Το Σακουλάκι Κεταμίνης στη Σαμοθράκη και Άλλες Ιστορίες Συλλήψεων στις Διακοπές

Το να σε συλλαμβάνουν, δεν είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Οι χειροπέδες είναι άβολες, οι αστυνομικοί που σε συλλαμβάνουν δεν έχουν ποτέ διάθεση για κουβεντούλα και τα περιπολικά έχουν ένα vibe ηλεκτρικής σκούπας που σου ρουφάει όλη τη διασκέδαση της βραδιάς, μεταφεροντάς σε σε έναν μικροσκοπικό χώρο, στον οποίο έχεις για παρέα μόνο μια μεταλλική τουαλέτα και μια λάμπα φθορίου που βουίζει.

Τι γίνεται όμως αν σε συλλάβουν στις διακοπές; Πώς είναι να σε κλείνουν μέσα, μακριά από τη χώρα σου; Τι γίνεται αν δεν μιλάς τη γλώσσα και κανένας από τους αστυνομικούς δεν σου μιλάει στη μητρική σου; Τι κάνεις τότε;

Για να μάθω, ζήτησα από ανθρώπους που τους συνέλαβαν στις διακοπές να μου μιλήσουν για την εμπειρία τους.

Το 2009 πήγα σε ένα φεστιβάλ κοντά στο Zadar της Κροατίας. Η κουλτούρα των φεστιβάλ μόλις είχε κάνει την εμφάνισή της εκεί. Ήμουν σε ένα απομονωμένο σημείο στην παραλία με λίγους φίλους και βγάλαμε έξω όλα τα «σύνεργα» για το πάρτι. Ξαφνικά είδα έναν φακό να φωτίζει τον ώμο μου. Δύο άντρες με άρπαξαν και άρχισαν να μου φωνάζουν σε σπαστά αγγλικά. Ήταν ασφαλίτες οι οποίοι κάθονταν πίσω μας.

Ενστικτωδώς, έτρεξα. Ήταν πίσσα σκοτάδι. Μπήκα μέσα σε ένα δάσος και μετά προσπάθησα βλακωδώς να πηδήξω στη θάλασσα και να κολυμπήσω μακριά, αλλά με πρόλαβαν. Προσπάθησα να παλέψω και ένας από τους αστυνομικούς τραυματίστηκε ελαφρά. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτή μου η κίνηση αποδείχτηκε η μεγαλύτερη ηλιθιότητα που έχω κάνει ποτέ.

Με πέταξαν στο πίσω μέρος ενός περιπολικού και με πήγαν στο νοσοκομείο, όπου περιέθαλψαν τον αστυνομικό όσο εγώ περίμενα με χειροπέδες. Με πήγαν στις τοπικές φυλακές στο Zadar.

Με έχωσαν σε ένα βρόμικο κελί γεμάτο αίμα στους τοίχους, χωρίς τουαλέτα, χωρίς φαγητό, χωρίς τίποτα. Ήμουν εκεί για εννέα ώρες περίπου, μέχρι που ήρθαν να μου πουν ότι θα δικαζόμουν το απόγευμα. Πήγα σε ένα άλλο δωμάτιο μαζί με άλλα άτομα από το φεστιβάλ, τα οποία αντιμετώπιζαν κυρίως κατηγορίες για κατοχή ουσιών. Όλοι τους έδειχναν αρκετά αισιόδοξοι γι' αυτήν τους την ατυχή συνάντηση με την κροατική ασφάλεια, τα όργανα της οποίας -όπως έμαθα αργότερα- βρίσκονται σε αφθονία στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Παραταχτήκαμε για να πάμε στο δικαστήριο, αλλά όταν έφτασε η σειρά μου με σταμάτησαν. Εγώ δεν θα πήγαινα στο δικαστήριο, μου είπε ο αξιωματικός. Είχα επιτεθεί σε Κροάτη αστυνομικό και θα με πήγαιναν στις αντρικές φυλακές του Zadar.

Ήμουν εκεί για δυο μέρες, σε ένα κελί, με έξι Κροάτες τυπάδες.

Τελικά κατάφερα να έρθω σε επαφή με τη βρετανική πρεσβεία και τους παρακάλεσα να κάνουν ό,τι μπορούσαν για να με βγάλουν έξω. Η κοπέλα μου, η οποία ήταν εκεί όταν με έπιασαν, ήταν καταπληκτική. Τηλεφώνησε στους γονείς μου στο Λονδίνο και κατάφεραν να βρουν έναν αξιοσέβαστο δικηγόρο για να με υπερασπιστεί στο δικαστήριο. Έπρεπε να πληρώσω 2.400 ευρώ πρόστιμο και απελάθηκα επιτόπου από τη χώρα με απαγόρευση εισόδου για πέντε χρόνια. Σε εκείνο το σημείο πλέον, δεν με ένοιαζε. Το μόνο που ήθελα ήταν να ξεκουμπιστώ από εκεί.

