Εικόνες Από την Πραγματική Εκδοχή της «Παραλίας»

Η φωτογράφος Rebecca Rütten πέρασε έξι μήνες σε ένα απομονωμένο hostel σ' ένα τροπικό νησί, όπου μια ομάδα ταξιδιωτών βρήκε την ουτοπία της. Κατέγραψε τις καθημερινές καταχρήσεις αυτών των ημίγυμνων ελεύθερων πνευμάτων, οι οποίοι προέρχονται κυρίως από τα δυτικά μέρη του πλανήτη και έχουν την πολυτέλεια να μπορούν να δραπετεύσουν από την καθημερινή ζωή για μήνες ολόκληρους. Η Rebecca προσπάθησε να κρατήσει αντικειμενική απόσταση ως φωτογράφος, όμως προφανώς δεν ήθελε να χάσει και το πάρτι. Ο μόνος τρόπος να πλησιάσει τα «αντικείμενά» της ήταν να γίνει μέλος αυτού του γκρουπ ηδονιστών, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν το νόημα της ζωής παίζοντας παιχνίδια με αλκοόλ και πηδώντας ασταμάτητα ο ένας τον άλλο.

Οι μήνες που πέρασε εκεί έγιναν βιβλίο με τον τίτλο «Η Χώρα του Ποτέ-Ποτέ» (Never Never Land), το οποίο ξεκινά με ειδυλλιακά πλάνα ενός ανέγγιχτου τροπικού δάσους και ενός γουρουνιού που πλατσουρίζει στη θάλασσα. Ένα από τα επόμενα πλάνα δείχνει δυο ανθρώπους να κολλάνε τους πισινούς τους στη φωτογραφική μηχανή, οι οποίοι είναι φρεσκοχτυπημένοι με το τατουάζ “¿POR QUÉ NO?” («Γιατί Όχι;»). Η Rebecca δεν αποκαλύπτει την ακριβή τοποθεσία του hostel, επειδή θέλει να το προστατεύσει από «τουριστικές πλημμύρες».

Μίλησα μαζί της για το πώς προέκυψε η συγκεκριμένη σειρά φωτογραφιών.

VICE: Το βιβλίο σου μου θύμισε πολύ την ταινία Η Παραλία – ένα μάτσο παιδιά πηγαίνουν σε έναν απομονωμένο παράδεισο, αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, και «καίγονται» εντελώς λόγω της «τοξικής» δυναμικής του γκρουπ τους. Σε ανησύχησε ποτέ η εμπειρία που θα είχες πριν πας στο hostel.

Rebecca Rütten: Δεν θα το έλεγα. Η πρώτη φορά που πήγα στο συγκεκριμένο hostel ήταν τον Ιανουάριο του 2014. Όλοι είχαν φορέσει τα καλά τους, η μουσική ήταν πολύ καλή και σε ψηλή ένταση, ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος και όλα ήταν πολύ έντονα. Υπήρχε μια πραγματική αίσθηση ότι ανήκεις σε κοινότητα. Η Χώρα του Ποτέ-Ποτέ προέκυψε γιατί θέλησα να επιστρέψω και να δω αν ο τρόπος ζωής τους ήταν όντως τόσο ξέγνοιαστος όσο έδειχνε. Όμως έπρεπε να είχα προβληματιστεί με τις καταχρήσεις που είδα να γίνονται από την πρώτη φορά ακόμα, όταν ήμουν για μικρό διάστημα εκεί.

Όταν διαβάζει κανείς τις καταχωρίσεις στο ημερολόγιό σου, είναι ξεκάθαρο ότι μέρα με τη μέρα χάνεις την αντικειμενική σου απόσταση ως φωτογράφος.
Το γεγονός ότι όλο αυτό ήταν ένα φωτογραφικό πρότζεκτ δεν έπαψε ποτέ να βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου, όμως ήταν δύσκολο να διατηρήσω αποστάσεις. Δεν είχαμε συχνά ίντερνετ, οπότε είχα πολύ λίγες επαφές με τους φίλους και την οικογένειά μου. Πολλοί από τους επισκέπτες βρίσκονταν εκεί για πολύ καιρό και οι κανόνες για τους νεοαφιχθέντες κοινοποιούνταν κατευθείαν. Ήταν σημαντικό να ανήκεις στην κοινότητα. Όλοι συμμετείχαν στα παιχνίδια με το αλκοόλ και φυσικά το περιστασιακό σεξ ενθαρρυνόταν έντονα. Όλα αυτά ενίσχυαν αυτό το είδος υστερίας που είχε το γκρουπ ύστερα από μήνες απομόνωσης.

