Η Αστυνομία Σκέψης των Ελληνικών Social Media σου Απαγορεύει να Χαίρεσαι με τις Ολυμπιακές Επιτυχίες

Σε λίγες ημέρες οι Ολυμπιακοί αγώνες του Ρίο θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει -όποια κι αν είναι αυτή- στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πολιτικά, παίζει να ήταν η διοργάνωση με τoν πιο γλοιώδη τρόπο αντιμετώπισης από εγχώριους κι όχι μόνο, φορείς. Όσον αφορά το αθλητικό μέρος τους, μπορούμε με σιγουριά πλέον να πούμε πως μιλάμε για την γιορτή της «ντόπας» και των χορηγών. Αυτή η πραγματικότητα -αν και πρόκειται για κάτι προφανές εδώ και πολλά χρόνια- φαίνεται να έχει ξενερώσει τον κόσμο που δεν έχει δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για τη φετινή διοργάνωση. Η τελετή έναρξης των αγώνων του Ρίο, είχε τα χαμηλότερα νούμερα τηλεθέασης των τελευταίων εικοσιτεσσάρων χρόνων, έχοντας περάσει μόνο την αντίστοιχη της Βαρκελώνης το 1992. Επίσης, τα ratings ήταν 36% χαμηλότερα από αυτά που είχε η ακριβώς προηγούμενη τελετή για τους αγώνες του Λονδίνου. Ίσως, η ιδέα πως την ίδια στιγμή παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα λίγα μέτρα μακριά από το γήπεδο που έλαβε χώρα η λαμπερή τελετή να έπαιξε τον ρόλο της.

Όλα τα παραπάνω αναφέρονται ως μια «πικρή αλήθεια» που πρέπει να ληφθεί υπόψιν όπως και να' χει. Μέσα σε όλο αυτό το «πανηγύρι» απληστίας και συμφερόντων, έχουμε και τις Ελληνικές αποστολές, που έπειτα από το «κάτσο» και τη δημόσια διαπόμπευση των πιο λαμπρών αστεριών της από το 2004 και μετά, δείχνει να συνέρχεται σιγά - σιγά υιοθετώντας μια -σχετικά- πιο «υγιή» προσέγγιση στον πρωταθλητισμό. Από τα τέσσερα μετάλλια στο Beijing το 2008 -κανένα από αυτά χρυσό- και τα μόλις δύο χάλκινα του Λονδίνου τέσσερα χρόνια αργότερα, έχουμε, αισίως, φτάσει στο «σωτήριο» έτος 2016 και περίπου μία εβδομάδα πριν το τέλος των Ολυμπιακών αγώνων, οι Έλληνες αθλητές έχουν καταφέρει να κατακτήσουν τέσσερα μετάλλια, μεταξύ των οποίων δύο χρυσά. Μπορεί να μην είναι κάποιο τεράστιο άλμα για τον αθλητισμό των ανθρώπων που τυγχάνει να ζουν και να γυμνάζονται στον γεωγραφικό χώρο που ονομάζεται «Ελλάδα», αλλά είναι κάτι.

Αυτό που δείχνει σημάδια σήψης όμως, είναι ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Τα Social Media έχουν κάνει κάτι μαγικό. Μας έχουν δώσει την ευκαιρία να εκφραστούμε δημόσια, να ανταλλάξουμε ιδέες και να νιώθουμε πως η γνώμη μας μπορεί να έχει έστω και λίγη σημασία. Θα έλεγε κανείς, πως αυτό αποτελεί την αρχή μιας πιο δημοκρατικής τάξης πραγμάτων στον χώρο των media. Όμως, δυστυχώς, όχι, δεν συνέβη κάτι τέτοιο, αντ' αυτού, βλέπουμε καθημερινά τους νεότερους -και όχι μόνο- να μοιράζουν με ευκολία «καρκίνους» και «έιτζ» σε όποιον εκφέρει άποψη με την οποία δεν συμφωνούν, ενώ, την ίδια στιγμή γράφουν, «βιτριολικά» status updates, μέσω των οποίων καυτηριάζουν με «εξυπνακίστικο» στυλ οτιδήποτε κάνει trending στο διαδίκτυο. Πάντα, οι εν λόγω χρήστες θα δηλώσουν αντίθεση με την υποτιθέμενη «μάζα» χωρίς να καταλαβαίνουν πως διαδικτυακά τουλάχιστον, αποτελούν την «μάζα».

