Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης Όταν καλείσαι να κάνεις συνέντευξη με ένα συγκρότημα, τα δύο βασικά που σε αγχώνουν είναι το να θέλουν να μιλήσουν για διάφορα θέματα και να βρείτε και ένα ωραίο μέρος. Κάπως έτσι, βρέθηκα απόγευμα Σαββάτου στο Λόφο του Στρέφη για να μιλήσω με τους Planet of Zeus, ενώ παίζουν μπάσκετ και εγώ πίνω μπύρα.

Οι Planet of Zeus είναι ένα τετραμελές συγκρότημα που ξεκίνησε το 1999-2000, από τον Μπάμπη και τον Στέλιο, μαζί με έναν άλλο φίλο τους, τον Διογένη, που έπαιζε μπάσο τότε. Γύρω στο 2001, άλλαξε ελαφρώς η σύνθεση και άρχισαν να παίζουν και να κάνουν πρόβες - πιο πολύ για το χαβαλέ. Ηχογράφησαν ένα demo, το 2004, μετά κυκλοφόρησαν κάποια κομμάτια από την Spinalonga Records, μέχρι που το 2008 κυκλοφόρησαν τον πρώτο δίσκο τους, "Eleven the Hardway". Ο ήχος τελικά τους βγήκε πιο σκληρός, γούσταραν και συνέχισαν, με τον Στέλιο στην κιθάρα, τον Γιάννη στο μπάσο και τον Σεραφείμ στα τύμπανα. Το 2011, ηχογράφησαν το "Macho Libre", το 2011 και το 2014 βγήκε ο τρίτος και τελευταίος τους (προς το παρόν) δίσκος, το "Vigilante". Εμείς μιλήσαμε περι μουσικής, για την κατάσταση της Ελλάδας (obviously) και για στιγμές που θυμούνται από τα τρία ευρωπαϊκά τουρ της μπάντας παίζοντας ένα μονό στις μπασκέτες στο Λόφο του Στρέφη.

VICE: Τελικά ποιος από την μπάντα, είναι επιθετικός και ποιός αμυντικός;
Jay: Εναλλάσσονται, νομίζω, οι ρόλοι, αναλόγως τις συνθήκες και τις περιστάσεις.
Στέλιος: Κατά περιόδους έχουμε υπάρξει όλοι επιθετικοί. Ή απέναντι σε έναν ή απέναντι σε όλους τους άλλους. Νομίζω ότι, μόλις πρόσφατα, έχουμε φθάσει σε ένα επίπεδο του να καταλαβαίνουμε, πλέον, ο ένας για τον άλλον… Όλοι έχουμε υπάρξει επιθετικοί και όλοι αμυντικοί, για να καταφέρουμε να υπάρχουμε ακόμα.

Σε παλιότερη συζήτησή μας, είχε αναφερθεί πως λόγω της κουλτούρας στην Ελλάδα, τα εναλλακτικά είδη μουσικής είναι δύσκολο να γίνουν mainstream. ΄Εχει αλλάξει αυτό τα τελευταία χρόνια;
Σεραφείμ: Είχα πει τέτοιο πράγμα;

Ναι…
Σεραφείμ: …για να το έλεγα, δίκιο θα είχα. Κοίτα, έχουν περάσει κάμποσα χρόνια, αλλά εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό. Όμως, ο κόσμος έχει αρχίσει να ψάχνει πραγματικά τι γίνεται στην πόλη και όχι τι του λένε δύο εφημερίδες και τρία κανάλια. Ψάχνει συγκροτήματα και ήχους, που νιώθει ότι τον αντιπροσωπεύουν. Αυτό έχει οδηγήσει στη φοβερή άνθηση του live στην Ελλάδα. Εμείς, συναντάμε μπάντες στο εξωτερικό, που μας ρωτούν πώς να έρθουν Ελλάδα και πώς μπορούμε να τους βοηθήσουμε, διότι βλέπουν αυτό που γίνεται. Αν έλεγες σε κάποιον, πριν πέντε χρόνια, ότι οι Planet, οι 1000Mods ή άλλοι θα γεμίζουν το Gagarin και όχι με περαστικούς, αλλά με κόσμο που έρχεται να περάσει καλά με αυτά τα συγκροτήματα θα λέγανε ότι είμαστε καβαλημένοι. Βήμα-βήμα, αλλάζουν όλα.

