Electric Nights 2016: Σε Αυτό το Φεστιβάλ θα Ακούσεις το Μέλλον

To Electric Nights, είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά μουσικά φεστιβάλ της χώρας. Συγκεκριμένα, πρόκειται για ένα φεστιβάλ ηλεκτρονικών τεχνών που στήνεται από τη καλλιτεχνική κολεκτίβα Medea Electronique. Σκοπός της διοργάνωσης, είναι η προβολή της σύγχρονης, ηλεκτρονικής, πειραματικής και noise μουσικής σκηνής. Αν σε ενδιαφέρει να δεις και να ακούσεις από κοντά ηχητικά τοπία από το σήμερα και το αύριο της ηλεκτρονικής μουσικής, καλό είναι να περάσεις μια βόλτα από το Booze τις δύο πρώτες ημέρες του Απρίλη. Νομίζω πως δεν θα το μετανιώσεις.

Λίγες ημέρες πριν το τέταρτο Electric Nights (1-2 Απριλίου στο Booze), συνάντησα τον Αλέξανδρο Δρυμωνίτη, μέλος της Medea Electronique και μίλησα μαζί του για το πως είναι να διοργανώνεις ένα από τα πιο πειραματικά φεστιβάλ της χώρας στο απόγειο της οικονομικής κρίσης.

VICE: Αρχικά, θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για την ομάδα πίσω από το Electric Nights, την Medea Electronique.
Αλέξανδρος Δρυμωνίτης: Προσωπικά, δεν ήμουν στην ομάδα από την αρχή. Μπήκα το 2010 ενώ, η Medea Electronique έχει ξεκινήσει από το 2006. Σαν γκρουπ ανθρώπων υπήρχαν από πιο πριν, απλώς, το 2006, παρουσίασαν ένα έργο, το οποίο ήταν η Μήδεια, και γιαυτό ονομάστηκε έτσι η ομάδα. Είναι ένα λογοπαίγνιο μεταξύ Μήδειας και Media. Ήταν ένα video performance αν θυμάμαι καλά. Από το 2009, η ομάδα ξεκίνησε το εικαστικό, ετήσιο, residency, "Koumaria" στη Σελασία της Σπάρτης. Μέσω αυτού, άρχισαν να γράφονται καινούρια μέλη. Έτσι μπήκα και εγώ συμμετέχοντας στο Instant Synthesis Ensmble, το μουσικό σχήμα που έφτιαξε η Medea, με το οποίο κάναμε πολύ καλή δουλειά αλλά πλέον, δεν είμαστε τόσο ενεργοί. Στην αρχή, ήταν λίγο διαχωρισμένα τα πράγματα, πλέον όμως, έχουμε ενωθεί όλοι σε μία ομάδα. Υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με ήχο, με βίντεο, animation και άλλα.Ουσιαστικά, είμαστε μια εικαστική ομάδα.

Το Electric Nights πως προέκυψε;
Προέκυψε το 2012 έπειτα από κάποιες συζητήσεις. Θέλαμε να στήσουμε ένα, μακράς διαρκείας φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής και έτσι, στην αρχή, το Electric Nights ήταν 27ωρο με συνεχόμενο πρόγραμμα.

Φέτος είναι η τέταρτη χρονιά που γίνεται το φεστιβάλ και η δεύτερη συνεχόμενη που γίνεται στο Booze.
Ναι, πλέον, φαίνεται πως έχουμε αποκτήσει μια μόνιμη συνεργασία, «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» που λένε. Είχαμε δοκιμάσει άλλους δύο χώρους πριν και πέρσι το κάναμε στο Booze. Έμειναν και οι δύο πλευρές ευχαριστημένες και δεν βρήκαμε κανένα λόγο να ψάξουμε κάποιον άλλο χώρο.

Τι θα δούμε στη φετινή διοργάνωση;
Κοίτα, το Electric Nights, φέρνει καλλιτέχνες οι οποίοι, είτε είναι νέοι στον χώρο, είτε είναι γενικότερα underground. Μέχρι στιγμής ασχολείται με τη πειραματική μουσική, επομένως, δεν υπάρχουν γνωστά ονόματα και να σου πω δηλαδή ποιοι παίζουν, πιθανότατα να μην τους γνωρίζεις.