Έμενα για λίγο στην Ινδονησία, στο πλαίσιο ενός προγράμματος ανταλλαγής. Το αγόρι που τα είχα τότε είχε έρθει να με δει και όταν τον άφησα στο αεροδρόμιο και αποχαιρετιστήκαμε συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να του δώσω λεφτά για τον φόρο στο αεροδρόμιο, τον οποίο πληρώνεις όταν περνάς από το τελωνείο. Γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσα να τον δω χωρίς κάρτα επιβίβασης, χρησιμοποίησα τα τραγικά σπαστά ινδονησιακά μου και παρακάλεσα την ασφάλεια να με αφήσει να περάσω από την πρώτη πύλη, υπό την προϋπόθεση ότι θα επέστρεφα να τους «λαδώσω». Έκανα το ίδιο και στον έλεγχο με τις ακτίνες Χ, στον σταθμό πληρωμής φόρου του αεροδρομίου και σε ακόμα ένα μέτρο ασφαλείας μέχρι να φτάσω στην πύλη επιβίβασης. Δεν μπορούσα να τον δω κάπου στην αίθουσα αναμονής κι έτσι έβαλα ένα μέλος του προσωπικού να ελέγξει αν ήταν στο αεροπλάνο και όντως ήταν.

Έκανα να φύγω, αλλά με άρπαξαν οι φύλακες ασφαλείας, οι οποίοι με ρωτούσαν εξαγριωμένοι πώς πέρασα από τόσους ελέγχους χωρίς κάρτα επιβίβασης. Περίπου επτά από αυτούς με περικύκλωσαν, επιχείρησαν να μου αρπάξουν την τσάντα και μου είπαν ότι ήθελαν λεφτά για «λάδωμα». Με πήγαν σε ένα γραφείο ασφαλείας, με ανάγκασαν να τους δώσω όλα μου τα στοιχεία και ακολούθησε ανάκριση η οποία μου φάνηκε ότι κράτησε ώρες.

Στο δωμάτιο είχε πολλή ζέστη και οι τύποι αγρίευαν όλο και πιο πολύ. Σε κάποια στιγμή έκαναν διάλειμμα –προφανώς είχαν κουραστεί να μου φωνάζουν– κι αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Είχα δώσει ψεύτικα στοιχεία σε όλες τις φόρμες που με έβαλαν να συμπληρώσω, οπότε δεν ανησυχούσα ότι θα με πιάσουν.

Σηκώθηκα, άνοιξα την πόρτα και το 'βαλα στα πόδια. Κατέβηκα τις κυλιόμενες, πέρασα το σημείο καταβολής φόρου του αεροδρομίου, πέρασα από τις ακτίνες Χ, κατέβηκα τα σκαλιά και βγήκα έξω. Ο πρώτος άντρας που με είχε αφήσει να περάσω είχε απλώσει ήδη το χέρι του περιμένοντας το «λάδωμα» που δεν είχα κι έτσι τον προσπέρασα σε μια κατάσταση μεταξύ πανικού και έκστασης. Μπήκα στο πρώτο ταξί που βρήκα.

Είχα πάει σε ένα φεστιβάλ στη Βουλγαρία και μετά ταξίδεψα με λίγους φίλους σε ένα ελληνικό νησί για λίγες μέρες για να ξενερώσω απ' τα drugs. Είχα κρατήσει, όμως, λίγα κομματάκια για παν ενδεχόμενο. Περνούσαμε από τα σύνορα μέσα σε ένα ταξί και ο μοναδικός έλεγχος ήταν λίγοι αστυνομικοί που ψευτο-κοίταξαν τα διαβατήριά μας κι έτσι, έπειτα από αυτά, πίστευα ότι ήμασταν ελεύθεροι να μπούμε στη χώρα.

Ανεβήκαμε σε ένα πλοίο με προορισμό τη Σαμοθράκη. Είχαμε όλοι καλή διάθεση και μιλούσαμε για το φεστιβάλ. Όμως όταν κατεβήκαμε και κοιτάξαμε το λιμάνι, κάτι δεν πήγαινε καλά. Μας είχαν πει ότι η Σαμοθράκη ήταν μια ήσυχη κοινότητα χίπηδων, αλλά μας υποδέχτηκε ένα σμήνος αστυνομικών με χακί στολές. Ένιωσα να με κυριεύει τρόμος, ο οποίος αυξήθηκε όταν είπαν σε εμένα και τους φίλους μου να κάνουμε στην άκρη για περαιτέρω έλεγχο.

Μας ρώτησαν αν είχαμε ναρκωτικά πάνω μας. Εγώ είπα όχι. Άρχισαν λοιπόν να ψάχνουν τα πράγματά μου – άνοιξαν τα ηχεία μου, τα σακουλάκια με τα πατατάκια και όλα τα συναφή. Στο μεταξύ, με τράβηξαν κάτω από ένα υπόστεγο δίπλα στη θάλασσα, μου είπαν να ξεγυμνωθώ και υποβλήθηκα σε πλήρη σωματικό έλεγχο. Τελικά βρήκαν ένα σακουλάκι με κεταμίνη στον σάκο μου και «την έκατσα».