Ταυτόχρονα είναι θετικό ότι και στα δικά σας live, έχει πολύ νεαρό κόσμο. To έχετε παρατηρήσει, φαντάζομαι;
Σεραφείμ: Σίγουρα. Αυτοί οι οποίοι τελείωσαν πρόσφατα το σχολείο ή βρίσκονται στο σχολείο είναι δέκα φορές πιο μάγκες από ότι ήμασταν εμείς. Η πλειοψηφία των δικών μου συμμαθητών, άντε να ξεκουνιόταν να πάει σε μπάντες που θαυμάζει από το εξωτερικό. Λίγοι υποστήριζαν την ελληνική σκηνή, που έπαιζε στο AN ή αλλού. Αυτό δείχνει ότι τα παιδιά το έχουν «πιάσει» πολύ καλύτερα, από ότι εμείς.

Σε ποιο βαθμό έχει παίξει ρόλο η κατάσταση της Ελλάδας στο να ψάχνουν τα παιδιά διαφορετικά ακούσματα; Συμβαίνει αυτό σε συνάρτηση με τα πολιτικo-κοινωνικά θέματα;
Στέλιος: Η ενασχόληση με τα πολιτικο-κοινωνικά, τα τελευταία χρόνια, είναι αναγκαία. Είναι μια διαφορετική εποχή από όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο. Ναι μεν ήμασταν παιδιά, αλλά υπήρχε μια αίσθηση ότι όλα βαίνουν καλώς, είμαστε σε έναν καλό δρόμο ως χώρα, κάτι που δεν υπάρχει σήμερα. Όλοι νιώθουν αναγκασμένοι να δουν τι συμβαίνει και για ποιο λόγο φτάσαμε εδώ. Βάσει αυτού, ναι οι νέοι άνθρωποι, κοιτάνε περισσότερο το τι γίνεται. Η «εναλλακτικοποίηση» των ακουσμάτων και των ερεθισμάτων έχει να κάνει με το Ίντερνετ και το ότι δεν υπάρχει φιλτράρισμα στην πληροφορία. Κυκλοφορεί κάτι και μπορείς να το δείς, διαβάσεις, ποστάρεις.

Και εσείς, έχετε περισσότερες κινήσεις μέσω του Ίντερνετ, σωστά;
Σεραφείμ: Ε, ναι! Όσον αφορά στις πωλήσεις και τα μέρη, στα οποία πια έχουμε τη δυνατότητα χωρίς κανέναν μεσάζοντα να φθάσουν οι δίσκοι μας. Αυτό είναι ένα τεράστιο κέρδος και μία τεράστια ευκολία. Θα ήθελα να συμπληρώσω, ότι δεν χρειάζεται τόσο μεγάλη ταμπέλα όσον αφορά στην πολιτική κατάσταση. Προφανώς, ισχύουν όλα αυτά που είπαμε, αλλά έχει να κάνει και με την αγνή βαρεμάρα. Το λέω με την έννοια ότι έχουν κυλήσει πολλά χρόνια που ο κόσμος εκεί έξω έχει βαρεθεί αυτό το οποίο συμβαίνει.

Δηλαδή, πόσες φορές και για πόσα χρόνια ακόμα θα ανοίγεις το Facebook και θα βλέπεις μία φωτογραφία με πέντε κάγκουρες και με ένα μπουκάλι σε ένα κλαμπ, ρε παιδί μου; Πόσες φορές θα ανοίξεις ένα μουσικό κανάλι και θα ακούσεις το ίδιο beat με στίχους που νομίζεις ότι είναι γραμμένοι, ούτε καν από πρωτάκι. Και ο πιο ανήσυχος άνθρωπος να μην είσαι και να περνάς μια κανονική εφηβεία, όλα αυτά τα έχεις σιχαθεί και τα έχεις δει, τα έχεις φάει στη μάπα τόσα χρόνια και ψάχνεις άλλες διεξόδους. Παλιά μπορεί να ήταν το γήπεδο ή τα ναρκωτικά. Μπορεί τα ναρκωτικά και το γήπεδο μαζί! Τώρα ο κόσμος επιλέγει να ξεσπάσει είτε στο δρόμο, είτε στις συναυλίες… στο ο,τιδήποτε.

