Η Aξία Πένθους Για Τα Παιδιά Στη Γάζα

Photo via [VICE News](http:// https://news.vice.com/article/in-photos-gaza-under-siege)

Σφίγγεις τα χείλη, κλείνεις γρήγορα τα μάτια και τα καλύπτεις με τις παλάμες για να 'σαι σίγουρος ότι δε βλέπεις. Είναι μια έκφραση αποστροφής απέναντι στη φρίκη, ο ψυχικός αντικατοπτρισμός του αδιανόητου, αυτού που δε μπορεί να γίνει ανεκτό ως υπαρκτό γεγονός, που διαταράσσει την εγκατεστημένη οντολογία για το ανθρώπινο και το πραγματικό. Την κάνω συχνά τις τελευταίες μέρες. Την κάνουν, υποθέτω, πολλοί άνθρωποι. Είναι οι στιγμές που περνάνε μπροστά από την οθόνη μου διαμελισμένα παιδικά σώματα ανάμεσα στις επαναλήψεις των ελληνικών σήριαλ της εφηβείας μου. Δε θέλαμε να περάσουμε έτσι το καλοκαίρι μας. Μπουχτίσαμε έναν ολόκληρο χειμώνα με νούμερα δαπάνες Υπουργείων, φορολογικά έσοδα, συντάξεις, λογαριασμοί της Δεη, χρέη στην εφορία. Και τώρα πάλι νούμερα, ανθρώπων αυτή τη φορά, σκοτωμένων, ακρωτηριασμένων και εκτοπισμένων. Εντάξει, μπορεί τα καλοκαίρια μας τα τελευταία χρόνια να μην ήταν τόσο ανέμελα, ούτε να ξεπηδούσαν ακριβώς από τις διαφημιστικές καμπάνιες του ΕΟΤ, όμως παραμένουν η εποχή της συλλογικής αποφόρτισης. Κι εμείς, εδώ στα media ψάχναμε ανάλαφρα, χρηστικά καλοκαιρινά θέματα για την τιμή του εμφιαλωμένου νερού στα καράβια και την πληρότητα των ξενοδοχείων στις Κυκλάδες. Δεν περιμέναμε ότι θα ψάχναμε το νούμερο ενός παλαιστίνιου γιατρού στη Γάζα, ούτε ότι θα παίζαμε στα ρεπορτάζ μας τις εκκλήσεις των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για συλλογή φαρμακευτικού υλικού. Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή. Αυτό που συντελείται μπροστά μας είναι η αποανθρωποίηση του ανθρώπινου.

«Υπάρχουν παιδιά – έγραφε ο Γκαλεάνο – που το ταξίδι τους από την κούνια στον τάφο συνήθως το διακόπτει η πείνα ή οι σφαίρες». Είναι τα παιδιά στη Γάζα και μερικές φορές αυτό το ταξίδι αποδεικνύεται εξαιρετικά σύντομο. Γι' αυτά τα παιδιά το γεγονός ότι γεννιούνται στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου δε συνιστά απλώς ταυτοτικό χαρακτηριστικό, γίνεται πεπρωμένο σχεδόν από την πρώτη μέρα της ύπαρξης τους. Ζωγραφίζουν λαβωμένα περιστέρια, ατενίζουν τον κόσμο από συρματοπλέγματα, παίζουν στα χαλάσματα, συμβιώνουν με τη στέρηση και η απώλεια τους μετατρέπεται σε μια διαδήλωση οργής. Καμιά φορά η ζωντανή θηριωδία ξεπερνάει την πιο κυνική διαπίστωση κάθε συγγραφέα και αναγκάζει ακόμα κι έναν φορέα που παραδοσιακά θωρακιζόταν γύρω από την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» και των άνευρων εκκλήσεων για εκεχειρία, όπως ο ΟΗΕ, να αναφωνήσει «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα απ' το να σκοτώνεις παιδιά την ώρα που κοιμούνται». Κι ίσως αυτή είναι η επιτομή της χειρότερης αλαζονείας του ισραηλινού στρατού. Ότι ξέρει πως τα παιδιά στη Γάζα όταν κοιμούνται δε βλέπουν όνειρα, δεν έχουν καν αυτή την αναπαράσταση και απλώς επιβεβαίωσε με τον πλέον ωμό και κυριολεκτικό τρόπο τον εφιάλτη τους.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις αλλεπάλληλες διπλωματικές διεργασίες μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης για την επιβολή οικονομικών και πολιτικών κυρώσεων εις βάρος της Ρωσίας με φόντο την κρίση στην Ουκρανία. Σε μια υπόθεση εργασίας, όπου θα ήταν αποδεδειγμένο για παράδειγμα ότι οι ρωσικές αρχές προκάλεσαν τη συντριβή του μαλαισιανού αεροσκάφους, μάλλον θα επικροτούσαμε όλοι τα άμεσα αντανακλαστικά της Δύσης που θα φρόντιζε να φτιάξει μια δημοκρατική ασπίδα προστασίας και να στείλει ένα αυστηρό μήνυμα μη ανοχής σε εγκληματικές ενέργειες. Δε γνωρίζουμε αν ισχύει η υπόθεση εργασίας. Δεν είναι αυτό όμως το πιο σημαντικό εν προκειμένω, γιατί στη συνεχιζόμενη σφαγή της Γάζας, που αποδεδειγμένα ισχύει, δεν πήραν φωτιά τα τηλέφωνα, ούτε ανέβηκε κανένας διπλωματικός πυρετός απομόνωσης του Ισραήλ. Η Ευρώπης που επαίρεται για την κληρονομιά του διαφωτισμού και καμαρώνει για τη θέσπιση του πιο ανεπτυγμένου πλαισίου κατοχύρωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σφυρίζει αδιάφορα για τη Γάζα. Λες και ο λαός της Παλαιστίνης δεν εμπίπτει στο δυτικό καλούπι της σύγχρονης εκδοχής του ουμανισμού.

