H Τέχνη του Ιαπωνικού Hentai Πεθαίνει

«Ο κόσμος έχει μια αρκετά λανθασμένη εντύπωση για την Ιαπωνία. Πρόκειται για μια πολύ συντηρητική χώρα», μου λέει ο Peter Payne κατά την διάρκεια της Skype-ικής μας συνομιλίας, ενώ εκείνος βρίσκεται στην περιοχή της Gunma, 60 μίλια βόρεια του Τόκυο.

Τα πορνογραφικά hentai καρτούν που παρακολουθούσα βέβαια δεν επιβεβαίωναν αυτήν του την τοποθέτηση: Έβλεπα μια γυμνή κοπέλα, ξαπλωμένη στο έδαφος, με τέσσερις άντρες γύρω της. Έβλεπα ένα αγόρι να ψηλαφίζει τα κτηνώδη βυζιά της μητριάς του. Έβλεπα ένα αγόρι ντυμένο σαν κορίτσι με μια τεράστια στύση να διαγράφεται μέσα από τα εσώρουχά του.

Βλέποντας αυτά, η Ιαπωνία μου φαινόταν αρκετά «χαλαρή» και αρκετά αλλόκοτη επίσης. Αλλά ήμουν διατεθειμένος να δεχτώ την θέση του Payne. Είναι άλλωστε ιδιοκτήτης ενός διαδικτυακού J-List καταστήματος το οποίο πουλάει hentai DVD και κόμικ, μαζί με αρκετά ακόμα anime προϊόντα τα οποία δεν είναι απαραίτητα για ώριμα κοινά. Ο Payne έχει περάσει 23 χρόνια στην Ιαπωνία, αρχικά ως δάσκαλος, αλλά όταν αυτό το σχέδιο πήρε τον κατήφορο, αποφάσισε να μείνει.

Όταν άρχισε να ρολάρει η έκρηξη του διαδικτύου την δεκαετία του '90, ο Payne είπε στην γυναίκα του πως θα ξεκινούσε μια διαδικτυακή ταχυδρομική εταιρία για τους οπαδούς του sci-fi και του anime και η επιχειρηματική του ιδέα στέφθηκε με επιτυχία.

Από πάνω του διέκρινα έναν αριθμό από φιγούρες Star Wars, με τον ίδιο να δείχνει έναν ενθουσιασμό για τα νέα «επεισόδια» της κινηματογραφικής σειράς, που συναντάς μόνο σε αληθινούς φίλους της επιστημονικής φαντασίας. Το hentai όμως (που μεταφράζεται από το ιαπωνικά ως «αλλόκοτο» ή και «διεστραμμένο») είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα «κεφάλαια» της κουλτούρας των καρτούν ή της επιστημονικής φαντασίας, μιας και έχει κατηγορηθεί για σεξουαλική προβολή ανηλίκων, αλλά και για έκδηλο μισογυνισμό.

Αυτό βέβαια συμβαίνει γιατί ένα μεγάλο μέρος των hentai περιλαμβάνει γλυκιές μαθητριούλες (που είναι έτσι σχεδιασμένες ώστε να μοιάζουν περισσότερο με Ευρωπαίες και λιγότερο με Ιαπωνίδες) με αδιανόητα μεγάλα στήθη και μεγάλα εκφραστικά μάτια, οι οποίες αργά ή γρήγορα δέχονται σεξουαλικές επιθέσεις από αλητήρια αγόρια με θέματα διαχείρισης του θυμού τους και βαθιά ψυχοσεξουαλικά προβλήματα. Όταν λείπουν τα αγόρια, την θέση τους παίρνουν δαίμονες, ή κάποια τερατόμορφα πλάσματα από άλλους πλανήτες που χρησιμοποιούν τα φαλλικά τους πλοκάμια για να διεισδύσουν στα διάφορα σημεία των κοριτσιών τα οποία στριγκλίζουν και παρακαλούν.

Και εδώ που τα συζητάμε, αλήθεια Ιαπωνία τι σκάλωμα έχεις με τα πλοκάμια;

«Τα πλοκάμια υπάρχουν επειδή δεν μπορείς να σχεδιάσεις ένα πέος χωρίς να λογοκριθεί», μου εξηγεί ο Payne, αναφερόμενος στον νόμο του 1907 περί λογοκρισίας, ο οποίος ισχύει ακόμα. «Το ίδιο ισχύει και για το bukkake. Μπορείς να το δεις ως κάτι είτε πολύ άρρωστο, είτε ως κάτι πολύ καλλιτεχνικό, αλλά εδώ θεωρείται κάπως passe».

Το ότι το θέαμα πολλαπλών αντρών να εκσπερματώνουν στο πρόσωπο μιας γυναίκας είναι κάπως ξεπερασμένο στην Ιαπωνία δεν προκαλεί τελικά και τόση εντύπωση, αν σκεφτεί κανείς πως το σεξ με πλοκάμια απεικονίζεται στην Ιαπωνική τέχνη εδώ και 200 χρόνια περίπου. Και βάλε. Η περσινή έκθεση shunga στο British Museum για παράδειγμα, περιελάμβανε έναν πίνακα του 1814, με τίτλο The Dream of the Fisherman's Wife, στον οποίο απεικονίζονται δύο χταπόδια που κάνουν έρωτα στην γυναίκα ενός ψαρά.

Η κλασσική Ιαπωνική τέχνη βέβαια είναι ένα πράγμα, είναι κάτι που υπάρχει για να την βρίσκουν τύποι και τύπισσες που έχουν κέρινες σφραγίδες και εισαγόμενα katana αντίκες. Τα καρτούν όμως δεν είναι για παιδιά;

Αυτό πήγαινε και πέστο στον Toshio Maeda.

To 1986 o Maeda έβαλε την πλοκαμένια πορνογραφία στα λημέρια του Ιαπωνικού anime, το οποίο μέχρι εκείνο το σημείο έδειχνε «πικάντικες» σκηνές στο μπάνιο, αλλά τίποτα πέρα από αυτό. Το δημιούργημα του, το Urotsukidōji: Legend of the Overfiend, θέσπισε το hentai ως είδος.

Προσπάθησα να έρθω σε επαφή με τον Maeda όταν έκανα την έρευνά μου για να γράψω αυτό το άρθρο. Προσπάθησα βασικά να έρθω σε επαφή με διάφορους Ιάπωνες σχεδιαστές hentai, αλλά κανείς δεν μου απάντησε. Ο Payne μου εξήγησε το γιατί.

«Αρχικά η ιδέα του να επικοινωνήσεις με έναν Ιάπωνα, επειδή το τάδε είναι η δουλειά μου…όποιος Ιάπωνας το δει θα πει πως είναι ένα email από έναν ξένο και δεν μπορώ να απαντήσω σε έναν ξένο. Αν και έχουν ξοδέψει έξι με δέκα χρόνια μαθαίνοντας Αγγλικά, αισθάνονται πολύ άσχημα μόνο με την πιθανότητα ότι θα πουν κάτι λάθος. Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις μαζί τους, οπουδήποτε εκτός από ένα convention. Είναι ένα σημαντικό εμπόδιο».

«Κατά δεύτερον το hentai και το anime στην Ιαπωνία σταδιακά πεθαίνουν. Οι σχεδιαστές βγάζουν ελάχιστα εκεί, οπότε κανείς δεν το ακολουθεί ως καριέρα. Πλέον όλος ο σχεδιασμός και η παραγωγή γίνονται από εταιρίες στην Κορέα, την Κίνα και τις Φιλιππίνες».

Αποφάσισα πως ήθελα να εντοπίσω έναν Ιάπωνα σχεδιαστή hentai, ώστε να τον ρωτήσω αν αυτή ήταν η καριέρα που φανταζόταν όταν πήγαινε στην σχολή καλών τεχνών και αν είχε κάποια ηθικά θέματα με την δουλειά που έκανε. Όσο όμως συνέχιζα την έρευνά μου, κατάλαβα πως θα έπρεπε να πάω στην Κορέα για να βρω τις απαντήσεις. Τελικά εντόπισα έναν σχεδιαστή που δούλευε για μια μικρή εταιρεία γραφικών λίγο έξω από την Σεούλ, ο οποίος συμφώνησε να μου μιλήσει, με τον όρο πως θα έμενε ανώνυμος.

«Οι γονείς μου δεν ξέρουν με τι ασχολούμαι», μου είπε με σπασμένα αγγλικά από την άλλη άκρη μιας κακή τηλεφωνικής γραμμής. «Νομίζουν ότι σχεδιάζω αφίσες και όντως το κάνω, αλλά ασχολούμαι και με αυτό. Είναι κάτι σαν εθισμός για μένα».

Μου ακουγόταν σαν να ήταν και χόμπι και επάγγελμα μαζί.

«Είναι καλύτερο από το αληθινό πορνό», μου είπε. «Μερικά από τα πράγματα που σχεδιάζω είναι πανέμορφα και σέξι και άλλα είναι κάπως…όχι και τόσο καλά, αν με καταλαβαίνεις».

Τον ρώτησα αν καταντάει βαρετό να κάνει τόσες ώρες μονότονης εργασίας, σχεδιάζοντας καρέ και στέλνοντάς τα στην Ιαπωνία για «συναρμολόγηση». Μου απάντησε πως είναι όντως κάπως βαρετό αλλά πρόσθεσε πως «τα σενάρια και οι μόδες στο είδος αυτό είναι τόσο παράξενες που δεν καταλήγεις ποτέ να βαρεθείς τελείως. Οι Ιάπωνες είναι λίγο τρελοί».

