Νεκροφιλία: Ένα Μακάβριο Σεξουαλικό Φετίχ

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada. O Hayden (όχι το κανονικό του όνομα, για λόγους που θα καταλάβετε σε λίγο) είναι 18 χρονών και δεν θα ξεχάσει ποτέ την ημέρα που κατάλαβε για πρώτη φορά πως είναι νεκρόφιλος. Ήταν 14 ετών, βρισκόταν στην κηδεία μιας φίλης του και εκεί ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με πτώμα.

«Ένιωθα πόσο κρύο ήταν το δέρμα της για ώρες μετά και σκεφτόμουν πώς θα ήταν να την κρατούσα για πάντα. Ήταν κρύα και τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα, αλλά κενά και άψυχα», μου είπε χαρακτηριστικά ο Hayden ανατρέχοντας σε εκείνη τη στιγμή.

«Θυμάμαι ακόμη και πώς έκανε αντανάκλαση το φως στο πρόσωπό της και την έκανε να μοιάζει σαν να κοιμάται, αλλά τα μάτια της ήταν τόσο ανοιχτά και νεκρά. Νόμιζα ότι θα μπορούσα να πνιγώ σε αυτά. Ήθελα να μπλέξω το χέρι μου στα μαλλιά της και να βάλω το δέρμα της πάνω στο δικό μου, να μείνω εκεί για πάντα. Ένιωσα ότι η όλη εμπειρία τελείωσε πολύ γρήγορα».

Όταν ανέτρεχε σε εκείνη τη στιγμή, συχνά ένιωθε ισχυρά συναισθήματα θυμού και ενοχής. Όταν όμως προσπάθησε να μιλήσει σε άλλους για όλο αυτό, δεν το έπαιρναν καθόλου καλά.

Όσο καιρό ο άνθρωπος προσπαθεί να οριοθετήσει και να κωδικοποιήσει την κοινωνική του συμπεριφορά, ένα είναι σίγουρο: η νεκροφιλία αντιμετωπίζεται εξαιρετικά αρνητικά και είναι ένα από τα πιο ισχυρά ταμπού που μπορεί να ακουμπήσει κανείς. Παρά την αρνητική χροιά που την περιβάλλει, όμως, η νεκροφιλία έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη φαντασιακή δομή των κοινωνιών. Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση του Αχιλλέα, που λέγεται ότι προχώρησε σε νεκρόφιλες πράξεις με την αμαζόνα βασίλισσα Πενθεσίλεια αφού τη σκότωσε, ή την περίπτωση του Ηρώδη, που λέγεται ότι διατήρησε τη δεύτερη από τις δέκα γυναίκες του σε μέλι και χρησιμοποιούσε το σώμα της για σεξουαλικές πράξεις για επτά ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατό της. Κάποιοι δε μελετητές θεωρούν πως και ο Καρλομάγνος ήταν νεκρόφιλος. Αν θέλετε να γίνουμε και λίγο πιο μοντέρνοι, η Ωραία Κοιμωμένη βρίθει από ιδιαίτερα νεκρόφιλους υπαινιγμούς.

Ίσως να ήταν αυτή ακριβώς η παρουσία των νεκρόφιλων τάσεων –σε επίπεδο είτε φανταστικό είτε πραγματικό– που οδήγησε στη δημιουργία αυστηρών νόμων που την απαγόρευαν. Ίσως η νεκροφιλία τελικά να είναι πιο σύνηθες φαινόμενο απ' ό,τι θέλουμε να παραδεχτούμε. Άλλωστε, το σεξ και ο θάνατος πάντα διατηρούσαν μια σύνδεση μεταξύ τους, ακόμα και γλωσσικά. Στα γαλλικά, η φράση la petite mort, κοινώς «ο μικρός θάνατος», αναγνωρίζεται πλέον ως συνώνυμο του σεξουαλικού οργασμού.

Η πρώτη χρήση της νεκροφιλίας στη μοντέρνα εκδοχή της μπορεί να εντοπιστεί το 1850, όταν ο Βέλγος ψυχολόγος Joseph Guislain δημιούργησε τον όρο. Τον χρησιμοποίησε για να αναφερθεί στον Γάλλο νεκρόφιλο François Bertrand, ο οποίος είχε καταδικαστεί και φυλακιστεί για την εκταφή και τον ακρωτηριασμό πτωμάτων από διάφορα νεκροταφεία του Παρισιού. Αλλά, ουσιαστικά, ο όρος διαδόθηκε ευρέως όταν χρησιμοποιήθηκε στο Psychopathia Sexualis, το πρωτοποριακό ψυχιατρικό βιβλίο του Richard von Krafft-Ebing.

Βέβαια, στην ψυχιατρική κοινότητα, η νεκροφιλία έχει μείνει μακριά από την καρδιά του πεδίου της επιστημονικής έρευνας, μιας και είναι σπάνιο φαινόμενο, αλλά και αρκετά ταμπού για να δικαιολογήσει κάποια σοβαρή ερευνητική αναφορά. Ακόμα και το Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, ένα εξαιρετικά σημαντικό έργο στο πλαίσιο της ψυχιατρικής διαγνωστικής, δεν ανέφερε τη νεκροφιλία πριν από την έκδοση του 2013.

Το 2009, ο Anil Aggrawal, καθηγητής ιατροδικαστικής στην Ιατρική Σχολή Maulana Azad στο Νέο Δελχί, πρότεινε ένα νέο σύστημα ταξινόμησης της νεκροφιλίας, την οποία και περιέγραψε ως «μια από τις περίεργες, αλλόκοτες και αποτρόπαιες τάσεις της διεστραμμένης φιληδονίας». Το σύστημά του έχει δέκα επίπεδα και εξηγείται αναλυτικά στο βιβλίο του με τίτλο Necrophilia: Forensic and Medico-legal Aspects, που αποτελεί και την πιο ενδελεχή ματιά πάνω στο ζήτημα που έχει δημοσιευτεί ποτέ.

«Η βασική δυσκολία στη μελέτη της νεκροφιλίας είναι η απουσία κειμένων και η έλλειψη επαρκούς αριθμού υποθέσεων», εξηγεί ο Aggrawal. «Δεν μπορώ να πω ότι κατάφερα να ξεπεράσω πλήρως αυτές τις δυσκολίες, αλλά προσπάθησα».

Σε αντίθεση με άλλες προσπάθειες που έχουν γίνει στο πλαίσιο της οριοθέτησης και ταξινόμησης της νεκροφιλίας, όπως η μελέτη των Jonathan Rosman και Phillip Resnick από το 1989, η οποία ταξινόμησε τη νεκροφιλία σε δύο είδη –την «αυθεντική νεκροφιλία» και την «ψευτονεκροφιλία»–, ο Aggrawal διαπίστωσε πως τελικά υπάρχει ένα ευρύ φάσμα νεκροφιλικών τάσεων. Αντλώντας πληροφορίες από υποθέσεις από όλο τον κόσμο, το σύστημά του περιλαμβάνει από τις πλέον ήπιες νεκρόφιλες φαντασιώσεις μέχρι ακραίες πράξεις νεκροσοδομισμού.

Στην πιο ήπια πλευρά του συστήματος βρίσκουμε την Κλάση I, η οποία περιλαμβάνει παιχνίδια ρόλων, «ρομαντικούς νεκρόφιλους» και νεκρόφιλες φαντασιώσεις που συνήθως δεν ακουμπούν τα νομικά όρια που συνήθως συνδέουμε με τη νεκροφιλία. Οι άνθρωποι που υπάγονται εδώ διεγείρονται σεξουαλικά από έναν ζωντανό σύντροφο που προσποιείται τον νεκρό ή από σεξουαλικά παιχνίδια ρόλων που περιλαμβάνουν τη νεκρανάσταση ή τον βαμπιρισμό. Η Κλάση II περιλαμβάνει ρομαντικούς νεκρόφιλους που δεν μπορούν να αποδεχτούν ότι έχουν χάσει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, όπως για παράδειγμα η χήρα εκείνη που πρόσφατα βρέθηκε να κοιμάται δίπλα στο πτώμα του άντρα της, ένα χρόνο αφότου αυτός είχε πεθάνει.