Είναι η ιεράρχηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής, που στην Παλαιστίνη αγγίζει το έσχατο κατώτατο επίπεδο και η απώλεια της δεν αξίζει για να ενεργοποιήσει το μηχανισμό της διεθνούς αλληλεγγύης. Η ζωή στη Γάζα είναι ευάλωτη και απολύτως τρωτή σε κάθε κίνδυνο. Μ' αυτή την έννοια η απώλεια των παιδιών στην Παλαιστίνη είναι ανάξια πένθους. Ποτέ ρητά ειπωμένη ως τέτοια αλλά δια μέσου της αποσιώπησης από το δημόσιο λόγο. Η βία γίνεται κανονικότητα. «Αν η βία στρέφεται εναντίον εκείνων που είναι μη πραγματικοί, τότε η ίδια η βία αποτυγχάνει να τραυματίσει ή να αρνηθεί τις συγκεκριμένες ζωές που τις έχουν ήδη αρνηθεί. Αυτές έχουν έναν παράξενο τρόπο να παραμένουν ζωντανές και να υφίστανται την άρνηση ξανά και ξανά. Δε μπορούν να γίνουν αντικείμενο πένθους διότι υπήρξαν ανέκαθεν χαμένες, πότε δεν υπήρξαν και πρέπει να εξαλειφθούν μια και φαίνεται πως συνεχίζουν να ζουν πεισματικά σε αυτή την κατάσταση της απονέκρωσης», όπως εύστοχα έχει διατυπώσει η αμερικανίδα ακαδημαϊκός Τζούντιθ Μπάτλερ.

Μαζί και το ελληνικό κράτος που απεμπόλησε ολόκληρη την παράδοση των πρωτοβουλιών –έστω και επικοινωνιακών- για ειρήνευση στη Μέση Ανατολή. Δε λέω ρε παιδί μου, να ανακαλέσουν τους πρεσβευτές τους στο Ισραήλ ή να διακόψουν τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Αυτά τα κάνουν μόνο τα κράτη της Λατινικής Αμερικής που προσπαθούμε υποτιμητικά να εξορίξουμε στην κατηγορία του «υπανάπτυκτου» και να αναγάγουμε σε αντιπαραδείγματα στις δημόσιες δραματοποιημένες αφηγήσεις μας. Αλλά έστω ένα ψήφισμα καταδίκης. Κάτι που θα χάλαγε στιγμιαία της φιέστα ανατριχίλας που στήνουν φανατικοί ισραηλινοί τραγουδώντας ότι «δεν έχει σχολείο αύριο στη Γάζα γιατί δεν έχει άλλα παιδιά»

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές το Ισραήλ κήρυττε μια νέα εκεχειρία 72 ωρών, χωρίς όμως απομάκρυνση των δυνάμεων του. Δύο ώρες αργότερα η εκέχερεια έχει ήδη παραβιαστεί, σκότωνοντας την ελπίδα ότι δεν θα είναι και αυτή ματωμένη, όπως όλες οι προηγούμενες. Αν δε σπάσει αυτή εκκωφαντική σιωπή της Δύσης , οι καλοκαιρινές γκριμάτσες ανακούφισης θα σκιάζονται από το hashtag #Gazaunderattack. Το σύνθημα δεν έχει σβηστεί ακόμα από τους δρόμους της Αθήνας: «Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.