Οι Μαμάδες των Εξαρχείων Προσπαθούν να Διώξουν τους Εμπόρους Ναρκωτικών από τη Γειτονιά τους

Τρίτη βράδυ και στο πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους συναντώ μία από τις «Μαμάδες των Εξαρχείων». Θέλω να μου μιλήσει για την , που έκανε εχθες τον γύρο του διαδυκτίου και που ζητά από τους εμπόρους χασίς να σταματήσουν τη διακίνηση στη γειτονιά. Στην ανάγκη δε, ζητούν στους χρήστες να βάλουν «ένα γλαστράκι στο μπαλκόνι τους».

αφίσα

Όπως κυλάει η βραδιά κι ενώ λίγα μέτρα πιο κάτω βρίσκεται μια ομάδα νέων που καπνίζουν μπάφους στ' ανοιχτά στις εισόδους των πολυκατοικιών, μαθαίνω ότι η ιστορία αυτή που μπορεί για μένα να ξεκίνησε με αφορμή την αφίσα «…δεν είναι θέμα αποκλειστικά των μαμάδων των Εξαρχείων αλλά ολόκληρης της γειτονιάς πλέον, που έχει μπουχτίσει από την απάθεια της αστυνομίας και αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της». Οι κάτοικοι και οι μαμάδες είναι πολύ πρόθυμοι να μου μιλήσουν. Μου ζητούν όμως, να διατηρήσω την ανώνυμία τους γιατί όπως μου λέει μια μαμά, «μπορεί να έρθουν μεθαύριο και να μου κάψουν το σπίτι».

«Ποιος είχε την ιδέα για την αφίσα;», ρωτώ. «Η αφίσα δημιουργήθηκε τελείως αυθόρμητα. Κάποια μαμά έγραψε το κειμενάκι. Το είδαν κι άλλες μαμάδες και τους άρεσε. Και αποφασίσαμε να το βγάλουμε σε μορφή αφίσας. Δεν υπάρχει κάποια ομάδα από πίσω, παρά μόνο μια παρέα μαμάδων που φέρνουν τα παιδιά τους κάθε απόγευμα και παίζουν στη Δερβενίων και στην Θεμιστοκλέους, που μέχρι πρότινος είχε τεράστιο πρόβλημα», μου λέει. «Πώς ήταν τα πράγματα προτού πάρετε τη κατάσταση στα χέρια σας;». «Αυτό που βλέπαμε ήταν να πουλάνε τα ναρκωτικά χύμα. Ερχόντουσαν με σακούλες γεμάτες χασίσι. Μιλάμε για ολόκληρα κιλά. Έπινες τον καφέ σου και τους έβλεπες να σπρώχνουν. Σκέψου ότι την ώρα που οι γονείς έπαιρναν τα παιδιά από τον παιδικό σταθμό γινόταν αγοραπωλησία χασίς μπροστά στα μάτια τους. Κάποια στιγμή έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Στον παιδικό σταθμό της γειτονιάς δεν μπορούσαν να ανοίξουν τα παράθυρα διότι βρώμαγε χασίσι. Αποφασίσαμε εμείς οι κάτοικοι, κάποιες συλλογικότητες και όλοι όσοι τυχαίνει να συχνάζουν εδώ στη γειτονιά, να κινητοποιηθούμε. Κάποιοι από εμάς μιλήσαμε στους εμπόρους, αλλά δεν έλεγαν να καταλάβουν. Έτσι κουβέντα στην κουβέντα οργανωθήκαμε. Πήραμε τη πρωτοβουλία να επανα-οικειοποιηθούμε τον χώρο μας. Κάναμε μια πορεία, 2.500 ατόμων. Διαδηλώσαμε σταματώντας σε σημεία πιάτσας και φωνάζοντας συνθήματα. Εκτοτε κατεβάζουμε τα παιδιά μας στο πεζόδρομο κάθε μέρα, όχι για να φύγουν αυτοί, αλλά γιατί μένουμε εδώ και θέλουμε τα παιδιά μας να κάνουν ποδήλατο εδώ. Ηδη έχουν γίνει 3 λαικές συνελεύσεις για αυτό το θέμα και η επόμενη γίνεται την Παρασκευή 20 Ιουνίου στις 20.00 στο Κηπάκι της Τσαμαδού».

«Ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτή την προσπάθεια;», ρωτάω. «Είμαστε άνθρωποι όλων των ηλικιών και όλου του πολιτικού φάσματος. Υπάρχει κόσμος από τον χώρο των αναρχικών που είναι πολύ ενεργός σε αυτή την προσπάθεια και από τον αριστερό χώρο καθώς και από στέκια της περιοχής, αλλά και μαγαζάτορες και εργαζόμενοι. Το πρόβλημα αυτό μας έχει κουράσει όλους, όση ανοχή και αν έχουν τα Εξάρχεια. Ο σκοπός μας είναι να γίνουμε περισσότεροι και να δείξουμε ότι η γειτονιά είναι ζωντανή και ότι υπάρχουν μαμάδες και εδώ», μου λέει. «Το εμπόριο του χασίς που γίνεται στις εισόδους των σπιτιών μας χαλάει τη γειτονιά. Η χρήση μπορεί να γίνει και αλλού. Δεν χρειάζεται να γίνεται στη μέση του δρόμου. Αυτό είναι το μήνυμα της αφίσας».

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση των "Μαμάδων" των Εξαρχείων.

Λίγο αργότερα συναντώ μια μαμά που ζει και μεγαλώνει τα παιδιά της στην περιοχή. Από τις συνομιλίες μου φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι κάτοικοι των Εξαρχείων έχουν αναπτύξει πολύ έντονους δεσμούς με τον τόπο που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Έχω περιέργεια όμως να μάθω αν φοβάται να κυκλοφορήσει το βράδυ στη γειτονιά με τα παιδιά. «Δεν νιώθω φόβο. Απλώς είναι δυσάρεστο. Θέλω τα παιδιά μου να παίζουν εδώ ελευθέρα. Εγώ μεγάλωσα εδώ κι εδώ θέλω να μεγαλώσουν και τα παιδιά μου. Κάποιες ώρες η πλατεία είναι αδιάβατη. Το πρόβλημα ξεκινά με την διακίνηση του χόρτου. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Τα Εξάρχεια είναι ανεκτική περιοχή και η ανοχή της είναι μέρος της γοητείας της. Όμως, στην διακίνηση των ναρκωτικών δεν υπάρχει ανοχή». «Η αστυνομία τι κάνει για όλα αυτά;», ρωτώ. «Η αστυνομία δεν κάνει τίποτα και γι' αυτό επικαλείται σαν δικαιολογία το άβατο των Εξαρχείων. Άντε κανέναν τυπικό έλεγχο», μου λέει.  «Θεωρείς ότι γνωρίζουν το πρόβλημα;». «Δεν μπορεί να μην ξέρουν, να μην γνωρίζουν, να μην βλέπουν. Εγώ θυμάμαι ότι όταν ήμουν μαθήτρια το είχα πάρει χαμπάρι. Απλά δεν θέλουν να το αντιμετωπίσουν. Δεν πιστεύω όμως έτσι κι αλλιώς ότι θα λύσει το πρόβλημα η αστυνομία», συνεχίζει. «Και δεν το θέλω. Αυτό που θέλω είναι να ζωντανέψει η γειτονιά τόσο πολύ που αυτό το πράγμα να γίνει περιττό. Όσο για την αστυνομία, εγώ επειδή έχω συζητήσει με τους εμπόρους, μου είπαν γελώντας "Άστη την αστυνομία"».

Στη συνέχεια συνομιλώντας με ένα μπαμπά μαθαίνω ότι εδώ και δυόμισι χρόνια κάνουν πιάτσα στη Θεμιστοκλέους νέα αγόρια που πάνω-κάτω είναι γνωστές φυσιογνωμίες των Εξαρχείων και τα οποία από ότι μου λένε «τους βάζουν κάποιοι μεγαλύτεροι». Οι κάτοικοι μιλούν για συγκεκριμένα  άτομα και πόλεμο συμμοριών που προσπαθούν να έχουν το πάνω χέρι στη διακίνηση χασίς στην περιοχή. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που θέλουν να κρατήσουν την ανωνυμία τους. «Κάποιοι λένε ότι μερικοί στην πλατεία οπλοφορούν. Πάντως τους καταλαβαίνεις από μακριά. Έχουν συνήθως σκυλιά που τα χρησιμοποιούν για προστασία και κυκλοφορούν σε ομάδες των 4, 5 ατόμων. Τους ανθυπο-chiefs τους ξέρουμε. Είναι ένας μικρούλης, με ένα κασκετάκι, που φοράει φόρμες και ένας άλλος ψηλός», μου λέει. «Αυτοί κέρδιζαν πάρα πολλά. Επί ενάμισι χρόνο λειτουργούσαν 'μαγαζάκια', επί της ουσίας, σε κάθε σκαλί. Ξεκινούσαν στις 12 το μεσημέρι και έμεναν μέχρι τις δύο τα ξημερώματα. Διακινούσαν τεράστιες ποσότητες, κυρίως, χασίς από όσο ξέρουμε. Πούλαγαν σε νέους και νέες που προέρχονταν από όλη την Αττική». «Υπάρχουν συμμορίες στην περιοχή;». «Υπάρχουν συμμορίες. Δεν συχνάζουν όμως εδώ. Βρίσκονται συνήθως πέντε στενά πιο κάτω. Το πρόβλημα είναι ότι ανταγωνίζοναι η μια την άλλη», συνεχίζει. «Έχουν πέσει και σφαίρες ανάμεσα στα παιδιά μας, τον παιδικό σταθμό και στα σπίτια μας». «Άρα κυκλοφορείς ελεύθερα;», ρωτώ. «Το θέμα δεν είναι ότι δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε στα Εξάρχεια και είναι λάθος να βγει κάτι τέτοιο προς τα έξω. Απλώς διεκδικούμε τον ζωτικό μας χώρο, τα σκαλιά των σπιτιών μας, τους πεζόδρομους που πρέπει να μας χωρούν όλους».

Τέλος συζητώ με μια μαμά σχετικά με το πόσο καιρό σκοπεύουν να συνεχίσουν τις 'περιπολίες'. «Εμείς μαζευόμαστε εδώ κάθε βράδυ και καταφέραμε να 'σπάσουμε' την πιάτσα. Θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε διεκδικώντας το δημόσιο χώρο της γειτονιάς. Τα πρώτα βράδια καθόμασταν στα σκαλάκια και ερχόντουσαν πελάτες και νόμιζαν ότι ήμασταν έμποροι. Και τους λέγαμε εμείς «τελείωσε η πιάτσα εδώ πέρα, δεν υπάρχει πια». Κάποιος άλλος τους έκανε πλάκα και τους είπε ότι έφυγε από εδώ η πιάτσα και μεταφέρθηκε στο Κολωνάκι».

Μέχρι αργά το βράδυ, οι κάτοικοι των Εξαρχείων κάθονταν στα σκαλιά και τα παγκάκια του πεζόδρομου παίζοντας με τα παιδιά τους. «Με αυτό τον τρόπο σπάνε τα γκέτο, έτσι ζωντανεύουν οι γειτονιές. Με την καθημερινή μας παρουσία».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.