Ένα Βράδυ στη «Διαφορετικότητα» της Αγίας Παρασκευής

Kείμενο: Φίλιππος Γαβριηλίδης

Hint: Αρκεί να πεις «πάμε Αγία» για να καταλάβει κάποιος ότι εννοείς την Αγία Παρασκευή.

Οι νύχτες στην Αγία Παρασκευή είναι διαφορετικές από ότι στο κέντρο αλλά και από πολλές άλλες περιοχές. Διαφορετικά μαγαζιά και διαφορετικός κόσμος. Και υπάρχουν τα πάντα. Δύο μπυραρίες είναι το σήμα κατατεθέν της χαλαρής απόλαυσης. Η μία είναι το Silly Wizards και η άλλη το Octoberfest. Ο κόσμος εκεί ήταν λίγο πιο απρόσιτος αλλά όλες οι παρέες έδειχναν να απολαμβάνουν τη μπύρα από τεράστιες φιάλες (το κατάφερνα και μόνος μου ένα τέτοιο) αλλά και το φαγητό που μου είχε σπάσει τη μύτη. Η παρέα του Κωνσταντίνου, της Ρίας και του Νέστωρα προτιμούν το μαγαζί εδώ και πολλά χρόνια για τους παραπάνω λόγους (έτσι μου είπαν, τουλάχιστον).

Κάνοντας μια γύρα στους δρόμους για να δούμε πού αλλού θα μπορούσαμε να πάμε συνειδητοποιήσαμε ότι στην Αγία Παρασκευή το φαγητό αφθονεί σε κάθε της γωνιά. Βαλλόμουν από μυρωδιές που μου έσπαγαν τη μύτη (πεινασμένος γαρ), έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι σίγουρα θα έτρωγα κάτι στα γρήγορα λίγη ώρα μετά. Πετύχαμε το Dodo's και μπήκαμε μέσα για μια μπίρα. Μου κέντρισαν την προσοχή οι καρέκλες καφενείου που υπήρχαν στον εξωτερικό του χώρο. Εκεί άνοιξε η καρδιά μου (που λένε)! Είχε αρκετό κόσμο, λιτό και ευπρόσιτο και τις πιο γλυκιές σερβιτόρες που έχω συναντήσει. Η Ευαγγελία που δουλεύει εκεί από όταν άνοιξε το μαγαζί μου είπε ότι η Αγία Παρασκευή είχε πέσει αρκετά τα τελευταία χρόνια, αλλά πλέον υπάρχει αρκετή άνοδος καθώς κόσμος αρχίζει να την προτιμά ξανά. Τώρα που ήρθε ο χειμώνας άρχισε να φαίνεται πιο έντονα αυτό. Δεν είναι τυχαίο που οι γύρω περιοχές στηρίζουν δυναμικά. Μαρούσι, Χολαργός, Χαλάνδρι, Παπάγος, Ραφήνα(!) αλλά και κέντρο και νότια προάστια. Όλοι εκεί. Απέναντι είδα ένα μαγαζί και ο Κώστας, θαμώνας του Dodo's με πληροφόρησε ότι παίζει ελληνικά και αρχίζει να δουλεύει αρκετά πιο αργά. Θα ερχόταν και η ώρα του!

Hint: Μιας και αναφέρθηκα στο φαγητό, η ρακο(μελο)τσιπουροκρασοκατάσταση γίνεται στο Ασκέρι, στο Πέτρινο του Κρητικού (μόνο παραδοσιακή κρητική κουζίνα) και στο Μέλυδρον στο οποίο επικρατεί το αδιαχώρητο από νεολαία παρόλο που βρίσκεται λίγο μακριά από την πλατεία. Για σουβλάκι υπάρχει ο Γύρος της Πλατείας, το Σπιτικό και η Γεύση. Εντύπωση μου προκάλεσαν κάποια ονόματα εστιατορίων (ΚΑΙ εκεί διαφορετικότητα): το Νταβαντούρι και το MILF (meat I live for). Σε ένα άλλο μαγαζί επιγραφόταν το «μπιφτεκοπατατάκια κι ελληνοσουβλάκια».

