Όταν Δεν Μπορείς να Σταματήσεις να Σκέφτεσαι να Σκοτώσεις το Αγόρι σου

Η Violet υποπτεύθηκε ότι μπορεί να είναι κατά συρροή δολοφόνος, ενώ η Georgia συνέχισε να έχει οράματα στα οποία έκανε σεξ με τον πατέρα της. Για κάποιες γυναίκες, οι παρεμβατικές σκέψεις δεν είναι απλώς ενοχλητικές – είναι ένα παραλυτικό σύμπτωμα ψυχικών νόσων όπως η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD) και το άγχος.

Η Violet* είπε ότι μπορεί να θυμηθεί με ακρίβεια τη στιγμή που άρχισε να σκέφτεται να σκοτώσει το αγόρι της.

«Παρακολουθούσα την ταινία Κουρδιστό Πορτοκάλι και στα μισά ξαφνικά αναρωτήθηκα: "Τι κάνει κάποιον δολοφόνο κατά συρροή;".

Και έπειτα μου ήρθε ακόμα μία ερώτηση: "Πώς ξέρω ότι δεν είμαι δολοφόνος κατά συρροή;" Αμέσως μετά, σχεδόν σαν να ήθελε να με τεστάρει, μια εικόνα δημιουργήθηκε στο μυαλό μου, εκείνη όπου στραγγαλίζω το αγόρι μου στο κρεβάτι».

Η Violet υπέφερε από ακραία επεισόδια παρεμβατικών σκέψεων. Πρόκειται για ανεπιθύμητες παρορμήσεις που προσωρινά μπλοκάρουν την ψυχική μας διαύγεια. Οι παρεμβατικές σκέψεις επηρεάζουν το 0,6% του πληθυσμού· και κατά πλειονότητα αφορούν γυναίκες ασθενείς.

Παρόλο που πολλοί από εμάς έχουμε βιώσει τέτοια επεισόδια στη ζωή μας, είναι σπάνια και μπορούν να ελεγχθούν. Όμως στην περίπτωση των πασχόντων από άγχος, έχουν την ικανότητα να καταστρέψουν ζωές.

«Οι παρεμβατικές σκέψεις μπορεί να σε παραλύσουν», λέει ο καθηγητής Dinesh Bhugra από την Παγκόσμια Ψυχιατρική Ένωση (World Psychiatric Association). «Είναι επαναλαμβανόμενες και επίμονες», προσθέτει.

Η Violet, που πάσχει από OCD, διαπίστωσε ότι οι παρορμήσεις τής προκαλούσαν τέτοια παράλυση, ώστε ο κόσμος της έξω από αυτές τις σκέψεις μπήκε σε αναμονή. Υποφέροντας από περιόδους άγχους και κατάθλιψης στη ζωή της, η Violet διαπίστωσε ότι από τη στιγμή που η ιδέα να κάνει κακό στο αγόρι της μπήκε στο κεφάλι της, σύντομα άρχισε να σκέφτεται να κάνει κακό και σε άλλα μέλη της οικογένειάς της, ακόμα και στους δασκάλους που είχε εκείνη την εποχή.

«Έφτασε η μέρα που αποφάσισα ότι έπρεπε να πω σε κάποιον τι περνούσα – όχι γιατί επειδή πίστευα ότι χρειαζόμουν βοήθεια ή γιατί υπέφερα από πρόβλημα ψυχικής υγείας, αλλά γιατί είχα πείσει τον εαυτό μου ότι ήμουν δολοφόνος κατά συρροή, ή μάλλον η αγχώδης διαταραχή μου το είχε κάνει», είπε.

«Τις εβδομάδες και τους μήνες που ακολούθησαν, ο φόβος απλώς χειροτέρεψε όλο και περισσότερο. Όσο περισσότερο προσπαθούσα να μη σκέφτομαι τις εικόνες τόσο περισσότερο πετάγονταν στο μυαλό μου. Ακολούθησαν και ψυχοσωματικά συμπτώματα, όπως τρεμούλα, ζαλάδα, και ναυτία».

Όταν οι κρίσεις άρχισαν να εμφανίζονται πιο γρήγορα, η Violet είδε τα οράματα σαν να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια της και στην κορύφωση των επεισοδίων ικέτευσε τους γονείς της να την πάνε στο αστυνομικό τμήμα.

«Δεν υπήρχε κανένα μέρος του εαυτού μου που να θέλει να κάνει τα πράγματα που μπορούσα να φανταστώ – στην πραγματικότητα συνέβαινε το αντίθετο. Αλλά δεν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι υπήρχε οτιδήποτε που με διαφοροποιούσε από έναν δολοφόνο».

Τα οράματα, εκτός του ότι κάνουν τους πάσχοντες να φοβούνται για τους ανθρώπους γύρω τους, μπορούν να πάρουν και διαστάσεις ταμπού, κάτι που βλέπουμε στην περίπτωση της Georgia*, ασθενούς με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, η οποία υπέφερε από οράματα όπου έκανε σεξ με τον πατέρα της.