Παλιότερα όμως, έχουν εμφανιστεί κάποιοι γνωστοί καλλιτέχνες όπως η Σαβίνα Γιαννάτου για παράδειγμα.
Ναι, η Σαβίνα έπαιξε στο πρώτο μας φεστιβάλ, είχαμε κάνει κάποιες συνεργασίες μαζί της και σε εκείνο το Electric Nights, απλά είχε συμπράξει με το Instant Synthesis Ensmble. Τέτοια ονόματα δεν έχουμε συνήθως, από Ελλάδα έχουμε κυρίως underground ονόματα, τους Khora για παράδειγμα, παιδιά της σκηνής, νέοι καλλιτέχνες που δεν έχουν κάνει πολλά live. Έχουμε όμως και καλλιτέχνες από το εξωτερικό.

Πως επιλέγετε τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν;
Κάνουμε ένα open call και επιλέγουμε κάποιον ξεκάθαρα με γνώμονα το αν μας αρέσει αυτό που κάνει ή όχι. Δηλαδή, διαλέξαμε ανθρώπους επειδή, με το που πατήσαμε play στο soundcloud, μας άρεσε πολύ αυτό που ακούσαμε. Λέμε, «βάλε και αυτόν μέσα, και ας έχει κάνει μόνο δύο live». Παρόλα αυτά, υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που έχουν μεγάλη εμπειρία σε live εμφανίσεις, απλώς, δεν γίνονται ευρύτερα γνωστοί επειδή κινούνται στο underground. Τα γνωστά ονόματα, είναι γνωστά στον χώρο.

Δεν ασχολείστε και με τη πιο «εύκολη» μουσική για τον μέσο ακροατή. Θυμάσαι κάποια περίεργη αντίδραση σε κάποιο από τα φεστιβάλ;
Πέρσι, έκατσε ένα φανταστικό περιστατικό. Ήταν 4 το πρωί και εγώ ήμουν στη κονσόλα του ήχου, έπαιζε ο Παναγιώτης Σύρογλου, ο οποίος παίζει ένα ήρεμο πράγμα, πολύ ωραίο. Τελειώνει και έρχεται ένας τύπος, με σκουντάει και με ρωτάει, «σε αυτό το mode θα συνεχιστεί από εδώ και πέρα; Δεν γίνεται να κάνουμε κάτι;». Του εξηγώ πως δεν μπορώ να πω στους καλλιτέχνες τι να παίξουν και με ρωτάει ξανά, «Εσύ δεν παίζεις;». Εντάξει, αυτός ο άνθρωπος ήταν από άλλο πλανήτη και όμως, έκατσε και είδε άλλα δύο sets. Εμένα, αυτός ο άνθρωπος μου φάνηκε ανοιχτός σε νέα πράγματα, εκτός και αν είχε αϋπνίες και δεν είχε τι να κάνει (γέλια).

Πως θα έπειθες έναν τέτοιο άνθρωπο, χωρίς πολλές ηχητικές εμπειρίες, να έρθει στο Electric Nights;
Κοίτα, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για να πείσεις κάποιον, είναι να του δείξεις κάτι. Γι' αυτό φτιάξαμε ένα promo video. Μπορώ να του πω παπάδες, με λόγια όμως, δεν έχω βρει τη χρυσή τομή για να πείσω κάποιον. Το μόνο που μπορώ να του πω ότι θα δει την ηλεκτρονική μουσική του τώρα, μουσική που φτιάχτηκε πριν μια εβδομάδα, χθες ή ακόμη και επί τόπου. Έλα για να ακούσεις το πραγματικά καινούριο.

