Αυτά Είναι τα Αιτήματα των Φοιτητών του ΕΚΠΑ που Δεν Ακούστηκαν στη Σύγκλητο

Το διαδίκτυο βρήκε μία ευκαιρία να χωριστεί ξανά στη μέση. Από τη μία αυτοί που εμφανίζονται ως οι φανατικοί υποστηρικτές της τάξης αποκαλώντας «τσογλάνια», «παράνομους», «τραμπούκους», «φραπεδιάρηδες» τους φοιτητές κι από την άλλη σε εκείνους που κάθε φορά που η λέξη Αστυνομία και Πανεπιστήμιο μπαίνουν στην ίδια πρόταση αυτομάτως εγείρονται τα αντιδικτατορικά αντανακλαστικά τους και κατά συνέπεια διαφωνούν με τον αυταρχισμό, τις απειλές περί ΜΑΤ και μηνύσεων και το σηκωμένο δάχτυλο του πρύτανη Φορτσάκη. Αυτό που δεν έχω ακούσει όμως από χθες είναι μία επί της ουσίας διαφωνία, έναν επί της ουσίας διάλογο πάνω στα φοιτητικά ζητήματα και τα αιτήματα που θα έφερναν προς συζήτηση οι φοιτητές στη Σύγκλητο. Ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα αιτήματα των φοιτητών; Δεν είμαι σίγουρη ότι όλοι όσοι πήραν μέρος στην «κόντρα» γνωρίζουν να απαντήσουν. Γιατί την πόρτα του διαλόγου στους φοιτητές δεν έκλεισαν μόνο οι πρυτανικές αρχές το περασμένο διάστημα, αλλά και τα Μέσα Ενημέρωσης σε μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού από το βασικό ζήτημα, την ανάδειξη των αιτημάτων των φοιτητών που προέκυψαν μέσα από συλλογικές διαδικασίες.

Αλίμονο αν μία κοινωνία χαρακτήριζε «παράνομους» φοιτητές που νοιάζονται για το πώς το Πανεπιστήμιο τους μπορεί να γίνει καλύτερο και προσπαθούν να βρουν τρόπο να ακουστούν τα αιτήματά τους βλέποντας τους τίτλους σπουδών τους να είναι διαβατήρια στην ανεργία ή την επιστημονική μετανάστευση. Οι φοιτητές χθες μαζί με την συμπαράσταση των διοικητικών και των καθηγητών τους, είχαν μία σειρά από ζητήματα να εκθέσουν που όπως λένε έχουν αργήσει πολύ να συζητηθούν σε επίπεδο Συγκλήτου, αφού δύο μήνες τώρα που έχει αναλάβει ο κ. Φορτσάκης δεν είχε καλεστεί καμία τέτοια διαδικασία. Αποτέλεσμα ήταν να έχουν συσσωρευτεί μία σειρά από ζητήματα που «καίνε» τους φοιτητές και στα οποία δεν υπήρχε τοποθέτηση. Όσο βρίσκομαι στο προαύλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών, μετά από την ένταση που δημιουργήθηκε μέσα στην αίθουσα της Συγκλήτου ρωτάω τους φοιτητές για τα αιτήματα που ήθελαν να εκθέσουν. Όπως μου λένε: «Πέρα από το ζήτημα της επικαιρότητας σε σχέση με την παρεμπόδιση των φοιτητών στην είσοδο της Πρυτανείας και το κάλεσμα της Αστυνομίας, αίτημά μας είναι μία δέσμευση της Συγκλήτου ότι δεν θα οδηγούνται σε τέτοιες πρακτικές αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να μπορούν οι φοιτητές να κάνουν κινητοποιήσεις και να θέτουν τα φοιτητικά ζητήματα που αποφασίζουν συλλογικά». Πέραν από αυτό, οι φοιτητές είχαν σκοπό να θέσουν τα βασικά αιτήματά τους που επιγραμματικά όπως μου τα παρουσίασαν συνοψίζονται στα εξής:

- Αύξηση στη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό.

- Απόφαση της Συγκλήτου ώστε να μην προχωρήσει  σε έκδοση διαπιστωτικής πράξης διαγραφής φοιτητών στο επόμενο χρονικό διάστημα. Να μην γίνει καμία διαγραφή φοιτητή που θέλει να συνεχίσει τις σπουδές του.

- Επαναπρόσληψη μόνιμου προσωπικού για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση με την καθαριότητα σε μία σειρά από χώρους του Πανεπιστημίου, όπως για παράδειγμα τη Φιλοσοφική.

- Επαναπρόσληψη του διοικητικού προσωπικού που είχε απολυθεί προκαλώντας προβλήματα στη λειτουργία του Πανεπιστημίου.

