Είναι το τέλος της ψυχεδελικής δεκαετίας του '60 στο Λος Άντζελες, και ο Ντοκ ξέρει ότι η αγάπη είναι απλώς μια λέξη του συρμού, όπως το τριπάκι και το groovy, μόνο που η συγκεκριμένη λέξη δημιουργεί συνήθως προβλήματα. Χωρίς να το καταλάβει, βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα αλλόκοτο κουβάρι από υποχθόνια κίνητρα και πάθη, με πρωταγωνιστές σερφάδες, πόρνες, μαστούρηδες και ροκάδες, έναν επικίνδυνο τοκογλύφο, έναν σαξοφωνίστα σε ρόλο μυστικού πράκτορα, έναν πρώην φυλακισμένο που έχει τατουάζ μια σβάστικα στο κεφάλι και που λατρεύει την Έθελ Μέρμαν, και μια μυστηριώδη οργάνωση γνωστή ως Χρυσός Κυνόδοντας, η οποία μπορεί και να είναι απλώς μια κομπίνα που έστησαν κάποιοι οδοντίατροι για να ξεγελάσουν την εφορία. Πρόκειται για ένα αστυνομικό φιλμ νουάρ που «βυθίζεται» στην ψυχεδελική ομιχλώδη ατμόσφαιρα και τη νέον λάμψη της αμερικανικής υποκουλτούρας των '60s. Κεντρικός ήρωας ο Ντοκ Σπορτέλο, ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, τον οποίο επισκέπτεται η πρώην αγαπημένη του, θέλοντας να τον μπλέξει στο σχέδιο απαγωγής του νυν ζάπλουτου μεγαλοεργολάβου εραστή της, τον οποίο η επίσημη σύζυγός του σχεδιάζει να κλείσει σε ένα υπερπολυτελές τρελάδικο προκειμένου να του πάρει την περιουσία!

Το Έμφυτο Ελάττωμα είναι η προσαρμογή του έβδομου και πιο αστείου μυθιστορήματος του Thomas Pynchon, η έβδομη ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Paul Thomas Anderson (εφεξής, PTA) και η πρώτη ταινία που γυρίστηκε ποτέ βασισμένη στο μυθικό, εφευρετικό, πολιτισμικά καλειδοσκοπικό έργο του «υπερμοντέρνου» συγγραφέα.

Μία ταινία για την ψυχεδελική δεκαετία του '60 που, με την επίφαση της αστυνομικής πλοκής, αναφέρεται στα χαμένα χρόνια της αθωότητας, των ελαφρών και σκληρών ναρκωτικών, του αχαλίνωτου σεξ, της κυριαρχίας του ροκ-εν-ρολ αλλά και της ζωντανής (τότε) ελπίδας ότι η ανθρωπότητα μπορούσε να επινοήσει έναν άλλο τρόπο ζωής, να βρει την παραλία κάτω από το λιθόστρωτο, όπως λέει το γνωστό σύνθημα του γαλλικού Μάη του '68 - που είναι και προλογικό επίγραμμα στο βιβλίο του Pynchon. Μία ταινία γεμάτη οριακούς χαρακτήρες, πνιγμένους στις ιδεολογίες και τους απύθμενους πόθους τους, στην οποία ζωντανεύει η ρήση «ότι αν θυμάσαι τη δεκαετία του '60, τότε δεν την έζησες…».

Ο PTA επιστρέφει. Ναι. Ο μοναδικός, κατά την γνώμη μου, σύγχρονος δημιουργός της 7ης Τέχνης του οποίου η κάθε ταινία -από την ανακοίνωση της, ακόμα- αποτελεί ακόμη μια ανατριχίλα στο κορμί μου (και όσων αγαπούν αυτό το βίτσιο που ονομάζεται σινεμά), έρχεται με φόρα από το προηγούμενο του αριστούργημα, The Master, με ακόμη ένα: αυτή την φορά ακραία αστείο, ακραία συγκινητικό, ακραία πικρό για μια δεκαετία όπου τίποτα δεν ήτανε αυτό που έδειχνε, καθώς επίσης και μ' ένα σεβασμό για τους grandmasters του είδους (Polanski, Altman, Penn) και τα αντίστοιχα αριστουργήματα του της δεκαετίας του '70 (Chinatown, The Long Goodbye και Night Moves), όπως επίσης για τους άλλους σύγχρονους μεγάλους αμερικάνους συναδέλφους του, τα αδέρφια Cohen και τον Μεγάλο τους Λεμπόφσκι.

Τι να πρωτοπεί κανείς γι' αυτό το υβρίδιο κωμωδίας, ρομάντζου, film noir… Όταν με ρωτάνε πως ένιωσα κατά την θέαση της, χάνω την μπάλα κι απαντώ με τον τρόπο της αγαπημένης μου Δημητρούλας: καρακαταπαλλόμουνα! Το λοιπόν, ο PTA συνεχίζει με το Έμφυτο Ελάττωμα, από 'κει που σταμάτησε: περίεργο όσο το Boogie Nights και το Punch Drunk Love, μπολιασμένο όμως με την αίσθηση του Master και του There Will Be Blood, ότι η Ιστορία αλλάζει.

Απίθανοι χαρακτήρες (γραμμένοι και ερμηνευμένοι), απίστευτοι διάλογοι, εξαιρετική φωτογραφία (στην επιστροφή του μόνιμου συνεργάτη του PTA, Robert Elswit), υπέροχος ξανά ο Jonny Greenwood, ασύλληπτος ρυθμός, μνημειώδεις σκηνές… εν ολίγοις, ένα ΕΠΟΣ για την ψευδαίσθηση, για τα όρια του σοβαρού και του αστείου, για την αέναη ανάγκη του ανθρώπου να ξεγυμνωθεί και να βουτήξει στα σκατά της ζωής ελπίζοντας ότι θ' αναδυθεί αλώβητος μεν, αλλαγμένος -και καλύτερος- δε.

Για το τέλος, μία θερμή παράκληση: όσοι εξακολουθούν να πιπιλίζουν το μυαλό μας με ατάκες του τύπου: «ο PTA προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μοιάσει σε Kubrick, Altman και Scorsese κτλ», ήρθε η ώρα να την καταπιούν –και να τους κάτσει και στον λαιμό. Αλλιώς τους κόβω και την καλημέρα. Και μία παρατήρηση: το επίτευγμα του Boyhood μπροστά σ' αυτό του Inherit Vice, μοιάζει με κυριακάτικη βόλτα στην παιδική χαρά.

Συμπέρασμα: τρυφερό, αστείο, κυνικό, ιλιγγιώδες, συναρπαστικό, ιδιοφυές, το τελευταίο φιλμ του PTA εκτός από το ότι είναι μακράν ο πιο απολαυστικός κινηματογραφικός οργασμός που είχα εδώ και χρόνια (από το The Master, νομίζω), θα υποχρεώσει κι όλους τους πολέμιους της τέχνης του να υποκλιθούν.

Σκηνοθεσία-Σενάριο: Paul Thomas Anderson
Πρωταγωνιστούν: Joaquin Phoenix, Josh Brolin, Owen Wilson, Reese Witherspoon,
Διάρκεια: 148', Καταλληλότητα: Κατάλληλη 15+, Γλώσσα: Αγγλικά, Είδος: Κωμική, Δραματική, Διανομή: Tanweer

Δώρο από τον Paul Thomas Anderson στην ανθρωπότητα: Τα 20 «κομμένα» λεπτά του προηγούμενου αριστουργήματος του, του Master.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.