Ένας Αμερικανός που ζει στην Ελλάδα Απολογείται για τον Ντόναλντ Τραμπ

Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, θα ακούω την εξής ερώτηση: «Γιατί εξέλεξε η χώρα σου τον Τραμπ;». Δίκαιη απορία. Πώς θα καταφέρω να αιτιολογήσω πώς ένας άνδρας που είναι ανοιχτά μισογύνης, «μισάνοιχτα» ρατσιστής και κατάφωρα λαϊκιστής ζει στον Λευκό Οίκο;

Δυο μέρες μετά την εκλογή του ήμουν στο αεροδρόμιο, φεύγοντας από την Αθήνα όπου μένω, για να συναντήσω μια φίλη στο Βερολίνο για το Σαββατοκύριακο. Βρήκα ένα περιοδικό που διαβάζω φανατικά όταν ταξιδεύω, όμως δίστασα να το αγοράσω όταν είδα ότι το τελευταίο τεύχος είχε βγει στις 7 Νοεμβρίου, μια μέρα προτού η ενσάρκωση του Biff από το Επιστροφή στο Μέλλον εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ. Τελικά αγόρασα το ανεπίκαιρο περιοδικό για τον εξής λόγο: θα μου επέτρεπε να ζήσω στο παρελθόν και να διαβάσω για έναν κόσμο που όλα αυτά δεν είχαν πραγματοποιηθεί.

Ως Αμερικανός που ζει στο εξωτερικό εδώ και μια δεκαετία, τα τελευταία οκτώ χρόνια η δουλειά μου ως αδιόριστος εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ήταν απαιτητική. Τα έθνη που κλίνουν προς την αριστερά στα οποία έζησα στο εξωτερικό βλέπουν γενικά τον Ομπάμα ως υπέρμαχο των δικαιωμάτων των πολιτών, ως έναν προοδευτικό τύπο που μέσα σε δύο προεδρικές θητείες βοήθησε τις ΗΠΑ να ξεπεράσουν απαρχαιωμένους κανόνες, όπως τον νόμο «Don't Ask, don't tell» -ο οποίος απαιτούσε από τους ομοφυλόφιλους την απόκρυψη του σεξουαλικού τους προσανατολισμού–, άσκησε πιέσεις για την ομοσπονδιακή αναγνώριση του γάμου μεταξύ του ιδίου φύλου, τροποποίησε τον νόμο για την ισότητα αμοιβής των εργαζομένων και πέρασε το Obama Care – ένα σύστημα υγείας που έχει πολλές ελλείψεις, όμως επέτρεψε σε περισσότερους από 20 εκατομμύρια Αμερικανούς, πολλοί εκ των οποίων είναι από τους φτωχότερους συμπολίτες μας, να έχουν δυνατότητα πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη.

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Ομπάμα ολοκλήρωσε τη διήμερη επίσκεψή του στην Αθήνα και τον υποδέχτηκαν γύρω στις επτά χιλιάδες εξοργισμένοι διαδηλωτές που βγήκαν στους δρόμους. Ακολούθησε η συνηθισμένη ιεροτελεστία που τη συνθέτουν οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, οι βόμβες μολότοφ, οι φυσούνες και οι κουκουλοφόροι αναρχικοί, οι οποίοι φώναζαν οργισμένα συνθήματα κατά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Κατά βάση κατέκριναν την εξοργιστική σχέση των ΗΠΑ με το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία, ενώ κατήγγειλαν πολλές ακόμα πρακτικές, όπως το εν εξελίξει πρόγραμμα Drone στο Πακιστάν, το οποίο πρέπει ασφαλώς να επικριθεί. Όταν ρώτησα τη Ζαννέτα Λυσικάτου, μια διαδηλώτρια, τι θα άλλαζε με τον Τραμπ ως πρόεδρο, εκείνη μου είπε, «Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα για εμάς (τους Έλληνες), όλοι τους είναι το ίδιο και ακολουθούν την ίδια πολιτική».

Είμαι ο πρώτος που θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι γι' αυτά τα θέματα, χωρίς να έχω καμία διάθεση να απολογηθώ για την αποτυχημένη εξωτερική πολιτική που έχουν στο ιστορικό τους οι ΗΠΑ. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι πολλά από τα προβλήματα που κληρονόμησε ο Ομπάμα προήλθαν από την «κυβέρνηση τρόμου» του Μπους. Τουλάχιστον με τον Ομπάμα υπήρχε ένας ανοιχτός διάλογος πάνω σε αυτά τα θέματα, παρ' όλο που οι μεγάλες δυνάμεις, όπως το στρατιωτικό βιομηχανικό λόμπι, καθιστούν δύσκολη τη διεξαγωγή αυτού του διαλόγου. Αυτή είναι μια λεπτομέρεια που δεν ικανοποιεί τους εύλογα εξοργισμένους διαδηλωτές, αξίζει όμως να ληφθεί υπόψη. Χάριν συζήτησης, ας φανταστούμε πώς θα ήταν ο κόσμος αν είχε εκλεχθεί ο Γκορ και όχι ο Τζορτζ Μπους το 2000. Παρεμπιπτόντως, νομίζω ότι αυτές οι διαμαρτυρίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με της διαδηλώσεις με κεντρικό σύνθημα το «Δεν είναι ο δικός μου Πρόεδρος», οι οποίες ξέσπασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την ανακοίνωση της εκλογικής νίκης του Τραμπ.

