Road Τrip στα Βαλκάνια με RV

Κείμενο: Λευτέρης Μπιντέλας, Φωτογραφίες: Γιάννης Ιατρίδης

Οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν 10 ετών όταν στις αρχές του '90 η τηλεόραση έδειχνε εικόνες από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Ύστερα από 23 χρόνια πήραμε την απόφαση να κάνουμε οδοιπορικό στις χώρες που σχηματίστηκαν από τη διάλυσή της. Το πλάνο ήταν απλό: έξι άντρες σ' ένα RV (recreation vehicle)που θα κινείται ασταμάτητα στα Βαλκάνια με στόχο να διασχίσει σε πέντε ημέρες επτά χώρες (FYROM, Σερβία, Ουγγαρία, Κροατία, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Αλβανία). Αυτές είναι οι εντυπώσεις μας απ' όσα είδαμε και ζήσαμε.

Πρώτη στάση: FYROM

Ύστερα από μια περιπετειώδη αρχή, με δύο παρεμβάσεις μηχανικών για να σταματήσουν τη διαρροή πετρελαίου, το RV ξεκίνησε μεσάνυχτα με στόχο να έχει φτάσει ξημερώματα στα σύνορα Ελλάδας - FYROM. Έπρεπε να καλυφθούν περίπου 600 χιλιόμετρα για να ανακτηθεί ο χαμένος χρόνος από τη μηχανική βλάβη. Η διαδρομή γνωστή στους περισσότερους Έλληνες. Η ατελείωτη βαρετή ευθεία της Θήβας, τα τούνελ της νέας εθνικής στο πέταλο του Μαλιακού (το πιο όμορφο κομμάτι της Αθηνών - Αικατερίνης με το όρο Καλλίδρομο να δημιουργεί το στενό των Θερμοπύλων), ο επικίνδυνος δρόμος στα Τέμπη και τελικώς οι Εύζωνοι.

Το πρώτο φως της ημέρας μας βρήκε στα 5 χιλιόμετρα απόσταση από τα σύνορα. Η φάση είναι Walking Dead. Ερημιά και εγκατάλειψη. Τα μόνα σημάδια ανθρώπινης παρουσίας - παρέμβασης είναι τα παρατημένα κτίρια. Ύπνος για τρεις ώρες και η μηχανή του RV παίρνει ξανά μπροστά. Σπιτική σπανακόπιτα για πρωινό και espresso στο μπρίκι.

Οι πόλεις της FYROM διαδέχονται η μία την άλλη καθώς διασχίζουμε τη χώρα με προορισμό το Βελιγράδι. Ωστόσο, καμία εναλλαγή στις εικόνες του τοπίου. Η ίδια σ' όλη τη διαδρομή. «Γυμνά» σπίτια με τούβλα και κεραμιδοσκεπές, μισοτελειωμένες γέφυρες, βιομηχανικές εγκαταστάσεις δίπλα ακριβώς στις πόλεις. Θυμίζουν το πυρηνικό εργοστάσιο που δουλεύει ο Ομερ Σίμπσον στο Σπρίνγκφιλντ. Το μόνο σημάδι ανάπτυξης είναι κάποια οδικά έργα στην εθνική οδό. Έχουν περάσει 23 χρόνια από την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και την ανεξαρτητοποίηση της FYROM, αλλά θαρρείς ότι βλέπεις παντού τα σημάδια του πολέμου. Μάλλον φταίει το «CNN-effect», δηλαδή η εικόνα που εντυπώθηκε σε όλους από την τηλεοπτική κάλυψη του πολέμου. Το ίδιο effect μας ακολουθούσε σ' όλες τις χώρες. Το εθνικό νόμισμα είναι τα δηνάρια, αλλά στο σταθμό διοδίων δέχονται και ευρώ. Οι άνθρωποι είναι τραχείς, αγέλαστοι, δε μιλούν αγγλικά. Ούτε φιλικοί, ούτε εχθρικοί. Κοιτάνε τη δουλειά τους. Το αντίτιμο ευτελές, πληρώσαμε περίπου 15 ευρώ από το ένα σύνορο στο άλλο. Το ίδιο ισχύει και για τη τιμή του πετρελαίου. Είναι γνωστή εξάλλου η πρακτική των βορειοελλαδιτών να «γεμίζουν» τα ρεζερβουάρ τους στη Βουλγαρία και τη FYROM. Καμία σχέση με τα 100 ευρώ διόδια και 150 ευρώ καύσιμα που πληρώσαμε στην Ελλάδα για το Αθήνα - Εύζωνοι.