Κάναμε στάση στην πλατεία του Αϊ Γιάννη, όπου είδαμε πολλές παρέες σε όλη της την έκταση να αράζουν. Οι ηλικίες που έπαιζαν ήταν 16-25 κατά προσέγγιση. Το καλοκαίρι η πλατεία αυτή γεμίζει με κόσμο (το λέω και εμπειρικά, έχω περάσει αρκετά βράδια καλοκαιριού εκεί). Ο περισσότερος επιλέγει ένα από τα πολλά μοναδικά (και πάμφθηνα) cocktails από το Alcohole στο χέρι, το οποίο λειτουργεί μόνο εκείνη την περίοδο. Μέχρι να έρθουν τα γερά κρύα ο κόσμος δεν σταματά να πηγαίνει. Λίγο πιο πέρα, στο περίπτερο, άκουσα ένα κορίτσι, γύρω στα δεκαέξι, να φωνάζει στον περιπτερά: «Και, δηλαδή, τι; Θα μεθύσω με το 4 % αλκοόλ; Να, αυτός είναι δεκαοχτώ», είπε δείχνοντας έναν φίλο της. Ήθελε να αγοράσει μπίρες το κορίτσι να πάει με την παρέα της πλατεία. Εμείς καθίσαμε παρέα με κάτι παιδιά από Μαρούσι, Ανθούσα και Γέρακα. Ήταν όλοι τους 19 και όποτε πηγαίνουν εκεί βρίσκουν πάντοτε γνωστούς για παρέα και προτιμούν μόνο πλατεία και ποτέ κάποιο μαγαζί. Γουστάρουν πολύ τη φάση της Αγίας Παρασκευής, την έχουν μέσα τους, όπως μου είπε χαρακτηριστικά ο Νίκος (γιορτάζει κιόλας σε λίγες μέρες, παρεμπιπτόντως, μεγάλη η χάρη Του).

Περνώντας από το Alcohole είδαμε κόσμο μαζεμένο και ακούγαμε μουσική. Ήμασταν τυχεροί διότι το πετύχαμε τη μόνη φορά που άνοιξε για χειμώνα. Ο λόγος; Το πάρτι της Τζένης. Στην αρχή δεν μας άφησε να περάσουμε λέγοντας πως πρόκειται για πριβέ και ότι το μαγαζί δεν λειτουργεί κανονικά. Της μιλώ χύμα και της λέω με ύφος (με πολύ ύφος όμως): «Κοίταξε να δεις, εμείς ήρθαμε επειδή είδαμε φως, δεν ήρθαμε για να σου χαλάσουμε το πάρτι». Χαμογέλασε και είπε: «Άντε, περάστε, να μας βγάλετε και καμιά φωτογραφία όμως, ε»; Αποδείχθηκε πως η Τζένη είχε τα μυαλά στα κάγκελα. Χόρευε συνέχεια, μας πλησίαζε, μας κερνούσε φαγητό (κάτι καναπεδάκια με μελιτζάνα, μπουρίτο με κιμά και άλλα εδέσματα άλλο πράγμα)! Είναι ένα κοινωνικότατο πλάσμα με πολλή διάθεση και φοβερή εξωστρέφεια. Η μητέρα της παρούσα. Είχε φτιάξει την τούρτα (cheesecake). Όνειρο. Γνωρίσαμε αρκετό κόσμο και πάλι διαφορετικό από αυτόν που είδαμε στα υπόλοιπα μέρη που επισκεφθήκαμε και χαιρετίσαμε τον Μανόλη Οικονόμου, ο οποίος είχε φτιάξει 14 mixtapes για το πάρτι της Τζένης. Την ευχαριστήσαμε πολύ, της ευχηθήκαμε τα καλύτερα για τα γενέθλια της και αποχωρήσαμε καθώς η ώρα περνούσε.

Hint: Το 1993 το κράτος έστειλε μπουλντόζες για να δημιουργήσει το δακτύλιο του Υμηττού. Οι δημότες θεώρησαν ότι θα προκαλούταν καταστροφή του φυσικού τοπίου αλλά και πως θα επερχόταν ηχορύπανση συνεπώς εξεγέρθηκαν με αποτέλεσμα να τους συλλάβουν οι αστυνομικές αρχές.

