Ένας Χρόνος Γιόλο και Ινσέψιο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

— Γιώργος Κατσίλας (@georgekatsilas1)January 22, 2016

Ένας χρόνος ακριβώς συμπληρώνεται σήμερα από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ υπο την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα και με τη βοήθεια του Πάνου Καμμένου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Κερδίζοντας τις εκλογές που είχε προκυρήξει ο πρώην Πρωθυπουργός, πρώην αρχηγός της Ν.Δ., πρώην ιδιοκτήτης πιτσαρίας και αιώνια καταραμένος από τον you know who επίτιμο της Nέας Δημοκρατίας, με 36%. Not bad για ένα κόμμα που ξεκίνησε από το 4%.

Yποσχόμενος να σταματήσει την πολιτική του Μνημονίου που μας έχει εξαθλειώσει, αλλά παράλληλα να μας κρατήσει στην Ευρώπη, να φέρει ανάπτυξη, να σταματήσει τη διαπλοκή, τη φοροδιαφυγή, να επιβάλλει ισότητα και να δώσει ένα τέλος στην αστυνομική βία που ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλη, o ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που δεν υποσχέθηκε στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης ήταν το να βοηθήσει τη Μαρία απ΄το Παγκράτι να τα βρει με τον Θεόφιλο από την Καλλιθέα.

Την επομένη των εκλογών εννοείται πως ψαρώσαμε όταν το κόμμα της Κουμουνδούρου προχώρησε σε μια συμβολική κίνηση αφαιρώντας τα κάγκελα μπροστά από τη Βουλή, αφού όπως δήλωνε ο τέως πλέον Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη και γνωστός για τις μανίες καταδίωξης του, Γιάννης Πανούσης «τα κάγκελα συμβόλιζαν τον αυταρχισμό των μνημονιακών κυβερνήσεων και διαχώριζαν την κυβέρνηση από το λαό. Μαζί με τα μνημόνια, φεύγουν και όλα όσα χώριζαν μέχρι σήμερα τους Έλληνες». Ένα χρόνο μετά που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάθει χειρότερη μετάλλαξη από βρεγμένο γκρέμλιν, μας μπαίνει το 2016 με τη συγκυβέρνηση να ετοιμάζεται να υπογράψει ένα ασφαλιστικό που τσακίζει τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση του ΔΝΤ. Ενώ πριν από λίγες μέρες ο αναπληρωτής υπουργός Νίκος Τόσκας δήλωνε πως το δακρυγόνο είναι το ηπιότερο μέσο καταστολής για να δικαιολογήσει τη χρήση χημικών εναντίον των συνταξιούχων του ΠΑΜΕ από τα ΜΑΤ, τονίζοντας μάλιστα πως δεν πρέπει να συγκρίνουμε τα δακρυγόνα που πέφτουν σήμερα στις διαδηλώσεις με αυτά που έπεφταν επί Αντώνη Σαμαρά.

Μια μίνι ανασκόπηση των διαπραγματεύσεων

Σε μια πρώτη ματιά στην προηγούμενη χρονιά, θα δούμε πως το ινσέψιο ξεκίνησε όταν ο Βαρουφάκης υπέγραψε την πρώτη συμφωνία στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, η οποία μάλιστα παρουσιάστηκε και σαν επιτυχία. Ήταν τότε που η ελληνική αποστολή διαπραγμάτευσης γύρισε στην Αθήνα και μας ζήτησε να λέμε την Τρόικα «Θεσμούς» και το Μνημόνιο «Συμφωνία» ενώ στην πραγματικότητα είχε ζητηθεί μια παράταση της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (cc Μνημόνιο), η οποία φυσικά θα μας υποχρεωνε να τηρήσουμε μία σειρά δεσμεύσεων από την πλευρά μας (cc Μέτρα), γιατί εννοείται ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ, ο Ρέντσι, ο Γιούνκερ και τα άλλα παιδιά δεν μας αγάπησαν ξαφνικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως νόμιζε πως οι Κυβερνήσεις της Ευρώπης, το ΔΝΤ και η Ευρ. Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή μια παρέα τεχνοκρατών, θα άφηνε ένα μικρό, αριστερού τύπου κόμμα να τους κάνει ο,τι θέλει. Αν ποτέ βέβαια γινόταν αυτό θα ακολουθούσε η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Ιταλία και θα είχαμε ένα ντόμινο δικαιότερων επαναδιαπραγματεύσεων όλων των χωρών που έχουν εισαχθεί στο ΔΝΤ και αυτό γιατί να το θέλει κάποιος που βγάζει λεφτά από την κρίση ρε φίλε; Ο ΣΥΡΙΖΑ παράλληλα έβλεπε πως η κατάσταση στα δημοσιονομικά και στα ταμεία της χώρας ήταν τόσο χάλια όσο έλεγε προεκλογικά στις ομιλίες του και έτσι αποφάσισε να το πάει γιόλο.