Δεύτερη στάση: Βελιγράδι

Η επαρχία της Σερβίας μοιάζει να έχει μείνει «κολλημένη» στα 90's. Ακόμη και τα αυτοκίνητα είναι βγαλμένα απ' άλλη εποχή. Κι εδώ συναντάς «γυμνά» σπίτια στον κάμπο, κεραμιδοσκεπές με οξεία γωνία για τα χιόνια στα ορεινά. Είναι δύσκολο να καταλάβεις ποια σπίτια έχουν αφεθεί και ποια κατοικούνται. Η διαδρομή για το Beograd (Ασπρη Πόλη) δεν είναι ιδιαιτέρως όμορφη και μολονότι έχει λιακάδα και 23 βαθμούς, μία μόνιμη μουντίλα καλύπτει τη χώρα. Τουλάχιστον το εθνικό οδικό δίκτυο είναι καινούργιο. Σίγουρα όμως οι ιθύνοντες δεν είχαν στο μυαλό τους τον τουρισμό αφού καμία ταμπέλα δεν είναι δίγλωσση. Κάπως έτσι σε μια παράκαμψη λόγω έργων πήραμε λάθος στροφή και το κατάλευκο μεγάλο RV, βρέθηκε να περιφέρεται σε ένα μικρό σέρβικο χωριό. Αν και συναντήσαμε ανθρώπους, δε μπορώ να πω με σιγουριά αν είχαν σφυγμό στις φλέβες τους. Ναι το ξέρω, την ίδια εικόνα συναντάς και στα μικρά χωριά του Θεσσαλικού κάμπου, αλλά τώρα μιλάμε για τη Σερβία.

Ύστερα από 14 ώρες οδήγησης και 3 ύπνου, είχαμε φτάσει στο Βελιγράδι. Η εικόνα της Σερβίας αλλάζει πολύ πριν φτάσεις στην πρωτεύουσα. Οι ρυθμοί γίνονται πιο γρήγοροι, τα αυτοκίνητα περισσότερα, τα κτίρια σύγχρονα, οι άνθρωποι διαφορετικοί. Η πρώτη επαφή με το Βελιγράδι μας ενθουσιάζει. Τα πρώτα σχόλια που κάνουμε είναι για τον γυναικείο πληθυσμό.

Η πόλη μοιάζει φιλική, οι άνθρωποι δραστήριοι και απασχολημένοι, οι δρόμοι ελαφρώς χαοτικοί και συναντάς σωστή αναλογία παλαιών και καινούργιων κτιρίων.

Ως επισκέπτης καταλαβαίνεις ότι το Βελιγράδι δέχεται αρκετούς τουρίστες, παρόλο που δεν είναι «εύκολη» πόλη. Παρκάραμε κάτω από την ακρόπολη και το Κάστρο του Καλεμένγκταν, το οποίο αποτελεί και την πρώτη επίσκεψη των τουριστών. Περιπλανηθήκαμε στα τείχη και τους πύργους του εντυπωσιακού Κάστρου που δεσπόζει στην πόλη και βρίσκεται ακριβώς στο σημείο ένωσης των ποταμών Σάββα και Δούναβη. Το προτιμούν και οι local για τον περίπατό τους, να βγάλουν το σκύλο τους βόλτα, αλλά και οι έφηβοι για χαμούρεμα. Από το άγαλμα του Νικητή, που είναι και το σύμβολο του Βελιγραδίου, έχεις τον Δούναβη στα πόδια σου. Με αυτή τη θέα έξι μαντράχαλοι βγάλαμε τη νιοστή selfie του ταξιδιού.

Οι Σέρβοι αγαπούν τους Έλληνες και όπου πήγαμε μας υποδέχτηκαν θερμά. Κάποιοι μας μίλησαν και σπαστά ελληνικά για να μας ευχαριστήσουν. Κατεβήκαμε από το Κάστρο στον γεμάτο από κόσμο πεζόδρομο knez Mihailova. Η καρδιά της πόλης σαφέστατα χτυπά εδώ. Το Βελιγράδι είναι ίσως η πιο value for money πόλη για φαγητό. Καλό, πολύ και φθηνό. Οι κάτοικοί της είναι φωνακλάδες, καπνίζουν παντού (και στους εσωτερικούς χώρους), πίνουν ρακί και μπύρες με το φαγητό τους και σχηματίζουν «τραπέζια γάμου» όταν βγαίνουν έξω. Σ' όλη την πόλη βρίσκεις παντού μίνι καζίνο, οπότε μάλλον τους αρέσει και ο τζόγος.

