Μιλήσαμε με εναν Γκέι Εκπαιδευτικό για την Εκκλησία και την Ομοφοβία στην Ελλάδα

Κείμενο: Μαρία Ψαρά

Τον γνώριζα τον Πέτρο. Όχι προσωπικά, από τη δραστηριότητά του στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και κυρίως από την ομάδα «Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην Εκπαίδευση». Ηξερα για τον δάσκαλο που τόλμησε να βγει δημόσια και να μιλήσει για την ομοφυλοφιλία του, χωρίς να φοβηθεί τους «περίεργους» καιρούς και τις «δύσκολες» ισορροπίες.

Και μετά είχαμε μιλήσει τηλεφωνικά, εκείνες τις κρίσιμες μέρες της ψήφισης του Συμφώνου Συμβίωσης. Είχα καταλάβει την αγωνία του, είχα συνειδητοποιήσει τον αγώνα του πριν ψηφιστεί, είχα νιώσει τη χαρά του όταν τελικά «πέρασε». Κι ύστερα ήμασταν φίλοι στο facebook, με διάφορα like σε αναρτήσεις κατά των… απανταχού διακρίσεων και άλλων emoji υπέρ των προσφύγων, κατά των περιστατικών ρατσιστικής βίας, του μπούλιγνκ στην εκπαίδευση και τα συναφή.

Μέχρι που πόσταρε αυτό: «Ο ένας από αυτούς που προσφεύγουν κατά του Συμφώνου Συμβίωσης είναι πνευματικός της μητέρας μου τα τελευταία 40 χρόνια. Ακολουθώντας τα "νάματά" του, μεγαλώσαμε σε ένα διαρκές πρωτοσέλιδο ψεκασμένης ελληνορθόδοξης εφημερίδας, με επικείμενες καταστροφές, "θαύματα", προφητείες, αόρατους εχθρούς και διαρκή πόλεμο… Θυμάμαι τον εαυτό μου, 12χρονο παιδί, να με πηγαίνει η μάνα μου σε αυτόν και να ακούω τα τέρατα για τον εαυτό μου. Από τα δώδεκα ήθελα να αυτοκτονήσω…».

Ήταν η στιγμή που αποφάσισα να τον γνωρίσω. Εκεί, στα δημόσια του ίντερνετ, είχα καταλάβει ότι είχε γνωρίσει «από μέσα» τον εκκλησιαστικό σκοταδισμό και τον Μεσαίωνα που υποψιάζομαι ότι τον συνοδεύει. Του έστειλα αμέσως μήνυμα. «Εμένα αυτά μου συνέβησαν πριν από τριάντα χρόνια. Όμως μαθαίνω ότι το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται ακόμη και σήμερα… Άσχημα πράγματα», μου λέει. «Είναι το δεύτερο "σοκ" τέτοιου τύπου.. Τον δικό μου πνευματικό τον είδα να διαμαρτύρεται με χρυσαυγίτες έξω από το Χυτήριο. Ο άνθρωπος που με ήξερε από παιδί θεωρούσε ότι είμαι… δάκτυλος των Εβραίων και του Σόρος! Γι' αυτά θα σου μιλήσω», είπε ο Πέτρος Σαπουντζάκης. Και συμφωνήσαμε.

Είχα πάρει λοιπόν μια εικόνα. Όμως όσα άκουσα από το στόμα του στο ραντεβού μας, σε ένα άδειο μπαράκι στον Κεραμεικό, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να συμβαίνουν: ότι κάποιοι ιερείς της ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, που θεωρούν ότι εκπροσωπούν την καθαρή ορθοδοξία, αφήνουν νέα παιδιά –και όχι μόνο– να υποφέρουν για να «κερδίσουν τον παράδεισο». Ότι δεν διστάζουν να διαταράξουν οικογενειακές και ανθρώπινες σχέσεις για την αυτοδικαίωσή τους. Ότι πείθουν τους πιστούς τους πως υπάρχουν δαιμόνια γύρω τους και πως τα ομοφυλόφιλα άτομα είναι… δαιμονισμένα. Μάλιστα, κάποιες φορές η παρουσία αυτών των δαιμόνων «υποκαθιστά» τις σεξουαλικές σχέσεις! Και όλα αυτά, φυσικά, στο όνομα της αγάπης.

Φρίκαρα.

«Πέτρο, είσαι θρήσκος;» ήταν η πρώτη ερώτηση που του έκανα μόλις καθίσαμε στο μπαρ με τη χαμηλή μουσική. «Έχω περάσει περίοδο που ήμουν πιο σίγουρος ότι υπήρχε ο Χριστός παρά εσύ που είσαι απέναντί μου. Τώρα πια, δεν υπάρχει πιο άθεος από μένα. Και ο Θεός να κατέβει, με εμένα αν κάνει παρέα θα τον πείσω ότι δεν υπάρχει – θα γίνει κι αυτός άθεος! Τόσα χρόνια στην Εκκλησία, θεωρώ πως έχω προπληρώσει τον χρόνο μου στον παράδεισο. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, δεν μασάω πλέον από τέτοια παραμύθια. Μου πήρε χρόνια να το ξεκαθαρίσω, αλλά τώρα έχει τελειώσει», θα μου πει.

VICE: Πώς έμπλεξες στα… δίχτυα της ορθοδοξίας;
Πέτρος Σαπουντζάκης: Και οι δύο μου γονείς ασχολούνταν με τη θρησκεία. Η μητέρα μου ξεκίνησε από το χωριάτικο περιβάλλον της παραδοσιακής πίστης. Ο πατέρας μου ήταν μέλος ορθόδοξων εκκλησιαστικών οργανώσεων του Πειραιά.

Το σπίτι που μεγάλωσα ήταν ένα «παιδικό σπίτι», κατά τα πρότυπα του Εδουάρδου Φλάναγκαν. Οι γονείς μου και οι φίλοι τους είχαν φτιάξει κάτι σαν ΜΚΟ και βοηθούσαν παιδιά που είχαν ανάγκη. Η δική μου οικογένεια είχε στεγάσει οχτώ παιδιά του δρόμου σε ένα σπίτι για να τα προστατεύσει, να πάνε σχολείο και να ενηλικιωθούν. Παράλληλα γεννιόμασταν κι εμείς, τα τέσσερα αδέρφια. Ηταν πολύ δυνατά τα βιώματα αυτά.

Οι γονείς μου ήταν εκπαιδευτικοί. Ο πατέρας μου ήταν βαθύς γνώστης και μορφωμένος άνρθωπος, ένα άτομο με πολύ μεγάλη αποδοχή στον κοινωνικό περίγυρο. Δούλευε σε ιδιωτικό σχολείο, ήταν διασυνδεδεμένος με μέλη του καλλιτεχνικού κόσμου, είχε προφίλ εξαιρετικό. Τη δεκαετία του '70 ξέκοψε από την Εκκλησία. Η μητέρα μου όμως συνέχισε… Μαζί της κι εμείς, τα παιδιά τους. Εγώ ήμουν ο πιο θρήσκος από όλους. Εφτασα στο σημείο να διώξω τον πατέρα μου από το σπίτι γιατί ο κύκλος των «πατερικών» και «αγαπητικών» ιερέων μάς είχαν περάσει τη διήγηση ότι ο πατέρας μου είναι κατεστραμμένος, ότι μας κάνει κακό, ότι σε αυτόν οφείλονται όλα τα προβλήματα της οικογένειάς μας.

Μίλησέ μου γι' αυτό, γιατί οι περισσότεροι ξέρουμε ότι η ελληνορθόδοξη Εκκλησία βοηθάει, κάνει κοινωνικό έργο, ενώνει οικογένειες…
Υπήρχαν και μέσα στην Εκκλησία πολλά θετικά κοινωνικά κινήματα. Όλα αυτά που θα σου περιγράψω, για τους κύκλους που είχαν ξεκινήσει από αυτές τις οργανώσεις, έχουν έντονη κοινωνική διάσταση. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν τότε ήταν ενεργοί πολίτες. Τελικά, οι περισσότεροι έγιναν αδιάφοροι, ενεργοί σε άλλους τομείς που ασχολήθηκαν. Κάποιοι άλλοι, όμως, έγιναν η «μαγιά» της αναγέννησης της ορθοδοξίας. Αυτό σου περιγράφω. Κάποιες δεκάδες πατέρες σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, αλλά ακόμα και ως ηγούμενοι μοναστηριών στο Άγιο Όρος που αναγεννιόταν εκείνη την περίοδο, που έχουν στενή επικοινωνία μεταξύ τους και διατηρούν φονταμενταλιστική στάση και συμπεριφορά με την έννοια της «καθαρότητας» της ορθοδοξίας.

