Οι Άνθρωποι του Προέδρου

Φωτογραφία: Ένρι Τσανάι. Εικόνα από την άφιξη στον Πειραιά των προσφύγων από το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι.

H ταινία ήταν μέτρια. Ακόμα και το imdb την έχει βαθμολογήσει με 5,5. Ο Όλιβερ Στόουν στα γεράματα, άνδρες με φούστες, κοντινά στα μούσκουλα του Κόλιν Φάρελ, άλλη μια ψυχρή παρουσία από την Αντζελίνα Τζολί, ποπ κορν, νάτσος και αρχαία Ελλάδα. Βαρετό.

Το 2004, ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά με την τσιχλόφουσκα του «Αλέξανδρου», με εξαίρεση τα κοριτσάκια που ήθελαν να δουν τα κοντινά στον Κόλιν Φάρελ, τους αιθουσάρχες που απογοητεύτηκαν από την προσέλευση και ορισμένους περίεργους δικηγόρους με μούσια, μουστάκια και γαλάζια πουκάμισα. Ηταν οι άνθρωποι που κόντρα σε κάθε λογική, είχαν ανακοινώσει πως θα στείλουν επιστολή στο Χόλιγουντ (sic) γιατί «δεν μεταφέρει όπως πρέπει την εικόνα της αρχαίας Ελλάδας στον κόσμο», υπονοώντας κάποια παρακμιακή θεωρία συνομωσίας με ομοφοβικές προεκτάσεις. Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν γελοίο. Θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν επικίνδυνο. Ηταν όλα αυτά μαζί, αν και εκείνη την εποχή έμοιαζε απλά αστείο. Μέσα στην φούσκα του 2004, οι τύποι που υπέγραφαν τα εθνικιστικά τους παραληρήματα ως «Δίκτυο 21»έμοιαζαν με απεγνωσμένους για δημοσιότητα άκακους γραφικούς, μωροφιλόδοξους τύπους. Δεν ήταν. Απλά το καταλάβαμε τώρα που μας κυβερνάνε.

Το think tank, του «Δικτύου 21» εμφανίστηκε στο παρασκήνιο της πολιτικής ζωής το 1997 με σκοπό την «πατριωτική αφύπνιση των ελλήνων». Με λόγο δυναμικό, καυστικό και πολωτικό στα όρια της ειρωνείας, έμοιαζαν με άξιους συνεχιστές του εθνικοπατριωτικού τεχνητού πανικού που δημιουργήθηκε με το «Μακεδονικό» στα early ‘90s.

Η κρίση έχει τη δυνατότητα να φέρνει το περιθώριο στο προσκήνιο. Με την πόλωση να οδηγείται στα άκρα, προσωπικότητες όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης , ο Διονύσης Καραχάλιος, ο Στ. Αγιάσογλου και ο αψίκορος Φαήλος Κρανιδιώτης, πέρασαν από το δωμάτιο υπηρεσίας, στην σάλα εξουσίας της πολιτικής. Πλέον συγκατοικούν εκεί με τον Αντώνη Σαμαρά για να συναντηθούν και με ανθρώπους παρόμοιων φρονημάτων όπως ο Θανάσης Πλεύρης [με θέσεις του τύπου«δεν γίνεται να υπάρξει φύλαξη συνόρων χωρίς να υπάρχουν νεκροί»], ο Αδωνις Γεωργιάδης ο οποίος στις 16 Ιουλίου του 2012 ρωτούσε την Βουλή  «πόσο επιβαρύνεται ο ετήσιος προϋπολογισμός των Υπουργείων εξαιτίας των επιχειρήσεων διάσωσης των λαθρομεταναστών;», όλοι τους άξιοι προϊστάμενοι του αρχηγού της Αστυνομίας Νίκου Παπαγιαννόπουλου ο οποίος πριν από λίγες μέρες έδινε επιχειρησιακές συμβουλές προς τους υφιστάμενους του λέγοντας «πρέπει να κάνουμε τον βίο αβίωτο στους μετανάστες».

Σαν κορωνίδα όλων αυτών, η προεκλογική υπόσχεση του Αντώνη Σαμαρά «Έχουν γεμίσει οι μετανάστες τα νηπιαγωγεία και οι Έλληνες δεν μπορούν να μπουν στον παιδικό σταθμό. Αυτό τέρμα», έδινε τον ξενοφοβικό τόνο.

Το Δουβλίνο ΙΙ

Κάθε πολιτικός, απαντά στα προβλήματα που του δίνει η εποχή. Στην Ελλάδα της κρίσης, το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν θα έπρεπε να απασχολεί το μικροπολιτικό κλίμα, ούτε να ικανοποιεί τις ακροδεξιές ονειρώξεις των συμβούλων του Πρωθυπουργού. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, η λύση του ευρωπαϊκή. Η αντιμετώπιση του, παραμένει εγκληματική.

Πριν από λίγο καιρό, το περιοδικό «New Yorker», επιχειρώντας να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα σε σχέση με την παράνομη μετανάστευση, με την χειρουργική ευστοχία των αναλυτών που είναι αποστασιοποιημένοι από το πρόβλημα, σχολίαζε: «Η συνθήκη Δουβλίνο II είναι το πρόβλημα. Πρόκειται για έναν τόσο λανθασμένο σχεδιασμό όσο και ο σχεδιασμός του ευρώ. Υπεγράφη εν μέσω της οικονομικής ευφορίας που επικρατούσε το 2003. Ορίζει ότι όσοι ζητούν άσυλο στην ΕΕ μπορούν να το κάνουν μόνο στη χώρα εισόδου τους. Η πολιτική αυτή επέτρεψε σε χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία και άλλες, που αποτελούν ελκυστικούς προορισμούς για τους οικονομικούς μετανάστες, να φορτώσουν στην Ελλάδα το καθήκον να αστυνομεύει τα σύνορά της και να φροντίζει για τους μετανάστες, καθήκοντα που οι αδύναμες κυβερνήσεις της χώρας δεν μπορούσαν να φέρουν εις πέρας ούτε τις καλές εποχές πριν από την οικονομική κρίση».

Αυτή είναι η αλήθεια. Οι πρόσφυγες από τη Συρία, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν, θύματα της παγκόσμιας κατάστασης πραγμάτων, δεν θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα για να διώξουν τα παιδιά των ψηφοφόρων του Αντώνη Σαμαρά από τους παιδικούς σταθμούς. Αναζητούν αυτό που αναζητά ο άνθρωπος από το έτος 0: Μια καλύτερη ζωή.

Το ότι φτάνουν στα ελληνικά σύνορα, πληρώνοντας δύο ή τρεις χιλιάδες ευρώ είναι μια δραματική ανθρώπινη ιστορία μακριά από την πολιτική, τους επαγγελματίες αγανακτισμένους, τους ανθρωποφύλακες, τους εθνικοπατριώτες, τους πυροβολημένους, τους υπουργούς-γόνους που απαντούν σε θανάτους ανηλίκων με δηλώσεις θαμώνων μπουζουξίδικου, τους ανθρώπους που όπως καταγγέλλει η  Διεθνής Αμνηστία έπνιξαν παιδιά. Είναι μια ιστορία που θα έπρεπε να μας αναγκάσει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Είναι μια ιστορία που θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε.