Οι Νύχτες του Αυτόνομου Cocktail στον Χολαργό

Κείμενο: Φίλιππος Γαβριηλίδης

Αν και δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στις ονομαστικές εορτές, αποφάσισα να συνδυάσω τη δική μου με την καθιερωμένη έξοδο της Παρασκευής (εδώ να σημειώσω ότι δεν υπάρχει Άγιος Φίλιππος αλλά απόστολος και ότι ο Φίλιππος Β' δεν ήταν άγιος, όπως κάποιοι από αυτούς που μου ευχήθηκαν νόμιζαν). Ξεκίνησα για το Χολαργό. Περιοχή στο βόρειο τομέα της Αθήνας για τη νύχτα της οποίας είχα ακούσει πολύ καλά λόγια. Μέσα σε αυτά πληροφορήθηκα ότι τα μαγαζιά είναι πέντε ή έξι. Άρα ήμουν επιφυλακτικός θεωρώντας ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην περάσω καλά.

Hint 1: Το όνομά του ο Χολαργός το πήρε από τον ομώνυμο αρχαίο Δήμο από τον οποίο καταγόταν ο Περικλής (εξ' ου και το έμβλημα του Δήμου). Αξίζει να σημειωθεί ότι η τοποθεσία του Χολαργού στην αρχαία Αθήνα ήταν στην τωρινή περιοχή των Νέων Λιοσίων ή του Καματερού

Όταν έφτασα στην περιοχή παρατήρησα όλα αυτά τα μαγαζιά το ένα δίπλα στο άλλο (επί της Μεσογείων και όλα πλησίον του σταθμού του μετρό). Έξω δεν υπήρχε ψυχή. Ήταν ήδη μία το βράδυ και όλοι είχαν ήδη προσαράξει σε κάποιο από τα στέκια. Αφού τσιμπήσαμε κάτι με το φωτογράφο Παναγιώτη (μη φανταστείτε, από φαγητό έχει μια συμπαθητική κρεπερί και όλα τα υπόλοιπα είναι μεγάλες αλυσίδες γρήγορου φαγητού) και επειδή τα μαγαζιά ήταν λίγα σκέφτηκα ότι ίσως θα μπορούσα να τα γυρίσω και όλα για να δω τι συμβαίνει τις νύχτες στο Χολαργό.

Hint 2: Ο διάβολος κατέβηκε κάτω στο Χολαργό και πρόλαβε το Lada μου που ήτανε αργό. Μια ώρα μας κυνήγαγε πάνω στη Μεσογείων και απόψε θα γινόταν η νύχτα των οργίων (από τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά των Ημισκούμπρια)

Μπήκαμε στο White Spoon. Είναι από τα πιο γνωστά μέρη το οποίο ήταν το πρώτο που άνοιξε πριν από δύο χρόνια σε εκείνο το σημείο και μετέπειτα άρχισαν να ανοίγουν και τα υπόλοιπα. Παλαιότερα όλα τα μαγαζιά βρίσκονταν στην κεντρική πλατεία του Χολαργού η οποία είναι αρκετά πιο πάνω από τη Μεσογείων. Ο κόσμος πάρα πολύς. Οι μεγάλες παρέες και οι αρκετά προσεγμένες φυσιογνωμίες μου κίνησαν αρκετά το ενδιαφέρον. Ξένη μουσική μόνο και άφθονο αλκοόλ (με θέαμα ορόσημο μια παρέα να πίνει κοκτέιλ από μια κανάτα με ένα καλαμάκι τεράστιου μήκους) και πάρα πολύς χορός. Σε σημείο που μπορώ να πω ότι δεν έχω δει σε άλλη περιοχή της Αθήνας να χορεύει τόσο μεγάλο ποσοστό κόσμου μέσα σε ένα μαγαζί. Όταν ρώτησα στο μπαρ τι το ξεχωριστό μπορώ να πιω στο μαγαζί αυτό μου πρότεινε το White Spoon cocktail του οποίου τα συστατικά δεν κατάφερα να μάθω γιατί παράλληλα είχα πιάσει κουβέντα με τον υπεύθυνο του μαγαζιού και, ξαφνικά, η dj έβαλε Locomondo και ο υπεύθυνος με άρπαξε και μου είπε:«το τραγούδι μου» χορεύοντας πολύ έντονα και παρασέρνοντας και εμένα στο τριπάκι.