Καλά, η επίσημη Εκκλησία δεν ξέρει;
Οι ιερείς αυτοί είναι μέσα στην Εκκλησία, κατέχουν θέσεις και διασυνδέσεις. Αλλά για την ιεραρχία, λένε ότι είναι του δαίμονα. Έχουν πολλά πνευματικά παιδιά ανώτερου κοινωνικοοικονομικού επιπέδου και παράλληλα κάνουν κανονικό lobbying με ανώτερους υπάλληλους φορέων (υπουργεία, δικαστήρια κ.λπ.). Και το μότο τους είναι ότι καθαρίζουν ξανά την ορθοδοξία. Προσφέρουν κοινωνικό έργο, με εξουσία και δύναμη, αλλά παράλληλα δρουν και πλαγίως. Διακατέχονται από εμμονές συνωμοσιολογικές. Και μπορεί να μην το κάνουν από κακία, αλλά και όταν καίγανε μια μάγισσα στον Μεσαίωνα πίστευαν ότι της προσφέρουν τον παράδεισο…

Και πώς είναι οι ίδιοι;
Οταν μιλάμε για φονταμενταλιστές ιερείς, μη φανταστείς τέρατα. Είναι σαγηνευτικοί και μορφωμένοι άνθρωποι, με επικοινωνιακές ικανότητες, κοινωνική αποδοχή και αναγνώριση. Μπορούν να σε καταστρέψουν εντελώς, όπως έκαναν και στην οικογένειά μου…

Και πώς είναι η ζωή μέσα σε αυτό τον «κύκλο»;
Ζούσαμε σαν να μεγαλώναμε σε γκέτο. Ως οικογένεια, είχαμε επαφές μόνο με συγκεκριμένες φιλικές οικογένειες, που αποτελούσαν έναν πυρήνα χριστιανικό. Ακόμη και άλλοι χριστιανοί, όσοι δεν ανήκαν στον δικό μας κύκλο, για εμάς ήταν εντελώς απαράδεκτοι. Δεν ήταν όμως τόσο λίγα άτομα όσο ακούγεται… Μιλάμε για χιλιάδες οικογένειες στην Αθήνα, που έχουν τους δικούς τους πνευματικούς, τα δικά τους μοναστήρια, όλα εγκεκριμένα από τα «συμβούλια» των ιερέων: από το πώς ντύνονται τα παιδιά μέχρι τι διαβάζουμε. Παρέες συγκεκριμένες, ύφος γνωστό, ίδιο για όλους μας από ένα σημείο και μετά.

Κι επίσης, καθημερινές προσευχές, γονυκλισίες, νηστείες και άπειρες επισκέψεις σε γέροντες και γερόντισσες που έχει βγει η φήμη ότι έκαναν ένα θαύμα, είναι προφήτες ή οτιδήποτε. Τον γέροντα Παΐσιο, που είναι τώρα της μόδας, εγώ τον γνώρισα προσωπικά… Τη διαδικασία κατασκευής ενός αγίου την έχω ζήσει από μέσα…

Και πότε συνειδητοποίησες ότι κάτι δεν πάει καλά;
Στα 23 μου περίπου, όταν είχα πλέον ασχοληθεί κάποια χρόνια με τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας της Ελλάδας. Ήμασταν μια ομάδα ατόμων με επικεφαλής τον πατέρα Αντώνη Αλεβιζόπουλο που κυνηγούσαμε αιρετικούς.