Η νυχτερινή ζωή είναι σχεδόν ίδια με της Θεσσαλονίκης. Όλα τα μπαράκια είναι μαζεμένα σε δυο - τρεις δρόμους και αν σε πηγαίνανε με κλειστά τα μάτια θα νόμιζες από τη διακόσμηση ότι είσαι Ελλάδα. Οι γυναίκες προκαλούν αυχενικά προβλήματα (δίμετρες και πανέμορφες) και οι άντρες είναι κλαρινογαμπροί. Στα μπαράκια κάθονται μέχρι τη 1 και μετά πάνε σε δικά τους μπουζούκια. Έχουν και ελληνικά μπουζούκια αλλά κυρίως προτιμούν τα σέρβικα. Απρόθυμα we called it a night…

Όμως, όταν επιστρέψαμε στο πάρκινγκ της ταβέρνας που είχαμε αφήσει το RV έξαλλοι βγήκαν οι σερβιτόροι, τους οποίους νωρίτερα είχαμε ρωτήσει αν μπορούμε να σταθμεύσουμε στο χώρο τους, και ζητούσαν να φύγουμε. Ήταν 2 τα ξημερώματα αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Ευτυχώς βρήκαμε ένα ιδιωτικό πάρκινγκ, πληρώσαμε 12 ευρώ και κοιμηθήκαμε.

Τρίτη στάση: Βουδαπέστη

Μόλις 400 χιλιόμετρα απέχει η Ουγγρική πρωτεύουσα από το Βελιγράδι. Παρότι η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία διαλύθηκε από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βουδαπέστη παραμένει μέχρι σήμερα μια αυτοκρατορική πόλη. Ο Δούναβης χωρίζει την πόλη στα δύο, στη Βούδα και τη Πέστη και η θέα από το βασιλικό παλάτι είναι ανεπανάληπτη. Αποφασίζουμε η πρώτη μας επίσκεψη να είναι στα ρωμαϊκά λουτρά στο ξακουστό ξενοδοχείο Gellert. Έχουμε κάνει μέχρι στιγμής 1500 χιλιόμετρα και ούτε ένα ντους. Κοστίζει 25 ευρώ, συν 2 για το σκουφάκι για τα μαλλιά, συν 6 για τη πετσέτα. Τουλάχιστον είναι δωρεάν το μαγιό.

Σύντομα μπαίνουμε στην πρώτη πισίνα και όλοι μας νιώθουμε - μολονότι έχουμε κάνει ντους - ότι αφήνουμε κηλίδα πίσω μας και ότι οι άνθρωποι φεύγουνε από κοντά μας. Το νερό είναι ζεστό και έπειτα από 2 ημέρες στο δρόμο και ύπνο σε κουκέτες ενός τροχοκινούμενου, η απόλαυση δεν περιγράφεται. Αφού αγγίξαμε την τελειότητα, επιστρέφουμε καθαροί και χαλαροί στο RV που το έχουμε παρκάρει σαν να λέμε στην Πανεπιστημίου της Βουδαπέστης. Ντυνόμαστε κονιόρδοι, τσακωνόμαστε γιατί ψεκάζονται αρώματα κι είναι πολύ δύσκολο να κινηθείς σε 5τ.μ. Δεν έχουμε φάει κιόλας…