Έχετε σκεφτεί ποτέ να φύγετε στο εξωτερικό, δεδομένου ότι πάει καλά στο εξωτερικό η μουσική σας;
Μπάμπης: Δεν υπάρχει τέτοιος λόγος. Έχουμε τη βάση μας εδώ και διατηρούμε μια συνεχή παρουσία με τουρ και συναυλίες. Αν μείνουμε έξω, θα είμαστε πιο κοντά στον πυρήνα των πραγμάτων, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αναγκαίο. Μπορείς και από εδώ, αν έχεις θέληση να τα καταφέρεις…από την πόλη που ζεις.

Έχετε σκεφτεί ποτέ αν υπάρχει κάποιος ιδανικός ακροατής για σας;
Στέλιος: Όχι, δεν το έχουμε σκεφτεί. Είναι ελιτίστικο να σκέφτεσαι έτσι για αυτούς που σε ακούνε. Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε θέλει. Επιλογή μας είναι να βγάζουμε τη μουσική εκεί έξω για οποιονδήποτε. Από εκεί και πέρα δεν μας πέφτει καθόλου λόγος ποιος ακούει τη μουσική μας και ποιος περνάει καλά με αυτό. Δεν μπορείς να φτιάξεις και να χαρακτηρίσεις τον ιδανικό οπαδό.
Σεραφείμ: Το να είσαι ελιτιστής και να διαλέγεις το κοινό σου μου θυμίζει όταν ήμασταν στην έκτη δημοτικού, και έρχονταν οι μεγαλύτεροι και έλεγαν ότι δεν έχουμε μακριά μαλλιά για να ακούμε Slayer. Τόσο χαζό. Ακούνε όλοι, κάποιοι έρχονται, κάποιο μένουν, κάποιοι φεύγουν… τόσο απλά. Μακάρι να μας άκουγαν όλοι.

Θυμούμενοι τις προηγούμενες φορές tour, ποια είναι τα πιο κουλά σκηνικά που θυμάστε;
Σεραφείμ: Στο τελευταίο τουρ, που συμπεριλάβαμε και Βαλκανικές χώρες, μου έκανε εντύπωση ότι γνωρίζαμε ανθρώπους που είχαν καλύτερη γνώση της ελληνικής σκηνής από εμάς του ίδιους. Ήξεραν ελληνικές μπάντες, που δεν είχαν καν δίσκο. Μας έλεγαν ότι ο τρόπος που έχει δημιουργηθεί αυτή η σκηνή στην Ελλάδα, αποτελεί πρότυπο για αυτούς και ότι θέλουν να κάνουν κάτι το ίδιο. Με σόκαρε πάρα πολύ αυτό, διότι όταν είσαι μέρος ενός πράγματος δεν μπορείς να καταλάβεις τι έχεις πετύχει ή πόσο έχει εξαπλωθεί αυτό το πράγμα. Βρισκόμενος, λοιπόν, στην Βουλγαρία ή στη Ρουμανία, το να σου λέει ένας άνθρωπος ότι «οι Tuber είναι φοβεροί και θέλω να τους φέρω να παίξουν στο γάμο μου», είναι πολύ σοκαριστικό. Αντίστοιχα, στην Αυστρία στο Σάλτσμπουργκ, με έναν γνωστό μας φίλο που είναι και promoter, ο οποίος πήγαμε σπίτι του να αράξουμε και να κοιμηθούμε και άνοιξε ένα iΤunes που είχε μέσα από Bliss και Roots, μέχρι δεν φαντάζεσαι τι άλμπουμ ελληνικά, χωρίς να τον έχει καθοδηγήσει κανείς. Και καταλήγουμε πάλι στο ότι όλοι, τελικά, είναι πιο μάγκες από μας. (γέλια).

Jay: Στην Ιστεπόνα, στην Ισπανία, είχε έρθει ένας μεγάλος κύριος, πάνω από 40, ο οποίος ήταν καθηγητής σε ένα πανεπιστήμιο βιολογίας, κάτι τέτοιο. Ήρθε λοιπόν πριν από το live με μια κόλλα Α4, όπου είχε σημειώσει playlist που είχαμε παίξει σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είχε ένα wishlist, ουσιαστικά, για το ποια κομμάτια θέλει να παίζουμε και είχε μια προτίμηση ότι ένα κομμάτι το "No tomorrow" δεν πρέπει να το παίζουμε στο τέλος αλλά προς τη μέση του σετ. Είχε σοβαρή και τεκμηριωμένη άποψη. (γέλια πάλι)

Την ακολουθήσατε τη συμβουλή του;
Jay: Την ακολουθήσαμε, όντως, από εκείνο το live και μετά. Ήταν πολύ συγκινητικό ότι ήρθε ένας πολύ ενημερωμένος άνθρωπος, ο οποίος είχε αφιερώσει χρόνο να μαζέψει και να φτιάξει τα playlists από την Πάτρα ή τα Ιωάννινα και τα είχε βρει κάπως, με κάποιον τρόπο.

