Στις 2:15, μεσημέρι Τρίτης, δύο άνδρες μπαίνουν στην Τράπεζα Πειραιώς επί της οδού Κηφισίας στους Αμπελόκηπους, λίγο πριν κλείσει. Κρατούν σάκους από τους οποίους βγάζουν όπλα που μοιάζουν με αυτόματα, ακινητοποιούν το προσωπικό της τράπεζας και τους ελάχιστους πελάτες που βρίσκονται μέσα. Λίγο αργότερα μπαίνουν στο κατάστημα άλλοι δύο ένοπλοι. Μετά από μιάμιση ώρα φεύγουν πεζοί, κρατώντας 60.000 ευρώ και το περιεχόμενο περίπου 20 τυχαίων θυρίδων που κατάφεραν να ανοίξουν με τρυπάνια και συσκευές οξυγονοκόλλησης.

Το χρονικό της ομηρείας των 8 υπαλλήλων και των 5 πελατών, θέλει τους δράστες να μπαίνουν στο κατάστημα ένα τέταρτο πριν κλείσει τις πόρτες της. Φορώντας ελαστικές μάσκες -απ' αυτές που χρησιμοποιούνται στις ταινίες. Kρατώντας όπλα, οδήγησαν τους ομήρους στο υπόγειο, υποχρέωσαν τη διευθύντρια της τράπεζας να παραδώσει τα χρήματα από τα ταμεία και να απασφαλίσει το χρηματοκιβώτιο. Αφού αφαίρεσαν το περιεχόμενό του, δύο από τους ληστές που είχαν προμηθευτεί διαρρηκτικά εργαλεία αφαίρεσαν το περιεχόμενο των θυρίδων.

Τα χαρακτηριστικά της ληστείας είναι πρωτοφανή, καθώς το περιεχόμενο των θυρίδων βρίσκεται πολύ σπάνια στο στόχαστρο από ληστές. Στην Ελλάδα, ελάχιστες φορές ληστές τραπεζών έχουν επιλέξει να «χτυπήσουν» θυρίδες και αυτές με ριφιφί, όπως η μέχρι σήμερα ανεξιχνίαστη ληστεία της Τράπεζας Εργασίας το 1992, που έχει μείνει γνωστή σαν το ριφιφί του αιώνα.

Η αστυνομία έφτασε στην τράπεζα μετά τις 16:00, όταν οι υπάλληλοι τους ειδοποίησαν, ενώ οι δράστες απλώς έφυγαν από το σημείο πεζοί. Σημ. Η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών βρίσκεται μόλις 20 λεπτά με τα πόδια από τη συγκεκριμένη τράπεζα. Δεν ήταν όμως η μόνη φορά που η Αστυνομία δημιούργησε χολυγουντιανές σκηνές χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και χωρίς να το καταλάβει. Μερικές υποθέσεις που βρήκαμε, στις οποίες η φαντασία του Ταραντίνο ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα της ΕΛ.ΑΣ:

Λίγο πιο πάνω από το σημείο που βρίσκεται η τράπεζα Πειραιώς, βρίσκεται μια άλλη οδός που φιλοξένησε πριν χρόνια, άλλη μια αποτυχία της Ελληνικής Αστυνομίας. Η οδός Λουίζης Ριανκούρ. «Ο επικεφαλής αστυνόμος πλησίασε με νωχελικά βήματα κρατώντας ένα πλαστικό κύπελλο καφέ, το άδειο -όπως νόμιζε- φορτηγάκι και κόλλησε το πρόσωπο του για να δει μέσα. Σε απόσταση λιγότερο από έναν πόντο βρισκόταν η κάννη ενός αυτόματου, ενώ ένα δεύτερο ήταν οπλισμένο λίγο πιο πίσω. Κατορθώσαμε να φύγουμε χωρίς τη χρήση βίας», περιέγραφε ο Δημήτρης Κουφοντίνας για το φιάσκο της Λουίζης Ριανκούρ, όταν η αστυνομία ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τη 17 Νοέμβρη που βρισκόταν στο σημείο για να κάνει «πρόβα» για μελλοντική επίθεση.

