To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Πριν λίγο καιρό ξεκίνησε ο μουσουλμανικός ιερός μήνας του Ραμαζανιού. Αν είσαι μουσουλμάνος, το γνωρίζεις ήδη. Είναι ένα σπουδαίο γεγονός –κάτι σαν τους Ολυμπιακούς–, μόνο που συμβαίνει κάθε χρόνο και στο επίκεντρό του βρίσκεται η θρησκευτική λατρεία και όχι το να παριστάνεις ότι γνωρίζεις ένα σωρό πράγματα για τον ακοντισμό. Αν δεν είσαι μουσουλμάνος αλλά είσαι σχετικά ευαισθητοποιημένος γύρω από τον κόσμο που σε περιβάλλει, πιθανώς να γνωρίζεις το Ραμαζάνι.

Ως μουσουλμάνος που τηρεί το Ραμαζάνι, έχω συνηθίσει να διαβάζω άρθρα που γράφουν για τα πνευματικά οφέλη του, κείμενα γραμμένα από μη μουσουλμάνους με καλές προθέσεις, που εγκωμιάζουν το Ραμαζάνι και μιλούν για το πόσο σπουδαίος είναι αυτός ο μήνας, καθώς και άρθρα –τα οποία εμφανίζονται κάθε χρόνο ανεξαιρέτως– για το πώς καταφέρνουν να νηστεύουν οι μουσουλμάνοι σε χώρες που ο ήλιος δεν δύει ποτέ (αφού ένας από τους τρόπους με τους οποίους τηρείς το Ραμαζάνι είναι να νηστεύεις από φαγητό και νερό κατά την ημέρα).

Αν και θα ήταν υπέροχο να περάσω τις επόμενες τριάντα μέρες στη Μέκκα διαβάζοντας θρησκευτικά κείμενα, αναλογιζόμενος την πνευματικότητα και τρώγοντας φρέσκα φαλάφελ με το που δύει ο ήλιος, αυτή δεν είναι η πραγματικότητα των περισσότερων μουσουλμάνων, οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα είναι «αλυσοδεμένοι» στα γραφεία τους αυτήν τη στιγμή, περιμένοντας να τους δοθεί πρόσβαση σε ένα βαρετό έγγραφο Google και προσπαθώντας να μη σκέφτονται πίτσες.

Σας παραθέτω λοιπόν, φίλοι μου, μια σύντομη περίληψη των καθημερινών εμπειριών που βιώνεις στη διάρκεια αυτού του ιερού μήνα.

Φανταστείτε το εξής: είναι η πρώτη μέρα για το Ραμαζάνι. Είσαι στο γραφείο σου και χαζεύεις – κάτι το οποίο αργότερα θα ευχηθείς να μην είχες κάνει. Ένα αντίτυπο της Metro βρίσκεται δίπλα σου και ένας από τους τίτλους στο πρωτοσέλιδο γράφει: «Πώς Καταφέρνουν να Νηστεύουν οι Μουσουλμάνοι σε Χώρες που δεν Δύει ο Ήλιος;».

Ο συνάδελφός σου, ο Neil, σε πλησιάζει και σε ρωτάει «τι φάση παίζει με αυτό το Ραμαζάνι». Εξοργισμένος, του αναλύεις την ιστορία του, του μιλάς για την πνευματική κάθαρση και εξηγείς ότι δεν μπορείς να φας ούτε να πιεις (μέσα στη μέρα) στη διάρκεια του μήνα. «Ούτε καν νερό;», θα σου πει με γουρλωμένα μάτια και ορθάνοιχτο το στόμα, λες και του έκανες spoiler για κάποιο επεισόδιο του Game of Thrones. «Μα καλά, δεν θα πεθάνεις αν το κάνεις αυτό, ρε φίλε;»

Του εξηγείς ότι «όχι, δεν θα πεθάνεις», ότι οι εκατομμύρια μουσουλμάνοι που επιβιώνουν συστηματικά μετά το Ραμαζάνι θα έπρεπε να του αρκούν ως απόδειξη και ότι ακόμα κι αν έχεις αφυδατωθεί μπορείς να νηστέψεις. «Φίλε, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω. Το καλό που σου θέλω, να αποζημιωθείς επάξια από τον Θεό σου».

Είσαι στο τζαμί ύστερα από μια δύσκολη μέρα χωρίς καφεΐνη. Δεν είσαι και στην καλύτερη φόρμα σου, αλλά είναι ο ιερός μήνας – επικεντρώνεσαι στο να βελτιώσεις τον εαυτό σου και, ούτως ή άλλως, θα μπορέσεις να φας σύντομα. Για να ξεχαστείς μέχρι να αρχίσει η προσευχή, τσεκάρεις το κινητό σου για να δεις τα αποτελέσματα ποδοσφαιρικών αγώνων.