Η Βουδαπέστη μολονότι είναι ξακουστή για τα αξιοθέατά της -είδαμε κάποια όμως το βράδυ μας περίμενε μια εξόχως περίεργη εμπειρία. Βρεθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε σ' έναν -φαινομενικά τουλάχιστον- από τους πιο κακόφημους δρόμους της πόλης. Πολλά μαγαζιά ανοιχτά, μεθυσμένοι τσακώνονταν στο δρόμο, συλλήψεις και μεγάλες ουρές έξω από κέντρα διασκέδασης. Μπήκαμε στο πρώτο και αίφνης αντικρίζουμε δέκα ημίγυμνες γυναίκες να κάθονται πάνω σε δερμάτινους καναπέδες. Οι υπεύθυνοι δίνουν εντολή στις γυναίκες να αναλάβουν δράση. Τα κορίτσια ζητούν να τις κεράσουμε ποτό και να χορέψουν για εμάς πριβέ. «Με 60 ευρώ μπορώ να σου χορέψω πριβέ, αλλά με 120 έχεις μία ώρα μαζί μου». Σχεδόν ταυτόχρονα, κι αφού καταλαβαίνουν ότι απλώς θέλουμε να πιούμε ένα ποτό, οι κοπέλες αποσύρονται από το τραπέζι μας και ο σερβιτόρος φέρνει τον λογαριασμό ζητώντας να πληρωθεί. 27.000 φιορίνια για τρία ουίσκι είναι η «ζημιά». Εξηγούμε ότι έχουμε μόνο ευρώ και ότι είναι υπερβολικά πολλά τα χρήματα που μας ζητάνε για τρία ποτά. Φεύγει ο σερβιτόρος και έρχεται αγριεμένος ένας φουσκωτός και μας λέει ορθά κοφτά: «Οφείλετε 140 ευρώ». Μολονότι αντιλαμβανόμαστε ότι παίζουμε με την τύχη μας, ζητάμε κι απ' αυτόν εξηγήσεις. «Αναγράφονται όλα στον κατάλογο. 9.000 φιορίνια το ποτό, 10% το σέρβις, 140 ευρώ σύνολο». Κι όντως υπάρχουν όλες οι πληροφορίες στον μαύρο κατάλογο που δε μπορείς να διαβάσεις μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα παρά μόνο αν έχεις πιαστεί κορόιδο. Πληρώνουμε και σηκωνόμαστε να φύγουμε με ταξί. Ύστερα από λίγο, ο βαριεστημένος οδηγός (είναι και 4 τα ξημερώματα) δέχεται από τρεις Έλληνες καταιγισμό ερωτήσεων για τα όσα μας συνέβησαν. «Λίγα πληρώσατε. Το μαγαζί που πήγατε είναι για στριπτίζ -έπρεπε να προχωρήσετε παρακάτω για να πιείτε ποτό σε κλαμπ. Οι οδηγοί ταξί παίρνουν ποσοστά αν φέρουν πελάτες, συνήθως τουρίστες που κατακλύζουν την πόλη νομίζοντας ότι με το συνάλλαγμά τους θα είναι "βασιλιάδες"». Επιστρέψαμε στο RV που ήταν παρκαρισμένο σ' ένα πάρκο πάνω στον Δούναβη, δίπλα απ' την διάσημη πράσινη γέφυρα και κοιμηθήκαμε.

Τέταρτη στάση: Ντουμπρόβνικ

Για να πας στις Δαλματικές ακτές περνάς από το Ζάγκρεμπ. Τεράστια μπλοκ απρόσωπων κτιρίων είναι η πρώτη εικόνα που συναντάς. Η πόλη μουντή, χωρίς χρώματα που κατοικείται από κατηφείς ανθρώπους. Οι επιλογές στα travel application λιγοστές. Πολλά καφέ και πιτσαρίες. Την εγκαταλείπουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Έχουμε αρχίσει να μαζεύουμε και κούραση, τόσο από την εναλλάξ οδήγηση, όσο και από τον περιορισμό των κινήσεων μέσα στο RV. Είναι δύσκολη η συγκατοίκηση και ειδικά όταν πρέπει να κάνεις σχεδόν 4.000 χιλιόμετρα μέσα σε πέντε ημέρες. Εμείς έχουμε κάνει τα μισά χιλιόμετρα αλλά υπάρχει καλή διάθεση και ο χαβαλές (σαν το θείο μου στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι ακούγομαι) συνεχίζεται.

Η εικόνα της κομμουνιστικής Κροατίας εξαλείφεται όταν βρεθείς στις Δαλματικές ακτές. Αυτές είναι «υπεύθυνες» για την τεράστια τουριστική άνοδο της χώρας. Αυτές και το Game Of Thrones. Στις πόλεις που βρέχονται από την Αδριατική θάλασσα γυρίζονται τα επεισόδια της σειράς φαινόμενο. Ζαντάρ, Σπλιτ, Πλος, Ντουμπρόβνικ. Αυτή είναι και η παραλιακή διαδρομή που ακολουθούμε. Κατά το μήκος των Δαλματικών ακτών συναντάς μικρά ψαροχώρια που πλέον ανακάλυψαν τον τουρισμό και σιγά σιγά εγκαταλείπουν τις παραδοσιακές δουλειές για χάρη του συναλλάγματος. Πριν φτάσεις στο Ντουμπρόβνικ, τα παράλια της Κροατίας διακόπτονται για λίγο. Μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, δόθηκε στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη πρόσβαση στη θάλασσα.

Φτάνουμε στις 8 το βράδυ στο Ντουμπρόβνικ και κατευθείαν μπαίνουμε στην παλιά πόλη. Σοκ και δέος! Μια πόλη-μουσείο, που συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco. Μάλιστα, υπάρχει η θεωρία ότι ιδρύθηκε από Έλληνες, οι οποίοι κατοικούσαν και στο νησί Korčula, τη γενέτειρα του Μάρκο Πόλο.

Δαλματικές Ακτές

Μπαίνουμε στον κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο Στράντουν, ο οποίος είναι γεμάτος με τουριστικά μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ. Πεινάμε, οδηγούσαμε για 10 ώρες και βρέχει. Ψάχνουμε κάπου να μπούμε να φάμε. Ιταλικό, πιτσαρίες, Irish pubs (wtf?). Μπαίνουμε σ' ένα ιταλικό και αγαλλιάζει η καρδιά μας. Επιτέλους θα φάμε κανονικό φαγητό. Άλλη μία μέρα να τρώγαμε σπανακόπιτα και σάντουιτς και κάποιος από εμάς θα το έχανε. Εκτός από τον Μπιλ. Παραγγέλνουμε μακαρονάδες, σαλάτες και μπίρες. Το φαγητό δεν τρώγεται, αλλά ΟΚ ήταν το μόνο μαγαζί ανοιχτό. Στη προσπάθειά μας να γεμίσουμε τα στομάχια μας, αδειάσαμε τα πορτοφόλια μας. Πληρώσαμε 26 ευρώ το άτομο και μέχρι και σήμερα είναι η πιο ακριβή μπολονέζ που έχω φάει.

Για να χωνέψουμε την τιμή της μακαρονάδας, κάνουμε βόλτα στα στενά της Παλαιάς Πόλης. Μεσαιωνική ατμόσφαιρα, προμαχώνες, πολεμίστρες, τάφροι και γέφυρες, πύργοι και αγέρωχα τείχη μήκους 2,5 χλμ που είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη και από τα πιο καλοδιατηρημένα στον κόσμο, των οποίων το ύψος φτάνει τα 25 μέτρα και το πάχος τα 6 μέτρα! Μπαίνουμε σε μια ιρλανδική παμπ να πιούμε ουίσκι και να δούμε το el classico. Μιλάμε δυνατά, νομίζοντας ότι κανείς δε μας καταλαβαίνει. Παντού υπάρχει όμως ένας Έλληνας. Κι όχι απλά ένας Έλληνας, αλλά ένας πρώην πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας και γνωστός. Ποτέ δεν θα καταλάβω την εξής στιχομυθία μεταξύ δύο γνωστών: «-Τι κάνεις εσύ εδώ; -Εγώ; Εσύ τι κάνεις εδώ». Σωστά καταλάβατε, δεν ήταν δικός μου φίλος.

Α! Να πω ότι η οχυρωμένη πόλη του Ντουμπρόβνικ, που αντιστάθηκε σε δεκάδες κατακτητές, υποδέχεται εδώ και 4 χρόνια τον μπάσταρδο Κινγκ Τζόφρεϊ, καθώς χρησιμοποιείται ως η τοποθεσία του Κινγκς Λάντινγκ. Καθώς περιηγείσαι στα στενά της πόλης σου έρχονται εικόνες και αναγνωρίζεις τα σημεία που έχουν γυριστεί σκηνές της σειράς.

Πέμπτη στάση: Κοτόρ

Αντιφασιστικός Σύλλογος Κοτόρ

Από το νοτιότερο άκρο της Κροατίας, πήραμε φέρι μποτ που σε μεταφέρει στο Μαυροβούνιο. Η χώρα είναι ανερχόμενη δύναμη στον τουρισμό και όχι αδίκως. Η ακτογραμμή της χώρας βρίσκεται σε οργασμό ανέγερσης πολυτελών ξενοδοχείων και καζίνο για να υποδεχτούν τους τουρίστες. Μόλις μπεις στην πόλη Κοτόρ, τη «Νύμφη της Αδριατικής», αισθάνεσαι λίγο σαν τον Τζέιμς Μποντ στο «Casino Royale». Το επιβλητικό βουνό Σαν Τζιοβάνι, τα μεσαιωνικά παλάτια, η γαλάζια θάλασσα, η Παλαιά Πόλη, σε κάνουν να αναρωτιέσαι για την «πρωτοκαθεδρία» της Ελλάδας στον τουρισμό.