Σε μια στοά επί της Αγίου Ιωάννου βρίσκεται τα τελευταία 13 χρόνια το Πλέει Play. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος. Μόλις μπήκα μέσα ένιωσα πολύ ζεστά (και δεν ήταν λόγω της καλής θέρμανσης). Η διακόσμηση ήταν αλλού. Πολύ μπροστά. Αρκετά μεγάλος χώρος δίχως να του φαίνεται με την πρώτη ματιά. Όλη τη διακόσμηση έχει επιμεληθεί η ιδιοκτήτριά του. Ακόμη και του WC. Πρώτη φορά έμεινα σε τουαλέτα περισσότερη ώρα από όση χρειάστηκε (και αυτό για να χαζέψω όλες της τις λεπτομέρειες)! Στην αρχή νόμιζα ότι δεν είχε κόσμο. Εξερευνώντας τα ενδότερα συνειδητοποίησα ότι γινόταν χαμός. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό το πράγμα, δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες συνεπώς το παραθέτω όπως το βίωσα οπτικά. Πλησίασα μια πολύ όμορφη κοπέλα και της είπα ότι το φόρεμά της ήταν καταπληκτικό (γιατί ήταν). Βάλια το όνομά της. Ήταν πολύ κοινωνική και πιάσαμε την κουβέντα. Παλιά δούλευε στο συγκεκριμένο μαγαζί (πέτυχα την περίπτωση και εγώ).Ήπιαμε τα ποτά μας, μου μίλησε και για τα ρούχα που σχεδιάζει. Μου αρέσει πολύ όταν γνωρίζω δημιουργικούς ανθρώπους. Δίπλα της ο Νέαρχος. Και αυτός πρώην εργαζόμενος του μαγαζιού. Μου κράτησαν συντροφιά μέχρι να φύγουμε με τον Παναγιώτη. Όταν φεύγαμε το μάτι μου πήρε έναν τύπο με τις πιο μακριές και παχιές τζίβες που έχω δει στη ζωή μου. Μου έκατσε στο μάτι για κάποιο λόγο, ήταν πολύ ωραίο θέαμα. Με κοίταξε, του σήκωσα τον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού (σε φάση like για το μαλλί) και αυτός γέλασε.

Hint: Μέχρι πριν από 13 χρόνια ο χώρος του Πλέει Play ήταν ένας καφενές. Όταν άνοιξε, λειτουργούσε ως ρακάδικο και με τον καιρό απέκτησε το σημερινό του ύφος. Καφές, επιτραπέζια, ποτό.

Τελευταία στάση: Ένα μαγαζί που βαράει ελληνικά. Το Tender εξυπηρετεί αυτή τη διάθεση. Ειδικά τις (πολύ) προχωρημένες ώρες. Εμείς πήγαμε στις δυόμιση και μόλις είχε ανάψει το κέφι. Στο μαγαζί μας υποδέχθηκαν η Πένυ, η Μαρία και ο Τάκης. Πολλοί από όσους βγαίνουν στην Αγία το έχουν ως τελευταίο προορισμό για να κλείσουν τη νύχτα εξόδου τους. Έτσι και εμείς…

Hint: Ο χώρος του είναι ξεχωριστός από του κοινού ελληνάδικου. Γιατί; Επειδή τα 2 πρώτα έτη λειτουργίας του μαγαζιού (από τα 5 συνολικά) αυτός ο χώρος διαμορφώθηκε για να παίζει techno και house μουσική με events ανάλογα των συγκεκριμένων ακουσμάτων. Έπειτα, τα αφεντικά αποφάσισαν να δοκιμάσουν κατά πόσο θα έπιανε κάτι το διαφορετικό. Έπιασε!

Μείναμε έως αργά (ή μάλλον έως νωρίς) και φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις αποχαιρετώντας (προς το παρόν) μια Αγία Παρασκευή στην οποία ανά 10 (άντε 100) βήματα βλέπεις όλων των ειδών τους ανθρώπους. Όλων των ειδών τα στυλ, μεγάλο εύρος ηλικιών και πολλών ειδών διαθέσεις.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω.

Περισσότερα από το VICE

Χαμένες Φωτογραφίες από μια Ψυχιατρική Κλινική Εμφανίζονται Σχεδόν 20 Χρόνια Μετά

Κάπως Έτσι Ήταν να Μεγαλώνεις σαν Αλβανάκι στην Ελλάδα του 1990

Εξομολογήσεις: Η Δύσκολη Ζωή μιας Swinger στην Αθήνα