Αγαπώ τους Άνδρες Επειδή Μισώ τον Εαυτό μου

Δεν αγαπώ τους άνδρες. Στην πραγματικότητα αγαπώ την ιδέα των ανδρών. Και την προσοχή τους. Είναι ωραίο να σε θέλουν, να σε χρειάζονται, να σε επιθυμούν. Αυτά είναι ενέσεις αυτοπεποίθησης που μόνο οι άνδρες μπορούν να μου δώσουν. Ενώ σίγουρα δεν έχω ανοσία στη γοητεία του ασθενέστερου φύλου, από τις γυναίκες λείπει η ζωογόνος επιβεβαίωση που διασώζει το Εγώ μου και μόνο ένα ανδρικό βλέμμα μπορεί να μου δώσει. (Κατά πάσα πιθανότητα, πρόκειται για αποτέλεσμα δεκαετιών ετεροκανονιστικού προγραμματισμού στον οποίο έχω υποβληθεί από την τηλεόραση, γνωστή και ως πραγματική μαμά μου). Ως εκ τούτου, η αμυγδαλή μου δεν έχει και τόσο μεγάλη εκτίμηση στα κορίτσια συγκριτικά με αυτή που έχει στους ανεπαρκείς χρωμοσωμικά άνδρες.

Κάνω τα πάντα για να προσελκύσω την ανδρική προσοχή-ακόμα κι όταν είναι ηλίθιο, ακόμα κι όταν δεν έχει νόημα, ακόμα κι όταν είναι πιασμένοι, ακόμα κι όταν είναι φρικτοί. Οι συνθήκες που επικρατούν και η αιτία της προσοχής τους δεν σημαίνει τίποτα. Η προσοχή είναι το μόνο που ζητώ, εφόσον προέρχεται από ημι-αξιόπιστη πηγή. Ενώ ένας τυχαίος μαλάκας που βαριανασαίνει στο δρόμο και θα με αποκαλέσει «μωρό» προκαλεί την οργή μου, όταν ένας άνδρας που σέβομαι (ή τουλάχιστον, μπορώ να ανεχθώ) δείξει έστω μια υποψία ενδιαφέροντος για μένα, τρέχω σ'αυτόν σαν σκύλος στο αφεντικό του. Βλέπω το πουλί του Παβλόφ και αρχίζουν να τρέχουν τα σάλια μου.

Όταν είσαι γυναίκα, σου λένε μέσω διαφόρων καναλιών ότι το σεξ είναι μία από τις λίγες πολύτιμες δυνάμεις που διαθέτεις. Στο λένε αυτό άνθρωποι που νοιάζονται για το προσωπικό σου συμφέρον, αλλά κι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται για αυτό. Όταν βρέθηκα σε μια κακοποιητική σχέση, προέκυψε επειδή ο άνδρας με τον οποίο ήμουν μαζί του αγανάκτησε με το γεγονός ότι τον είχα απατήσει και ως εκ τούτου χρησιμοποίησα τη σεξουαλική δύναμή μου εναντίον του-αυτή η πράξη, στο μυαλό του, ήταν ένα πλήγμα στον ανδρισμό του το οποίο δεν μπορούσε να συγχωρήσει. Επιτέθηκε με τον μόνο τρόπο που ήξερε, χρησιμοποιώντας τον ανδρισμό του για την άσκηση σωματικής βίας (αυτό μου είπε δηλαδή). Τότε, η επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησε για να εξηγήσει τις πράξεις του είχε νόημα. Ενώ πλέον δεν κατηγορώ τον εαυτό μου εξ'ολοκλήρου για ό,τι συνέβη, η συλλογιστική του σε ένα βαθμό, παρόλα αυτά μοιάζει σωστή. Όλοι κάνουμε αυτό για το οποίο έχουμε προγραμματιστεί. Και ενώ θεωρητικά είναι πάντα πιθανό να κατεβάσουμε το τελευταίο, χωρίς ιούς αναβαθμισμένο λογισμικό μας, μερικοί δεν το κάνουμε ή δεν μπορούμε να το κάνουμε.