Στις 3 Φεβρουαρίου του 1990, στις 9:30 το πρωί, η 17 Νοέμβρη θέλοντας να αποκτήσει οπλισμό, μπούκαρε με πρωτοφανή άνεση στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας στη Βασιλίσσης Σοφίας, από την κεντρική είσοδο. Τέσσερα ατομα άρπαξαν δύο μπαζούκας και απλώς έφυγαν σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Για την ιστορία η δράση της οργάνωσης σταμάτησε το 2002, όταν συνελήφθη βαριά τραυματισμένος ο Σάββας Ξηρός έπειτα από πρόωρη έκρηξη του αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού που τοποθετούσε στα εκδοτήρια ακτοπλοϊκής εταιρίας στον Πειραιά. Με βάση τον νόμο «για την προστασία του πολίτη από αξιόποινες πράξεις εγκληματικών οργανώσεων (N.2928/2001)», δεκατέσσερις κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν ως μέλη της οργάνωσης σε ποινές που κυμάνθηκαν από ισόβια μέχρι και 8 χρόνια.

Η πρώτη φαντασμαγορική απόδραση στην Ελλάδα, ανήκει στον Ρομπέν των Φτωχών, όπως συνηθίζεται να τον αποκαλούν, Βασίλη Παλαιοκώστα. Ένα ελικόπτερο προσγειώθηκε στον Κορυδαλλό μια μέρα πριν ξεκινήσει η δίκη του, στις 22 Φεβρουαρίου του 2009. Ακόμη και σύμφωνα με το BBC που του έκανε αφιέρωμα, ο Παλαιοκώστας ήταν ένας από τους πιο κοινωνικά αποδεκτούς παραβάτες του νόμου. Είχε ληστέψει τράπεζες, είχε απαγάγει βιομήχανους, έχει μοιράσει χρήματα σε όσους τα είχαν ανάγκη και ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Γράφτηκε στα βιβλία της ιστορίας, με έντονο κόκκινο μελάνι, ως ο άνθρωπος που κατάφερε να εξευτελίσει το σύστημα περισσότερο από οποιονδήποτε κάνοντας τις σειρήνες του Κορυδαλλού να ηχήσουν, όταν το ελικόπτερο που είχε απαχθεί από την Interjet έφτασε πάνω στο προαύλιο των φυλακών για να τον μαζέψει τη στιγμή που βρισκόταν εκεί κάνοντας τη γυμναστική του. Από τότε παραμένει ασύλληπτος.

Για τις παραπάνω περιπτώσεις μπορεί να πει κάποιος πως ήταν καθαρά θέμα τύχης, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που οι Έλληνες Αστυνομικοί είχαν τον έλεγχο και τον έχασαν από μόνοι τους δείχνοντας πως ο εμπνευστής της Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής, μπορεί απλώς να παρακολουθούσε την ελληνική ειδησεογραφία για να εμπνέεται.

Τον Φεβρουράριο του 2001, κατά τη διάρκεια της μεταγωγής του Πάσσαρη από τις φυλακές στο Γενικό Κρατικό, όσο οι αστυνομικοί είναι χαλαροί και άνετοι έμπαιναν μέσα στο Νοσοκομείο με τον επί ένα χρόνο κρατούμενο, που είχε χαρακτηριστεί υψηλού κινδύνου, χωρίς να του έχουν κάνει σωματικό έλεγχο. Ο ειδικός φρουρός περιγράφοντας το περιστατικό εκείνης της ημέρας ανέφερε «Πήγαινα μπροστά για τις πληροφορίες. Πίσω μου ακολουθούσαν ο κρατούμενος και οι δύο αρχιφύλακες. Ξαφνικά ακούω μπαμ-μπαμ, γυρνάω, είδα τον κρατούμενο να στρέφει πάνω μου ένα όπλο φορώντας χειροπέδες. Μετά δέχτηκα τις σφαίρες και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο», ενώ οι συνάδελφοι του ήταν ήδη νεκροί και ο Πάσσαρης εξαφανιζόταν.