Οι συντηρητικοί Ρεπουμπλικανοί έχουν συχνά αποσύρει προοδευτικά μέτρα που οι πολιτικοί τους αντίπαλοι επιχείρησαν να περάσουν. Όμως με τον Τραμπ, οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ο άνθρωπος θα αλλάξει τον κόσμο προς το χειρότερο. Το "παγκόσμιο βραβείο Δαρβίνου" πηγαίνει στον αμερικανικό λαό που εξέλεξε αυτό τον τύπο. Την στιγμή που γράφω αυτά, ο Τραμπ όρισε τον Στιβ Μπάνον ως επικεφαλής στρατηγικό αναλυτή του - τον διευθυντή του συντηρητικότατου ιστότοπου Breitbart news, ο οποίος είναι γνωστός υπέρμαχος της λευκής υπεροχής και κάνει συστηματικά δηλώσεις του τύπου «οι γυναίκες που θα ηγηθούν αυτής της χώρας θα είναι υπέρ της οικογένειας, θα έχουν συζύγους και θα αγαπούν τα παιδιά τους. Δεν πρόκειται να είναι ένα μάτσο λεσβίες που βγήκαν από τα κολλέγια ανθρωπιστικών επιστημών». Και, έλεος, ο Τραμπ μπορεί να μην πιστεύει στην κλιματική αλλαγή, αλλά γουστάρει να λέει μαλακίες του τύπου «Τις πιάνω από το μ@@@ί».

Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν; Πώς γίνεται αυτός ο μπαμπάκιας Νεάντερταλ να κληρονόμησε την ισχυρότερη θέση του πλανήτη; Γίνονται πολλές συζητήσεις για την υποβαθμισμένη μεσαία τάξη, πράγμα που σίγουρα κρυβόταν πίσω από τις οργισμένες ψήφους, όμως κατά την ταπεινή μου άποψη, όλα έχουν να κάνουν με την εικόνα.

Η κοινωνία μας έχει εμμονή με την εικόνα και παραβλέπει την ουσία. Το βλέπουμε στη μόδα, στις ταινίες με υπερήρωες, στις θεωρίες συνωμοσίας και στις κίτρινες χαζοφυλλάδες που δίνουν αξία στο στάτους και τη σπέκουλα, κι όχι την ουσία. Και είδα αυτή την αμερικανική εφεύρεση να παραδίδεται στην Ευρώπη μέσω των εκπομπών ριάλιτι και της λατρείας των διασημοτήτων.

Είναι αυτή η λατρεία του απλοϊκού που έπληξε το αμερικανικό εκλογικό σώμα μέσω των social media. Ιστοσελίδες όπως το Facebook βοηθούν στη διάδοση ψεύτικων ειδήσεων σε όλο τον κόσμο, ενώ τα σοβαρά μέσα ενημέρωσης πασχίζουν για να ελέγξουν τα γεγονότα, να αναλύσουν και να δημοσιεύσουν άρθρα που βρίσκονται όσο πιο κοντά μπορεί να έρθει κανείς στην αλήθεια.

Η ειρωνεία είναι ότι η εικόνα της «μιντιακής ελίτ» έχει αμαυρωθεί σε τέτοιο βαθμό, που ο κόσμος προσφεύγει σε πηγές δεύτερου και τρίτου επιπέδου που ισχυρίζονται ότι αποκαλύπτουν την αλήθεια, όταν το μόνο που κάνουν στην πραγματικότητα είναι να εκμαυλίζουν ένα αναποφάσιστο κοινό, η διστακτικότητα του οποίου δημιουργήθηκε από ιστοσελίδες ψεύτικων ειδήσεων και τηλεοπτικών σταθμών, όπως το Fox News. Η εκλογή του Τραμπ έστρεψε την προσοχή στο Facebook και στον όγκο ψεύτικων ειδήσεων που διαδίδονται στο κοινό. Η αμερικανική ραδιοφωνική πλατφόρμα NPR αποκάλυψε πρόσφατα ότι το Facebook χρησιμοποίησε τη συμβουλευτική ομάδα Accenture, η οποία στη συνέχεια ανέθεσε υπεργολαβία για το καθήκον της επαλήθευσης περιεχομένου σε μια ομάδα με την ονομασία «ομάδα κοινοτικών λειτουργιών.» Το άρθρο στην ιστοσελίδα του NPR γράφει: «H ομάδα αποτελείται πλέον από αρκετές χιλιάδες ανθρώπους, ενώ κάποια από τα μεγαλύτερα γραφεία της βρίσκονται στη Μανίλα και τη Βαρσοβία. Οι νυν και πρώην υπάλληλοι του Facebook λένε ότι έχουν δει τους υπεργολάβους σε δράση. Λένε ότι τους δίνεται εντολή να κινούνται πολύ γρήγορα, ότι αξιολογούνται με βάση την ταχύτητα και ότι, κατά μέσο όρο, ένας υπάλληλος παίρνει αποφάσεις για περιεχόμενα που έχουν επισημανθεί κάθε δέκα δευτερόλεπτα… Αυτό σημαίνει ότι καλύπτονται 2.880 αναρτήσεις ημερησίως ανά άτομο».