«Αδερφέ, τι κάνεις;», λέει ένας άντρας με μούσια ντυμένος με λευκό χιτώνα. «Είμαστε στην περίοδο του Ραμαζανιού. Θα έπρεπε να επικεντρώνεσαι στον Αλλάχ, όχι στο τηλέφωνό σου».

Σηκώνεις το κεφάλι σου και βλέπεις ότι είναι ο Hassan. Την περασμένη εβδομάδα, ο Hassan επέμενε να τον φωνάζεις «Skemz» και σου είπε ότι θα σου μιμούνταν τον πρίγκιπα Harry για ένα δεκάλιρο, σαν ένα «special event του Ραμαζανιού». Ο Hassan συνήθως πουλάει χόρτο και MD, όμως αυτό τον μήνα μεταμορφώνεται σε «Αδερφό του Ραμαζανιού». Είναι ο τύπος που θα διαβάσει ένα εδάφιο από το Κοράνι και μετά θα σου μιλάει γι' αυτό όλο το βράδυ, λες και ξαφνικά έγινε προφήτης του Ισλάμ.

Αυτό τον μήνα –και μόνο αυτόν– θα σε πρήζει να μακρύνεις τα μούσια σου και να μην ντύνεσαι με δυτικά ρούχα. «Με το θέλημα του Αλλάχ θα μάθεις να απαρνείσαι τα κακά του κόσμου», θα σου πει, προτού τα παρατήσει όλα στο τέλος του Ραμαζανιού και αρχίσει να ξαναμπαίνει στο Instagram και να ποστάρει selfies στις οποίες κρατάει μασούρια από πενηντόλιρα, βάζοντας για τίτλο στίχους του 2 Chainz.

Το συγκεκριμένο εξαρτάται από το πού ζεις και δουλεύεις. Αν η δουλειά σου είναι να οργανώνεις ασφαλείς συζητήσεις στρογγυλών τραπεζιών σε αριστερά πανεπιστήμια, όπως η Καλών Τεχνών, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έρθεις σε επαφή με αυτό τον τύπο σε μια κλασική μέρα δουλειάς. Δυστυχώς, όμως, πολλοί άνθρωποι θα τον συναντήσουν. Ας τον ονομάσουμε Stu.

Ο Stu ψηφίζει κάθε φορά ανάλογο κόμμα φοβούμενος ότι ένας Τούρκος μπορεί να γίνει γείτονάς του και να βρομίσει τον τόπο με «τις ξένες αηδίες» που μαγειρεύει. «Δεν καταλαβαίνω γιατί εσείς οι μουσουλμάνοι πρέπει να νηστεύετε για τριάντα μέρες», λέει, καθώς περνάει δίπλα από το γραφείο σου μπουκωμένος με ένα καυτερό μπουρίτο. «Φίλε, δεν ζείτε στα ρωμαϊκά χρόνια».

Ο Stu πρόσφατα έκανε share ένα άρθρο της Katie Hopkins στο οποίο αποκαλούσε τους μουσουλμάνους «βομβιστές και ταξιτζήδες» και προβληματίζεται με το γεγονός ότι παίρνεις άδειες από τη δουλειά κατά το Ραμαζάνι. «Δεν έχω τίποτα εναντίον των μουσουλμάνων», λέει ο Stu, στα καλά καθούμενα. «Απλώς παίρνετε άδεια και στο Ραμαζάνι και στα Χριστούγεννα. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι και πολύ δίκαιο, για να είμαι ειλικρινής».

«Το Ραμαζάνι είναι ένας μήνας στον οποίο δοκιμάζεται η υπομονή σου», λες από μέσα σου, καθώς πέφτουν ψίχουλα από το μπουρίτο του Stu στο πληκτρολόγιό σου. Του λες με ηρεμία ότι το Ραμαζάνι δεν είναι σαν τα Χριστούγεννα. Ότι το να μην μπορείς να πιεις και να φας για έναν μήνα δεν είναι το ίδιο διασκεδαστικό με το να τρως τον αγλέουρα και να σου κάνουν δώρα. Ο Stu γνέφει και μετά σε κοιτάει έκπληκτος.

«Ούτε καν νερό; Έλεος, ρε φίλε. Αυτό είναι σκέτη τρέλα».