Οι Μαυροβούνιοι είναι πολύ φιλικοί και ειδικά με τους Έλληνες, ενώ αρκετοί καταλαβαίνουν τη γλώσσα μας. Η πόλη πεντακάθαρη, ήσυχη και το τοπίο (ψηλά βουνά που τα σχίζει η θάλασσα) απόκοσμο. Όμως, σε αντίθεση με το τι περιμέναμε, το Κοτόρ δεν είναι φθηνό. Έχει ίδιες τιμές με την Ελλάδα, στη μπίρα, τον καφέ, τη βενζίνη. Στα τείχη της Παλαιάς Πόλης χάσαμε τον Μπιλ (σαν τίτλος τραγουδιού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου ακούγεται αυτή η πρόταση). Αποφάσισε να τα εξερευνήσει και τον ακολουθούμε. Βγαίνουμε σε προμαχώνα και έχουμε το Κοτόρ «πιάτο» μπροστά μας. Μοναδική πόλη. Πριν φύγουμε βρίσκουμε καταφύγιο σ' ένα ωραίο καφέ. Έχει και wifi. Η μεταξύ μας επικοινωνία διακόπτεται για όσο έχουμε ίντερνετ. Ο σερβιτόρος αν και δεν μιλάει καταλαβαίνει ελληνικά.

Έκτη στάση: Τίρανα

Το μεγαλύτερο λάθος που κάναμε ήταν να φύγουμε απόγευμα από το Κοτόρ, πιστεύοντας ότι θα καταφέρουμε να διασχίσουμε την Αλβανία και να φτάσουμε γρήγορα στη μικρή Πρέσπα. Είχαμε περάσει από έξι χώρες και διπλάσιους συνοριακούς και τελειωνειακούς ελέγχους και πουθενά δε μας έγινε εξονυχιστική έρευνα. Όταν φτάσαμε στα σύνορα Μαυροβουνίου-Αλβανίας, ένα σφίξιμο το νιώσαμε. Στην οθόνη του GPS, που μέχρι εκείνη τη στιγμή μας έδινε συμβουλές για κάθε χώρα που επισκεπτόμασταν, εμφανίστηκε το εξής μήνυμα για την Αλβανία: «AVOID TO TRAVEL AT NIGHT. SPEED LIMIT 20 KM». Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με μία αμηχανία. Ο έλεγχος στα σύνορα ήταν τυπικός, γεγονός που ελάφρυνε λίγο την ατμόσφαιρα στο RV. «Δεν θα μας πιάσετε ποτέ γατάκια. Είμαστε άνεμος. Ναι κύριοι, ρρεις μπάρες σοκολάτας είχαμε και δεν βρήκατε τίποτα (σ.σ.: είχαμε αγοράσει κάτι τεράστιες Μίλκα από το Μαυροβούνιο).

Μπήκαμε στην Αλβανία στις 9 το βράδυ με στόχο να διανυκτερεύσουμε στα Τίρανα. Όμως, η εικόνα που συναντήσαμε στην Αλβανία μας γέννησε φόβο. Η εθνική οδός φωταγωγείται από τα εξωτερικά φώτα των σπιτιών που υπάρχουν πάνω στο δρόμο. Κομμάτια της είναι χωματόδρομος και αν βρεις άσφαλτο έχει περισσότερες λακκούβες και από μπαλάκι του γκολφ. Οδηγούμε με 20-40 χιλιόμετρα όταν μας σταματάνε αστυνομικοί. Εκείνη τη στιγμή, η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο και στο μυαλό ήρθαν εικόνες του Μάικλ Σκόφιλντ (Prison Break) στις Αλβανικές φυλακές. Όλα λήγουν άδοξα όταν οι αστυνομικοί αλλάζουν γνώμη και μας διώχνουν χωρίς έλεγχο, πιστεύοντας - μάλλον - ότι είμαστε Γερμανοί τουρίστες. Φτάνουμε στην πλατεία Σκεντέρμπεη στις 3 το βράδυ. Ένας Αλβανός στέκεται όρθιος και κατουράει, ενώ με το άλλο χέρι που έχει ελεύθερο μας κάνει κωλοδάχτυλο. Παραδίπλα τρεις νεαροί έχουν ανάψει φωτιά σε σιδερένιο βαρέλι και κάθονται γύρω του. Καπνίζουν και επεξεργάζονται την περίεργη εικόνα ενός RV με ελληνικές πινακίδες να είναι το μόνο όχημα που κυκλοφορεί.

