Εικόνες Αποκάλυψης στην Πιο Περίεργη Παραλία της Καλιφόρνια

Η Salton Sea, η μεγαλύτερη λίμνη στην Καλιφόρνια, υπάρχει καθαρά από τύχη.

Δημιουργήθηκε στις αρχές του 1900 μετά από μία κατακλυσμιαία βροχή που προκάλεσε υπερχείλιση του ποταμού Κολοράντο και έστειλε εκατομμύρια γαλόνια νερού σε μία αποστραγγισμένη λίμνη στην έρημο της Καλιφόρνια.

screenshot από ένα παλιό προωθητικό φιλμ για το Salton Sea (via)

Στην αρχή, η νέα, τεράστια εσωτερική θάλασσα, ήταν ευλογία.

Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, ήταν τουριστική ατραξιόν. Παρουσιάστηκε ως «θαύμα στην έρημο» και έγινε Παλμ Σπρινγκς με παραλίες. Μπορούσε να δέχεται μισό εκατομμύριο επισκέπτες τον χρόνο.

Γιοτ κλαμπ άνοιξαν στις ακτές, άνθρωποι έσπευδαν για ψάρεμα και θαλάσσιο σκι, και αστέρες όπως οι Beach Boys και Sonny Bono έκαναν επισκέψεις για να οδηγήσουν ταχύπλοα και για να κολυμπήσουν.

Υπήρχε τόση ζήτηση για γη, που κτηματομεσίτες έβαζαν πελάτες σε μικρά αεροπλάνα και τους πουλούσαν γη από τον αέρα, χωρίς καν να προσγειωθούν για να την δουν.

Αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να διαρκέσει.

Η θάλασσα γρήγορα έγινε κάτι σαν σούπα οικολογικού εφιάλτη. Η Salton Sea περιβάλλεται από περίπου μισό εκατομμύριο εκτάρια αγροτικής γης και το νερό από αυτή τη γη εκβάλλει στη θάλασσα, παρασύροντας λιπάσματα και φυτοφάρμακα. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, το νερό είχε γίνει πολύ αφιλόξενο για να υπάρχει κάποιο είδος ζωής, και η ακτογραμμή γέμισε με χιλιάδες νεκρά ψάρια.

Η μυρουδιά αυτών των νεκρών ψαριών μαζί με την άλγη έκαναν τα νερά να μυρίζουν τόσο άσχημα, που κανένας δεν ήθελε να πλησιάσει.

Οι  Beach Boys έφυγαν. Οι Sonny Bono έφυγαν. Οι πάντες έφυγαν και η  Salton Sea περιέπεσε στη θλίψη.

Επισκέφθηκα την  Salton Sea το περασμένο Σαββατοκύριακο για να δω πως είναι τώρα.

Αν απλά περνούσες οδηγώντας από τον Αυτοκινητόδρομο 111, θα σε συγχωρούσαν αν σου περνούσε από το μυαλό ότι παραμένει ένα ωραίο μέρος. Ο καιρός είναι ευχάριστος, οι παραλίες είναι λευκές και σμήνη πουλιών πετούν πάνω από την γαλάζια επιφάνεια του νερού.

Όμως, δυστυχώς, η Salton Sea, είναι «ένας απόλυτος Μονέ». Μόλις βγαίνεις από το αυτοκίνητό σου και πλησιάζεις, βλέπεις το χάος.

Τα νερά είναι θολά και καφέ και απλά φαίνονται μπλε διότι αντανακλούν τον ήλιο της ερήμου. Οι λευκές παραλίες, διαπιστώνεις ότι είναι λευκές από τα κόκκαλα των εκατομμυρίων νεκρών ψαριών που δηλητηριάστηκαν από τα τοξικά νερά. Και τα πουλιά μάλλον δεν περνούν καλά. Η τροφική δηλητηρίαση είναι ένα μόνιμο πρόβλημα στη Salton Sea και σκοτώνει χιλιάδες πουλιά κάθε χρόνο.

Και μετά σε χτυπά η μυρωδιά. Γαμημένη μυρωδιά. Είναι σαν να είσαι σε ψαραγορά στο τέλος μιας καλοκαιρινής μέρας. Μόνο που αντί να διατηρείς ένα ψάρι στον πάγο, αυτή η ψαραγορά διατηρεί τα ψάρια σε σωρούς από διάρροια.

Επιχείρησα να επισκεφτώ τα ελάχιστα πράγματα που εξακολουθούν να υπάρχουν στην περιοχή και θα μπορούσαν να θεωρηθούν «ατραξιόν».

Πρώτα πήγα στο «παγκοσμίως διάσημο» Διεθνές Μουσείο Μπανάνας. Ήταν ακριβώς όπως τα περισσότερα πράγματα στην Αμερική που υποστηρίζουν πως είναι «παγκοσμίως διάσημα», αλλά κατανοούν ελάχιστα τη σημασία των λέξεων «παγκόσμιος» και «διάσημος».

Στην επίσημη ιστοσελίδα δεν αναφέρονται ώρες λειτουργίας, άρα εμφανίστηκα εκεί ελπίζοντας για το καλύτερο.

Το μουσείο ήταν κλειστό. Μίλησα στο κορίτσι που εργαζόταν στο διπλανό κατάστημα και μου είπε ότι ο θείος της είχε την ευθύνη λειτουργίας του μουσείου. «Δεν γνωρίζω αν θα ανοίξει σήμερα», μου είπε. «Τον είδαμε να φεύγει με μερικές μπανάνες, άρα πιθανώς δεν θα δουλέψει. Εμφανίζεται κάποια στιγμή και το ανοίγει όποτε θέλει».

Μετά, προσπάθησα να επισκεφτώ το Μουσείο Ιστορίας του Salton Sea,  το οποίο, όπως σε αφήνει να καταλάβεις το όνομά του, είναι ένα μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία της Salton Sea. Στην ιστοσελίδα επίσης δεν αναφέρονται ώρες λειτουργίας, άρα, ξανά, πήγα εκεί ελπίζοντας για το καλύτερο.

Αφού οδήγησα για αρκετή ώρα σε έναν βρώμικο δρόμο, έφτασα στο σημείο όπου με καθοδήγησε το GPS κι όπου υποτίθεται ότι βρισκόταν το μουσείο. Εκεί όμως δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο μία κλειδωμένη πόρτα και ένας άνδρας που ψάρευε με τους δυο γιους του.

Προσπάθησα να τηλεφωνήσω στο μουσείο για να δω αν είναι ανοικτό ή αν δεν υφίσταται, αλλά κανένας δεν απαντούσε.

Καθώς έφευγα, ρώτησα εκείνον που ψάρευε εάν είχε πιάσει κανένα ψάρι. Μου απάντησε «δεν υπάρχουν ψάρια εδώ. Απλώς το κάνω αυτό για να βγάζω τους γιους μου από το σπίτι».

Στη συνέχεια κατευθύνθηκα προς την κωμόπολη  Bombay Beach, το πιο αναπτυγμένο μέρος στις ακτές της  Salton Sea.

Όπως και η  Salton Sea, η κωμόπολη Bombay Beach ήταν κάποτε ένα όμορφο μέρος.

Όμως η θάλασσα άρχισε να κατακλύζει τις ακτές, πλημμυρίζοντας τακτικά μεγάλα τμήματα της κωμόπολης. Στη δεκαετία του ΄80, ήταν φανερό ότι δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα γι αυτό, κι έτσι οι αξιωματούχοι ανήγειραν ένα φράγμα γύρω από τη μισή πόλη, αφήνοντας τη θάλασσα να πάρει ό,τι ήθελε.

Γι αυτό το λόγο, η ακτή είναι διάσπαρτη με ετοιμόρροπα κτήρια, που βυθίζονται.

Η μισή κωμόπολη, που βρίσκεται στην στεγνή πλευρά του φράγματος, είναι κάπως καλύτερη. Όμως το «καλύτερη» σε αυτή την περίπτωση δεν σημαίνει και πολλά.

Παραμένει το πιο αποκαλυπτικό μέρος που έχω δει στην πραγματικότητα.

Απ ο, τι έχει μείνει και δεν έχει βυθιστεί, το ένα τρίτο έχει εγκαταλειφθεί.

Μοιάζει λες και οι κάτοικοι έφυγαν βιαστικά. Στα περισσότερα από τα εγκαταλελειμμένα σπίτια παραμένουν τα υπάρχοντα του προηγούμενου ιδιοκτήτη.

Κρίνοντας από τις συσκευασίες των ειδών διατροφής που βρίσκονται στις τροφοθήκες, οι κάτοικοι έφυγαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90.