Συνεχίζοντας την εξέταση του φάσματος των τάσεων, συναντάμε τις νεκρόφιλες φαντασιώσεις (Κλάση III), αυτές δηλαδή των ατόμων που φαντασιώνονται τους νεκρούς, μια τάση που μπορεί να περιλαμβάνει επισκέψεις σε νεκροταφεία, σεξουαλικές πράξεις με την παρουσία κάποιου φέρετρου ή την ερωτική διέγερση μέσω εικόνων πτωμάτων.

Πέρα από αυτό το σημείο, βρίσκουμε τη νεκροφιλία με την πλέον κλασική της έννοια˙ κοινώς, ανθρώπους που αρέσκονται σε σεξουαλικές πράξεις με νεκρούς. Όπως ξεκαθαρίζει ο Aggrawal, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να επιτευχθεί αυτό, είτε από τη σεξουαλική διέγερση μέσω της απλής επαφής με ένα πτώμα (Κλάση IV) είτε από τον ακρωτηριασμό πτωμάτων την ώρα του αυνανισμού (Κλάση VI), ή ακόμα και φτάνοντας μέχρι την περίπτωση των νεκρόφιλων δολοφόνων (Κλάση ΙΧ), που είναι τόσο απελπισμένοι για σεξ με ένα πτώμα που δεν διστάζουν να σκοτώσουν για να καταφέρουν τον σκοπό τους.

Σύμφωνα με τον Aggrawal, είναι όχι απλώς πιθανό, αλλά και αρκετά σύνηθες για έναν νεκρόφιλο να περάσει από τη μια άκρη του φάσματος ως την άλλη μέσα σε ένα χρονικό διάστημα. Στο βιβλίο του αναφέρει μια σειρά από υποθέσεις που αφορούν άτομα που είχαν νεκρόφιλες φαντασιώσεις και βρήκαν δουλειές που τα έφερναν συχνά σε επαφή με πτώματα, έτσι ώστε να κάνουν τις φαντασιώσεις τους πραγματικότητα.

Το παραπάνω επιβεβαιώνει και ο Hayden, ο οποίος μου είπε πως κάποια μέρα θέλει να δουλέψει σε έναν τομέα που θα τον φέρνει σε καθημερινή επαφή με τους νεκρούς. «Γνωρίζω πως δεν μπορώ να πραγματοποιήσω τη φαντασίωσή μου, τουλάχιστον όχι χωρίς να με συλλάβουν», λέει. Έστω κι έτσι, μου εξηγεί πως δεν αγχώνεται ιδιαίτερα από το ενδεχόμενο οι φαντασιώσεις του να μη γίνουν πραγματικότητα, μιας και για εκείνον «το άγγιγμα είναι αρκετό».

«Ο περισσότερος κόσμος δεν είναι θετικός στην ιδέα τού να χαϊδεύει κάποιος το πτώμα του, πόσο μάλλον να έχει σεξουαλικές επαφές μαζί του, κάτι που εγώ βρίσκω ξεκαρδιστικό. Αφού δεν το χρειάζεσαι καν πλέον», τονίζει. «Αλήθεια τώρα, δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο μεγάλο ζήτημα. Τα μέσα ενημέρωσης και τα δικαστήρια υπερβάλλουν».

Η Stoya διαβάζει ένα απόσπασμα από το «Necrophilia Variations» του Supervert μέχρι να φτάσει σε οργασμό

Η Carla Valentine είναι τεχνικός νεκροτομείου, έχει ιδρύσει το Dead Meet, ένα online δίκτυο γνωριμιών και δικτύωσης για επαγγελματίες στον χώρο των νεκροτομείων και νεκροταφείων, ενώ είναι και συντονίστρια του Bart's Pathology Museum. Όπως είναι φυσιολογικό, περνάει μεγάλο μέρος της ημέρας της μιλώντας σε κόσμο για τον θάνατο. Η Valentine ελπίζει πως μέσω των προσπαθειών της ο κόσμος θα συνηθίσει λίγο περισσότερο να μιλάει για τον θάνατο και θα πάψει να απωθείται τόσο από το συγκεκριμένο θέμα. Ένας από τους τρόπους που το επιτυγχάνει αυτό είναι ότι κάνει τη «νεκροφιλία πιο προσβάσιμη».