Τελικά εγκαταλείπεται η ιδέα να κοιμηθούμε στα Τίρανα και συνεχίζουμε για μικρή Πρέσπα. Έχοντας σχηματίσει την άποψη ότι οι Αλβανοί δεν μας συμπαθούν, πατήσαμε γκάζι για να κοιμηθούμε τελικά επί ελληνικού εδάφους. Ύστερα από μία ώρα χωματόδρομου, χωρίς φωτισμό, μόνοι μας στη μέση του πουθενά, φτάσαμε στις 5 το πρωί στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Η θερμοκρασία ήταν -2 βαθμούς Κελσίου και οι Αλβανοί αστυνομικοί αποφάσισαν να μας κάνουν καψώνια. Για πρώτη φορά συνοριακοί φύλακες μας κατέβασαν από το RV για έλεγχο διαβατηρίων. Μας μιλούσαν ελληνικά, αστειεύονταν και μας κράτησαν στο κρύο, για περισσότερη από μισή ώρα. Τα δόντια μας χτυπούσαν ανεξέλεγκτα μεταξύ τους από το κρύο και το σύγκρυο που μας είχε πιάσει από τον έλεγχο. Οι αστυνομικοί μετά το καψώνι, έδωσαν εντολή στους τελωνειακούς συναδέλφους τους να μας «γδύσουν». Στις 5.30 το πρωί, στα σύνορα της Αλβανίας με την Ελλάδα, όλοι οι χώροι του RV είχαν ανοίξει και επιθεωρούνταν. Ευτυχώς το περιστατικό έγινε πριν από τη δολοφονία του Ιλία Καρέλι, γιατί πολύ φοβάμαι ότι ακόμα εκεί θα ήμασταν. Αφού έψαξαν τα πάντα και μας ρώτησαν αν κουβαλάμε τίποτα (λες και θα τους λέγαμε) μας άφησαν να φύγουμε.

Το πρώτο φως μας βρήκε στη Μικρολίμνη, ένα μικρό χωριό (40-50 κατοίκων) στη μικρή Πρέσπα. Παρκάραμε στις όχθες της λίμνης το RV, είδαμε το ξημέρωμα και κοιμηθήκαμε. Την επομένη, πίναμε τον καφέ μας κυριολεκτικά πάνω στη λίμνη, στην ταβέρνα του Κυριάκου Πουκαμισά και της Ζένιας Αναστασιάδου. Δύο παιδιά που πριν από έξι μήνες δούλευαν σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές και τα παράτησαν όλα. Η τελευταία στάση πριν την επιστροφή στην Αθήνα ήταν στην Καλαμπάκα για κοψίδια και παϊδάκια. Κάτω από τα Μετέωρα, θα γραφόταν το φινάλε του επικού (για εμάς) road trip στα Βαλκάνια, με ισχυρές δόσεις χοληστερίνης και αντρικής φιλίας. Όταν επιστρέψαμε στη βάση μας, το κοντέρ είχε γράψει 3.700 χιλιόμετρα.

Κεφάλαιο RV

Το RV έχει τουαλέτα με ντους, κουζίνα με φούρνο και μάτια, πολλούς αποθηκευτικούς χώρους και κοιμίζει έξι άτομα. Έχει ένα διπλό κρεβάτι, σε υπερυψωμένη θέση πάνω από τον οδηγό, δύο κουκέτες στο πίσω μέρος και δύο σαλονάκια που μετατρέπονται σε κρεβάτια. Είχαμε προμηθευτεί για το road trip αλκοόλ, αναψυκτικά, νερό και τρόφιμα. Κυρίως σπανακόπιτα, λουκανοπιτάκια και παστίτσιο, που είχαν φτιάξει οι μανάδες μας. Όλοι μας θα κάνουμε καιρό να ξαναφάμε σπανακόπιτα.