«Έβλεπα ένα όνειρο, ένα πραγματικά ζωντανό όνειρο και με αρρωσταίνει και μόνο που το λέω φωναχτά – έβλεπα ένα όνειρο όπου έκανα σεξ με τον μπαμπά μου. Το χειρότερο ήταν πως στο όνειρο ένιωθα ότι το απολάμβανα», είπε.

«Ξέρω ότι ήταν μόνο ένα όνειρο, αλλά το ότι γνώριζα ότι είχα τη δυνατότητα ακόμα και να σκεφτώ ένα όνειρο σαν κι αυτό, μου δημιούργησε πολύ μεγάλο πρόβλημα. Έφυγε από το κεφάλι μου και έγινε κομμάτι της πραγματικότητάς μου. Ήμουν μόλις 13 ετών, για όνομα του Θεού».

Γεμάτη με απέχθεια για τον εαυτό της και φοβούμενη τις επικρίσεις από τους γύρω της, η Georgia, όπως πολλοί άλλοι πάσχοντες, ένιωσε το άγχος της να αυξάνεται και να χειροτερεύει. Οι παρορμήσεις της έγιναν ανησυχητικά συχνές και σύντομα δεν μπορούσε να εμπιστευτεί τον εαυτό της όταν ήταν κοντά στον μπαμπά της.

«Απέφευγα τον μπαμπά μου σαν την πανούκλα. Στο παρελθόν ήμασταν πολύ κοντά, αλλά τι μπορούσα να κάνω; Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι συνέπειες των σκέψεών μου ήταν φρικτές και για τους δυο μας. Ένιωθα τόσο βρόμικη. Μόνο όταν μετακόμισα από το σπίτι, πριν από μερικά χρόνια, κατάφερα να ανακτήσω πραγματικά κάτι από εκείνη την εγγύτητα που είχαμε».

Προσπαθώντας να αποφύγει τις προκλητικές σκέψεις, η Georgia διαπίστωσε ότι εμφάνιζε νευρικά τικ όταν οι σκέψεις για τον μπαμπά της εισχώρησαν στο κεφάλι της.

«Έκανα τα πράγματα που θα περίμενε κανείς: παρέλειπα τους μονούς αριθμούς, απέφευγα τις ρωγμές στα πεζοδρόμια και έδινα μεγάλη προσοχή στις δεισιδαιμονίες. Άρχισα να σκέφτομαι ότι έκανα σεξ με όλο και περισσότερους ανθρώπους με τους οποίους δεν ήθελα – οικογενειακούς φίλους, ανθρώπους στον δρόμο και σε κάποια φάση ακόμα και με ζώα».

«Όσο περισσότερο ασχολείσαι μ' ένα συγκεκριμένο θέμα και αυτό σε αναστατώνει ή σε κάνει να πονάς και έχει αρνητική επίδραση πάνω σου τόσο πιθανότερο είναι να σε επηρεάσει», λέει η δρ Shamila Moodley από το νοσοκομείο Nightingale στο Λονδίνο. «Οι παρεμβατικές σκέψεις μπορεί να επηρεάσουν το άτομο ώστε να σκεφτεί ακόμα και να αυτοτραυματιστεί ή να αυτοκτονήσει και τότε η ανάγκη αντιμετώπισης της ασθένειας είναι υψίστης σημασίας».

Αν και η Violet σύντομα ανακάλυψε ότι και οι γονείς της είχαν εμπειρία παρεμβατικών σκέψεων, η Georgia δεν θέλει να μιλήσει ποτέ στην οικογένειά της για τις εμπειρίες της.

«Δεν υπάρχει ποτέ η κατάλληλη στιγμή για να πεις στον κόσμο ότι έχεις περάσει τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθώντας να βγάλεις από το μυαλό σου εικόνες όπου κάνεις σεξ με τον πατέρα σου», είπε η Georgia. «Δεν μπορώ να το πω στους συντρόφους μου, στους φίλους μου και με καμία δύναμη στην οικογένειά μου. Αρνούνται να αποδεχθούν τη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή μου, πόσο μάλλον τα συμπτώματά της. Μόλις προσφάτως και εγώ αναγνώρισα αυτά τα συμπτώματα ως κάτι αποδεκτό και έμαθα ότι δεν είμαι η μόνη που τα έχει».

Παρόλο που η Violet σπανίως υποφέρει από τέτοιες παρορμήσεις, αναγνωρίζει τη μάχη που έπρεπε να δώσει για να πάρει τον έλεγχο του μυαλού της ξανά.

«Έστω κι αν ένιωσα ανακούφιση όταν συνειδητοποίησα ότι αυτές οι σκέψεις ήταν πολύ πιο "φυσιολογικές" από ό,τι τις θεωρούμε, δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου καθόλου. Χρειάστηκαν ακόμα έξι μήνες εντατικής γνωσιακής – συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας (CBT) για να ξαναβρώ τον δρόμο μου και να αποκτήσω ξανά τον έλεγχο – και εννοώ να εμπιστευτώ ξανά τον εαυτό μου».

* Τα ονόματα έχουν αλλάξει.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Περισσότερα από το VICE

Μιλώντας σε Millennials από Όλον τον Κόσμο για τα Χρέη τους

Η Dj με το Μακροβιότερο Residency σε Club της Αθήνας

Τι Έμαθα Δουλεύοντας σε μια Σάουνα για Σεξ