Τι;
Ναι. Μελετούσαμε τις ομάδες άλλων θρησκειών που υπάρχουν στην Αθήνα, με ποιον τρόπο εξασκούν τον προσηλυτισμό, σε ποιους χώρους κινούνται, σκιαγραφούσαμε τις οργανώσεις τους. Είχαμε οργανωθεί στα πρότυπα προτεσταντικών οργανώσεων, κυρίως γερμανικών, και υπήρχε μια φιλοσοφία ολόκληρη σχετικά με το γιατί οι αιρέσεις είναι αιρέσεις και είναι κακές, καταστροφικές για τις οικογένειες και την ψυχοσύνθεση των θυμάτων τους και γιατί πρέπει να τις κυνηγήσουμε.

Εκεί, λοιπόν, κατάλαβα ότι αυτό ακριβώς κάναμε κι εμείς στην ορθοδοξία. Είδα καθαρά τα πάντα: πώς σε αποκόπτουν από την ευρύτερη κοινωνία αν η οικογένειά σου είναι της ίδιας αίρεσης. Σε πείθουν ότι η κοινωνία είναι μακριά από εσένα για να μην έχεις επαφή. Στα κέντρα νεότητας που πήγαινα εγώ, πολλοί ήθελαν να γίνουν μοναχοί. Λεσβίες και γκέι ή έπρεπε να παντρευτούν ή πήγαιναν στο μοναστήρι. Και εκεί συνειδητοποιώ ότι αυτό που κάνουμε στον χώρο της εκκλησίας είναι αντικοινωνικό, είναι το ίδιο καταστροφικό όπως στις αιρέσεις.

Στο μεταξύ, η μητέρα μου χωνόταν όλο και πιο πολύ σε αυτή την παράνοια. Ειδικά για τα μορφωμένα και ικανά άτομα, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους λόγω ζητημάτων με τη σεξουαλικότητά τους και ενοχών, η κατάσταση αυτή είναι «ρουφήχτρα». Κι έτσι, ακυρώνεται η λογική τους και σκέφτονται δογματικά.

Της είχες αποκαλύψει ότι είσαι gay;
Ναι. Γι' αυτό για τη μητέρα μου ήμουν ΤΟ πρόβλημα. Ποιος, εγώ, που ήμουν ένα ήσυχο παιδί: σπίτι, διάβασμα, ελάχιστες έξοδοι. Πολύ μαζεμένος.

Κατάλαβα ότι είμαι gay πριν μάθω πώς λέγεται αυτό. Στην τρίτη δημοτικού μ' άρεσε ο Δημητράκης. Κι αυτό δεν είχε σχέση ούτε με πέος ούτε με κώλο. Με τη συνειδητοποίηση ότι είμαι ερωτευμένος με τον Δημητράκη, ότι τον σκέφτομαι και μου τρέμουν τα γόνατα, συνειδητοποιώ ότι αν και αυτό που νιώθω δεν είναι κάτι άσχημο, δεν μπορούσα να το πω. Δεν μπόρεσα ποτέ να το νιώσω σαν βρόμικο και κακό, ήταν αγάπη, έρωτας, ενδιαφέρον.

Το είπα στη μάνα μου στα 12, όταν είχε ξυπνήσει και το σώμα μου. Κι εκείνη με πήγε στον πατέρα Σαράντη. Ήταν η απόλυτη αυθεντία. Τον θυμάμαι να μου λέει απίστευτες χαζομάρες, το καταλάβαινα, απελπιζόμουν, αλλά άρχισα να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Τι ήξερα εγώ μπροστά στον πατέρα Σαράντη, τον οποίο σέβονταν και ακολουθούσαν τόσοι άνθρωποι; Κι εκεί έβαλα ένα μεγάλο «Χ» στον εαυτό μου.

Και θα σου πω κι ένα συγκλονιστικό σημείο, γιατί εμένα με καθόρισε. Είχα πάει σε μια ομιλία του παπά Γιάννη για την ομοφυλοφιλία. Και μιλάμε για έναν παπά απίστευτης αποδοχής, νέο, που περιγράφει τη δική του εμπειρία στην επαφή του με gay. Και λέει: «Όποτε με πλησιάζει ένας ομοφυλόφιλος, έχω τη διαίσθηση γιατί πιάνω στην ατμόσφαιρα το δαιμόνιο. Αισθάνομαι άσχημα, κάνω την προσευχή μου και δεν τον κοιτάω για να μη δω τα δαιμόνια».

Εγώ ήμουν 17 χρονών. Και ακούω ότι οι gay περιτριγυρίζονται από δαιμόνια, μυρίζουν άσχημα, ο ιερέας νιώθει άσχημα. Κι εγώ σκέφτομαι ότι αυτό το πράγμα το έχω πάνω μου και το μεταφέρω στους άλλους, τους κάνω κακό. Άρα ο άλλος αν με δέχεται, δεν το κάνει γιατί με αγαπάει, αλλά από χριστιανικό ψυχαναγκασμό, προσεύχεται να μην τον ακουμπήσει το δαιμόνιο και προσπαθεί να με βοηθήσει. Αυτό το περιστατικό επηρρέαζε το πώς θα ερμήνευα στο εξής τη συμπεριφορά των άλλων. Και το πλήρωσα με χρόνια αγοραφοβία, κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας…

Και πώς αποφασίζεις τελικά να διακόψεις;
Είμαι 23 και αποφασίζω να διακόψω στη φάση που έχω τελειώσει την Εκκλησιαστική Σχολή –η οποία με βοήθησε λόγω των πανεπιστημιακών καθηγητών που συνάντησα εκεί– και έχω μπει στο Παιδαγωγικό. Συνειδητοποιώ τότε τι γίνεται μέσα μου και γύρω μου. Είχε επενεργήσει το κλίμα της εσωτερικευμένης ομοφοβίας, της άρνησης στην επιθυμία τη δική μου. Περνούσα ήδη πολλά χρόνια δύσκολα, ήθελα να κλαίω συνέχεια, δεν μπορούσα να μ' ακουμπάνε. Παρανοούσα. Παράλληλα, εξομολογούμουν στον πνευματικό μου. Και μ' έβλεπε ο ιερέας σ' αυτά τα χάλια. Κι αντί να μου πει: «Πέτρο, ξεκόλλα, είσαι μια χαρά», εκείνος δεν είχε πρόβλημα που ήμουν σε αυτά τα χάλια. Γιατί όσο τρελαινόμουν, «κέρδιζα τον παράδεισο». Αλλά ούτε καν αυτό ήταν αρκετό για να ξεκολλήσω. Θεωρούσα ότι έτσι πρέπει να είναι: είμαι gay, άρα κάτι άρρωστο, να λοιπόν που νιώθω κι έτσι.

Όταν άρχισα να μαθαίνω για τις αιρετικές ομάδες, κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Γιατί έβλεπα τις αλλαγές στα πρόσωπα και τις συμπεριφορές των ανθρώπων που έμπαιναν στα δικά μας πνευματικά κέντρα. Ανθρωποι νέοι, επαναστάτες της εποχής, ροκ, χίππηδες. Και σε ένα-δύο χρόνια μεταλλάσσονταν σε άλλους. Εχαναν κάθε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Άρχιζαν τα «ευλογείτε, πάτερ» κι έτρεχαν σε μοναστήρια…

Και τι κάνεις μετά;
Μετά συνειδητοποιώ ότι υπάρχει πλέον ένας τοίχος ανάμεσα σε εμένα και στους «αγαπητικούς» χριστιανούς. Εγώ αρχίζω να προσπαθώ να ζω με τη γενιά μου. Σημείωνα σε μπλοκάκια τις εκφράσεις των συνομηλίκων μου, τη μουσική που άκουγαν, κι άκουγα με το… ζόρι για να συνηθίσω. Φαντάσου, όλη μου η προηγούμενη ζωή χαμένη.

Στους πρώτους καφέδες που βγήκα, με ρωτούσαν αν κάνω έρευνα για το πανεπιστήμιο. Σκέψου τι ρωτούσα! Κι εγώ είμαι στη φάση των καθημερινών «στοιχημάτων». Να διασχίσω την πλατεία, να πιω ένα ποτό. Και μετά τα φτιάχνω με την Ευούλα –στην οποία λέω ότι είμαι ομοφυλόφιλος αλλά δεν τη νοιάζει– και όλα γίνονται κάπως πιο εύκολα από άποψη κοινωνικοποίησης. Με βοήθησε η σωματική επαφή. Γι' αυτό σου λέω, ο gay προσδιορισμός δεν έχει να κάνει με το σεξ, αλλά με τι άνθρωπο θες να έχεις δίπλα σου.

Κι εκεί προσπαθώ να ξαναμιλήσω στη μητέρα μου. Στη μάνα μου που συνέχεια ήταν «άρρωστη» για να έρθει να με δει στο σπίτι που είχα νοικιάσει –ένα 20λεπτο μακριά– αλλά έτρεχε στα γνωστά μοναστήρια. Που μου μετέφερε ιστορίες για δαίμονες που κάνουν σεξουαλικές επιθέσεις το βράδυ σε κυρίες που ζουν στην παρθενία.

Κάτσε. Τι είναι αυτό πάλι; Έρωτας με δαιμόνους;
Όταν το άτομο σταματάει να έχει φυσιολογική σεξουαλική ζωή, το σεξουαλικό του πάθος μεταφέρεται σε επαφές με δαίμονες. Ναι, ναι, γελάς, είναι τραγικό, αλλά και η ψυχολογία προέκυψε ως επιστήμη μελετώντας γυναίκες σε φάση υστερίας, δηλαδή σεξουαλικής στέρησης, τέτοια περιστατικά. Υπάρχει η δαιμονοποίηση του σώματος και της επαφής. Παρανοείς, πιστεύεις ότι σε πηδάνε φαντάσματα, ότι κάνεις σεξ με δαιμόνια… Τραγικό.

Κι εγώ έζησα παραισθήσεις. Νόμιζα ότι συνομιλούσα με πνεύματα. Παρανοούσα, σου λέω, από την έλλειψη επαφής. Και όλες οι οικογένειες που συμμετείχαμε σε αυτό το τριπάκι ήμασταν σε μυστικοπάθεια. Απαγορεύεται να πας σε ψυχολόγο, μόνο με δικό τους ψυχίατρο να σου γράφει φάρμακα, δεν μιλάς σε άτομο εκτός κύκλου… Παιδιά που μεγαλώναμε μαζί, σήμερα είναι στα ψυχοφάρμακα ή σε μοναστήρια – που κι εκεί το τι ψυχοφάρμακα παίζουν, δεν λέγεται…

Η μάνα μου με πίεζε να παντρευτώ, παρόλο που η ίδια βίωνε τις συνέπειες ενός γάμου με έναν άνθρωπο που δεν ταίριαζε. Και φυσικά, θα μου ήταν πολύ εύκολο – τόσοι το έχουν κάνει. Και όλα θα ήταν πιο «εύκολα». Αλλά ψεύτικα…

Μόνο λίγο πριν πάθει άνοια, η μητέρα μου σε ένα τηλεφώνημά της μου είπε: «Ναι, Πέτρο, σκεφτόμουν αυτό που μου είχες πει τότε πριν από 20 χρόνια και καταλαβαίνω ότι τα λόγια του παπά Γιάννη για τους ομοφυλόφιλους και τα δαιμόνια ήταν βαριά για εσένα, ήταν αδιάκριτα». Ηταν η πρώτη και η μόνη αναγνώριση από τη μητέρα μου όχι του δικαιώματός μου στη σεξουαλική ταυτότητα, αλλά ότι η Εκκλησία μου φέρθηκε άσχημα. Και ήταν αφορμή για να λυθώ στα κλάματα εκείνη τη στιγμή.

Συμβαίνουν και τώρα όλα αυτά;
Δυστυχώς, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Πριν από δύο χρόνια με πήραν τηλέφωνο για μια κοπέλα που είπε στους γονείς της ότι είναι λεσβία. Την έκλεισαν στο σπίτι και άρχισαν να τη βαράνε, της κόψανε τις εξόδους και το χαρτζιλίκι. Πρότεινα να επικοινωνήσουν με ψυχολόγο, με ΜΚΟ. Αυτός που με πήρε μου λέει: «Εκείνη δεν θα κάνει καμία καταγγελία. Είναι θρήσκα, αγαπάει τους γονείς της, πιστεύει ότι είναι αμαρτωλή». Με τη συζήτηση κατάλαβα ότι είχε πνευματικό από τον ίδιο κύκλο…

Σε μαθαίνουν να χάνεις την ψυχή σου. Δεν τους νοιάζει το καλό της κοινωνίας. Λειτουργούν φονταμενταλιστικά, με δικές τους δεσμεύσεις και οδηγίες. Ακόμη κι αν ξέρουν ότι εγώ με αυτήν τη διήγηση περί ομοφυλοφιλίας που μου δίνουν μπορεί να καταλήξω σε ψυχιατρείο, δεν τους νοιάζει. Μπορεί να κλαίνε δίπλα μου, να με στηρίζουν υποτίθεται, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να με βοηθήσουν.

Δηλαδή όλοι αυτοί συνεχίζουν;
Είδα τον πνευματικό μου έξω από το Χυτήριο. Ηταν την τελευταία μέρα των αντιδράσεων των χριστιανών και των χρυσαυγιτών και πήγα με έναν φίλο. Είδα από μακριά τον παπά Αντώνη και πήγα να του μιλήσω. Μου έλεγε ότι είναι εκεί γιατί ο Σόρος δίνει λεφτά στους gay για να καταστρέψουν την ορθοδοξία. Του είπα ότι με ξέρει από παιδί και πως ποτέ δεν έχω πάρει χρήματα από κανέναν για να είμαι αυτό που είμαι. Αρνήθηκε δε κατηγορηματικά ότι ταυτίζεται με τους χρυσαυγίτες…

Πρόσφατα προσέφυγαν και κατά του Συμφώνου Συμβίωσης.
Ναι, προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας οι Μητροπόλεις Πειραιώς, Κυθήρων και Γόρτυνος, καθώς και ο αρχιμανδρίτης Σαράντος. Ζητάνε κατάργηση του νόμου –μεταξύ άλλων– γιατί «η δημοσιοποίηση μιας ομοφυλοφιλικής σχέσης θα ισοδυναμεί για τον μέσο γονέα με ένα ιδιότυπο καταναγκαστικό κοινωνικό στιγματισμό από την πλευρά του νομοθέτη, που θα επιτείνει σημαντικά τα αισθήματα θλίψης και αισχύνης των γονέων και των άλλων εξ αίματος συγγενών των ατόμων που συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλοφίλων».

Δηλαδή οι ίδιοι που στιγματίζουν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και τις οικογένειές τους, νοιάζονται υποτίθεται γι' αυτούς. Εμ θέλουν «να βιάζουν» (να στιγματίζουν), εμ θέλουν να βγαίνουν και από πάνω ως οι προστάτες της αγάπης.

Οι ίδιοι είναι οι βασικοί θύτες που υποστηρίζουν και προωθούν τις διακρίσεις που υφίστανται τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αυτοί που συστηματικά επιτίθενται, προτρέπουν σε μίσος, χλευάζουν, βιάζουν ψυχικά και ηθικά, έρχονται και λένε πως ανησυχούν ότι τώρα με τη δικαίωση του θύματος ο στιγματισμός θα χτυπάει τους συγγενείς! Μα αυτό κάνουν συστηματικά τόσα χρόνια, εκείνοι το δημιουργούν. Μετατρέπουν την αγάπη σε μίσος, βιώνουν την αγάπη ως βιασμό.

Περισσότερα από το VICE

Αιχμάλωτοι Ναζιστικών Στρατοπέδων Συγκέντρωσης που Πέρασαν τα Πάνδεινα δεν Πήραν Ποτέ Αποζημιώσεις

Η Ζωή με το AIDS για την Γκέι Νεολαία των '90s στην Ελλάδα

Πρόβλημα με τις Αιμορροΐδες και το Hangover; Στο Άγιο Όρος Έχουν τη Λύση