FYI.

This story is over 5 years old.

Stuff

Είμαστε η Γενιά που θα Δει Όλους τους Ζωντανούς Θρύλους να Πεθαίνουν - Ζωή σε Λόγου Μας

Όχι, δεν φταίει το 2016 που πέθανε ο Bowie.
Φωτογραφία via Wikipedia

Οι μεγάλοι άνθρωποι αντιπροσωπεύουν για κάποιο λόγο την σταθερότητα στη ζωή μας. Θυμάμαι πως όταν πέθανε ο παππούς μου, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τον ξαναέβλεπα. Υπήρχε σε αυτόν τον μάταιο κόσμο πριν από εμένα και ήταν εκεί σε κάθε μου βήμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να θεωρώ την παρουσία του στη ζωή μου δεδομένη.

Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με όλους τους ζωντανούς θρύλους της τέχνης. Μεγαλώσαμε βλέποντάς τους να κάνουν δημόσιες εμφανίσεις και να μεγαλουργούν κάτω από τα λαμπερά φώτα της σκηνής. Βλέποντας όμως μονάχα ένα μικρό μέρος της καθημερινότητάς τους, ξεχνάμε πως είναι και αυτοί κανονικοί άνθρωποι που αρρωσταίνουν, πονάνε, στενοχωριούνται και τελικά «φεύγουν», όπως θα συμβεί σε όλου μας. Έτσι, παρότι παγκοσμίως πεθαίνουν περίπου δύο άνθρωποι ανά δευτερόλεπτο, εμείς όπως είναι φυσικό συγκινούμαστε με τους θανάτους των αγαπημένων μας καλλιτεχνών.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η αλήθεια είναι πως φέτος χάσαμε πολλούς διάσημους και σημαντικούς καλλιτέχνες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξει μια γενική δαιμονοποίηση του 2016 από πολύ κόσμο. Μέχρι ενός σημείου βέβαια, αυτή η αντίδραση μπορεί να θεωρηθεί λογική μιας και μιλάμε για τη χρονιά που χάσαμε θρύλους όπως οι Leonard Cohen, Prince, Alan Rickman, David Bowie και άλλοι.

Όμως, κάπου εδώ θα πρέπει να λάβουμε υπόψη κάποιες λεπτομέρειες. Μία από αυτές, είναι οι ηλικίες των αποθανόντων οι οποίες έχουν ένα κοινό. Αν εξαιρέσεις τον Prince, όλοι οι υπόλοιποι ήταν κοντά στα εβδομήντα - μερικοί μάλιστα τα είχαν ξεπεράσει κατά πολύ. Σίγουρα δεν πρόκειται για κάποιο οριακό σημείο, όμως δεν είναι και το πιο περίεργο πράγμα στον κόσμο να πεθάνει κάποιος σε αυτή την ηλικία. Επίσης, δε νομίζω πως το 2015 χάσαμε λιγότερους διάσημους σε σχέση με φέτος. Ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε για τη χρονιά που «έφυγε» ο -σχεδόν αθάνατος- Lemmy Kilmister των Motorhead. Εκτός από τον πασίγνωστο βρετανό rockstar όμως, πέρσι μας αποχαιρέτησαν μεταξύ άλλων ο υπέρτατος B.B. King, ο κόμης Δράκουλας - Christopher Lee, ο Scott Weiland των Stone Temple Pilots και ο Wayne Rogers. Αν κοιτάξεις δε, ποιοι πέθαναν το 2014 θα σε πιάσει κατάθλιψη. Από τον Philip Seymour Hoffman και τον Robin Williams, μέχρι τον Harold Ramis. Όλα αυτά τα αναφέρω για να αποδείξω ότι δεν διανύουμε μια «καταραμένη» χρονιά. Κάτι άλλο, πολύ πιο απλό συμβαίνει και πιθανότατα το 2017 θα είναι ακόμη χειρότερο.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece

Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν, ότι ανήκουμε στη γενιά που θα δει όλους τους θρύλους να πεθαίνουν. Αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες καινοτομίες στην Τέχνη -ειδικά στη μουσική και τον κινηματογράφο που έχουν και τους πιο φανατικούς οπαδούς- σημειώθηκαν από τη δεκαετία του '50 μέχρι και τα '90's, είναι πολύ εύκολο να συνειδητοποιήσουμε πως οι πρώτες γενιές «μύθων» βρίσκονται σε προχωρημένη ηλικία. Για παράδειγμα, ο Paul McCartney (χτυπάω ξύλο με τα τέσσερα άκρα και το κεφάλι μου) είναι εβδομήντα τεσσάρων ετών - ευτυχώς φαίνεται πως χαίρει άκρας υγείας, όμως θα πρέπει κάποια στιγμή να έρθουμε αντιμέτωποι με την απώλειά του και δεν θα είναι καθόλου εύκολο.

Το πιο περίεργο που θα ζήσουμε πάντως, είναι ότι θα δούμε τους rapper να γερνάνε. Προσωπικά, μου φαίνεται αδιανόητο πως ο Dr. Dre -που δεν είναι και ο μεγαλύτερος σε ηλικία hip hop καλλιτέχνης- είναι πάνω από πενήντα χρονών, ενώ ο Eminem έχει αγγίξει αισίως τα σαράντα τέσσερα.

Όσον αφορά πάντως τους καλλιτέχνες που πέθαναν σε σχετικά νεαρή ηλικία, δεν φταίει κάποια χρονιά, τα ζώδια ή μια σπάνια ευθυγράμμιση τριών πλανητών. Μιλάμε για πραγματικούς ανθρώπους και αν το δεις στατιστικά, σε έναν αριθμό ατόμων που αφήνουν την τελευταία τους πνοή έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια, αντιστοιχεί ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που μας αποχαιρετούν σε μικρότερες ηλικίες. Ειδικά σήμερα, που ο καρκίνος -μια αρρώστια που δεν κάνει διακρίσεις- θερίζει ένα τεράστιο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού. Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι δυστυχώς μέσα στην επόμενη δεκαετία ο κόσμος της τέχνης θα χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωντανής ιστορίας του. Δεν είναι κάτι περίεργο και εξωπραγματικό. Απλώς, οι θρύλοι γέρασαν. Έτσι είναι η ζωή. Να ζήσουμε να τους θυμόμαστε.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Περισσότερα από το VICE

Το «Μεγάλο Κόλπο» με τα Λαθραία Τσιγάρα στην Ελλάδα

Φωτογραφίες με Αγάπη και Μοναξιά από την Πρώην Σοβιετική Ένωση

Γυναίκες Εξομολογούνται Γιατί Απάτησαν τον Σύντροφό τους

ΑΚΟΛΟΥΘΉΣΤΕ ΤΟ VICE ΣΤΟ TWITTER, FACEBOOK ΚΑΙ INSTAGRAM.