Όλοι οι βραβευμένοι οικονομολόγοι έσκουζαν εκείνο το διάστημα πως η τακτική «I΄m gonna make him an offer he can't refuse» που ανακάλυψε ο Βίτο Κορλεόνε και αποφάσισε να ακολουθήσει ο Γιάνης Βαρουφάκης, θα είχε αποτέλεσμα μόνο εάν είχαμε ένα σοβαρό σχέδιο εξόδου από το ευρώ για να παίξουμε τους δανειστές, που μας έκαναν λόγο για Grexit, σαν ίσος προς ίσο. Τότε ήταν που άρχισε να ξενερώνει και η αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ επειδή έβλεπε περισσότερη προθυμία για διαπραγμάτευση και ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε να ισορροπήσει ανάμεσα στους Λαφαζάνιστερς που μόλις γεννιόντουσαν και τα, ας πούμε όχι τόσο ριζοσπαστικά wannabe ΠΑΣΟΚ, στελέχη που είχαν μετακομίσει στην Κουμουνδούρου και δεν είχαν πρόβλημα να υπογράψουν ένα Μνημονιάκι.

Ο καιρός περνούσε και αφού η Ελλάδα μπήκε σε ένα φαύλο κύκλο οικονομικής ασφυξίας με τις τράπεζες να κλείνουν, ο Πρωθυπουργός είδε πως δεν πρόκειται να πάρει χρήμα από Ρωσία, Κίνα και Η.Π.Α. για να μπορέσει να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις και αποφάσισε να ρίξει το μπαλάκι στο λαό και να προκυρήξει Δημοψήφισμα για το αν αποδεχόμαστε τις προτάσεις των δανειστών. Χαρακτηριστικό του ότι κανείς δεν καταλάβαινε Χριστό από το τι γινόταν εκείνη την περίοδο είναι ότι αν ρωτούσες 20 άτομα τι θα ψηφίσουν και γιατί, θα έπαιρνες 20 διαφορετικές απαντήσεις. Άλλοι ήθελαν να τα σπάσουμε με την Ευρώπη, άλλοι ήθελαν να δώσουν στην Κυβέρνηση ακόμη ένα διαπραγματευτικό χαρτί, άλλοι δεν ήθελαν να νομιμοποιηθεί με λαϊκή εντολή το μνημόνιο κτλ. Το αποτέλεσμα ήταν να ψηφίσουμε ΟΧΙ, το οποίο με κάποιο τρόπο μεταφράστηκε από τον Πρωθυπουργό σε «Ναι, θέλουμε τους όρους και θέλουμε να πουλήσουμε κι από ένα νεφρό για να μείνουμε στην Ευρώπη», με αποτέλεσμα το 3ο Μνημόνιο να ψηφιστεί τελικά με χειρότερους όρους απ'αυτούς που περιμέναμε, στις 14 Αυγούστου από ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και ΑΝΕΛ.

Τα εσωκομματικά του ήταν τόσο χάλια που η Νεολαία του κόμματος διαλύθηκε. Η πλειοψηφία αποχώρησε και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου που προκυρήχθηκαν μετά το Δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να προσλάβει συνεργεία για τα προεκλογικά «χαμαλίκια» επειδή δεν έβρισκε εθελοντές ψηφοφόρους, κάτι αδιανόητο για ένα αριστερό κόμμα – όποιος έχει περάσει από την Κ.Ν.Ε. και έχει κάνει αφισοκόλληση, ξέρει. Έχασε ένα τεράστιο ποσοστό του κόσμου που τον υποστήριζε και ταυτόχρονα οι Λαφαζάνιστερς αποχώρησαν για να ιδρύσουν τη ΛΑ.Ε.