Hint 3: Κατά την τουρκοκρατία ο Χολαργός εγκαταλείφθηκε. Το 1926 επανασχηματίσθηκε και το 1930 αποκόπηκε από το Χαλάνδρι και έγινε αυτόνομη κοινότητα

Ακολούθησε το BookALI. Σε αυτό το μαγαζί τα μάτια μου είδαν πολλά. Την ώρα που είχαμε παραγγείλει μπύρες, ο μπάρμαν (Αλέξανδρος) έβγαλε μπροστά μας ένα μεγάλου μήκους περίτεχνο μαχαίρι (ας το πω έτσι) το οποίο το χρησιμοποιούσε για τις γαρνιτούρες. Όλοι το χάζευαν επειδή ήταν εντυπωσιακό και αυτός μας είπε ότι είναι ιαπωνικής κατασκευής από μέταλλο αρχικού μήκους 4 εκατοστών και πάχους 3 εκατοστών. Παρατήρησα ότι όλοι μιλούσαν με όλους. Μου έκανε εντύπωση γιατί ο κόσμος και πάλι ήταν πολύς. Ο Αλέξανδρος μας έφτιαξε τo δικό του cocktail που ακούει στο όνομα Bacardi Supernature. Καρύδα, ρούμι και μαύρο αλάτι, lime και λικέρ πορτοκαλιού… Συστατικά που βοήθησαν τον Αλέξανδρο να προκριθεί στα 4 καλύτερα cocktails για φέτος με σκοπό μια μεγαλύτερη διάκριση στον παγκόσμιο διαγωνισμό «Cocktail Bacardi Legacy» που θα διεξαχθεί στην αυστραλιανή ήπειρο.

Τον ρώτησα γιατί δεν έχει πολύ νέο κόσμο και μου απάντησε ότι το σύστημα του Χολαργού έχει αποβάλει τις πολύ νέες ηλικίες. Η dj έπαιζε ξένα. Ο Αλέξανδρος μας είπε ότι στην πιάτσα του Χολαργού τα μόνα ελληνικά που μπορεί να βάλει κάποιος είναι το «τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι» άντε και κάτι από Locomondo και ελληνική hip hop. Στο μαγαζί αυτό είδαμε και το Μαραντόνα! Ακομπλεξάριστος που όλοι τον φώναζαν έτσι στο μαγαζί λόγω της εκπληκτικής του ομοιότητας με το θρύλο του ποδοσφαίρου και πολύ προσιτός άνθρωπος. Όλοι ήταν προσιτοί, βασικά. Πολλοί έπιαναν κουβέντα σε εμένα και τον Παναγιώτη χωρίς να μας γνωρίζουν καν. Αυτό δεν μου έχει συμβεί πουθενά τόσο έντονα, ακόμη και όταν δούλευα κι εγώ νύχτα σα νέο παιδί.

Στο Ritzy η κίνηση είχε σπάσει λίγο νωρίτερα αλλά είχε πάει ήδη αργά. Στο Bootleg επικρατούσε πανικός, συνηθισμένο για τα δεδομένα της περιοχής. Πλέον μου είχε γίνει συνήθεια το να μπαίνω σε ένα μαγαζί και να είναι γεμάτο από κόσμο αλλά και να έχει τις δικές του ξεχωριστές προτάσεις για νέα ποτά.

Τα περισσότερα, όμως, τα βρήκαμε στο Boogie Bar. Με το που μπήκα μέσα πέρασα δίπλα από δύο νεαρούς που συζητούσαν για την «κωλάρα της Kim Kardashian». Λες και δεν την είχαν δει στα πορνό, τη φωτογράφιση περίμεναν για να την πάρουν χαμπάρι. Ένας νεαρός με ρώτησε αν ψάχνω κάτι και του απάντησα ότι παρατηρώ απλά γιατί έρχομαι πρώτη φορά στο Χολαργό. Ο ίδιος μου είπε ότι δεν είναι Χολαργιώτης αλλά Χαλανδριώτης.

