Γιατί οι 18χρονοι από την Επαρχία Δεν Πολυγουστάρουν τη Ζωή στην Αθήνα;

Εγώ είχα στο μυαλό μου την κλισέ «Κερουακ-ιανή» εικόνα του ανήσυχου έφηβου. Εκείνου που δεν τον χωράει στην κυριολεξία ο τόπος. Που βαριέται με την ψυχή του την μονοτονία της επαρχίας. Που ξενερώνει να βλέπει τον ίδιο κόσμο ξανά και ξανά και που σιχαίνεται να βγαίνει στα ίδια στέκια χειμώνα-καλοκαίρι. Εκείνου που ανυπομονεί να έρθει η ώρα να κλείσει τα 18, να βάλει τα βρωμερά t-shirt του σ' ένα σακίδιο και με τη μουσική υπόκρουση του Δε χωράς Πουθενά, να βγει στον αυτοκινητόδρομο, να αφήσει το χωριό και το τέλμα πίσω του, ανυπομονώντας να βρεθεί στα φώτα και την βουή της πόλης που του γνέφει κάπου εκεί, μπροστά.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση λοιπόν, να συναντώ μία παρέα 18άρηδων, να μου λένε, ο ένας μετά τον άλλον, ότι δεν πολυγουστάρουν τη ζωή στην Αθήνα. Ότι μόλις τελειώσουν τις σχολές τους θέλουν να επιστρέψουν στους τόπους τους. «Ότι εντάξει ωραία είναι, αλλά δεν είστε και τόσο ελεύθεροι εδώ. Εμείς μάθαμε αλλιώς». Μου θύμισαν την ατάκα ενός φίλου που μου είχε πει κάποτε: «Μαλάκες Αθηναίοι, σαν τα ποντίκια θα πεθάνετε».

Ο Γιάννης, ο Αντώνης, ο Νίκος και ο Κωνσταντίνος, μεγάλωσαν στην επαρχία και μετακόμισαν εδώ πρόσφατα για να σπουδάσουν. Μου έδωσαν τη δική τους άποψη για το πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα στην Αθήνα σήμερα. Και δήλωσαν ότι, ενώ χαίρονται που βλέπουν και βιώνουν νέα πράγματα, και αποκτούν νέες εμπειρίες, είναι σχεδόν σίγουροι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσουν εδώ, μακροπρόθεσμα, διότι στην πραγματικότητα, η ζωή στην επαρχία είναι πιο ωραία.

Kατάγομαι από τα Κύθηρα. Το χωριό μου έχει μόνο 15 κατοίκους και είναι όλοι τους ηλικιωμένοι. Τον χειμώνα είναι αλήθεια ότι το νησί ερημώνει. Το τοπίο αλλάζει, γίνεται πιο άγριο. Αλλά, αυτό δεν με πείραξε ποτέ.

Στην Αθήνα, με ενοχλεί η κίνηση και το καυσαέριο, ενώ μου λείπει η άμεση επαφή με την φύση. Με πειράζει που βγαίνω στο δρόμο και βλέπω τις πολυκατοικίες να υψώνονται μπροστά μου. Και που ακούω μονίμως τον θόρυβο από το συνεργείο του αυτοκινήτου που βρίσκεται κάτω από το σπίτι μου. Νιώθω πολύ περιορισμένος εδώ κι έχω την εντύπωση ότι οι Αθηναίοι είναι πολύ καχύποπτοι.

Η ζωή στα Κύθηρα είναι ήρεμη. Δεν βαρέθηκα ποτέ στο νησί. Προφανώς είχα αρκετούς συμμαθητές που έλεγαν ότι θέλουν να φύγουν. Όμως για μένα τα Κύθηρα σημαίνουν ελευθερία, ανεξαρτησία, φύση, ανεμελιά. Μπορούσα ανά πάσα στιγμή να κυνηγήσω, να ψαρέψω, ακόμα και να βγω ένα απόγευμα και να μαζέψω χόρτα από τα χωράφια για να φάω.

Σίγουρα θα γυρίσω στα Κύθηρα. Θεωρώ ότι είναι το ιδανικό μέρος για να ζήσω.

Μεγάλωσα στις Ρίζες της Τεγέας. Το χωριό μου είναι χτισμένο στους πρόποδες ενός βουνού και απέχει μόλις 10 χλμ από την Τρίπολη. Έχει περίπου 500 κατοίκους.

Η Αθήνα είναι μια όμορφη πόλη, αλλά η ζωή εδώ με κουράζει. Πιστεύω ότι τα πράγματα είναι καλύτερα στην επαρχία, διότι η Αθήνα είναι απρόσωπη και οι σχέσεις των ανθρώπων τυπικές. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι ο «νεκρός» χρόνος - το ότι δηλαδή, κάθε μέρα σπαταλάω πολλές ώρες περιμένοντας το λεωφορείο και το μετρό για να πάω στη σχολή ή για να πάω να δω τους φίλους και αν θέλω να βγω, είμαι αναγκασμένος είτε να γυρίσω στις 12.30 με το μετρό, είτε να περιμένω μέχρι το πρωί για να επιτρέψω σπίτι μου. Υπάρχει ανασφάλεια στην Αθήνα. Στα χωριά είναι αλλιώς. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την αστυνόμευση, αλλά με την νοοτροπία των ανθρώπων.