«Όταν λέω ότι την κάνω πιο προσβάσιμη, εννοώ πως την κοιτώ πιο αντικειμενικά και καλώ και άλλο κόσμο να κάνει το ίδιο», εξηγεί. «Οι άνθρωποι δεν σοκάρονται τόσο από υποθέσεις βασανισμού και δολοφονίας, αλλά τρελαίνονται στην ιδέα ότι κάποιο άτομο μπορεί να έχει συναισθηματική ή ερωτική αντίδραση όταν έρχεται σε επαφή με τους νεκρούς. Αν κάνεις μια κουβέντα για μια βίαιη δολοφονία σε ένα φιλικό τραπέζι θα συμμετάσχουν όλοι στην κουβέντα, αλλά αν αναφέρεις τη νεκροφιλία θα επικρατήσει μια άβολη σιωπή».

Αν και η Valentine δεν αυτοχαρακτηρίζεται νεκρόφιλη, το γράψιμό της εκφράζει ένα έντονο ενδιαφέρον για το σημείο που το σεξ και ο θάνατος συναντιούνται, και ειδικά για το πώς αυτό εκφράζεται στην ποπ κουλτούρα. Ένα σημαντικό κομμάτι της έρευνάς της αφορά το πώς δημιουργούνται και εξελίσσονται οι κοινωνικές αντιλήψεις για τον θάνατο και, ως εκ τούτου, ένα από τα βασικά ερωτήματα με τα οποία καταπιάνεται είναι γιατί τόσος κόσμος θεωρεί τη νεκροφιλία κάτι τόσο αποτρόπαιο ενώ δεν έχει κανένα θέμα με το να απεικονίζεται με διάφορους τρόπους στην ποπ κουλτούρα, αναφέροντας χαρακτηριστικά το Twilight, που καταπιάνεται με τη «νεο-νεκροφιλία», όπως την αποκαλεί.

«Τι είναι ακριβώς αυτό το τόσο αποκρουστικό που έχουν οι νεκροί και ο θάνατος, που δεν επιτρέπει σε εμάς ως πολίτες του δυτικού κόσμου να μπορούμε να δεχτούμε την πιθανότητα σεξουαλικής επαφής με μια ανθρώπινη σορό; Έχω ρωτήσει κόσμο σχετικά με το γιατί αυτό το θέμα είναι τόσο ισχυρό ταμπού και η απάντηση που παίρνω είναι πως μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να βασανίζει κάποιο άτομο ή να το κρατάει ως σεξουαλικό σκλάβο, αλλά δεν μπορούν με τίποτα να φανταστούν το σεξ με ένα ανθρώπινο πτώμα. Πώς γίνεται αυτό;».

Μόνο στα άκρα του πολιτισμού βρίσκουμε καλλιτεχνικά έργα όπως οι ταινίες Nekromantik του Jorg Buttgereit ή το Necrophilia Variations του Supervert, που αποτελούν αποδείξεις ότι οι μακάβριες απεικονίσεις σεξουαλικού φετιχισμού διατηρούν τη γοητεία τους.

Υπάρχουν επίσης και μερικές νέες βιομηχανίες προϊόντων που «παίζουν» με αυτή την τάση, όπως αυτές που κατασκευάζουν αρώματα με θεματικές που παραπέμπουν σε γραφεία τελετών, fleshlights με βαμπιρικά θέματα, ακόμα και λουλούδια που μοιάζουν με πέη και μυρίζουν σαν σάρκα που αποσυντίθεται. Ίσως όλα αυτά δείχνουν προς κάτι που ξεφεύγει από το goth κιτς, αλλά για τον Hayden τα παραπάνω σίγουρα μπαίνουν στο πλαίσιο του φετίχ του.

«Η βιομηχανία των φετίχ έχει κάτι για όλους, αν ξέρεις πού να κοιτάξεις», μου λέει. «Θα έλεγα πως υπάρχει μια αρκετά καλή αγορά για πράγματα που σχετίζονται με τη νεκροφιλία. Σίγουρα όμως υπάρχουν και πολύ πιο περίεργα πράγματα εκεί έξω».