Αν λέγατε στον αρχισυντάκτη μου να επαληθεύσει τέτοιο όγκο πληροφοριών μέσα σε μια μέρα, θα έσκαγε το κεφάλι του, η καρδιά του θα συρρικνωνόταν μέχρι να φτάσει στο μέγεθος σταφίδας, ενώ η επιθετικότερη μορφή καρκίνου θα διαπερνούσε τα οστά του. Με λίγα λόγια, οι διεξοδικοί έλεγχοι για την παροχή ορθών πληροφοριών εξακολουθούν να γίνονται, αν όμως επιλέγεις να διαβάζεις άγνωστες ιστοσελίδες που προβαίνουν σε αβάσιμους ισχυρισμούς λέγοντας ότι είναι εναρμονισμένες με τις πολιτικές σου πεποιθήσεις, σκέψου καλά πριν φας το παραμύθι τους και το μοιραστείς με άλλους. Όταν το σκάνδαλο με τα email της Χίλαρι απέτυχε να τεκμηριωθεί, η ζημιά είχε γίνει· το φανταστικό κυριάρχησε επί του πραγματικού.

Όμως η λατρεία των διασημοτήτων δεν είναι ένα αποκλειστικά αμερικανικό φαινόμενο. Για παράδειγμα, εδώ στην Ελλάδα, η δημοφιλέστερη μουσική είναι τα μπουζούκια: η new wave βερσιόν των παραδοσιακών εγχόρδων που θα περίμενες να ακούσεις σ' ένα ελληνικό νησί. Τα μπουζούκια έχουν έναν περίεργο ήχο και η εικόνα που τα συντροφεύει συνήθως είναι ένας συνδυασμός του Baywatch με τις Μέρες Αγάπη. Συνήθωςτα συστατικά αυτά ανακατεύονται σε μια σούπα με ψεύτικα βυζιά και ακριβό ουίσκι. Αυτού του τύπου η πλαστική περσόνα έχει επικρατήσει και στην Ελλάδα. Την ευθύνη φέρουν οι χειρότερες πτυχές της αμερικανικής κουλτούρας.

Τα τελευταία χρόνια, η Ευρώπη φαίνεται πως έχει ιδιοποιηθεί το εκφυλιστικό φαινόμενο των ριάλιτι σόους. Αντί, λοιπόν, να με κοιτάζετε απορημένοι, ρωτώντας «Πώς είναι δυνατόν να έβγαλε η χώρα σου τον Τραμπ;», καλύτερα να αναλογιστείτε πώς μπορείτε να αποτρέψετε τον ξεπεσμό της χώρας σας στο ίδιο χάλι. Τώρα ακούγεται ότι η κόρη Λεπέν έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει τη γαλλική προεδρία – ακόμα μία δεξιά φαφλατού. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα 17 μέλη της Χρυσής Αυγής που έχουν έδρες στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Η εκλογή του Τραμπ θα είναι από αυτές τις στιγμές που θυμάσαι πού βρισκόσουν όταν συνέβη την 11η Σεπτεμβρίου. Στην Ευρώπη, πέσαμε για ύπνο με τη Χίλαρι να προηγείται στις δημοσκοπήσεις και ξυπνήσαμε με ένα πορτοκαλί πράμα που μπορεί να καταπιεί ολόκληρο τον κόσμο.

Ζούμε σε μια εποχή όπου η εικόνα είναι το παν και οι λεπτές αποχρώσεις δεν φαίνονται να κάνουν τη διαφορά. Δεν έχω κάποια λύση σε αυτό, είμαι απλώς ένας τύπος που ήθελε να ξεσπάσει. Κάποια στιγμή όμως, πρέπει να βρεθεί μια λύση, προτού καταλήξουμε όλοι με μαλάκες ηγέτες στις χώρες μας.

Περισσότερα από το VICE

Ζητήσαμε από Ταξιτζήδες να μας Πουν Ποιος Είναι ο Χειρότερος Έλληνας Πελάτης

Μια Ημιτελής Λίστα των Ενεργειών που Σχεδιάζει να κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ την Πρώτη Μέρα της Προεδρίας του

Είναι Τρελοί Αυτοί οι Youtubers: Οι TechItSerious Παίζουν Video Games με Ισχυρή Δόση Καφρίλας