Στις εκλογές Σεπτεμβρίου ο κόσμος πια είχε ξενερώσει τόσο πολύ που τα ποσοστά αποχής έσπασαν κάθε ρεκόρ και όχι άδικα αφού αφενός δεν έβλεπε κάποια αλλαγή στο παλαιοκομματικό μουστάκι του Βαγγέλη Μειμαράκη, αφετέρου ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από το ότι έγινε μνημονιακός άρχισε να κάνει ο,τι να' ναι. Τώρα πια δεν ξέρουμε για ποιο λόγο έγιναν τελικά αυτές οι εκλογές, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή και τα δυο μεγάλα κόμματα είχαν ήδη ψηφίσει υπερ του Μνημονίου. Δεν υπήρχε κάτι να αλλάξει, παρά μόνο να εφαρμοστουν τα νέα μέτρα που είχαν ήδη ψηφιστεί. Παρόλα αυτά θα είμασταν αχάριστοι αν δεν εκτιμούσαμε πως μέσα σε ένα χρόνο που περιελάμβανε 2 εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα δεν περάσαμε καλά βλέποντας το κανάλι της Βουλής και τους πολιτικούς όλων των κομμάτων να τσακώνονται στα πανελ πολιτικών εκπομπών σαν την Τζούλια Μπάρκα και την Τζένη Χειλουδάκη.

Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα:

Ο ΣΥΡΙΖΑ ένιωσε την ανάγκη να τα βρει με το Θεό

Τα δώρα και η επίσκεψη του Πρωθυπουργού για ένα «to know us better» στους μοναχούς του Αγίου Όρους παρά το ότι προεκλογικά τάσσονταν υπέρ του διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας, το ότι ο Νίκος Φίλης [διέταξε την πρόσληψη](http://www.lifo.gr/now/politics/78196 178) κληρικών τη στιγμή που ο τομέας της Παιδείας ψυχοραγούσε αλλά και οι δηλώσεις Γιάννη Μιχελογιαννάκη, που τον θέλουν -κατά τη διάρκεια της εικοσαετούς του πορείας ως γιατρός- να παρατηρεί πως τα λείψανα των αγίων συμβάλουν θετικά στις θεραπείες των ασθενών μας έκαναν να νιώσουμε πως αν πιστέψουμε πραγματικά τα Χερουβείμ ίσως μας φέρουν ανάπτυξη. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως ακόμη και στην φάση του capital control η εκκλησία εξαιρέθηκε.

Οι πορείες άρχισαν να είναι κάτι κακό και οι αστυνομικοί έγιναν φίλοι μας

Η αστυνομική βία εννοείται πως σταμάτησε. Αυτό φάνηκε γρήγορα, στην κάμερα Go-pro που είδαμε στο κράνος αστυνομικού της ομάδας ΔΕΛΤΑ στην πορεία για τις Σκουριές, στις διαδηλώσεις υπέρ του ΟΧΙ, στη σύλληψη του πολίτη που η ομάδα ΔΕΛΤΑ ξυλοφορτώνει και στη συνέχεια λέει πως απλά αγχώθηκε -By the way, δεν έχει γίνει ακόμη Ε.Δ.Ε. γι'αυτό το περισταστικό αλλά είμαστε σίγουροι πως θα γίνει σύντομα όπως υποσχέθηκαν τα αρμόδια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Παράλληλα ακούγαμε τη Θ. Τζάκρη να ζητάει να καταργηθούν οι πορείες γιατί «μας βγάζουν εκτός ευρωπαϊκής τροχιάς και η ανάπτυξη δεν έρχεται με διαδηλώσεις και επαναστατικές ιδέες. Αν κρίνουμε από την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου όπου η αστυνομία περιφρουρούσε το μπλοκ των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ και οι υπόλοιποι διαδηλωτές τους έριχναν μπινελίκια, ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ που έδινε το παρόν στις διαδηλώσεις κατά των 2 πρώτων μνημονίων δεν θα λείψει σε κανέναν.