Με έβαλαν σε ένα κελί με λίγα ακόμα άτομα. Οι περισσότεροι ήταν από τη Μέση Ανατολή –από το Αφγανιστάν και τη Συρία– και τους είχαν μπαγλαρώσει είτε επειδή είχαν προσπαθήσει να περάσουν παράνομα τα σύνορα είτε για ναρκωτικά. Με κράτησαν εκεί το βράδυ. Ήταν περίεργα. Κατά βάση καθόμασταν γύρω-γύρω και παίζαμε χαρτιά. Το επόμενο πρωί, έφαγα ένα μικρό πρόστιμο και με άφησαν να πάρω το επόμενο πλοίο για να επιστρέψω. Προφανώς και ήμουν κουρασμένος και καταβεβλημένος, αλλά σε γενικές γραμμές ανακουφισμένος που δεν έγινε τίποτα χειρότερο.

Ήμουν στη Γουατεμάλα και ανέβηκα στο λεωφορείο για να πάω από ένα μέρος της χώρας σε ένα άλλο. Είχε περάσει ένα δίωρο, όταν κάναμε στάση για τουαλέτα σε ένα βενζινάδικο. Μπήκα μέσα για να πάω στο WC και πέρασα μπροστά από ένα γραφείο. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε χαρτί υγείας, βγήκα έξω να ζητήσω και η κοπέλα μου είπε ότι έπρεπε να πληρώσω για να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα. Τη ρώτησα πόσο έκανε, έδωσα το ποσό κι εκείνη μου είπε ότι έπρεπε να δώσω το διπλάσιο, επειδή είχα ήδη μπει μία φορά. Της είπα ότι προφανώς και δεν είχα χρησιμοποιήσει την τουαλέτα προηγουμένως, εφόσον είχα μπει και βγει σε λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα, αλλά εκείνη δεν σήκωνε κουβέντα. Αντί να ξεκινήσω καβγά, άρπαξα τα κέρματα που είχα αφήσει στον πάγκο και βγήκα έξω για να πιω έναν μπάφο με τους φίλους μου από το λεωφορείο.

Λίγα λεπτά αργότερα, δυο σεκιουριτάδες βγήκαν έξω. Υπέθεσα ότι έρχονταν επειδή έπινα, όμως μετά συνειδητοποίησα ότι τους είχε στείλει η υπεύθυνη για τις τουαλέτες, η οποία τους είχε πει ότι χρησιμοποίησα την τουαλέτα δύο φορές χωρίς να πληρώσω. Τους εξήγησα την κατάσταση με τα απαίσια σπαστά ισπανικά μου. Έφυγαν και μπήκα στο λεωφορείο, όμως η γυναίκα με ακολούθησε. Είμαι αρκετά οξύθυμη και δεν ανέχομαι να με κατηγορούν για κλοπή, οπότε σε εκείνη τη φάση ξέφυγα, το οποίο δεν ήταν καθόλου συνετό. Άρπαξα ένα μάτσο κέρματα και της τα πέταξα, ουρλιάζοντας «Πάρε τα γαμημένα τα λεφτά σου, λοιπόν. Παρ' τα». Έπεσε σιωπή στο λεωφορείο· εκείνη κοίταξε τα λεφτά, μετά τα πόδια της και μετά έκανε μεταβολή.

Μπήκαμε όλοι μέσα για να φύγουμε, το λεωφορείο άρχισε να ξεπαρκάρει και μετά ξανασταμάτησε. Η γυναίκα μπήκε στο λεωφορείο κι αυτήν τη φορά ήταν μαζί με την αστυνομία. Με έσυραν έξω και τότε συνειδητοποίησα ότι τα ισπανικά μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση αρκετά καλά για να εξηγήσω τη μαλακία - και δεν είχα λεφτά για να πληρώσω αυτά που τους είχε πει ότι της έκλεψα.

Δεν υπήρχε τρόπος να αποδείξω ότι δεν έκλεψα τα λεφτά, οπότε με κράτησαν μέσα μια ολόκληρη μέρα μέχρι που κάποιος μου έστειλε τα λεφτά. Της τα έδωσα, αλλά δεν ζήτησα ποτέ συγγνώμη. Ήταν σαν ένα μικροσκοπικό «άντε γαμήσου», υποθέτω.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada.

Περισσότερα από το VICE

Ακολουθήσαμε τους Έλληνες Kickboxers που Πάλεψαν στο Superkombat της Ρουμανίας

Ιστορίες από τους πιο Αμήχανους Καλοκαιρινούς Έρωτες

Σίδερα, Σκόνη και Ιδρώτας στα πιο Οld School Crossfitάδικα στην Αττική