Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Magazine Οκτωβρίου (Τhe Prison Issue).Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, το project Phοtο Requests from Solidarity (PRS) προσκάλεσε άνδρες και γυναίκες που βρίσκονται στην απομόνωση μιας φυλακής να ζητήσουν μια φωτογραφία με ο,τιδήποτε ήθελαν -πραγματικό ή φανταστικό- και υποσχέθηκε να τους βρει έναν καλλιτέχνη για να φτιάξει την αντίστοιχη εικόνα. Η ποικιλία των αιτήσεων που έλαβαν ήταν κάτι το εκπληκτικό: τα αιτήματα κυμαίνονταν από «μια φωτογραφία της οικογένειάς μου στο St. Louis» μέχρι «ένα γκρι-άσπρο άλογο σε ένα κρύο περιβάλλον ώστε να διακρίνεται η αναπνοή του». Οι φωτογραφίες αυτές προσφέρουν έναν νέο τρόπο για να σκεφτούμε τους ανθρώπους σε απομόνωση. Εμείς δεν βλέπουμε αυτά που βλέπουν οι κρατούμενοι, αλλά καταλαβαίνουμε τι οραματίζονται. Στο σύνολό τους, οι αιτήσεις αυτές παρέχουν ουσιαστικά ένα αρχείο με τις ελπίδες, τα ενδιαφέροντα και τις αναμνήσεις των ανθρώπων που βρίσκονται στην «τρύπα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αν και, πάνω από όλα, είναι μια μορφή υποστήριξης στα απομονωμένα άτομα, το έργο συνέβαλε επίσης σε εκστρατείες για την κατάργηση της απομόνωσης. Το PRS ξεκίνησε το 2009 από το Tamms Year Ten, μια λαϊκή συμμαχία που είχε φτιαχτεί έναν χρόνο νωρίτερα, για να εκστρατεύσει για τη μεταρρύθμιση ή το κλείσιμο της φυλακής Tamms, στο Ιλινόις. Έναν χρόνο μετά την ίδρυσή του, ο Κυβερνήτης Pat Quinn εισήγαγε ένα σχέδιο μεταρρυθμίσεων και, το 2012, πρότεινε το κλείσιμο της μονάδας.Παρά τις τεράστιες αντιδράσεις από την ένωση σωφρονιστικών υπαλλήλων και τους νομοθέτες, η Tamms έκλεισε τον Ιανουάριο του 2013. Εκείνη τη χρονιά, το PRS συνεργάστηκε με το Parsons School of Design, το Solitary Watch και την Εθνική Θρησκευτική Εκστρατεία κατά των Βασανιστηρίων, επεκτείνοντας τις προσπάθειές του για τους φυλακισμένους στην Καλιφόρνια και τη Νέα Υόρκη.Για το Prison Issue του VICE Magazine, επικοινωνήσαμε με το PRS με σκοπό την ανάθεση ορισμένων από τις αιτήσεις σε συνεργάτες μας. Μερικές ήταν απλές, όπως μία από τον Christopher (Καλιφόρνια) - «Γίνεται η εικόνα να είναι μια φωτογραφία της κόρης μου;». Άλλες αιτήσεις ήταν πιο απαιτητικές και ήθελαν περισσότερη φαντασία, όπως του Robert (Ιλινόις) - «Στα 66 μου χρόνια πια, προσπαθώ να έχω λίγο χιούμορ: θέλω μια εικόνα ενός σκουπιδοτενεκέ, μισοκαπακωμένο και με δύο μάτια να ξεπροβάλλουν από το μισάνοιχτο καπάκι του, καθώς ο κάδος κατηφορίζει σε έναν λόφο προς έναν αποτεφρωτήρα με τη λεζάντα "Μου φαίνεται ότι αυτή η επιτάχυνση πρέπει να με κατευθύνει προς ένα λαμπρό μέλλον"».
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