Θαρρείς ότι είναι εύκολο ένα ταξίδι με φίλους με RV. Δεν είναι όμως. Ειδικά στο δικό μας που είχε μετατραπεί σε στάνη. Το RV μπορεί να μεταφέρει και να κοιμίσει έξι άτομα. Οι τέσσερις κάθονται στα δύο σαλονάκια που έχει (αυτά που γίνονται κρεβάτια) και οι άλλοι δύο οδηγός - συνοδηγός. Αλλάζαμε θέσεις εναλλάξ, εκτός από τον Στελάκη που είχε βιδωθεί με ούπα στη θέση δίπλα στο παράθυρο. Όταν ταξιδεύεις επί 10 ώρες συνεχόμενες χωρίς να κάνεις στάση ούτε για κατούρημα (γι' αυτό πήρες RV που έχει και τουαλέτα) τα νεύρα σου γίνονται κανταΐφι. Δεν έχεις χώρο να ξεμουδιάσεις τα πόδια, νυστάζεις διαρκώς γιατί δεν κοιμάσαι καλά, είσαι συνέχεια καθιστός και παρακαλάς να οδηγήσεις για να καταπολεμήσεις τη βαρεμάρα. Κι όταν πρέπει να συνυπάρξουν έξι διαφορετικά άτομα, που έχουν διαφορετικές προσδοκίες από το ταξίδι, τα πράγματα δυσκολεύουν… Η μουσική σώνεται κάποια στιγμή, Ίντερνετ δεν έχεις και αδημονείς να φτάσεις στη γαμημένη πόλη να κατέβεις από το γαμημένο RV.

Τα άτομα με τα οποία θα κάνεις τέτοιο ταξίδι είναι το Α και το Ω. Θα δεις εαυτούς που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχες ξαναδεί. Οι μαλακίες που είπαμε - κι ήταν πολλές, μα πάρα πολλές - είναι που θα σώσουν την κατάσταση. Ούτε τα νέα τοπία, ούτε τα αξιοθέατα, ούτε οι δίμετρες Σέρβες. Το νευρικό γέλιο που θα σε πιάσει από ατάκα φίλου σου (-έχεις τσίχλα; -όχι -καλά θα φάω σάντουιτς), η μαλακία που θα γίνει, τα νυχτοπερπατήματα που θα κάνεις, είναι αυτά που τελικά που θα σου μείνουν.

DO's

• Νοικιάστε RV και τολμήστε το road trip. Μη φοβηθείτε τίποτα από τα δύο. Τα έξοδα μοιράζονται μια χαρά και έχεις τη δυνατότητα να κοιμηθείς όπου θέλεις. Ακόμη και πάνω στον Δούναβη, ακόμη και κάτω από τα μεσαιωνικά τείχη του Ντουμπρόβνικ. Συνολικό κόστος ταξιδιού 300 ευρώ/ το άτομο.
• Κάντε μικρή προετοιμασία για τις πόλεις που θα επισκεφθείτε. Αν ακολουθήσετε το ίδιο κόνσεπτ, δηλαδή κάθε μέρα κι αλλού, δε χρειάζεται να δείτε τα αξιοθέατα που σας προτείνουν οι τουριστικοί οδηγοί. Κυνηγήστε την περιπέτεια. Αυτά θα έχετε να θυμάστε όταν επιστρέψετε, όχι την φωτογραφία ενός μουσείου.
• Διαλέξτε καλά τα άτομα με τα οποία θα συνταξιδέψετε και προγραμματίστε τη διαδρομή σας. Φορτώστε την στο GPS, φτιάξτε playlist (μεγάλη γιατί αλλιώς θα ακούτε τα ίδια) , βγάλτε διαβατήρια, αγοράστε προμήθειες and hit the road.

DONT's

• Μην υπερεκτιμήσετε τις οδηγικές σας ικανότητες. Ακολουθήστε πιστά τους τοπικούς Κ.Ο.Κ. και όλα θα πάνε καλά.
• Μην παρασυρθείτε από τα χιλιόμετρα και αλλάξετε τελευταία στιγμή τη διαδρομή. Ακολουθήστε το πρόγραμμα γιατί υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να αργήσετε πολύυυυ να επιστρέψετε και να σας κοστίσει πολύ παραπάνω το ταξίδι. Να υπολογίζετε ότι σε μία ώρα καλύπτονται 100 χιλιόμετρα.
• Μην πάρετε μαζί όλη τη ντουλάπα σας. Προτιμήστε λίγα και άνετα ρούχα, αφού πολλές ώρες θα τις περάσετε σε ένα αυτοκινούμενο και περπατώντας σε πόλεις.
• Το κυριότερο, μην το επιχειρήσετε με άτομα που δεν είστε αδερφικοί φίλοι.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.