Και η κοπέλα του πετάχτηκε και συμπλήρωσε: «Το κέντρο έχει μιζέρια! Πηγαίνω συχνά, ναι, αλλά καταθλίβομαι. Εδώ είμαστε όλοι μια οικογένεια». Και ήταν. Άρχισα να το νιώθω όλο και πιο έντονα.

Πλησίασα στο μπαρ και ρώτησα μια κοπέλα με ύφος (άνευ λόγου το ύφος): «Θέλεις να μου προτείνεις κάνα καλό κοκτέιλ»; Και μου λέει και αυτή με ύφος: «Θέλεις να μου πεις πρώτα πως σε λένε»; (1-0). Η Μυρσίνη μου έφτιαξε ένα Hector Lavoe, δική της συνταγή. Ο Hector Lavoe ήταν ο δημιουργός της σάλσα και μεγάλος τραγουδιστής του λάτιν. Ήθελε να δημιουργήσει κάτι εκρηκτικό για αυτόν. Ρούμι, μπαχάρια και πιπέρι. Στον Παναγιώτη έφτιαξε ένα House of Sphynx, δικό της και αυτό. Τα ποτά μας ήταν το ένα δίπλα στο άλλο και η Μυρσίνη τα κοίταξε και είπε: «Αυτά τα δύο είναι τα πιο αγαπημένα μου παιδιά». Τα μάτια μου δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το ρυθμό με τον οποίο δούλευαν τα χέρια της, ήταν από τις πιο σφαιράτες κοπέλες που έχω δει σε μπαρ. Από τα 13 στη δουλειά. Είναι πολλά χρόνια.

Hint 4: Σε όλα τα μαγαζιά της νύχτας του Χολαργού η πλειοψηφία του κόσμου προτιμά το καρό και το σταράκι

Έφαγα το κυβάκι σοκολάτας τόνκα που συνοδευόταν με το ποτό για να καταλάβω την πραγματική του γεύση. Η Μυρσίνη με κοίταξε και χαμογέλασε. Πήρε μια χαρτοπετσέτα και μου σκούπισε το πρόσωπο από τη σοκολάτα. Μιλούσε πολύ ανθρώπινα. «Την αγαπάμε πολύ τη δουλειά μας. Όλοι εδώ στο Χολαργό, δεν σου λέω μόνο για το δικό μας μαγαζί». Και εκεί άρχισε να μου λέει για το πόσο καλά παιδιά υπάρχουν στο προσωπικό του κάθε μαγαζιού στο Χολαργό και σκέφτηκα ότι με δουλεύει. Διαψεύσθηκα όταν είδα αυτά τα παιδιά να έρχονται εκεί για ξενύχτι μετά το κλείσιμο του μαγαζιού στο οποίο δούλευαν.

Πόσο χαλαροί, με χιούμορ και ευθύτητα όλοι! Η Μυρσίνη άρχισε να μας γνωρίζει σε όλο το μαγαζί. Και στη Λυδία, τη dj (όλος ο Χολαργός με γυναίκες dj δουλεύει, πρώτη φορά το βλέπω αυτό απανωτά σε τόσα μαγαζιά). Ο Γιάννης, ο άλλος μπάρμαν του μαγαζιού έχει και αυτός τις δικές του συνταγές για κοκτέιλ. Με εντυπωσίασε γιατί όλο το βράδι γελούσε δυνατά και έκανε μαγικά μέσα από το μπαρ. Κανονικά μαγικά, ταχυδακτυλουργικά! Εξαφάνιζε αντικείμενα μέσα από τα χέρια του και τα εμφάνιζε σε άκυρα μέρη και μας τρέλαινε με μπαλάκια που μετέτρεπε σε limes (!). Γελάσαμε πάρα πολύ όλο το βράδυ. Φύγαμε πρωί. Και θα πάμε ξανά βράδυ.

Hint 5: Ίσως η καλύτερη νύχτα της γιορτής μου ever. Και ίσως και μία από τις καλύτερες του Παναγιώτη (εγώ το είδα, όλα τα βλέμματα του γυναικείου πληθυσμού επάνω του καρφωμένα)