Δεν αισθάνθηκα ποτέ εγκλωβισμένος ή περιορισμένος από τη ζωή στο χωριό. Η Τρίπολη ήταν δίπλα μας -έτσι κι αλλιώς έχει αναβαθμιστεί αρκετά- και είχαμε πολλές επιλογές για να βγούμε.

Βρίσκομαι στην Αθήνα εδώ και επτά μήνες, όμως δεν θα μπορούσα να ζήσω για πάντα εδώ. Έχει και τα ωραία της, δε λέω. Είναι τεράστια και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να την βαρεθείς ποτέ. Και -πολύ σημαντικό- σου προσφέρει ανωνυμία, κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Όμως, στην Αθήνα οι άνθρωποι δεν έχουν ουσιαστικούς δεσμούς.

Η ζωή στο χωριό μου, τη Βαρβάσαινα, είναι πιο ελεύθερη. Οι άνθρωποι είναι απλοί, αληθινοί. Το να μεγαλώνεις στην Βαρβάσαινα σημαίνει ότι μαθαίνεις να λες τα πράγματα με το όνομά τους, ότι λες «το σύκο, σύκο και την σκάφη, σκάφη».

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ξέγνοιαστα. Όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, μαζευόμασταν στην κεντρική πλατεία του χωριού και παίζαμε στις αλάνες -μπάλα, μπάσκετ και κρυφτό- μέχρι να βραδιάσει. Δεν φοβόμασταν όπως τα παιδιά στην πόλη. Κι οι γονείς μας, μας άφηναν ελεύθερους. Ήξεραν ότι αν συνέβαινε κάτι, όλο και κάποιος γείτονας θα έτρεχε να βοηθήσει. Όταν μπήκαμε στην εφηβεία ξεκινήσαμε κι εμείς να πηγαίνουμε στον Πύργο, που απέχει 5 χλμ. από το χωριό, για βόλτα και ποτό. Και τις Κυριακές πηγαίναμε στο γήπεδο και βλέπαμε τον Πανηλειακό να παίζει.

Σίγουρα στα μικρά χωριά υπάρχουν στερεότυπα και προκαταλήψεις, ειδικά στους μεγαλύτερους ανθρώπους. Κάποια απλά πράγματα ώρες-ώρες μπορεί να αποκτήσουν μυθικές, έως και τραγικές διαστάσεις. Και η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι δύσκολη υπόθεση. Αλλά πιστεύω ότι η δική μας γενιά είναι πιο ενημερωμένη, πιο ευαισθητοποιημένη και πιο ανοιχτόμυαλη από την γενιά των γονιών μας.

Όπως και να έχει, μετά τη σχολή, σίγουρα θα επιστρέψω και θα ζήσω στο χωριό.

Κατάγομαι από το Καμάρι, Αρκαδίας. Στην αρχή, η Αθήνα μου φαινόταν τεράστια. Δυσκολεύτηκα να βγάλω άκρη. Μου πήρε κάποιους μήνες για να συνηθίσω.

Δεν με τρελαίνει η ζωή εδώ. Δεν έχω πρόβλημα, αλλά προτιμώ τη ζωή στο χωριό. Βαριέμαι πολύ περισσότερο στην Αθήνα. Έχω ρουτινιάσει και δεν είχα συνηθίσει έτσι -δηλαδή: θα ξυπνήσω, θα φάω, θα πρέπει να πάω στη σχολή, θα πρέπει να γυρίσω, το απόγευμα ίσως βγω, ίσως όχι, θα κοιμηθώ και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. Αισθάνομαι ότι σπαταλάω πολύ χρόνο χωρίς να κάνω κάτι ουσιαστικό στην Αθήνα. Στο χωριό μου νιώθω πιο ελεύθερος, πιο παραγωγικός, πιο χαρούμενος. Έχω την παρέα μου που περνάμε καλά κι είμαστε πολύ δεμένοι.

Συμπέρασμα; Eίναι αλήθεια ότι η Αθήνα είναι βρώμικη, καταθλιπτική, αναρχικά χτισμένη. Είναι κιτς, γκρίζα, ασφυκτική, προβληματική. Οι άνθρωποί της είναι μέσα στα νεύρα και την μανούρα. Αλλά για κάποιους, η σαβούρα, τα τζιμεντένια μπλοκ, ο αχταρμάς και η φασαρία είναι οι λόγοι που την αγαπήσαμε, οι λόγοι που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φύγουμε από εδώ, ακόμα κι αν σημαίνει ότι θα πεθάνουμε σαν τα ποντίκια.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.