Όταν ανέφερα στον Payne πως ακόμα και οι γείτονες των Ιαπώνων θεωρούν την κουλτούρα τους κάπως περίεργη, μου είπε ότι «το πρόβλημα με το να κοιτάς κάτι χωρίς να ξέρεις κάτι πλήρως, είναι πως ξέρεις απλά μερικά βασικά χαρακτηριστικά. Είναι όπως η Ολλανδία για παράδειγμα. Ο κόσμος ξέρει για τα café, το χόρτο, τα κόκκινα φανάρια και τις τουλίπες. Δεν έχει νόημα να υποθέσεις πως αυτά ισχύουν παντού, σε όλη την χώρα. Το ίδιο ισχύει και για το hentai. Παρατηρείς περισσότερο το σεξ με τα πλοκάμια, αλλά ουσιαστικά είναι μια διαστρέβλωση που προκαλεί ο "φακός" του διαδικτύου. Τα πραγματικά αλλόκοτα κομμάτια της Ιαπωνίας φτιάχνονται συνήθως για να μας προκαλέσουν».

Γιατί είναι λοιπόν τόσο νεαροί οι χαρακτήρες; Το 2011, στην Σουηδία, ο Simon Lundstrom, που εργαζόταν ως μεταφραστής hentai κόμικς, καταδικάστηκε για κατοχή παιδοφιλικού υλικού. Αν και οι εικόνες περιείχαν φανταστικούς καρτουνένιους χαρακτήρες, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας επέμεινε στην απόφασή του το 2012, απορρίπτοντας την έφεσή του, καταλήγοντας πως οι εικόνες έδειχναν ανήλικα παιδιά να κάνουν σεξ.

Ο Payne δεν μπορούσε να μου δώσει κάποια εξήγηση. «Δεν το βλέπουν έτσι εδώ», μου είπε. «Θα σου έλεγαν πως όλοι οι χαρακτήρες είναι πάνω από 18 ετών. Υπάρχουν κανόνες εντός της συγκεκριμένης βιομηχανίας και υπάρχει και μια ομάδα ηθικών κανονισμών που απαγορεύει την απεικόνιση αιμομιξίας και τέτοιων πραγμάτων. Απλά συμβαίνει, για κάποιο λόγο, πολλές από τις ιστορίες να διαδραματίζονται σε λύκεια».

«Υπάρχουν όμως hentai τα οποία ενδεχομένως δεν έχεις δει. Υπάρχουν τα yuri, που σημαίνει "η αγάπη των κοριτσιών", που είναι ιστορίες για δύο κοπέλες που ερωτεύονται και δεν είναι ιδιαίτερα σεξουαλικές. Υπάρχουν πάρα πολλά gay hentai που λέγονται yaoi, που σημαίνει "η αγάπη των αγοριών", τα οποία δεν έχουν στόχο μονάχα τα gay κοινά, μιας και τα βλέπουν και κορίτσια που τους αρέσει το δράμα της ιστορίας. Υπάρχει επίσης και ένα άλλο είδος gay hentai που λέγεται bara (και σημαίνει ρόδο στα Ιαπωνικά) και είναι ουσιαστικά bear porn».

To να είσαι gay είναι κάτι που είναι αποδεκτό στην Ιαπωνία;

«Στις πόλεις ναι», μου λέει ο Payne, πριν μου μιλήσει για ένα ακόμη στυλ hentai, το otonoko (που σημαίνει παγίδα) το οποίο είναι κάτι σαν πορνό με τραβεστί: όμορφα, θηλυπρεπή αγόρια, που σχεδιάζονται έτσι ώστε να μοιάζουν με κορίτσια, που όμως όταν βγάζουν τις φούστες τους αποκαλύπτουν τα τεράστια πέη τους.

Και τι γίνεται με το κομμάτι του βιασμού που υπάρχει στο hentai;

«Σίγουρα το παρακάνουν με αυτό, περισσότερο από άλλα είδη, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι και χαρακτηριστικό. Υπάρχουν fetish shops για αυτά τα πράγματα», μου λέει ο Payne. «Συνήθως το πορνό εδώ δείχνει κορίτσια να λατρεύονται σαν θεές».

Εν τέλει, πως αντιδρά η συντηρητική Ιαπωνική κοινωνία σε όλο αυτό;

«Έχουν μια έκφραση που τους αρέσει να χρησιμοποιούν. "Shikata ga nai" που σημαίνει (περίπου) "αφού έτσι είναι". Ο αριθμός των ανθρώπων που θα διαμαρτύρονταν για μια σκηνή που έδειχνε γυμνό στήθος εδώ, θα ήταν μηδενικός. Η στάση τους είναι πως φυσικά στους άντρες αρέσουν τα βυζιά και τα γυναικεία εσώρουχα».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.