Ο Βασίλης Κουκαλάνι Άνοιξε στον Φοίβο Δεληβοριά την Αυλαία Ενός Νέου Κόσμου

Καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι και, όσο τρώμε και μιλάμε, ο Φοίβος Δεληβοριάς μού βάζει από το κινητό του να ακούσω τις πρώτες ηχογραφήσεις που είχε κάνει όταν έγραφε τα τραγούδια για τις παιδικές παραστάσεις που σκηνοθετεί ο Βασίλης Κουκαλάνι. Και οι δυο τους έχουν ένα απίστευτο ενθουσιαμό, αυτόν τον παιδικό ενθουσιασμό που δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να αναρωτηθείς γιατί αυτοί οι δύο τύποι ασχολούνται με το παιδικό θέατρο. Διατηρούν την αθωότητα της παιδικότητας, τον αναβρασμό της εφηβείας που, σε συνδυασμό με την εμπειρία και το ταλέντο τους, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικό αποτέλεσμα για το πιο απαιτητικό κοινό. Τα παιδιά.

Ο Βασίλης Κουκαλάνι έχει διασκευάσει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παιδική παράσταση «Είστε και Φαίνεστε» σ' ένα παραδοσιακό έργο του Φόλκερ Λούντβιγκ. Η παράσταση έχει την υπογραφή της ομάδας «Συντεχνία του Γέλιου», η οποία έχει στο ενεργητικό της το «Μια Γιορτή στου Νουριάν» και το «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και Κλεομένης». Και είναι αυτός που άνοιξε στον Φοίβο Δεληβοριά την αυλαία ενός νέου κόσμου. Αυτού του θεάτρου.

Το VICE παρουσιάζει αποκλειστικά το βίντεο του τραγουδιού του Φοίβου Δεληβοριά από την παράσταση «Είστε και Φαίνεστε».

Βίντεο: Πάνος Ζενίδης, Τίνα Ψαρρού. Μοντάζ: Πάνος Ζενίδης

VICE: Πώς προέκυψε η συνεργασία σας;
Φοίβος Δεληβοριάς: Πρώτα ήρθε ο έρωτας και μετά οι συνθέσεις.

Βασίλης Κουκαλάνι: Kι όμως ήταν καψούρα. Φ.Β.: Βρέθηκα στην επίσημη πρεμιέρα τους στην παράσταση «Μια Γιορτή στου Νουριάν», χωρίς να ξέρω καλά καλά τι είναι. Μου είχε πει η Βάσω να πάω (σημείωση η Βάσω Καβαλιεράτου είναι ηθοποιός και σύζυγος του Φοίβου Δεληβοριά). Έπαθα ζημιά, γιατί δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα. Ήταν κάτι πολύ πάνω από τις προσδοκίες μου. Πρώτον γιατί αυτός ο τύπος, ο Volker Ludwig, που είχε κάνει τον «Μιχάλη τον Σφυρίχτρα» όταν ήμουν μικρός, απέκτησε υπόσταση σαν συγγραφέας. Πρέπει να πω ότι ο Νουριάν είναι το καλύτερο του έργο, του δίνει και μια έξτρα υπόσταση από αυτό που ήδη γνωρίζουμε. Γέλασα, συγκινήθηκα, ενθουσιάστηκα με το πώς έπαιζαν. Κυρίως αυτό με ενθουσίασε, η ζωντάνια με την οποία έπαιζαν. Αμέσως πήγα να βρω τον Κουκαλάνι, γιατί μου είπαν πως είναι Ιρανός και το έχει μεταφράσει. Είναι Ιρανός σαν τον ήρωα και επίσης μεγάλωσε στη Γερμανία. Είπα ότι αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να τον γνωρίσω και να του πω μπράβο. Ουσιαστικά αυτό. Πήγα, μιλήσαμε ένα δεκάλεπτο και μετά από κάποιους μήνες φαίνεται ότι αυτό το δεκάλεπτο ήταν αρκετά πειστικό.

Β.Κ.: Εγώ γενικά είμαι λίγο starfucker. Μη δω Ολυμπιονίκη ή ποδοσφαιριστή, διαλύομαι, φτιάχνομαι. Κάποια στιγμή, τον είχα δει να λέει σε πανκ τα «Παιδιά του Πειραιά» όταν τον είχαν καλέσει η Τσανακλίδου με τη Φριντζήλα. Όταν το είδα αυτό είχα διαλυθεί. Τον είδα εκεί να κάνει ένα απίστευτο σόου και τον συνέδεσα με το παιδικό θέατρο, γιατί έχει κάτι αχτύπητα εφηβικό και αδέσμευτο πάνω στη σκηνή που μου αρέσει πάρα πολύ. Ήδη είχα γοητευθεί και όταν τον είδα να ενθουσιάζεται τόσο, σκέφτηκα πως κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε. Είναι αυτοί οι συνειρμοί που κάνεις, που είναι τόσο γνήσιοι, τόσο αυθόρμητοι, που τελικά είναι θεϊκοί και κατάλληλοι. Μετά έψαξα το e-mail του από τη Βάσω. Οπότε του έγραψα ένα e-mail που είχε διθυράμβους λίγο, «Είσαι φοβερός, σε είχα δει τότε» κτλ, και ανταποκρίθηκε αμέσως. Μετά κάποια στιγμή, εγώ μπήκα στη διαδικασία να του λέω για το έργο σιγά σιγά.

Φ.Δ.: Γενικώς, μου μίλησε και για το Grips. Για όσους δεν ξέρουν, το Grips είναι ο Κάρολος Κουν ή ο Μπρεχτ για παιδιά. Ήταν μια πολύ επαναστατική κίνηση στο παιδικό θέατρο στη Γερμανία. Το πρωτομετέφερε η Καλογεροπούλου πολύ έγκαιρα το '73 στην Ελλάδα. Ο Βασίλης με έβαλε στον κόσμο αυτό, μου μίλησε γι' αυτό, για το πώς μικρός πήγαινε και έβλεπε τις παραστάσεις τους στη Γερμανία. Πόσο δημιουργούσαν με απλό και χιουμοριστικό τρόπο συνειδητούς πολίτες και όλα αυτά με ενθουσίασαν αμέσως. Με είχε ενθουσιάσει η παράσταση πρώτα απ' όλα, το αποτέλεσμα. Οπότε αμέσως είπα «Πάμε να το κάνουμε».

Ήταν η πρώτη εμπειρία σου αυτή;
Φ.Δ.: Ουσιαστικά ναι. Μου είχαν τύχει μια-δυο προτάσεις στις οποίες δεν είχα καταφέρει να ανταπεξέλθω λόγω χρόνου και πάντα το μετάνιωνα. Ίσως όταν μεγαλώνεις και έχεις ένα ρόλο συγκεκριμένο, τραγουδοποιός για παράδειγμα, σπάνια κάνεις κάτι τέτοιο. Υπάρχουν ορισμένοι μουσικοί που είναι πιο συνδιασμένοι με το θέατρο. Τον Βασίλη θα τον ευχαριστώ για πάντα γιατί μου άνοιξε κάτι που τελικά, με όλη την αγωνία που μπορεί να είχα επειδή ήταν πρωτιά, ήταν για μένα σαν αναπνοή. Τώρα πραγματικά ανυπομονώ για την επόμενη ανάγνωση ενός θεατρικού και να είμαι όσο πιο πολύ μπορώ με τον κόσμο των ηθοποιών.

Σε έβαλε στο θέατρο ε;
Φ.Δ.: Ακριβώς.

Β.K.: Μα, τον αφορά. Αυτός έχει καταγραφές από το Grips χωρίς να ξέρει τι είναι το Grips. Ήταν σαν να βρήκε την αφετηρία αυτού του πράγματος στο μέλλον. Κι αυτό μ' αρέσει πάρα πολύ σε αυτή τη συνεργασία.

Είχες δει το κείμενο, τις πρόβες;
Φ.Δ,: Όχι, πήγα κατευθείαν στην πρώτη ανάγνωση μαζί με την παρέα. Ήμουν μέλος της ομάδας από την αρχή. Είδα τους ηθοποιούς να διαβάζουν το έργο, έτσι όπως κάνουν στην αρχή άνευρα και άχρωμα για να είναι προσεκτικοί και αμέσως βρήκα τι θα κάνω. Βρήκα τον ρόλο μου μέσα εκεί, πολύ γρήγορα.

Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο μέσα στο έργο που σε εμπνέει για να γράψεις ένα τραγούδι;
Φ.Δ.: Είναι ένας συνδυασμός του κάθε ηθοποιού με τον ήρωα που παίζει. Βλέπω μια συγκεκριμένη φάτσα, με συγκεκριμένη φωνή, συγκεκριμένα τικ, κινήσεις χεριών κτλ, και ξαφνικά αυτόν τον τύπο χωρίς να τον ξέρω καλά, γιατί δεν είμαστε φίλοι από πριν, τον συνδυάζω κατευθείαν με ένα ρόλο και αυτό το πράγμα μου δίνει τον ρυθμό του τραγουδιού, από την ψυχοσύνθεση αυτού του ανθρώπου. Έγραψα για παράδειγμα ένα ζεϊμπέκικο για τους δύο μπάτσους στην παράσταση «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης». Είναι μια ιδέα να γράψεις ένα ζεϊμπέκικο ρεμπετο-ειδές που να το λένε μπάτσοι, αλλά δεν είναι οι μπάτσοι ως σύμβολα ή ένα μικρό κοριτσάκι για να γράψεις κάτι. Είναι ο Βασίλης ο οποίος συνέχεια μιλάει κάπως συνωμοτικά με ένα μείγμα πονηριάς, τρυφερότητας και υπερσκέψης και ο άλλος που είναι ένας βροντώδης άνθρωπος με τρομερό κωμικό λαϊκό ένστικτο. Αυτούς σκεφτόμουν, τα σώματά τους, την αντίθεση που θα κάνουν. Αυτό με εμπνέει πάρα πολύ, να βλέπω έναν σωματότυπο, μια φιγούρα και μια φωνή και να μαντεύω αμέσως τα ψυχικά κίνητρα που τον έχουν κάνει έτσι και ταυτόχρονα να τον βλέπω σε ένα ρόλο που μου υπαγορεύει ένα κείμενο. Είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό και για μένα που τα θέματα μου μια ζωή τα μεταμφίεζα σε αυτοβιογραφία και έτσι λειτουργούσα, το ότι απαλλάχτηκα από αυτό το βάρος και έγραψα για ένα κοριτσάκι επτά χρονών ή για ένα Γερμανό μπάτσο ή για ένα σπασίκλα στο σχολείο ή για ένα παιδί που υφίσταται bullying. Είναι τρομερό. Έφυγα από τους περιορισμούς του δικού μου σώματος, της δικής μου φωνής, του δικού μου βίου.

Τι σε περιόριζε όμως;
Φ.Δ.: Δεν με περιόριζε, απλώς όταν γράφεις για τον εαυτό σου, γράφεις πάντα για μια φωνή, για μια συγκεκριμένη στάση, για μια συγκεκριμένη σκοπιά του κόσμου. Γράφοντας για το θέατρο γράφεις για τη ματιά ενός συγγραφέα, για τη ματιά δεκαπέντε ηθοποιών και ταυτόχρονα και για σένα, είναι πολύ ενδιαφέρον. Γενικά, πιστεύω πως καθετί καλλιτεχνικό που κάνουμε είναι μεταμφίεση ενός αισθήματος, ενός πράγματος που μας υπερβαίνει, ενός αινίγματος. Και υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το μεταμφιέσεις αυτό. Το θέατρο είναι από τις πιο ωραίες μεταμφιέσεις της τέχνης γιατί έχεις να κινήσεις πολλές ανθρώπινες ψυχές μαζί, οι οποίες όμως θα υπαχθούν σε ένα κείμενο, ενός αγνώστου, ενός άλλου πνεύματος.

Και το κοινό σου θα είναι κυρίως παιδιά.
Φ.Δ.: Κι αυτό με ενθουσίαζε. Πρώτα απ' όλα είχα μόλις γίνει μπαμπάς, οπότε η πρόταση του Βασίλη ήρθε ταμάμ σε αισθήματα που ήθελα να εκφράσω έτσι κι αλλιώς, σε μια επικοινωνία που ήθελα να τη μάθω.

Σε ενέπνευσε το ότι έγινες μπαμπάς δηλαδή;
Φ.Δ.: Απόλυτα. Πήγαινα και την Ιόλη, μωρό ακόμα, στις πρόβες για να το βλέπει όλο αυτό και να αισθάνομαι την ενέργεια. Έβλεπα είδη μελωδιών που τους έπιανε το μωρουδιακό αυτί.

Στην πιτσιρίκα ποιο τραγούδι αρέσει;
Φ.Δ.: Της αρέσουν όλα. Τώρα μου κάνει εντύπωση. Ξεκίνησε με το «Σχολείο είναι» εκατό χιλιάδες φορές, αλλά τώρα θέλει μόνο τη «Φρέτα», που είναι κάπως το πιο μη παιδικό τραγούδι απ' όλα. Το «Ένας ίσον κανένας» και το «Αγόρια-Κορίτσια», έγιναν σουξέ αμέσως, δηλαδή το βλέπαμε. Έβγαιναν όλα τα παιδάκια και το τραγουδούσαν χιλιάδες φορές . Η Ιόλη χωρίς να ξέρει ότι είναι δικό μου, γιατί της έβαζα διάφορα παιδικά τραγούδια, της έβαζα και αυτό μεταξύ άλλων σε ορισμένα cd που ακούγαμε το καλοκαίρι στο αμάξι και ήθελε πάρα πολύ αυτό ειδικά.

Βασίλη, πώς ήταν όταν ο Φοίβος σου έφερε τα πρώτα τραγούδια;
B.K.: Ο Φοίβος ήταν πραγματικά σε μια ενθουσιώδη φάση της ζωής του. Συνέβαιναν πράγματα, η γυναίκα του, η κόρη του και με έπαιρνε τηλέφωνο στο σταθερό και μου έλεγε «Άκου τι βρήκα, άκου τι έφτιαξα». Υπήρχε ένας ενθουσιασμός με τον οποίο ταυτιζόμουν πάρα πολύ. Με έπαιρνε τηλέφωνο και μου φώναζε «Ακούς, ακούς», εγώ γέλαγα και ό, τι κι αν έπαιζε μου προκαλούσε συγκίνηση. Φέτος με πήρε μια φορά που ήμουν σε ένα γύρισμα για ένα κινηματογραφικό έργο, ήμασταν σαν ρακοσυλλέκτες στην Πατησίων, μου έπαιξε κάτι και με ρώτησε αν μου αρέσει κι εγώ ήμουν συγκινημένος στη μέση της Πατησίων.

Είναι όντως τα παιδιά ο πιο αυστηρός κριτής;
Φ.Δ.: Είναι τόσο αυστηροί, σαν αυτόχειρες ποιητές τα παιδιά. Σου λένε «Δεν μου αρέσει, φεύγω». Αν δηλαδή η ζωή δεν είναι αντάξια αυτού που θεωρούν αυτοί υπέροχο, όμορφο, φεύγουν. Και είναι αυθεντικό αυτό. Αυτό σκεφτόμουν. Τώρα διάβαζα Καρυωτάκη και έλεγα ότι αυτός ο άνθρωπος είχε τρομερά παιδική, άφθαρτη και όμορφη καρδιά και φαντασία και δεν άντεχε το ότι ο κόσμος δεν είναι αντάξιος αυτού του πράγματος. Το παιδί λοιπόν που φεύγει από ένα παιδικό έργο ή που φτύνει ένα φαγητό ή που φεύγει στη μέση μιας ιστορίας που του λες ή δεν αντέχει την παρουσία κάποιου, είναι ακριβώς αυτό. Δεν έχει βάλει κανένα όριο στο μυαλό του. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως ένα παιδί θα αντιδράσει ίδια με ένα άλλο παιδί. Αυτό που είδα στο θέατρο του Βασίλη είναι ότι όπως και στους μεγάλους υπάρχουν ζωηρά παιδιά, με φαντασία, άλλα με λιγότερο συναισθηματική νοημοσύνη, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία αντιδρά με ένα τρόπο που δεν αντιδρούν οι μεγάλοι. Και νομίζω ότι τα παιδιά είναι η μεγαλύτερη άσκηση που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης. Σε κάθε παράσταση γίνονται πιο ουσιαστικοί, πιο εξαγνισμένοι. Έχουν να κερδίσουν αυτούς τους τύπους που είναι τρομερά μικροσκοπικοί και φοράνε τρομερά μικρά παντελόνια.

Β.Κ.: Εγώ νομίζω πως τα παιδιά είναι δύσκολο κοινό. Ξέρω παραστάσεις που φιλοξενούν 600 παιδιά και οι ηθοποιοί που παίζουν μέσα μου λένε ότι από το πρώτο μισάωρο τα παιδιά παίζουν κρυφτό και τρέχουν. Μπαίνουν μέσα οι δάσκαλοι με τον φραπέ και τους φωνάζουν να κάνουν ησυχία. Δεν ασχολούνται με τη δράση που συμβαίνει πάνω στην σκηνή. Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να τα βάλεις στο επίκεντρο στης ιστορίας. Ότι οποιοσδήποτε ήρωας πάνω στη σκηνή είναι αυτός, ότι συνηγορείς μαζί του, ότι είσαι με το μέρος του. Γιατί ποιος είναι με το μέρος τους; Ούτε στο σχολείο, ούτε στο σπίτι, είναι μια πραγματικότητα η οποία φαινομενικά είναι αρκετά σκληρή γι' αυτά.

Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη το παιδικό θέατρό και το τραγούδι για το παιδικό θέατρο για τη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού.
Φ.Δ.: Εγώ θυμάμαι τέλεια όλες τις παραστάσεις που έχω δει μικρός. Όλες μία-μία, ακόμη και τις πιο άγνωστες. Γενικά πιστεύω ότι όσο πιο πολύ φανταστικό απόθεμα έχει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο σωσμένος είναι. Όσο περισσότερα «ψέματα» έχεις πιστέψει, όσο περισσότερα παράθυρα έχεις αφήσει σε κάτι που δεν υπάρχει, όσο έχεις αφήσει το παιδί σου να αναπτυχθεί αρκετά μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τόσο πιο σωσμένο είναι όταν ανακαλύπτει τη λογική και τη λειτουργία της. Γιατί το μυαλό του αποκτά χιούμορ, αποκτά μια φανταστική απόδραση, αγαπάει μια τέχνη και ξέρει να φεύγει μέσα από την τέχνη. Έχει τρόπους να νικήσει τη μοναξιά και το ρολόι της, το οποίο στις μεγαλύτερες ηλικίες είναι αποτρόπαιο.

Αν μια παιδική παράσταση δεν είναι καλή και δεν «κερδίσει» ένα παιδί, το απωθεί από το θέατρο συνολικά στην πορεία;
Β.Κ.: Ναι. Και το χειρότερο συναίσθημα είναι αυτό που παθαίνουμε κι εμείς οι μεγάλοι. Μας λένε ότι κάτι είναι καλό και μετά βλέπω την παράσταση και δεν καταλαβαίνω την τύφλα μου. Ούτε τι θέλουν να πουν, ούτε πώς με αφορά κτλ. Το προβάλλω αυτό στον εαυτό μου και λέω «Εγώ είμαι ο loser, εγώ δεν καταλαβαίνω. Αυτοί είναι φοβεροί και καινοτόμοι, εγώ είμαι μαλάκας». Αυτό είναι ό,τι πιο θλιβερό υπάρχει όταν μπορεί να συμβαίνει σε ένα παιδί. Είναι θλιβερό να νομίζει το παιδί ότι εκείνο δεν κατάλαβε, ενώ δεν χρειάζεται πολλά για να καταλάβει ένα παιδί. Ή το αφορά ή όχι. Το συνυπολογίζεις; Eίσαι σε μια ίση σχέση μαζί του; Εκεί είναι το μυστικό. Αν κάνεις πράγματα που εκείνο τα αποστρέφεται ή απλά έχει ένα πολύ μεγάλο ερωτηματικό δεν έχει νόημα.

Γενικά, δεν γράφεις τραγούδια για άλλους. Πώς ήταν να γράφεις για να τραγουδάει ηθοποιός;
Φ.Δ.: M' αρέσει πάρα πολύ. Πρώτα απ' όλα εμένα το γούστο μου το μουσικό έρεπε προς τα εκεί. Μου άρεσε όπως τραγουδούσε ο Dylan, ο Βαμβακάρης. Οι ηθοποιοί το έχουν αυτό, 1000%. Και τρομερά φάλτσος να είναι ο άλλος άμα καταλάβεις πως λειτουργεί η φωνή του και τι ομορφιά έχει αυτή η φωνή θα βρεις τον τρόπο να τη χρησιμοποιήσεις. Δεν γράφω τραγούδια για άλλους όχι επειδή δεν το θέλω. Γίνεται επειδή είναι άλλη η λειτουργία. Η τραγουδοποιία είναι η αλήθεια πως είναι πιο κοντά στο θέατρο απ' ό,τι στο τραγούδι. Ο τραγουδοποιός επειδή είναι και λίγο διηγηματογράφος, είναι λίγο πιο σκηνοθέτης. Είναι ένα είδος ηθοποιού-μουσικού που λέει μια ιστορία. Οπότε το θέατρο μου ήρθε πολύ εύκολα, το να γράφω για ρόλους.

Θες να συνεχίσεις να το κάνεις;
Φ.Δ.: Φυσικά. Και για παιδικό και για άλλα πράγματα.

Είναι ένας άλλος κόσμος για σένα αυτός. Σε έχει ανανεώσει;
Φ.Δ.: Εντελώς. Και στην πραγματικότητα, αυτό που ονειρεύομαι είναι ότι μετά από 5-6 χρόνια που ενδέχεται να βαρεθώ πια τη σκηνή, θα ετοιμάζω ένα live μια βραδιά το χρόνο και τον υπόλοιπο καιρό θα ήθελα να γράφω για το θέατρο ή ακόμη και να δημιουργώ μέσα στο θέατρο. Θα μου άρεσε.

Το σκέφτεσαι να παίξεις στο θέατρο;
Φ.Δ.: Να παίξω στο θέατρο ε; Ναι, γιατί όχι. Αρκεί να είναι ξεκαθαρισμένο ότι δεν είμαι ηθοποιός, γιατί πιστεύω σε αυτό τον διαχωρισμό. Δεν μου αρέσει που έχει βρεθεί αυτή η καβάτζα από τους θεατρικούς επιχειρηματίες και καλούν όλους τους τραγουδιστές και κάνουν παραστάσεις.

Το λες από την άποψη ότι οι ηθοποιοί χάνουν τη δουλειά τους;
Φ.Δ.: Θέλω να έχουν αίσθηση και οι παραγωγοί και το κοινό τι τέχνη κάνει ο καθένας. Και αυτό το λέω κυρίως από σεβασμό σε αυτό που κάνουν οι ηθοποιοί, όχι για να αρνηθώ αυτό που κάνω εγώ. Αυτό που κάνουν, που δουλεύουν με όλο τους το σώμα γι' αυτή την παράσταση, που πάει ο άλλος και βλέπει και του φαίνεται ό,τι πιο απλό για να γίνει, αυτοί κάνουν ζέσταμα, μήνες προβών κτλ. Αν όλο το σώμα δεν οδηγηθεί στην απελευθέρωση του δεν ανεβαίνουν στη σκηνή. Δεν θεωρώ λοιπόν σωστό το να ανέβω εγώ στη σκηνή που απλά κάνω live, που είναι μια άλλη τέχνη εντελώς. Αν ήταν πράγματι ένα μουσικό έργο στο οποίο να έχω ένα ρόλο στη μουσική του, στη δημιουργία του, που να δικαιολογούσε την παρουσία μου, το θεωρώ σωστό. Το να μπω για λόγους μαρκίζας σε ένα έργο, όπως γίνεται, δεν μου αρέσει. Υπάρχουν βέβαια εξαιρετικές περιπτώσεις που έχει γίνει αυτό και έχει πετύχει ωραία, αλλά είναι εξαιρετικές.

Info:
Το «Είστε και Φαίνεστε» παίζει κάθε Κυριακή στις 12 μ.μ. και καθημερινές για σχολεία
Τιμή Εισιτηρίου: 8€
Σύγχρονο Θέατρο / Ευμολπιδών 45, Γκάζι, τηλ. 210 3464380

Περισσότερα από το VICE

Είδαμε από Κοντά την «Μπαρτσελόνα» του Κορυδαλλού

Μνήμες από 30 Xρόνια Bρετανικής Mουσικής Yποκουλτούρας

Έτσι Αποχαιρέτησε η Αγγλία τον David Bowie