Τελευταίο παράδειγμα, οι επιτυχίες των αθλητών που -ξαναλέω- απλώς τυγχάνει να ζουν και να γυμνάζονται -κάτω από αντίξοες συνθήκες- στην Ελλάδα. Το κάθε μετάλλιο φαίνεται πως αποτελεί «σπόρο» από τον οποίο φυτρώνουν κάθε λογής χαζά tweets, comments και status updates που καταλήγουν σε δημόσια διαμάχη. Στην μία γωνία έχουμε αυτούς που «πωρώνονται» μόνο και μόνο επειδή ο τύπος, ή η τύπισσα που πήρε το μετάλλιο φοράει μπλε στολή με το εθνόσημο -που, κακά τα ψέμματα, αναλύοντας τη συμπεριφορά μας στο διαδίκτυο, ευτυχώς, δεν είδα πολλούς κάτω των σαράντα να πανηγυρίζουν για την «Ελλαδάρα»- κι από την άλλη, τους «κριτές των πάντων», που θέλουν να «αστυνομεύσουν» το συναίσθημα και να σε κάνουν να μισήσεις, ή να μην αισθανθείς τίποτα για τον εκάστοτε αθλητή, επειδή, κατά την άποψη τους: «είναι Έλληνας, άρα δεν πανηγυρίζουμε», «στο χωριό μας δεν παίζαμε το άθλημα στο οποίο διακρίθηκε, άρα απαγορεύονται οι πανηγυρισμοί», «μέχρι χθες δεν γνωρίζαμε το συγκεκριμένο άθλημα, άρα απαγορεύονται οι πανηγυρισμοί», «οι Ολυμπιακοί είναι μέσα στη ντόπα και τους χορηγούς, άρα, μέσω του, ελεύθερου από χορηγούς social media profile μου, σας απαγορεύω τους πανηγυρισμούς» για να μην ξεχάσω το υπέρτατο, «δεν το κέρδισες εσύ, τι πανηγυρίζεις;». Δηλαδή, αν μπορούσα για παράδειγμα να λικνιστώ και να κάνω τριπλό backflip πάνω σε μια δοκό ισορροπίας με πάχος δέκα εκατοστών, θα είχα το δικαίωμα να πανηγυρίσω; Μα, η ουσία του αθλητισμού δεν είναι να θαυμάζουμε τους ανθρώπους που κάνουν κάτι ξεχωριστό, ξεπερνώντας συγχρόνως τα όρια τους;

Στην μέση, όπως πάντα, βρίσκονται μερικοί λογικοί που απλώς γουστάρουν τον αθλητισμό. Δηλαδή, δεν νιώθουν υπερηφάνεια επειδή ο αθλητής ζει σε ακτίνα που πιάνεις το tinder account του, αλλά επειδή γουστάρουν τη φάση που τον θέλει να προπονείται σε ένα υπό κατάρρευση κτίριο, να αγοράζει εξοπλισμό και εισιτήρια για τους αγώνες με δικά του έξοδα και να συμμετέχει σε αυτούς κερδίζοντας τους «Γολιάθ» που είχαν όλες τις ανέσεις. Είναι μια όμορφη ιστορία και στην τελική, αν αυτό δίνει κουράγιο σε μια γριούλα από τη Γαστούνη που της έκοψαν τη σύνταξη στη μέση, που είναι το κακό; Προσωπικά, δεν με νοιάζει τι σημαία θα κουβαλήσει ο νικητής, για παράδειγμα, ξενυχτάω για να δω την τελευταία ολυμπιάδα αυτού του τεράστιου αθλητή που ακούει στο όνομα Γιουσέιν Μπολτ. Ενός φευγάτου τύπου από την Τζαμάικα που δίνει το δικό του σόου κάθε φορά που αγωνίζεται. Είναι ο αθλητής που σπάει το ένα παγκόσμιο ρεκόρ μετά το άλλο και η μάνα του σε δηλώσεις της λέει «Δεν θέλω άλλα μετάλλια, να παντρευτεί θέλω». Ναι, δεν είναι μόνο οι Ελληνίδες μάνες έτσι. Αυτή είναι η πλάκα κι έτσι θα έπρεπε να είναι ο αθλητισμός, χαβαλές, όμορφο θέαμα και όλοι να περνάμε καλά. Προφανέστατα το 90% των αθλητών, αγωνίζονται πρώτα για τους εαυτούς τους και μετά για τους υπόλοιπους και καλά κάνουν. Η σημαία είναι απλώς μια λεπτομέρεια. Ειδικά σε αθλήματα όπως το τένις για παράδειγμα, έχει κανείς την εντύπωση πως τις νίκες του Φέντερερ, τις πανηγυρίζουν μόνο οι Ελβετοί; Οι αθλητές, όπως και οι καλλιτέχνες, ζουν για την αναγνώριση, γιατί να τους την στερήσουμε αφού την αξίζουν; Επειδή η αστυνομία σκέψης έβγαλε το συμπέρασμα πως, η μόνη περηφάνια που υπάρχει είναι η εθνική; Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, μπορώ να είμαι υπερήφανος για παράδειγμα, επειδή από την αρχή είχα πιστέψει πως ο Φελπς θα γίνει τεράστιος αθλητής και δικαιώθηκα, ή επειδή ο Πετρούνιας μου βγάζει μια «αλητεία» και τον πάω. Χέστηκα αν είναι Έλληνας ή Ολλανδός. Γιατί η περηφάνια είναι κάτι το μεμπτό;

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι, πως η αρνητικότητα και ο «εξυπνακισμός» μαζεύουν περισσότερα likes στο ναρκισσιστικό τοπίο των social media. Για πάρα πολλούς, εκατό likes αξίζουν περισσότερο από την πραγματική τους άποψη. Στο τέλος βέβαια, κινδυνεύουν να γίνουν πομποί κακίας, αλλά δεν τους νοιάζει. Η τόνωση του ηθικού σε έναν κόσμο που σε θέλει τέλειο είναι σημαντικότατη και ο πιο εύκολος τρόπος να την πάρεις, είναι δηλώνοντας την αντίθεση σου στο οτιδήποτε, επειδή «εσύ ξέρεις». Ένας σεβαστός αριθμός από «συναδέλφους» παντογνώστες, θα σπεύσει να σου κάνει like προσποιούμενοι πως καταλαβαίνουν κι αν είσαι τυχερός, θα σκάσουν και μερικά ειρωνικά comments, ενώ την ίδια στιγμή θα καραδοκούν στο προφίλ τους, περιμένοντας την δική σου ψεύτικη στήριξη στο «αγανακτισμένο από τη μάζα» post τους. Ουσιαστικά, όλοι προσποιούνται πως δεν γουστάρουν, ενώ, στα κρυφά, παίζει να ρίχνουν και μια ματιά στην αντίπερα όχθη. Δεν είναι τυχαίο πως σε έρευνα που έκανε το πανεπιστήμιο Beihang στην Κίνα, απεδείχθη ότι στον διαδικτυακό κόσμο η αγανάκτηση και ο θυμός είναι πιο δημοφιλή συναισθήματα από την χαρά ή την λύπη. Η διαδικτυακή παρέα της «ψαγμενιάς» λοιπόν, παίζει να μην είναι τόσο ξεχωριστή όσο νομίζει. Βέβαια, άνθρωπος είμαι, μπορεί να κάνω και λάθος.

Περισσότερα από το VICE

Βρήκαμε Έναν 19χρονο Έλληνα που Ντύνει τα Playmobil Καραγκούνες

Οι Παιδικές Σειρές των 90's που «Σημάδεψαν» τους Έλληνες Millennials

Το Ολυμπιακό Χωριό του Ρίο Είναι μια Αρένα του Σεξ και των Social Media