Πώς κατάφερες να τα συλλάβεις όλα αυτά με τον φακό χωρίς να είσαι νηφάλια ούτε εσύ η ίδια;

Κουβαλούσα πάντα τη μικρή μου φωτογραφική στην τσάντα μου. Ήταν δύσκολο να καταγράψω τα πάντα, γιατί ήθελα να γίνω κι εγώ κομμάτι όλου αυτού και να το απολαύσω. Σταμάτησα να το απολαμβάνω όταν είδα πόσο επαναλαμβανόμενα ήταν όλα. Και άρχισα να βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους που δεν ήταν πραγματικά καλά και προσπαθούσαν να «μουδιάσουν» συναισθηματικά. Βέβαια, αυτό δεν διαφέρει πολύ από αυτά που γίνονται σε ένα κλαμπ ένα Σάββατο βράδυ. Κάποιες φορές οι άνθρωποι θέλουν απλώς να χάσουν το μυαλό τους.

Το hostel μοιάζει να είναι βαθιά χωμένο στο τροπικό δάσος. Πώς ήταν εκεί;

Είναι τροπικό – έχει άπειρους σκορπιούς, παπαγάλους και μαϊμούδες. Μια φορά πάτησα έναν βόα σφιγκτήρα. Το τοπίο ήταν καταπληκτικό, όμως ήταν σαφώς επικίνδυνο. Κάποια άτομα ενώ βρίσκονταν σε έξαλλη κατάσταση προκαλούσαν τα ζώα. Και το μέρος είναι τόσο απομονωμένο που δεν μπορείς να πας με το αυτοκίνητο στο νοσοκομείο αν σου συμβεί κάτι. Οι περισσότεροι επισκέπτες έπαιρναν ένα σωρό παυσίπονα αν είχαν το οτιδήποτε και ήλπιζαν να τους περάσει.

Μπορείς να μου πεις μερικά πράγματα για τις χειρόγραφες καταχωρίσεις ημερολογίου που βλέπουμε στο βιβλίο;

Ρώτησα κάποιους ενδιαφέροντες ανθρώπους που γνώρισα εκεί διάφορα πράγματα για τη ζωή τους και τους ζήτησα να γράψουν τις απαντήσεις τους στο ημερολόγιό μου. Είναι εκπληκτικό με πόσο μεγάλη αφέλεια αντιμετώπιζαν κάποιοι τον χρόνο που περνούσαν εκεί. Γράφουν πράγματα όπως «Ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου» και μετά βλέπεις ανθρώπους να ξερνάνε στις φωτογραφίες και να χώνουν τα αχαμνά τους στη μούρη κάποιου.

Πώς νιώθεις για το backpacking έπειτα από αυτή την εμπειρία;

Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο τα παιδιά που προσπαθούν να αποδράσουν σε αυτές τις ουτοπίες στις αναπτυσσόμενες χώρες προέρχονται κυρίως από τη λευκή μεσαία τάξη και δεν έρχονται σε επαφή με τον τοπικό πληθυσμό. Γιατί επιλέγουν να πάνε σε αυτές τις πολιτικά αδύναμες χώρες; Μόνο και μόνο επειδή έχει καλό κλίμα; Ή μήπως νιώθουν ότι εκεί δεν θα τους ενοχλήσει κανείς;

Το backpacking ήταν κάποτε θρησκεία για εμένα. Πίστευα ότι είναι ο μοναδικός αληθινός τρόπος ζωής. Όμως τώρα το αντιμετωπίζω πιο επικριτικά. Όταν ταξιδεύω προσπαθώ να έρθω σε επαφή με ανθρώπους και καταστάσεις που δεν γνωρίζω· θέλω να δραπετεύσω από τη «φούσκα» μου. Το hostel είναι μια φούσκα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο VICE Germany.

Μπορείτε να δείτε τη δουλειά της Rebecca εδώ ή στο Instagram.