Το Ραμαζάνι είναι η εποχή του χρόνου που έρχεσαι σε επαφή με όλα σου τα ξεχασμένα σόγια – αυτούς που συνήθως βρίσκονται στην περιφερειακή ζώνη των αναμνήσεών σου και, κάθε φορά που τους βλέπεις, σου υπενθυμίζουν ότι σε ξέρουν από τότε που ήσουν μικρός, προτού σου πουν πόσο καλά τα πηγαίνουν τα παιδιά τους που σπουδάζουν ιατρική.

Θα υπάρξει, επίσης, τουλάχιστον μία περίσταση που ένας από τους θείους σου θα αποφασίσει να σου ανοίξει μια μεγάλη πολιτική συζήτηση για τα τρέχοντα ζητήματα – το οποίο θα ήταν μια χαρά αν η ανάσα του δεν ήταν τόσο βρομερή που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως φυτοφάρμακο. Έτσι, σαν καλός και υπομονετικός μουσουλμάνος που διανύει τον ιερό μήνα, θα το υποστείς σιωπηλός, γνέφοντας καταφατικά και προσπαθώντας να αναπνέεις από το στόμα όσο πιο πολύ μπορείς.

Το θέμα με το να είσαι ταυτόχρονα μουσουλμάνος και χρήστης του ίντερνετ είναι το εξής: μια φορά τον χρόνο, η σελίδα σου στο Facebook θα πλημμυρίσει ξαφνικά από εμπνευσμένα αποσπάσματα που είναι επηρεασμένα από το Ισλάμ, από αφίσες από το Κοράνι και αναρτήσεις που λένε πόσο υπέροχο και ευλογημένο είναι το Ραμαζάνι. Πιθανώς η πλειονότητα αυτών των υπενθυμίσεων θα προέλθει από κάποιον σαν τον ξάδερφό μου τον Abdul, ο οποίος αναλαμβάνει τακτικά να μου υπενθυμίζει –μέσω WhatsApp, Facebook και Twitter– ότι πράγματι διανύουμε το Ραμαζάνι και ότι θα πρέπει να αποφεύγω τις αμαρτωλές πράξεις, όπως το να μιλάω σε γυναίκες και να πηγαίνω στην παμπ.

«Ξέρω ότι περνάς δύσκολα, όμως αυτό τον μήνα πρέπει να αντισταθούμε στον πειρασμό του Shaytaan (του διαβόλου)», ποστάρει στο Facebook, έχοντας την καλοσύνη να με κάνει tag, κάνοντάς μου άλλη μια υπενθύμιση. «Ναι, πρέπει όλοι να απαρνηθούμε το φαγητό και το νερό, αλλά και άλλες αμαρτίες, όπως την τηλεόραση, τη μουσική, τα video games και τον αυνανισμό».

Αν το Ραμαζάνι χαρακτηρίζεται από κάτι, αυτό είναι η άσκηση του νου και του σώματος με την ψεύτικη ελπίδα ότι θα επέλθει μια αργοπορημένη ικανοποίηση. Θα σπαταλάς 15 ώρες την ημέρα προσπαθώντας να μη σκέφτεσαι το φαγητό και όταν θα πλησιάζει η ώρα να φας, θα αρχίζεις να έχεις φαντασιώσεις με καθετί φαγώσιμο που βλέπεις. Παρ' όλα αυτά, όταν έρθει η ώρα για φαγητό και έχεις τιγκάρει το πιάτο σου με ό,τι υπήρχε στο ψυγείο, συνειδητοποιείς ότι το να τρως είναι ουσιαστικά το ίδιο με μια αιφνιδιαστική γροθιά από έναν πρωταθλητή του μποξ.

Με άλλα λόγια, το φαγητό κατά το Ραμαζάνι είναι πάρα πολύ επίπονο – και η θεία σου που, με καλή πρόθεση, σου λέει διαρκώς ότι πέρασε όλη τη μέρα μαγειρεύοντας και επιμένει να φας λαδερά πιτάκια samosa, δεν βοηθάει. Ίσως τελικά το Ραμαζάνι να μη διαφέρει και πολύ από τα Χριστούγεννα.

Περισσότερα από το VICE

Στη Σερβία Οδικώς: Το Ταξίδι που «Ψήνει» τους Έλληνες

Φωτογραφίες από τη Συγκέντρωση Μνήμης για τα Θύματα της Τραγωδίας στο Ορλάντο

Είδαμε σε Ένα Καφενείο της Θεσσαλονίκης με Αλβανούς Μετανάστες τον Πρώτο Αγώνα της Εθνικής τους στο Euro