Υπάρχει βέβαια και η άποψη που θέλει τους Συριζαίους να αρνούνται να δεχτούν πως είναι κυβερνώσα παράταξη. Υπάρχουν στιγμές που θέλουν να ξανανιώσουν αυτό τον κινηματικό παλμό. Λίγο καιρό πριν παρακολουθούσαμε τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να βιώνει το δικό του ινσέψιο και να καλεί τον κόσμο να βγει στο δρόμο για να διαδηλώσει την 12η Νοεμβρίου ενάντια στις πολιτικές του Μνημονίου που έφερε, ψήφισε και εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια τακτική που ακολούθησε πρόσφατα και ο υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κατρούγκαλος όταν επίσης κάλεσε τον κόσμο να βγει στο δρόμο για το ασφαλιστικό που εκείνος πρότεινε.

Σταματήσαμε να κλαίμε για τους πρόσφυγες.

Τι πιο φυσικό από το να αναφέρεσαι σε έναν μετανάστη που έχασε τη ζωή του από ηλεκτροπληξία λέγοντας πως «είχαμε ψητό Μαροκινό» με απόλυτη φυσικότητα, όπως έκανε ο γραμματέας Διοικητικής Μεταρρύθμισης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Τσουκαλάς. Βέβαια αυτό είναι και το λιγότερο. Σημασία έχει πως η χώρα και η Ευρώπη γενικότερα δέχεται τις μεγαλύτερες προσφυγικές ροές λόγω των συνεχόμενων συγγρούσεων στη Συρία, ενώ καθημερινά στα ελληνικά ύδατα σημειώνεται και μια τραγωδία σαν την προχθεσινή που στοίχησε τη ζωή σε 45 ανθρώπους, ανάμεσα τους 17 παιδιά. Έχουμε μείνει να περιμένουμε πως θα γίνει κάποια σοβαρή κίνηση για την αναθεώρηση της συνθήκης του Δουβλίνο ΙΙ όπως έλεγε παλιότερα ο Πρωθυπουργός. Προς το παρόν αποφασίστηκε να μείνει ο φράχτης στον Έβρο, να σταλούν τα ΜΑΤ στην Ειδομένη για να ρίχνουν δακρυγόνα στους εγκλωβισμένους στην περιοχή πρόσφυγες και να μην κλείσουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η χώρα απέκτησε έναν αέρα πραγματικού σοσιαλισμού

Φέρτε τα νταούλια!! — Anemos (@Libre_Son)January 24, 2016

Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες δημοσιεύματα που θέλουν τον αδελφό και τη μητέρα του γραμματέα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, Ιάσονα Σχινά – Παπαδόπουλου, να διορίζονται, ο πρώτος ως ειδικός σύμβουλος στο Οικονομικό Γραφείο της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού και η δεύτερη ως ειδική σύμβουλος στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Υγείας, Ανδρέα Ξανθού. Χωρίς να στεκόμαστε στο αν είναι αλήθεια ή όχι, σημασία έχει πως o ίδιος θεώρησε πως είναι πολύ ΟΚ να καπηλευτεί τους βασανισμούς της γιαγιάς του από τους χίτες ώστε να δικαιολογήσει τους διορισμούς αυτούς και όχι να εξηγήσει την κατάσταση.

— megalosgazmas (@megalosgazmas)January 24, 2016

Προσφάτως μάθαμε πως πέρα από το ασφαλιστικό, ετοιμαζόμαστε να υπογράψουμε και το πολύ φιλικό προς τους εργάτες μέτρο του Lock Out. Κάτι που σημαίνει πως για παράδειγμα ο εργοδότης θα έχει τη δυνατότητα αν το προσωπικό του θελήσει να απεργήσει, να το αντικαταστήσει ή πολύ απλά να πει πως οι εργαζόμενοι του έκαναν ζημιά με το απεργήσουν και να μην τους καταβάλλει τα δεδουλευμένα τους.

Σημαντική πρόοδο σημειώσαμε και στην πάταξη της φοροδιαφυγής, με το να μοιράσουμε πρόστιμα 10.000 ευρώ σε καρκινοπαθή γυναίκα που πουλούσε τα υπάρχοντα της στη λαϊκή και με τον καστανά που του έκανε ντου μια διμοιρία ΜΑΤ μετά από καταγγελία ότι δεν είχε άδεια, καθώς και σε μια 80χρονη που τόλμησε να πουλήσει 2 ματσάκια άνιθο επίσης χωρίς να έχει άδεια. Όλα καλά στη χώρα.