Ο Hayden τονίζει πως μέχρι τώρα έχει ικανοποιήσει τις νεκρόφιλες ορμές του με άλλους τρόπους, όπως η συγγραφή ποίησης και κειμένων που βασίζονται στις φαντασιώσεις του. Όταν αυτό δεν του φτάνει, υπάρχει πάντα το διαδίκτυο, ειδικά το Deep Web, το οποίο έχει πάρα πολλά sites με κόσμο που μοιράζεται τα σεξουαλικά του ενδιαφέροντα.

«Υπάρχει ένα site αφιερωμένο σε φωτογραφίες καλοντυμένων πτωμάτων σε φέρετρα», λέει. «Με έχει βοηθήσει πολύ».

Το ερώτημα βέβαια είναι κατά πόσο αυτός είναι ένας υγιής τρόπος για έναν νεκρόφιλο να ξεδώσει, ή αν τελικά ενισχύει τη διάθεση να συνευρεθεί σεξουαλικά με ένα πτώμα.

«Η νεκροφιλία μπορεί να προχωρήσει από το πρώτο στάδιο σε οποιοδήποτε περαιτέρω στάδιο, οπότε οι βιομηχανίες που προσφέρουν πράγματα προς αυτά τα άτομα ίσως και να ενισχύουν αυτήν τους την τάση», λέει ο Aggrawal. «Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς τις νεκρόφιλες τάσεις του είναι να επικοινωνήσει με έναν ψυχίατρο ή ψυχολόγο».

Η ψυχολόγος του Hayden αρχικά του πρότεινε να πάει σε μια ομάδα βοήθειας με ειδίκευση σε άτομα με τις τάσεις του, αλλά ο Hayden είδε πως αυτό απλώς ενίσχυσε το άγχος του και το πόσο άβολα αισθανόταν για τις ορέξεις του, οπότε σταμάτησε να πηγαίνει. Η μεγαλύτερη πηγή στήριξης, σχολιάζει ο ίδιος, είναι τελικά η αδερφή του.

«Διαβάζει τα ποιήματά μου, τις ιστορίες μου με θέμα τη νεκροφιλία, μου στέλνει μέχρι και τραγούδια ή άρθρα σχετικά με το θέμα», εξηγεί. «Πάντα μου λέει πως δεν είναι αφύσικο, ότι οι άνθρωποι ελκύονται από διαφορετικά πράγματα και πως εγώ απλώς ελκύομαι από πτώματα».

Στην αναφορά που γίνεται στη νεκροφιλία στο Psychopathia Sexualis, ο Krafft-Ebing γράφει πως το κατά πόσο ένα υγιές μυαλό μπορεί να εκφράσει νεκρόφιλες τάσεις είναι ένα θέμα υπό συζήτηση, το οποίο πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω. Στα 150 χρόνια που ακολούθησαν τη δημοσίευση του έργου του, φαίνεται πως η ψυχιατρική κοινότητα αποφάνθηκε πως το ερώτημά του απαντήθηκε, με ένα ηχηρό «όχι».

Η αλήθεια είναι πως βγάζει νόημα: η ιστορία είναι γεμάτη από σκληρές ιστορίες με νεκρόφιλες πράξεις και η απλή σκέψη και πραγματικότητα που λέει πως κάποιος κάνει σεξ με ένα πτώμα είναι αρκετή για να ανακατέψει στομάχια. Αλλά, όπως λέει η Valentine και άλλα άτομα, ίσως να υπάρχει και μία άλλη πλευρά σε αυτή την ιστορία, μία που δείχνει πως η νεκροφιλία δεν πρέπει να αγνοείται ή να προκαλεί τρόμο, αλλά ίσως να μπορέσει να αποτελέσει την αφορμή για εποικοδομητικές συζητήσεις σχετικά με το αληθινό πρόσωπο των πολιτισμικών μας συμπεριφορών προς το σεξ, την αγάπη, τη ζωή και τον θάνατο.

Περισσότερα από το VICE

Μπήκαμε στο Εργοστάσιο «Φάντασμα» στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης

Δικηγόροι Μιλούν για Υποθέσεις που τους Έμειναν Αξέχαστες

Ήμουν στην Ποδοσφαιρική Ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης και Σιχάθηκα τη Ζωή μου