Στα τέλη Ιουνίου του ίδιου χρόνου η Αστυνομία, κάνει έφοδο σε ένα διαμέρισμα στον Νέο Κόσμο όπου σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχε υπήρχαν όπλα, χειροβομβίδες, ασύρματοι, λίστες με συχνότητες της αστυνομίας και ναρκωτικά. Συλλαμβάνουν έναν πρώην κρατούμενο, που ομολόγησε πως ήταν συγκρατούμενος με τον Πάσσαρη και κατά περίσταση συγκάτοικος του σε εκείνο το διαμέρισμα. Μιας και η ευκαιρία ήταν σπάνια, το Σώμα οργάνωσε μια τεράστια επιχείρηση, με μια ομάδα των Ειδικών Δυνάμεων της αστυνομίας περίμενε μέσα στο διαμέρισμα και άλλα επίλεκτα στελέχη της αστυνομίας τοποθετήθηκαν στους γύρω δρόμους. Στις 11 το βράδυ το πρώτο σήμα δίνεται: «Άγνωστο και ύποπτο άτομο πλησιάζει την είσοδο της πολυκατοικίας». Τότε οι επίλεκτοι αστυνομικοί, το αβάν γκαρντ της Αστυνομίας, αντί να περιμένουν να μπει ο ύποπτος μέσα στο σπίτι και να τον συλλάβουν, φώναξαν «Αστυνομία. Ακίνητος» μόλις ο ύποπτος άνοιξε ελάχιστα την πόρτα. Ο άγνωστος έκλεισε την πόρτα και την ίδια στιγμή ένας από τους αστυνομικούς πυροβόλησε διαδοχικά πίσω από την πόρτα με μια από τις σφαίρες να πετυχαίνει τον ύποπτο. Εδώ έχουμε 2 παράδοξα. Αφενός η αστυνομία δεν περίμενε να μπει ο ύποπτος μέσα στο σπίτι για να τον συλλάβει, αφετέρου πυροβόλησε κάποιον χωρίς να γνωρίζει αν είναι το πρόσωπο που ψάχνει και αν είναι επικίνδυνος. Ο σουρεαλισμός δεν σταμάτησε εδώ, αφού σε μια περιοχή που η αστυνομία βρισκόταν παντού, ο Πάσσαρης κατάφερε να φύγει, επειδή οι άνδρες των ΕΚΑΜ που ήταν στο διαμέρισμα δεν ενημέρωσαν εγκαίρως τους συναδέλφους τους, που βρισκόντουσαν γύρω από την πολυκατοικία. Τελικά ο Πάσσαρης διέφυγε στη Ρουμανία όπου συνελήφθη από Ρουμάνους Αστυνομικούς.