ΑΝΕΛ και Πάνος Καμμένος

Ο Πάνος Καμμένος είναι ο αρχηγός του εθνικολαϊκιστικού κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Πρώην Νεοδημοκράτης που γουστάρει να τραβάει σέλφι με νεκρό προστατευόμενο είδος καρχαρία ενώ τις ελεύθερες του ώρες τριγυρνάει στα πανελ πολιτικών εκπομπών και παρομοιάζει την ομοφυλοφιλία με την κτηνοβασία. Ζει κι εκείνος σε μια μετα-αντιμνημονιακή περίοδο που τον θέλει να έχει ξεχάσει τις προκλογικές δηλώσεις του που έκανε για να τονίσει πως αν αναγκαστεί να υπογράψει Μνημόνιο θα παραιτηθεί από την πολιτική. Σήμερα μας εξηγεί πως το Μνημόνιο δεν είναι Μνημόνιο, αλλά έξοδος από τα Μνημόνια, ενώ οι διαλεκτικές του ικανότητες περιορίζονται σε φράσεις όπως «Στα τέσσερα εσείς» στους πολιτικούς του αντιπάλους - όχι, αυτό δεν κάνει τον Γεωργιάδη πιο συμπαθητικό. Απλά και τους δυο αντιπαθητικούς. Από τη στιγμή που το όνειρο του να γίνει Υπουργός Άμυνας έγινε πραγματικότητα, το ζει φορώντας τζακετ παραλλαγής και παρασύροντας τον Αλέξη Τσίπρα να παρακολουθήσει μαζί του στρατιωτικές ασκήσεις και να πιλοτάρει ελικόπτερο, παρακαλώντας τον να μην ξαναφωνάξει «Κάτω ο μιλιταρισμός».

Το ίδιο ψεκασμένοι φαίνονται να είναι και οι βουλευτές του κόμματος του. Θυμόμαστε όλοι εκείνο το tweet του Νικολόπουλου που έλεγε «Από την Ευρώπη των εθνών-κρατών στην Ευρώπη των πουσταριών! Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου αρραβωνιάστηκε με τον αγαπημένο του». Κάτι για το οποίο δήλωνε περήφανος μετά.

Πρόσφατα με την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, ζήσαμε κι άλλες στιγμές παρωδίας από τους ΑΝΕΛ. Ο Βουλευτής και ειδικός αγορητής του κόμματος Κ. Κατσίκης είπε να αφήσει λίγη χολή ακόμη και δήλωσε «Θέλω να πιστεύω ότι η ομοφυλοφιλία αφορά μία μικρή ομάδα σεξουαλικά παρεκτρεπόμενων… Η ελληνική οικογένεια δεν είναι δυνατό να πληγεί από ζευγάρια με ποικίλους σεξουαλικούς προσανατολισμούς» (sic). Ενώ την ίδια στάση κράτησε όλο το κόμμα υιοθετώντας την άποψη της εκκλησίας που όπως είναι γνωστό συμπεριφέρεται με αγάπη στα μέλη της LGBT κοινότητας, τους αφήνει να ζουν αλλά μας προτρέπει να τους φτύνουμε όταν τους βλέπουμε. Κατά τα άλλα η μόνη λύση που έχουν προτείνει μέχρι σήμερα στο θέμα της οικονομικής κρίσης ήρθε από ένα μπλουζάκι του Πάνου Καμμένου που είχε τη στάμπα «Greece is not for sale».

Οι ΑΝΕΛ αναμένεται να εξαφανιστούν από την πολιτική σκηνή τα επόμενα χρόνια, καθώς ο μόνος λόγος ύπαρξης τους ήταν το να προσφέρουν πολιτική στέγη στους αντιμνημονιακούς Νεοδημοκράτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και θα παραμείνει εδώ για να μας θυμίζει τη φράση του Αμερικανού κωμικού, Groucho Marx, πως πολιτική είναι η τέχνη να ψάχνεις για προβλήματα, να τα βρίσκεις παντού, να κάνεις λάθος διάγνωση και να εφαρμόζεις λάθος λύσεις.

Περισσότερα από το VICE

Η Ελλάδα Καταδικάστηκε Πρώτη Φορά για Υπόθεση Τrafficking

Αυτές Είναι οι Χώρες που θα Πρέπει να Φοβάσαι το 2016

Πέρασα 130 Λεπτά από τη Ζωή μου για να Καταλάβω τι Σημαίνει η Λέξη «Σορτάρισμα»