Μια Νύχτα Διασκέδασης και Κοινωνικής Διαστροφής στο Χαλάνδρι

Κείμενο: Φίλιππος Γαβριηλίδης Ναι, είναι αλήθεια ότι την τελευταία δεκαετία το Χαλάνδρι άρχισε να γίνεται μια αναπτυσσόμενη περιοχή της Αθήνας στην οποία άρχισε να μαζεύεται πολύς κόσμος. Μετά από ένα σημείο τα σημάδια «κοσμοπολιτισμού» άρχισαν να ξεπετάγονται σαν μανιτάρια. Τα δε τελευταία δύο χρόνια το Χαλάνδρι θεωρείται από τις πιο in περιοχές για διασκέδαση. Σε κάθε της έκφανση. Από τις πρώτες πρωινές ώρες κόσμος ξεχύνεται στον αγώνα της βιοπάλης. Αφήνει το Χαλάνδρι για να κατέβει πιο κεντρικά ή να ανέβει πιο βόρεια. Κι όμως μετά τη δουλειά όλος αυτός ο κόσμος επιστρέφει εκεί. Απολαμβάνει τον καφέ του στα ουκ ολίγα μαγαζιά που του προσφέρονται, χαζεύοντας άλλους ανθρώπους που κάνουν τα ψώνια τους στην αρκετά μεγάλη αγορά της περιοχής. Σε αυτήν με τις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων αλλά και με τα μικρότερα συνοικιακά τα οποία διατηρούν την παλιά κλάση που χαρακτήριζε το Χαλάνδρι διαχωρίζοντας την από την καινούργια.

Συνδυάζει τα πάντα. Βρίσκεται στο μέσο μεταξύ του άκρου Βορείου και του κέντρου. Είναι μια τόσο καθαρή περιοχή, χαίρεσαι να κυκλοφορείς εκεί. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι θα κόψεις φάτσες που θα σε κάνουν να ξινίσεις λόγω σνομπισμού ή και κόσμο που πετάει στα σύννεφα δίχως να γνωρίζει τι συμβαίνει γύρω του. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ή και καθόλου έτσι! Περάσαμε ένα απόγευμα και μία ολόκληρη νύχτα στο Χαλάνδρι προσπαθώντας να γυρίσουμε το μεγαλύτερο μέρος του. Από στενό σε στενό, από μαγαζί σε μαγαζί, θελήσαμε να δούμε πως διασκεδάζουν οι νέοι (και, φυσικά, όχι μόνο) της περιοχής αλλά και αυτοί που έρχονται από όλες τις υπόλοιπες περιοχές της Αθήνας (και, φυσικά, όχι μόνο της Αθήνας). Μιλήσαμε με αρκετό κόσμο, περάσαμε καλά. Γαμάτα, για την ακρίβεια. Όλοι ήταν τόσο φιλικοί και πολλές φορές μας προσέγγιζαν οι ίδιοι (έχω αρκετές selfies στο κινητό μου με random άτομα από αυτήν τη βόλτα).

Όταν πέφτει η νύχτα το Χαλάνδρι γεμίζει φώτα, φωνές, γέλια και όλων των ειδών τον κόσμο. Άλλοι προτιμούν να διασκεδάσουν σε live που παίζουν σε διάφορα μαγαζιά του, άλλοι στην πλατεία (κυρίως οι αρκετά νεότεροι σε ηλικία), άλλοι σε μπαράκια και όλοι αυτοί (στο μεγαλύτερο τους μέρος) καταλήγουν σε κάτι που θα είναι ανοιχτό μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες (μα δεν κοιμούνται ποτέ αυτοί οι άνθρωποι;).