Το 1998 ήταν η χρονιά που φιλοξένησε ίσως τη μεγαλύτερη αποτυχία της Ελληνικής Αστυνομίας. Ο Σορίν Ματέι εισέβαλε σε διαμέρισμα στα Πατήσια και κράτησε ομήρους την οικογένεια Γκινάκη. Πριν από δεκαπέντε μέρες είχε καταφέρει να ξεφύγει από την αστυνομία για έκτη φορά, αυτή τη φορά κρατώντας όμηρο έναν αστυνομικό. Την ημέρα της ομηρείας, η Αστυνομία ανέθεσε στον Νίκο Ευαγγελάτο, κεντρικό παρουσιαστή ειδήσεων του ΣΚΑΙ και τον Σταμάτη Μαλέλη, που βρισκόταν στο κοντρόλ τη διαπραγμάτευση με τον Ματέι. Επετράπη από την αστυνομία να ακούγεται σε πραγματικό χρόνο το τι γινόταν μέσα στο διαμέρισμα που βρισκόταν η οικογένεια Γκινάκη και ο Ματέι, αφού ο δραπέτης είχε καλέσει νωρίτερα στον σταθμό και είχε ζητήσει να συνομιλήσει με τον Νίκο Ευαγγελάτο. Μετά τις πολύωρες συζητήσεις, ο αρχηγός της αστυνομίας που βρισκόταν κάτω από το σπίτι της οδού Νιόβης στα Πατήσια, αποφάσισε να εισβάλουν στο διαμέρισμα εκτιμώντας πως η χειροβομβίδα που κρατούσε ο Ματέι είναι ψεύτικη. Από την έκρηξη -που ακούστηκε ζωντανά στον αέρα- σκοτώθηκε η Αμαλία Γκινάκη, ενώ ο Σορίν Ματέι βρέθηκε νεκρός στο κελί του στον Κορυδαλλό λίγες μέρες μετά. Ο Σταμάτης Μαλέλης, μιλώντας σε ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε λίγο καιρό μετά για την υπόθεση δήλωσε «Χάρηκα με τα νούμερα που κάναμε εκείνη την ημέρα, αλλά δεν το παραδέχτηκα ».

Οι κινηματογραφικές αποτυχίες της Αστυνομίας περιλαμβάνουν την ομηρεία των Αστυνομικών στην περιοχή του Μυλοποτάμου, όταν αστυνομία επιχείρησε να μπει στα Ζωνιανά. Μάλιστα εκεί, οι κάτοικοι τους υποδέχτηκαν όπως διαβάζουμε με μαντινάδες «Ζωσμένος αστυνομικός στα Ζωνιανά όποιος πάει, φιφί-φιρί τα μούτρα του ξανοίγει να τα φάει» και στη συνέχεια άνοιξαν πυρ εναντίον τους.

Περιλαμβάνει επίσης την υπόθεση της πρώτης ελληνικής λεωφορειοπειρατείας, όταν ειδική ομάδα των ΕΚΑΜ ακολούθησε το λεωφορείο που είχε καταλάβει ο Φλαμούρ Πίσλι, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Το περισταστικό τελείωσε τραγικά στο Ελμπασάν, όπου κατά τη διάρκεια της προσπάθειας απελευθέρωσης των 9 ομήρων η αλβανική αστυνομία σκότωσε κατά λάθος έναν από τους επιβάτες, δείχνοντας πως η ανικανότητα των δυνάμεων καταστολής δεν έχει σύνορα.

Η προτελευταία αποτυχία είναι το έγγραφο που τοποθετήθηκε στη δικογραφία μελών του Ρουβίκωνα. Όταν το έγγραφο αναρτήθηκε από την αναρχική ομάδα στο Indymedia, η αστυνομία έκανε εσωτερική έρευνα για να διευκρινίσουν τι είχε συμβεί. Ωστόσο ακόμη δεν γνωρίζουμε επακριβώς, αφού από τη μια ανώτατοι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. χαρακτήρισαν σφάλμα την προσθήκη του διαβαθμισμένου εγγράφου στη δικογραφία, αλλά αστυνομικοί από αρμόδιες υπηρεσίες της Αττικής διευκρίνιζαν ότι η απόρρητη αλληλογραφία μπήκε στη δικογραφία, προκειμένου να στηριχθεί η ποινική δίωξη εις βάρος του μέλους της αναρχικής ομάδας.

Περισσότερα από το VICE: Τα Καλοκαιρινά Ερωτικά Εγκλήματα στην Ελλάδα και Γιατί Θεωρούνται «Κίτρινος Τύπος»

[Η Νύχτα που με Βίασε Αστυνομικός στη Φυλακή ](http://www.vice.com/gr/read/mia-megalh-nyxta-se-ena-mikro-keli-pws-th-glytwse-astynomikos-pou-viase-kratoumenh)Μιλήσαμε με Έναν Αυτοδίδακτο Γεωπόνο που Έχει Γλάστρες με Χασίς στην Ντουλάπα του