Η ανταπόκριση του κοινού;
Όσο περνάνε οι χρονιές, όλο και ανοίγει σε ένα ευρύτερο κοινό. Στην αρχή περιοριζόταν σε έναν πιο μικρό κύκλο, όχι επειδή το θέλαμε, αλλά επειδή έτυχε. Δυστυχώς, αν ο άλλος δεν γνωρίζει το όνομα σου ή έστω τον χώρο στον οποίο γίνεται το event, δεν πρόκειται να έρθει. Με τον καιρό, το Electric Nights, αποκτάει έναν χαρακτήρα και ο κόσμος σιγά - σιγά, λέει «α, παίζει και αυτό το φεστιβάλ». Θέλω να πιστεύω πως, με τη πάροδο του χρόνου, ο κόσμος θα αρχίσει να ενδιαφέρεται για αυτό το πράγμα, το «ξένο» και θα έρχονται όλο και περισσότεροι. Εντάξει, δεν θα γίνει ποτέ Ejekt, αλλά δεν είναι και αυτός ο στόχος του.

Από άποψη αποδοχής;
Πέρσι ήταν η χρονιά που είχαμε το πιο ανοιχτό κοινό. Εντάξει, δεν τους έπιασα και έναν - έναν να τους ρωτήσω, αλλά, για παράδειγμα, μπήκανε μέσα κάτι τυπάκια και έπαιζαν οι Nightshift, οι οποίοι σκέψου είχαν κρεμάσει ένα θυμιατό με μικρόφωνα. Κάνει ο ένας, «τι είναι αυτό ρε μαλάκα;» και του απαντάει ο άλλος, «αυτό είναι noise ρε φίλε». Μετά βγήκε ένας Γάλλος που ήταν ντυμένος πουλί και κοπανιόταν. Αυτό το γουστάρανε. Στο κοινό, δεν αρέσει να βλέπει έναν τύπο πίσω από ένα laptop, δεν έχει πέραση. Έχω καταλήξει πως, όσο πιο πολύ βλέπει ο άλλος τι κάνεις, τόσο πιο πολλή πέραση έχεις. Το laptop είναι ένα φράγμα μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού, φωτίζει και τη μάπα του καλλιτέχνη με αποτέλεσμα να μην βλέπει τίποτα από το κοινό, να είναι τελείως αποκομμένος και αυτό φαίνεται στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Το DIY είναι ανάγκη ή άποψη;
Εξαρτάται, για εμένα είναι ανάγκη, για κάποιον άλλο είναι άποψη αλλά δεν είναι κατακριτέο, δεν το κάνει δηλαδή για το lifestyle. Άποψη μπορεί να σημαίνει, «ρε φίλε, δεν θέλω να αγοράζω κάτι αν μπορώ να το φτιάξω από μόνος μου». Το θέμα είναι να καλύπτεις τις καλλιτεχνικές σου ανάγκες.

Κάποιες στιγμές που να σου έχουν μείνει;
Αυτό που μου μένει είναι οι σχέσεις που αποκτάω με τους καλλιτέχνες, οι οποίοι, είναι ευχαριστημένοι επειδή το περιβάλλον είναι πολύ ωραίο. Είμαστε κάποιοι άνθρωποι που ασχολούμαστε με έναν χώρο, ο οποίος είναι πολύ μικρός και αυτό μας ενώνει. Όταν πλέον τελειώνει το φεστιβάλ, το οποίο έχει πολύ κούραση, αισθανόμαστε λες και έχουμε τελειώσει όλοι μαζί ένα μαραθώνιο.

Είναι δύσκολο να στήσεις αυτό το φεστιβάλ εν μέσω κρίσης;
Κοίτα, είτε με κρίση, είτε χωρίς, το ίδιο είναι για εμάς. Η κρίση δεν μας έχει αγγίξει επειδή, ούτως ή άλλως, και να μην υπήρχε, δεν θα παίρναμε καμιά τρομερή χορηγία. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε έσοδα, δεν μπορούμε ούτε καν να πληρώσουμε τα μεταφορικά έξοδα των καλλιτεχνών, αλλά προσπαθούμε να το καταφέρουμε αυτό.

Περισσότερα από το VICE

Μια Μέρα με το πιο Διάσημο «Ρεμάλι» της Φωκίωνος Νέγρη

Οι Νέοι Άνεργοι της Ελλάδας Φωτογραφίζονται Γυμνοί στο Σπίτι τους

Τι Υποθέσεις Αναλαμβάνει ένας Ιδιωτικός Ντετέκτιβ στην Ελλάδα;