Στέλιος: Γενικώς γίνονται κάτι τέτοια που σου δίνουν ελπίδα για το μέλλον. Πάλι στην Ισπανία, είχαν έρθει κάτι παιδιά. Παίζαμε στη Σαραγόσα και είχαν έρθει από τη Βαλένθια. Είχαν κάνει 500κάτι χλμ δρόμο για να μας δούνε. Είναι ωραίο γιατί σε ένα τουρ με πολλά live, ενδεχομένως, σε κάποιο live να μην έχει τόσο κόσμο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πάντα, ψάχνεις κάτι για να το φέρεις στα ίσα με τα υπόλοιπα live, να το κάνεις ίδιο. Να είναι δηλαδή 20 άτομα και να το κάνεις να μοιάζει ότι έχει 100. Αλλά πάντα κάτι γίνεται. Στη Σαραγόσα δηλαδή, όντως, ήταν Τρίτη, έβρεχε και ήταν 20 άτομα. Οι τέσσερεις από τους 20, σου λένε ότι έχουν έρθει από 500 χλμ μακριά για αυτό το πράγμα. Ε, εκεί λες «πάμε τώρα, ό,τι γίνει!».

Μπάμπη εσύ;
Μπάμπης. Και στη Λιόν ήταν κάτι παιδιά που ταξίδεψαν 300-400 χλμ για να έρθουν στο live, επειδή απλά δεν περνούσαμε από την πόλη τους. Ήταν πολύ συγκινητικό. Βγήκαμε πολύ εμψυχωμένοι για αυτό το live, μόνο και μόνο για αυτά τα παιδιά.

Και στο βίντεο που κάνατε, όπως το "Vigilante", είχατε πάρα πολύ κόσμο που ήθελε να συμμετέχει εθελοντικά. Φαντάζομαι και αυτό ήταν όμορφη στιγμή.
Σεραφείμ: Ναι, πολύ συγκινητικό και αυτό. Γενικά, στα δύο τελευταία βίντεο κλιπ έχουμε κάνει ένα open call, σε κόσμο, για να έρθει να μας βοηθήσει και να συμμετέχει. Μόνο συγκινημένοι νιώθουμε και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ για αυτό. Για αυτή τη διαδικασία με το βίντεο, όταν μας είπε ο κολλητός και σκηνοθέτης μας, Δημήτρης Τζέτζας, ότι θα χρειαστεί να φτιάξουμε ένα mail και να στείλουν, κάτι σαν casting, για να δει τις φάτσες, γιατί ήθελε συγκεκριμένες, ήμασταν σε εκείνο το επίπεδο που λέγαμε «Ρε μαλάκα, ποιος θα στείλει, θα κάτσει να ασχοληθεί κιόλας να στείλει φωτογραφία, πας καλά;». Τελικά, το mail ξεκίνησε να έχει τόσες πολλές συμμετοχές που πέρα του ότι για εμάς έγινε μια πολύ ωραία διαδικασία μπανιστηριού.

