Είμαστε η Γενιά του 1997

Ιανουάριος 2015: Φέτος γινόμαστε ενήλικες, γινόμαστε ανεξάρτητοι, αποκτούμε πολιτικά δικαι… χαχαχαχαχα γελάσαμε πάλι. Δεν πειράζει, τουλάχιστον έτσι μπορούμε να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στις πανελλήνιες. Οι μήνες περνούν, το διάβασμα αυξάνεται, και ο αποχυμωτής βρίσκεται σε επαγρύπνηση ώστε η ανήσυχη μητέρα να σε ενισχύσει με την κλασσική πορτοκαλάδα.

18 Μαΐου: Επιτέλους δίνουμε, άντε να τελειώνουμε και εδώ. Αρχίζοντας βλέπεις έκθεση: φιου ωραία μπορέσαμε να γράψουμε κάτι, μετά ακολουθούν βιολογία, λογοτεχνία (πάλι Κρητικός αλλά τέλος πάντων) και έρχονται τα αρχαία. Όλοι οι 18αρηδες παθαίνουν απανωτά εγκεφαλικά στις αίθουσες όλων των εξεταστικών κέντρων στην χώρα, (ας μην μιλήσω για μαθηματικά και φυσική που χαντάκωσαν τους θετικοτεχνολογικούς φίλους μας).

Παρασκευή 26 Ιουνίου, λίγο μετά τα μεσάνυχτα: Τα αποτελέσματα των πανελληνίων τα γνωρίζεις ήδη. Έχουν περάσει τρεις μέρες, και το πρώτο σοκ έχει παρέλθει. Μπαίνεις σε ένα από τα πολλά site που αναφέρουν τις περσινές βάσεις και σκέφτεσαι «Για να δούμε τι θα κάνουμε». Και καθώς ψάχνεις όλα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ για να αποφασίσεις τη διαμόρφωση του μηχανογραφικού σου δελτίου ακούς τον γνωστό ήχο στο Facebook και πας να δεις την ειδοποίηση. Βλέπεις στην αρχική σελίδα σου: «ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ». Σκέφτεσαι «όλα τα 'χε η μαργιορή ο φερετζές της έλειπε» και καθώς διαβάζεις ένα πολύκροτο άρθρο από τον κλασσικό πολιτικοποιημένο δημοσιογράφο ενός blog καταλαβαίνεις ότι αυτό ήταν, όλα πήγαν στράφι. Διάβασμα, κούραση, και όλα τα συναφή δεν είχαν κανένα νόημα.

Την επομένη αποφασίζεις (δυστυχώς) να κάνεις ένα ζάπινγκ στην τηλεόραση. Ξαφνικά νιώθεις σαν δύο άνθρωποι να σε τραβάνε από τα χέρια, μία από τη μία και μία από την άλλη. «ΠΕΙΤΕ ΝΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ» βλέπεις στο ένα κανάλι, ακούς τα επιχειρήματα των πανεπιστημιακών που έχουν καλέσει και λες, μήπως έχουν δίκιο; «ΠΕΙΤΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ» βλέπεις στο άλλο κανάλι, η ίδια διαδικασία ακολουθεί. Έχοντας ακούσει τις απόψεις όλων δεν ξέρεις τι να κάνεις, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Και τότε σου στέλνει μήνυμα ο κολλητός σου: «Ρε συ πότε θα πας να συμπληρώσεις το μηχανογραφικό σου;». Ντουβρουτζάς! Και καθώς προβληματίζεσαι τι σχολή να βάλεις πρώτη κάνοντας τεμενάδες να πέσει η βάση της μπας και ασχοληθείς με το επάγγελμα των ονείρων σου, αντιλαμβάνεσαι ότι το όνειρο έχει γίνει εφιάλτης.

Είμαστε η γενιά του 1997. Είμαστε η παραγκωνισμένη γενιά του 1997, που έχει απομονωθεί από τα πάντα. Οι γονείς μας ανησυχούν για εμάς, για την χώρα, για την δουλειά τους, ακόμα και για τη ζωή. Οι φίλοι μας ανησυχούν και αυτοί όπως όλοι για το μέλλον τους και οι πολιτικοί δεν δίνουν ουδεμία σημασία στην κρίση μας και στην δύναμή μας, νομίζοντας ότι ήμαστε ακόμα ανώριμοι. Είμαστε η μοναχική, απομονωμένη, παραγκωνισμένη, ξεχασμένη, υπονομευμένη και δυστυχισμένη γενιά του 1997.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.