Τα πρώτα χρόνια που διαπλάθονταν το σώμα μου δεν φορούσα μεικάπ. Η μητέρα μου ποτέ δεν μου έμαθε πώς να το φοράω, δήθεν επειδή ποτέ δεν την ρώτησα. Το μακιγιάζ, ένιωθα, ότι ήταν για μαζορέτες κενές περιεχομένου και μελλοντικές μητέρες. Δεν ήταν για μένα. Βέβαια περιστασιακά φορούσα κόκκινο κραγιόν αλλά το έκανα επειδή το έκανε η Courtney Love. Σε καθημερινή βάση, κυκλοφορούσα με τη φυσική ομορφιά μου.

Δεκατέσσερα κιλά βαρύτερη και με την δικής μου επινόησης φεμινιστική ατζέντα να αποδείξω, βγήκα εκεί έξω στον κόσμο με όλα τα ελαττώματά μου. Ωστόσο αποδείχθηκε ότι ο το ευρύ κοινό δεν ενδιαφερόταν για αυτά. Οι υπάλληλοι των πολυκαταστημάτων με αγνοούσαν, οι καλοί και αξιοπρεπείς άνθρωποι αρνούνταν να ρίξουν ματιά προς την πλευρά μου, από φόβο μήπως και δουν πώς μοιάζει η αθεράπευτη ακμή. Μόλις, μου μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής και άρχισα να ασχολούμαι με το μακιγιάζ, απέκτησα το δίπλωμά μου ως ανθρώπινο ον. Έγινα άτομο, μια γυναίκα που αξίζει προσοχής. Τώρα φοράω μεικάπ καθημερινά. Μάλιστα, φοράω αυτή τη στιγμή, παρόλο που δεν έχω ούτε και σκοπεύω να φύγω από το διαμέρισμά μου σήμερα. Έχει γίνει συνήθεια.

Θυμάμαι την ημέρα που περιποιήθηκα για πρώτη φορά τα τεράστια, άγαρμπα φρύδια μου. Προσέλαβα μια γυναίκα να το κάνει, μια επαγγελματία, γιατί δεν ήμουν αρκετά σίγουρη ότι μπορούσα να το κάνω μόνη μου. «Γλυκιά μου, είναι η πρώτη φορά που τα βγάζεις;» ρώτησε γλυκά. Απάντησα καταφατικά. «Λοιπόν, καλά κάνεις» μου είπε με νότια προφορά πριν να αρχίσει την επίπονη διαδικασία της μεταμόρφωσης του χοντρού φρυδιού μου σε μια λεπτή, ελκυστική αψίδα.

Επέστρεψα στο σπίτι μου και στεκόμουν σαν άγαλμα σε βάθρο, περιμένοντας με αγωνία το τότε αγόρι μου. Τελευταία έκανε κοροϊδευτικά σχόλια για την εμφάνισή μου. Ήλπιζα αυτή η εμφανισιακή βελτίωση να τον έκανε να με θέλει, να με αγαπάει, να σταματήσει να με κρίνει. Πέρασαν ώρες μέχρι να με ρωτήσει στο πόδι «έκανες κάτι διαφορετικό;»

Αυτό δεν ήταν ένα απλό κούρεμα. Ήταν μια σκόπιμη, δραστική αλλαγή του μακιγιάζ του προσώπου μου. Έχω μεσογειακό αίμα-τα βιολογικά φρύδια μου είναι σκούρα, πλούσια και αδύνατο να μην τα παρατηρήσει κανείς. Το τσεκούρωμα που τους είχε γίνει (το οποίο διατηρώ μέχρι σήμερα) ήταν τόσο εμφανές όσο και μια ρινοπλαστική. Οι αλλαγές που έκανα, αποφάσισα ότι δεν ήταν αρκετά δραστικές. Έπρεπε να ξαναπάω πίσω στο σχεδιαστήριο.