- Δωρεάν παιδεία. Ούτε 1 ευρώ για σίτιση - στέγαση - συγγράμματα - αναλώσιμα - μεταφορές.

- Να φύγουν οι εταιρείες security και να επαναπροσληφθεί μόνιμο προσωπικό για τη φύλαξη.

- Τοποθέτηση της Συγκλήτου στο ενδεχόμενο μέσα στην χρονιά να επανέλθει η συζήτηση για κλείσιμο Σχολών ή συγχωνεύσεις.

- Να μην περάσει ο νέος Οργανισμός που εφαρμόζει τον αντιδραστικό νόμο - πλαίσιο, που αλλάζει τα προγράμματα σπουδών, ανοίγοντας την κουβέντα για εξατομίκευση των τίτλων σπουδών.

- Πρόσληψη καθηγητών και καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους καθηγητές.

- Να μη μείνει έξω από εργαστήριο κανένας φοιτητής και οι πρωτοετείς που θα πάρουν μεταγραφή να ενταχθούν κανονικά και να μην χάσουν το εξάμηνο.

Όπως μου λένε οι φοιτητές: «Προφανώς υπάρχουν και επιμέρους αιτήματα εκ μέρους φοιτητικών συλλόγων κάθε Σχολής αλλά και διαχρονικά αιτήματα των φοιτητών που σχετίζονται με την χρηματοδότηση, αλλά και στο που κατευθύνεται αυτή, για το πώς θα έχουμε μία αξιοπρεπή καθημερινότητα στη σχολή, για τα προγράμματα σπουδών, την προσβασιμότητα των φοιτητών ΑΜΕΑ, την έρευνα, τα επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχυρώνουν τα πτυχία μας, αλλά και την εργασιακή προοπτική».

Ο κύριος Φορτσάκης όταν είχε αναλάβει τα καθήκοντά του, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο VICE και σε ερώτηση που του είχα θέσει είχε παρουσιάσει κι εκείνος την άποψή του για τα πρόβληματα του Πανεπιστημίου, ξεχωρίζοντας σαν κύριο αυτό της υποχρηματοδότησης. Μετά τα χθεσινά γεγονότα, προσπαθήσαμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του εκ νέου, αλλά δεν θέλησε να κάνει δηλώσεις, ενώ σε ερώτηση για το πώς σκοπεύει να προστατεύσει από εδώ και πέρα την διαδικασία της Συγκλήτου απάντησε λακωνικά «ίδωμεν». Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το ΕΚΠΑ αναφέρεται ότι θα ληφθούν «όλα τα αναγκαία και προβλεπόμενα εκ του νόμου μέτρα, ώστε να μην επαναληφθούν στο μέλλον οι θλιβερές, παράνομες και αντιδημοκρατικές ενέργειες».

Ο Υπουργός Παιδείας, Ανδρέας Λοβέρδος τάχθηκε υπέρ του κυρίου Φορτσάκη και δήλωσε από την Κρήτη πως «ο κ. Φορτσάκης έχει απόλυτο δίκαιο. Πιστεύει ότι οι φοιτητές και οι διοικητικοί υπάλληλοι έχουν δικαίωμα να εκφράσουν τις απόψεις τους στη Σύγκλητο, όχι όμως και να "μπουκάρουν" στη συνεδρίαση διακόπτοντάς την. Η μεταπολιτευτική παρεξήγηση πως τα Πανεπιστήμια ανήκουν στον οποιονδήποτε και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει πρέπει να λάβει τέλος. Πρέπει να λάβει τέλος εδώ και τώρα».

Δυστυχώς, οι φοιτητικές κινητοποιήσεις παρουσιάζονται όχι σαν ένα αναφαίρετο δικαίωμα που κερδήθηκε με τους αγώνες ενάντια στη Χούντα, αλλά σαν μια οπισθοδρομική κατάσταση που εμποδίζει την ανάπτυξη του Πανεπιστημίου. Όμως το ημερολόγιο δείχνει σχεδόν Νοέμβρη, κι όσο προχωράμε προς την 6η του μήνα που είναι προγραμματισμένα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα, αλλά και όσο πλησιάζουμε προς τους εορτασμούς της επετείου της 17 Νοέμβρη, τόσο το κλίμα θα πολώνεται και τόσο το φοιτητικό κίνημα θα κλιμακώνει τους αγώνες του. Κι αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε σε όλη αυτή την ιστορία είναι η ορμή των νέων ανθρώπων που συνοψίζεται και σε αυτό που έχει γραφτεί από τον Τάσο Λειβαδίτη που πέθανε σαν χθες:

«Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα

Και ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.