με τον ανηψιό της Μαριγώς στα τυφλά;».

Παράλληλα, οι άνδρες που γνωρίζεις μπορεί να σε αντιμετωπίζουν λες και έχεις σκοπό να τους παντρευτείς. Όχι. Πολύ απλά, δεν θες να τους παντρευτείς κι ας τους έχει περάσει η μαμά τους υποσυνείδητα τη σκέψη ότι όποια σχέση κάνουν στα 30 πρέπει να είναι «σοβαρή». Μπορεί να είναι ασόβαρη, μπορεί να είναι σοβαρή. Σίγουρα όμως δεν μπορείς να το ξέρεις από την πρώτη φορά που θα βγεις για ποτό μαζί τους στο μπαρ.

Οι πιο υπέροχοι είναι φυσικά αυτοί που το παίζουν υπερ-κουλ με το γεγονός ότι κλείνεις τα 30. Έχουν ένα ολόκληρο λογύδριο για το πώς πρέπει να ζήσεις αντισυμβατικά τη ζωή σου και να μην ασχοληθείς με γάμους και παιδιά, λες και θα τους έπαιρνες την άδεια αν θες να το κάνεις. Είναι το ίδιο καταπιεστικοί με αυτούς που θέλουν σώνει και ντε να σε δουν στα λευκά. Και είναι υπέροχοι, επειδή είναι συνήθως τύποι που θα σου πουν «αυτά είναι μικροαστισμοί», ενώ παράλληλα μένουν σε βαλτωμένες σχέσεις από τις οποίες δεν φεύγουν επειδή είναι 30 και φοβισμένοι.

Το να είσαι γυναίκα δεν είναι εύκολο σε οποιαδήποτε ηλικία. Όσο προχωράω προς τα 30, καταλαβαίνω ότι να είσαι γυναίκα και να θες να ζεις τη ζωή σου σαν να μην άλλαξε τίποτα, επειδή αλλάζεις δεκαετία, είναι ακόμη πιο δύσκολο. Τον τελευταίο έναν χρόνο, γύρω από αυτό το θέμα, έχω ακούσει τα πιο συντηρητικά αποφθέγματα από αυτά που πίστευα ως τα πιο προοδευτικά μυαλά. Έχω δει ανθρώπους να παντρεύονται ενώ δεν είναι ερωτευμένοι, ανθρώπους να ερωτεύονται και να μην καταλήγουν πουθενά, ανθρώπους να φοβούνται και να μένουν σε σχέσεις που δεν έχουν μέλλον πια. Κι όλα αυτά επειδή επιτρέπουν στους εαυτούς τους να τους ορίζει αυτό που κάποιοι κάποτε αποφάσισαν ότι πρέπει να είναι η ζωή στα 30.

Περισσότερα από το VICE

Η Άννα Μεταφράζει Ελληνικά Rap Τραγούδια στη Νοηματική

Η Ζωή Ενός Tattoo Artist των Ελληνικών Φυλακών

Τα Παιδιά στη Χίο, τη Σάμο και τη Λέσβο Μοιάζουν Πολύ (κι Όμως Διαφέρουν)