Τα παιδιά, ήρθαν σε πολύ σκληρές συνθήκες γυρίσματος, να είναι 20 ώρες σε έναν χώρο και να ξεροσταλιάζουν μέχρι να έρθει η σκηνή. Μάλιστα, πολύ ταπεινά, επειδή δεν ήμασταν στο επίπεδο να πληρώσουμε τον κόσμο, είχαμε φέρει φαγητό από τις μανάδες μας και τους είπαμε ότι θα έχουν και μία δωρεάν είσοδο στο live μας στο Gagarin και όταν βγει το cd θα το είχαν δωρεάν. Μας ευχαρίστησαν λες και τους κάναμε σπουδαίο δώρο. Ενώ, ουσιαστικά, αυτοί μας είχαν κάνει (πάλι) μάγκες. Έλεγαν «Πωπω, φοβερό. Δείχνετε ότι σέβεστε τους φαν». Όλα αυτά σε κάνουν να νιώθεις πολύ ταπεινός και σε προσγειώνουν και σε πεισμώνουν ότι για 50- 100 μαλάκες εκεί έξω εσύ πρέπει να το κρατάς ζωντανό. Αυτό είναι το rock! Είναι οι δικοί σου μαλάκες και εμείς οι δικοί τους. Οι συμβολισμοί και η ιδέα πίσω από το video;
Σεραφείμ: Αυτό ήταν δική του ιδέα, ξεκάθαρα. Απλά, πηγή έμπνευσής του ήταν οι στίχοι του κομματιού και γενικά το ύφος που υπήρχε στο "Vigilante". Ήταν από τις λίγες φορές που αφεθήκαμε. Αν έχεις έναν άνθρωπο, του οποίου την αισθητική εμπιστεύεσαι, αρχίζεις και μαθαίνεις λίγο να αφήνεσαι, για να το κάνει ο άλλος το όραμά του όπως θέλει. Άμα βγει καλό, βγήκε. Άμα βγει κακό και πάλι έχεις μάθει πράγματα από τη διαδικασία. Όσο μεγαλώνεις γίνεσαι πιο «ανοικτός» σε όλα αυτά.

Στέλιος: Αυτό το ζήτημα δεν είναι κατ' ανάγκη πολιτικό. Την έννοια της καταπίεσης, μπορεί να την νιώθει κι ένα παιδάκι στο δημοτικό, που κάνει αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, μπάσκετ… όλα αυτά. Δεν είναι ακριβώς το μήνυμα οι ΑΡΧΕΣ! Είναι ένα γενικότερο μήνυμα για το πώς παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου.

Τι σας καταπιέζει;
Στέλιος: Μπορεί να είναι τα πάντα. Το παιδάκι, που σου είπα πριν, η δουλειά σου… Μπορεί να είναι μία τύπισσα που γουστάρεις και δεν μπορείς να της το πεις και τη βλέπεις κάθε μέρα. Όλα αυτά, τα πάντα είναι.
Jay: Καταπίεση είναι ακόμα και το να θες να πας στην τουαλέτα και να είσαι στην εθνική.

Ένα μήνυμα στην νεολαία;
Στέλιος: Είμαστε οι πλέον ακατάλληλοι… Αλλά μπορούμε να δώσουμε ένα μήνυμα στη νεολαία τύπου Μίκης Θεοδωράκης «Η νεολαία ξέρει», «Αφήστε τα παιδιά» και τέτοια. Και ο Διονύσης τα λέει αυτά… ο Σαββόπουλος. Α, μπορούμε να πούμε ότι καταπολεμάμε τη μιζέρια, αυτό.

Η Ιερά Οδός, που θα γίνει το live σας στις 4 Απριλίου είναι ο μεγαλύτερος χώρος που έχετε παίξει πανελλαδικά, σωστά;
Στέλιος: Ναι, είναι το μεγαλύτερο live που έχουμε κανονίσει μόνοι μας, μέχρι τώρα.

Πώς νιώθετε;
Στέλιος: Εγώ, αισθάνομαι ένα σχετικό άγχος να πάνε όλα καλά. Όταν δεν έχεις ξανακάνει κάτι τόσο μεγάλο, θες να γίνουν όλα σωστά. Κι εμείς κι η οργάνωση, όλα. Το έχουμε πάντα αυτό. Μας ενδιαφέρει τα live μας να είναι σωστά για αυτόν που πλήρωσες ένα εισιτήριο. Ο ήχος να είναι ωραίος, η οργάνωση ωραία. Μόνο αυτό, σαν άγχος. Αλλά επειδή όλα θα πάνε καλά, στο τέλος μένει μια πώρωση «άντε να γίνει»

Θα ακολουθήσετε το playlist του Ισπανού;
Στέλιος: Κάποιες χρήσιμες συμβουλές θα ακολουθηθούν, ναι.

Μπάμπη;
Μπάμπης: Η ζωή μου είναι το μπάσκετ και ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία σήμερα (γέλια). Περιμένουμε τον κόσμο να έρθει στο live και να δει ένα τίμιο rock show. Εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε ευσυνείδητοι στη μουσική μας, στον κόσμο και στους εαυτούς μας. Νομίζω θα περάσουν όμορφα…

Οι Planet of Zeus θα παίξουν στις 4 Απριλίου στην Ιερά Οδό, μαζί με τους Wish Upon A Star και τους Tuber. Πληροφορίες για τα εισητήρια και το live θα βρείτε εδώ.