Τι συμβαίνει όμως και, τελευταία, άρχισαν να ανοίγουν τόσα μα τόσα πολλά νυχτερινά μαγαζιά (κάθε είδους) και μάλιστα όλα έχουν πάντοτε πολύ κόσμο; Οι αρμόδιοι φορείς του Δήμου δίνουν αρκετά εύκολα σε κάποιον ιδιώτη άδεια για να ανοίξει μαγαζί. Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή ξέρουν ότι αυτό θα βοηθήσει στην ραγδαία ανάπτυξη του και, συνεπώς, στην αύξηση της προσέλευσης σε κάτι στο οποίο κάποιος μπορεί να κινηθεί έχοντας τη δυνατότητα να κάνει οτιδήποτε θέλει χωρίς να χρειαστεί να πάει σε άλλο μέρος. Η οικονομία της περιοχής, προφανέστατα, πάει πολύ καλά. Είναι αυτή μια σωστή τακτική για την αποθέωση μιας περιοχής και ανύψωση της στα μάτια οποιουδήποτε ανθρώπου ή είναι κάτι που μπορεί να οδηγήσει εύκολα σε μια υποφαινόμενη παρακμή; Who knows, ντε; Προς το παρόν όλοι περνούν καλά!

Όλοι οι Χαλανδριώτες μου είπαν ότι η περιοχή στην οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν είναι αυτό που είναι σήμερα επειδή τη στηρίζουν οι ίδιοι. Υπάρχουν μαγαζιά που είναι must να πας και άλλα που είναι μεν in αλλά τα στηρίζει μικρότερο κοινό. Το σημαντικό είναι ότι όλα βρίσκονται σε κοντινές μεταξύ τους αποστάσεις και μπορείς να κάνεις ό,τι σου καπνίσει ανά πάσα στιγμή. Να φας; Έχεις ένα σωρό επιλογών. Θέλεις πίτσα στο χέρι (στου Zio Pepeτο μαγαζί θα τη βρεις); Κρέπα (στο Crepa Crepa); Μεξικάνικο (νοστιμότατο και οικονομικό στο Anchos); Σουβλάκι; Θέλεις να πιείς χαλαρή μπίρα; Να χτυπηθείς σε κλαμπάκι (εντάξει, ένα είναι το αφτεράδικο και καλό, το Clock, αλλά μη ζητάς και τόσα πολλά πια, πόσα παραπάνω θέλεις;)!

Όλοι θεωρούν ότι το Χαλάνδρι έχει ωραίο κόσμο. Ότι έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Ο Νικόλας, στο Sixteen, μου είπε ότι έχει τρομερό vibe. Ο Μάνος μου είπε ότι «όλοι εδώ έρχονται, οπότε που να πας κι εσύ»; Ο Θωμάς χαιρόταν που, επιτέλους, άνοιξε to Snatch, ροκάδικο στην περιοχή (άσχετα που μου το έλεγε μέσα στο ελληνάδικο)! Συζητούσα με μια φίλη μου, Χαλανδριώτισσα (Γεωργία το λένε το κορίτσι αυτό, τελειόφοιτη τμήματος Ψυχολογίας) και μου είπε ότι η περιοχή έχει γίνει σούπερ εμπορική κι ότι τη βοηθά η αστυνόμευση στους δρόμους (αν και η τελευταία είναι κάπως περιττή). Η φράση μου θύμισε φάση Κολωνάκι αλλά, και πάλι, δεν είναι έτσι.

Κακά τα ψέματα, το Χαλάνδρι είναι ψηλά στις προτιμήσεις των Αθηναίων περισσότερο τη χειμερινή περίοδο από ότι την καλοκαιρινή. Το καλοκαίρι ο κόσμος προτιμά το κέντρο. Τα παιδιά στην πλατεία με τα οποία αράξαμε λίγο (που ήταν όλα περί των είκοσι χρόνων) προτιμούν την πλατεία χειμώνα - καλοκαίρι. Γιατί; Επειδή μεγάλωσαν εκεί. Επειδή οικονομικά γουστάρουν να πίνουν περισσότερο στην πλατεία από ότι λιγότερο σε ένα μαγαζί. Επειδή το μαγαζί οριοθετεί έναν περιορισμένο χώρο ο οποίος σε δυσκολεύει στο να μιλήσεις με την παρέα σου και να κοινωνικοποιηθείς περισσότερο. Και επειδή τα παιδιά αυτά δεν θέλουν να βγαίνουν από τους τέσσερις τοίχους των σπιτιών τους και να κλείνονται σε άλλους τέσσερις ενός μαγαζιού.

Άλλωστε για αυτούς, το Χαλάνδρι είναι το σπίτι τους. Διότι σπίτι δεν είναι οι τοίχοι αλλά οι άνθρωποι.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.