Έγινα ανορεξική για τον λόγο που οι περισσότερες γυναίκες γίνονται, επειδή ένιωσα ότι ήταν η μόνη υποψία ελέγχου που μπορούσα να ασκήσω στη ζωή μου. Απλά ήθελα ο κόσμος να δει, εξωτερικά, πόσο δυστυχισμένη ήμουν εσωτερικά. Όσο πιο έντονο γινόταν, αυτό ήταν νίκη. Θυμάμαι όταν εγώ και ο πρώην μου εγκαταλείψαμε τη Νέα Ορλεάνη λόγω του τυφώνα Κατρίνα. Πήραμε τις πιστωτικές μας κάρτες γεμάτες με χρήματα για την ανακούφιση των πληγέντων από τον Ερυθρό Σταυρό, στο Μπλούμινγκτον της Μινεσότα και αμέσως πήγαμε στο Mall of America, όπου αγόρασε ένα πουκάμισο Slayer και εγώ αγόρασα παντελόνι μεγέθους extra small. Πιο μικρό δεν υπάρχει! Η αποστολή μου είχε ολοκληρωθεί- με αυτό το μέγεθος, μπορώ επίσης να μην υπάρχω.

Η επόμενη νίκη μου ήρθε από την γιαγιά που όταν με συνάντησε παρατήρησε ότι «δεν έχει απομείνει και πολύ από αυτήν, σωστά;». Το εξέλαβα ως κομπλιμέντο. Μια και είπα νίκη (ο πρώην σύζυγός μου) μου έλεγε συνεχώς ότι φοβόταν πώς όταν πηδιόμασταν θα με έσπαγε στα δύο. Και πάλι, το εξέλαβα ως φιλοφρόνηση.

Το αγόρι που είχα αργότερα, με αγάπησε για μένα. Σίγουρα. Αλλά πάντα ένιωθα ότι θα μπορούσε να αγαπήσει καλύτερα. Όταν γίναμε ζευγάρι, ήμουν ακόμα ανορεξική. Καθώς περνούσε ο χρόνος, το σώμα μου γέμιζε, και άρχισα να μοιάζω περισσότερο με ανθρώπινο ον από ότι εδώ και χρόνια. Αλλά είναι δύσκολο, ως γυναίκα, να πάρω 9 κιλά και να νιώθω ότι εξακολουθώ να αξίζω. Κοιτούσα φωτογραφίες μου σε διάφορες πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης με αηδία, και άκουσα όταν είπε πως ήμουν και πάλι όμορφη αλλά αρνούνταν να το πιστέψει. Εκείνος σε αντίθεση με τους κυρίους που είχα συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήταν εντελώς μαλάκας. Θεώρησα την υποστήριξή του προς το πρόσωπό μου, σχεδόν αδύνατο να τη δεχθώ.

Χωρίσαμε. Έχασα βάρος. Ο κόσμος μου είπε ότι φαινόμουν υπέροχη, καλύτερη από ποτέ. «Ευχαριστώ» απαντούσα πάντα. «Πενθούσα». Ήταν ειρωνικό το ότι έγινα πιο επιθυμητή-κατά την εκτίμησή μου- όταν έμεινα εντελώς μόνη μου. Η σύγχυσή μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν ένας συνάδελφος που μου άρεσε, ο μόνος με τον οποίο ξεκίνησα κάτι ρομαντικό μετά το χωρισμό, με σεβόταν αρκετά για να μου συμπεριφέρεται σαν να είμαι άνθρωπος. Εντάξει μπαλαμουτιαζόμασταν ενώ έπαιζε το The Gong Show αλλά δεν προσπάθησε ούτε να με γαμήσει. Του πήρε καιρό μέχρι να μου πιάσει τα βυζιά! Τι είδους μουνί δεν αρπάζει την ευκαιρία να κάνει μια γυναίκα να αισθάνεται άβολα; Σκέφτηκα.

Παρόλα αυτά, εξακολουθώ να μην αισθάνομαι άνετα γύρω από άνδρες εκτός κι αν με κάνουν να νιώθω άβολα. Φυσικά, οι παλιές συνήθειες δεν κόβονται. Απλά περιμένω να κυκλοφορήσει το νέο λειτουργικό σύστημά (βελτίωσής μου).

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.