Με δεδομένη την εγγύτητα προς το Λος Άντζελες και τα επίπεδα της αστικής παρακμής, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι οι εξερευνητές του αστικού τοπίου, οι χρήστες του Flickr και οι κινηματογραφιστές, σπεύδουν για να  καταγράψουν την εικόνα της Bombay Beach.

Σταμάτησα για γεύμα στο  Ski Inn, το μοναδικό μπαρ στην κωμόπολη, όπου πήρα ένα ψητό τυρί, πατάτες και σαλάτα. Το ψητό τυρί είχε την ίδια ακριβώς γεύση με τις πατάτες, που είχαν ακριβώς την ίδια γεύση με την σαλάτα. Το κάθε πιάτο μου έδινε την εντύπωση ότι κατάπινα σαπουνάδα.

Καθώς έτρωγα, κάποιοι νέοι κινηματογραφιστές κατέγραφαν τους ντόπιους. «Θα σε πείραζε αν σου έκανα ένα πλάνο να καπνίζεις έξω;», ρώτησε ένας από αυτούς έναν ηλικιωμένο ντόπιο. «Το φως είναι σπουδαίο».

Οι κινηματογραφιστές είναι τόσο συνηθισμένη εικόνα στην Bombay Beach, που, όταν αγόρασα ένα μπουκάλι νερό από ένα μαγαζί στον δρόμο, ο ιδιοκτήτης με ρώτησε «φτιάχνεις κάποιο ντοκιμαντέρ;», έχοντας καταλάβει ότι είμαι ξένος.

Χωρίς να υπάρχει εξήγηση, στην Bombay Beach λειτουργούν δύο καταστήματα. Και τα δύο πουλούν σχεδόν τα ίδια πράγματα- λαχανικά, είδη πρώτης ανάγκης για το σπίτι, κτλ- και βρίσκονται σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων το ένα από το άλλο. Σε μία κωμόπολη με πληθυσμό μικρότερο από 300 άτομα, δεν φαντάζομαι ότι κάποιο από τα δύο τα πηγαίνει καλά.

Το πιο παλιό από τα δύο καταστήματα είχε προϊόντα στη βιτρίνα που έμοιαζαν να έχουν μείνει απούλητα  τουλάχιστον 20 χρόνια. Υπήρχε μία κάρτα «απολαύστε μία ωραία κρουαζιέρα», όπου εικονιζόταν ένα πλοίο. Την άνοιξα και ανάμεσα στα δύο φύλλα βρήκα ένα νεκρό σκόρο.

Στην απέναντι όχθη από την Bombay Beach, σε απόσταση 50 μιλίων στη δυτική ακτή της Salton Sea, βρίσκεται η κωμόπολη Salton City. Φαίνεται πως εκεί τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα απ΄ ό,τι στην  Bombay Beach. Υπάρχουν μερικά σπίτια, τα οποία θα μπορούσα έως και να χαρακτηρίσω «ωραία».

Όμως και πάλι, το «καλύτερα» δεν σημαίνει και πολλά εκεί πέρα. Όσο ωραίο κι αν είναι ένα σπίτι, δεν παύει να είναι ένα σπίτι που βρίσκεται σε μια παραλία φτιαγμένη από θάνατο.

Δυστυχώς, τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, στην  Salton Sea.

Τον περασμένο Μάρτιο, το Ανώτατο Δικαστήριο στην Καλιφόρνια, ψήφισε να συνεχιστεί η ισχύς  μίας συμφωνίας του 2003 για τη μεταφορά νερού στην περιοχή.

Με βάση την συμφωνία, που είχε ως στόχο να μειώσει την εξάρτηση από τον ποταμό Κολοράντο ως πηγής ύδατος, θα μεταφέρονται εκατομμύρια γαλόνια νερού από την Salton Sea στα προάστια.

Κάτι που μπορεί να μην ακούγεται ως τραγωδία, αφού η Salton Sea είναι ίσως ο πιο ζοφερός υδάτινος όγκος σε όλη την χώρα. Όμως, αποστραγγίζοντας το νερό, θα αποκαλυφθεί ο βυθός της λίμνης. Που προφανώς, είναι γεμάτος απαίσια πράγματα. Σύμφωνα με το BBC, αν αποξηρανθεί η λίμνη (κάτι που φαίνεται πιθανό), θα απελευθερωθούν «σύννεφα τοξικής σκόνης σε όλη τη Νότια Καλιφόρνια». Μεταφέροντας κάτι από τη Salton Sea σε τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους.