Τι Σκατά έχει Γίνει στην Ελλάδα και τα Φεστιβάλ δεν Γίνονται Συνεχόμενες Μέρες;

Δεν θα μπορούσα να πω ότι οι Έλληνες στην πλειονότητά τους είναι μουσικόφιλοι. Ειδικά αν ρίξεις μια ματιά στο τι πουλάει στη χώρα μας και ποια μαγαζιά γεμίζουν, πιθανότατα θα σε πιάσει κατάθλιψη. Αυτό όμως είναι άλλη κουβέντα, την οποία όμως κρίνω άξια αναφοράς στο εν λόγω κείμενο. Αφήνω λοιπόν για λίγο τα mainstream decadence τερτίπια των Ελλήνων και μπαίνω στο εναλλακτικό κομμάτι του πληθυσμού. Δυστυχώς, όμως, ούτε εκεί υπάρχει φως στον ορίζοντα. Το ελληνικό κοινό δεν είναι έτοιμο για νέα πρόσωπα. Δώσε τους James (εν έτει 2016), Parov Stelar, Editors, Placebo, Morrissey και πάει λέγοντας. Προσοχή και προς Θεού, δεν λέω πως οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες δεν είναι άξιοι της προσοχής μας ούτε πως δεν αξίζει να έρχονται κάθε χρόνο για συναυλίες, απλώς, βρε παιδιά, υπάρχουν και άλλα πράγματα να ακούσεις εκεί έξω, δεν χρειάζεται να μένουμε κολλημένοι στο 1995.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της εν λόγω φάρας (στην οποία θέλω να πιστεύω πως ανήκω κι εγώ, οπότε δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω) είναι πως έχει παραδοθεί στη μοίρα της. Έχει υποστεί από τα γεννοφάσκια της μια μπουζουκοποίηση η οποία την καθιστά ανίκανη να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω και μένει στη λογική «από το τίποτα, καλό είναι κι αυτό». Ας όμως γίνω λίγο πιο σαφής: το 2009 έτυχε να βρεθώ στο Λονδίνο την ημέρα που οι Oasis έπαιζαν στο Wembley και πιο συγκεκριμένα να είμαι στο μετρό την ώρα που ο κόσμος κατευθυνόταν προς τη συναυλία. Οικογένειες με παιδιά, chavs, indie kids και normcore τυπάκια όλοι μαζί να τραγουδάνε κομμάτια των αδερφών Gallagher καθώς στοιβαζόμασταν στα βαγόνια. Το lineup της βραδιάς ήταν το εξής: Oasis, Kasabian, Reverend And The Makers και The Enemy. Μην ξεχνάτε πως μιλάμε για το 2009, μια χρονιά που οι δύο τελευταίοι ήταν πολύ hot ονόματα, ενώ οι Kasabian ήδη ήταν μεγάλο act. Οι παραπάνω μπάντες, λοιπόν, με την προσθήκη ενός ελληνικού ονόματος θα μπορούσαν να αποτελούν μια ολόκληρη μέρα σε ένα ελληνικό φεστιβάλ. Ναι, κανείς δεν νοιάζεται, ο κόσμος δείχνει να έχει συνηθίσει το γεγονός ότι κάτι που στο εξωτερικό θεωρείται απλώς ένα headline show μιας μεγάλης μπάντας, εδώ το ονομάζουμε φεστιβάλ. Και μην πει κανείς για κρίση, την ίδια μηδαμινή δυναμική είχαν και προ κρίσης τα φεστιβάλ μας. Καμία απαίτηση από το κοινό και καμία προσδοκία από τους διοργανωτές ώστε να καταφέρουν να μαζέψουν κόσμο και από το εξωτερικό στη διοργάνωσή τους. Και μιλάμε για καλοκαίρι στην Ελλάδα. Σαν να κλέβεις εκκλησία ένα πράγμα.

Αυτό το κάτι παραπάνω είναι που λείπει και που σίγουρα θα μπορούσε, με τη σωστή διοργάνωση και στον σωστό χώρο, να αποτελέσει μια μορφή εναλλακτικού τουρισμού. Φανταστείτε ένα μικρό Glastonburry σε ένα ελληνικό νησί. Μιας και το αναφέραμε, δείτε το περσινό του line up.

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, οι διοργανωτές των εγχώριων φεστιβάλ θεώρησαν πως είναι γαμώ τις ιδέες να «σπάνε» τις ημερομηνίες και να τις μοιράζουν μέσα στο καλοκαίρι. Το Rockwave Festival (που, για να τα λέμε όλα, μετά το προπέρσινο φιάσκο δείχνει να έχει σοβαρευτεί) πέρυσι δραστηριοποιήθηκε στις 30 Μαΐου, 20 Ιουνίου, 4 και 21 Ιουλίου. Με δυο λόγια, αν έπαιρνες το εισιτήριο για όλες τις μέρες θα έπρεπε είτε να μην πας διακοπές μέχρι τον Αύγουστο είτε να κάνεις camping στη Μαλακάσα για δύο μήνες. Άσε που δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος πως θα καταφέρει να μοντάρει το πρόγραμμα της δουλειάς ή των σπουδών του ώστε να ξέρει από τον Μάιο σε τι φάση θα είναι στις 21 Ιουλίου. Το καινούργιο και πολλά υποσχόμενο Release Athens Festival ακολουθεί την ίδια λογική – ευτυχώς λίγο πιο μαζεμένο, μέσα σε 14 ημέρες (1, 3, 7 και 13 Ιουνίου). Καταλαβαίνω πως αυτό γίνεται για να βολέψουν τα προγράμματα των συγκροτημάτων που θέλουν να κλείσουν, όμως νομίζω πως και η διευκόλυνση του κοινού είναι αρκετά βασική προτεραιότητα.

Άσε που αν υποθετικά ήθελαν να μαζέψουν και κοινό από γειτονικές χώρες (Βουλγαρία, Αλβανία, Τουρκία, Ιταλία κ.λπ.), το σπονδυλωτό πρόγραμμα είναι απαγορευτικό. Δύο καλά ονόματα ανά μέρα δεν φέρνουν την άνοιξη, αν σπάσεις και το πρόγραμμα σε χίλια κομμάτια δεν πας ούτε μέχρι το περίπτερο. Ας το πάρουν απόφαση τουλάχιστον και ας αφαιρέσουν τη λέξη festival από το όνομά τους και να την αντικαταστήσουν με τη λέξη day. Σίγουρα η εν λόγω περιγραφή ανταποκρίνεται πιο πολύ στην πραγματική διάσταση των διοργανώσεων. Εκτός και αν θέλουμε να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας πως πάμε σε φεστιβάλ.

Περισσότερα από το VICE

Προσπάθησα να Βρω τις Κοπέλες από το πιο Σέξι Βίντεο Κλιπ Όλων των Εποχών

Τι Λέει το Θλιβερό Παλιό σου Τατουάζ για Σένα

Ανταλλάσσοντας Σεξ με Πράγματα στο Facebook