To «The Witness» Είναι το Πρώτο Video Game που Έπαιξα και το Λατρεύω

To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο Motherboard.

Όταν ήμουν μικρή ήμουν nerd με την παραδοσιακή έννοια της λέξης, και προτιμούσα να διαβάζω βιβλία από το να κάνω ο,τιδήποτε άλλο. Ποτέ δεν ζήτησα από τους γονείς μου Gameboy, Nintendo 64 ή Sega Mega Drive και έδειχνα να τους κάνω πολύ χαρούμενους όταν αντί για όλα αυτά τους ζητούσα να με πάνε στη βιβλιοθήκη.

Να λοιπόν τι είναι αυτό που θέλω να εξομολογηθώ και επιτέλους να βγάλω από μέσα μου. Δεν παίζω video games και μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού μου τις φορές που το επιχείρησα. Όταν, λοιπόν, πρωτάκουσα για το καινούργιο παιχνίδι του Jonathan Blow, το The Witness, εξεπλάγην με τον εαυτό μου που θέλησα να το παίξω. Σαν τρελή.

Αν και έχουν ήδη γραφτεί πολλά για το The Witness, ορίστε μια περίληψη για όσους δεν έχουν μυηθεί: πρόκειται για ένα puzzle game που διαδραματίζεται σ' ένα μυστηριώδες ακατοίκητο νησί. Ο χαρακτήρας που παίζεις είναι σιωπηλός, ανώνυμος και αόρατος και μαζί του περιπλανιέσαι στο νησί λύνοντας γρίφους με λαβύρινθους. Το νησί είναι χωρισμένο σε διαφορετικές περιοχές (οι οποίες δεν έχουν όνομα και ο μόνος τρόπος να τις ξεχωρίσεις είναι χρησιμοποιώντας σημεία αναφοράς και το ίδιο το τοπίο), ενώ η επίλυση ενός γρίφου σε μια περιοχή ξεκλειδώνει την επόμενη (κατά κάποιον τρόπο). Η πιο συνηθισμένη σύγκριση που γίνεται είναι με το κλασικό PC game των '90s, το Myst.

Το πρόβλημα που πάντα αντιμετώπιζα με τα παιχνίδια είναι ότι παρόλο που τώρα με ενδιαφέρουν περισσότερο απ' ό,τι όταν ήμουν παιδί, νιώθω ότι η κρίσιμη περίοδος στην οποία θα μπορούσα να είχα συνηθίσει τον συντονισμό χεριών-ματιών που απαιτείται πέρασε. Αν και φαίνεται διασκεδαστικό όταν το αγόρι μου παίζει Grand Theft Auto -ταμπουρωμένος πίσω από έναν σωρό καμένα περιπολικά να ρίχνει με RPG στους κακόμοιρους οδηγούς- εγώ είμαι τελείως άσχετη με το χειριστήριο. Κατά κάποιον τρόπο, τα περισσότερα παιχνίδια έχουν μια κοινή γλώσσα και, όπως κάθε γλώσσα, είναι καλύτερο να τη μάθεις σε μικρή ηλικία.

Σε σχέση όμως με άλλα παιχνίδια, το The Witness μοιάζει να μιλάει με σήματα καπνού. Η γλώσσα που σου μαθαίνει το παιχνίδι είναι μια γλώσσα γρίφων ειδικά φτιαγμένη γι' αυτό και σου τη μαθαίνει αργά, βήμα-βήμα. Οι λαβύρινθοι γίνονται όλο και πιο περίπλοκοι. Χθες το βράδυ γύρω στα μεσάνυχτα άρχισα να χρησιμοποιώ χαρτί και μολύβι σαν βοήθημα. Κι είμαι σίγουρη ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Και το παιχνίδι έχει ησυχία. Τόση ησυχία. Ακούς τις πατημασιές σου, το θρόισμα του ανέμου μέσα από τα φύλλα, τον παφλασμό από τα κύματα και κάποια ηχητικά εφέ που σχετίζονται με τους γρίφους, αλλά στην ουσία αυτοί είναι όλοι οι ήχοι. Το τοπίο είναι πανέμορφο αλλά αποπνέει και μια απόκοσμη αύρα μέσα στην αγαθοσύνη του - και σίγουρα τα φρικουλιάρικα αγάλματα που βρίσκονται εδώ κι εκεί δεν βοηθάνε. Μου θυμίζει την Πομπηία, όπου τα σώματα καταγράφηκαν στην αιωνιότητα την ακριβή στιγμή της επαφής τους με τη λάβα.

Καθώς περιπλανιέσαι στο νησί, έχεις την αίσθηση ότι στόχος σου είναι να καταλάβεις τι ήταν αυτό το μέρος και τι απέγιναν οι κάτοικοί του, αλλά το παίζω εδώ και κάποιες ώρες και τίποτα δεν βγάζει νόημα. Το νησί δίνει την αίσθηση ενός παλιού μεσογειακού κόσμου, όμως ταυτόχρονα έχει ακτίνες λέιζερ και ηλεκτρικές πόρτες. Για να μη μιλήσω για ένα άγαλμα που παίζει ηλεκτρική κιθάρα συνδεδεμένη με ενισχυτή.

Με το που ξεκίνησα να παίζω, έστειλα μήνυμα στον ειδικό παιχνιδιών του Motherboard, Emanuel Mailberg, για να τον ρωτήσω αν θα ανταμείβονταν οι κόποι μου (εκτός από μια συνέντευξη με τον Blow, ο Μailberg είχε ήδη πάρει ένα πρώτο αντίτυπο του παιχνιδιού και το είχε προχωρήσει πολύ περισσότερο απ' ό,τι εγώ.) «Αν έχει μόνο γρίφους θα τρελαθώ», είπα. Ο Mailberg μου είπε ότι δεν είχε ιδέα, αλλά δεν νομίζω ότι με νοιάζει πια.

Παρόλο που τα video games δεν με ενδιέφεραν ποτέ, έπαιζα PC games όταν ήμουν μικρή, κυρίως αυτά που είχαν και κάποια εκπαιδευτική πτυχή. Ένα παιχνίδι του 1995 που δεν κατάφερα ποτέ να τερματίσω λεγόταν MayaQuest και σε έβαζε να εξερευνήσεις τα ερείπια του πολιτισμού των Μάγια προσπαθώντας να λύσεις αρχαιολογικά μυστήρια για τον τρόπο ζωής τους. Για παιδικό παιχνίδι ήταν πολύ δύσκολο και η καθοδήγηση που σου παρείχε ήταν ελάχιστη. Είχε, επίσης, πολλή ησυχία και ένα ανατριχιαστικό vibe μέσα στην ερημιά.

Το The Witness μου θυμίζει το MayaQuest κατά κάποιον τρόπο, όπως και διάφορα άλλα πιο απλά PC games που έπαιζα μικρή. Τίποτα δεν συμβαίνει στο παιχνίδι αν δεν κάνεις εσύ κάτι πρώτα. Τα πλήκτρα χειρισμού δεν είναι πολύπλοκα. Το παιχνίδι βασίζεται στην εξυπνάδα σου, στην ικανότητά σου να βλέπεις τα πράγματα από τη σωστή οπτική γωνία και στην υπομονή σου. Αυτό είναι που με τράβηξε. Ο χαλαρός ρυθμός, η απουσία του χάους.

Έχω πολύ ακόμα για να τερματίσω το The Witness, αλλά ήδη ψάχνω να βρω παρόμοια παιχνίδια για το μέλλον. Ίσως και να ξυπνήσουν τον gamer μέσα μου.

Το The Witness είναι διαθέσιμο για PC και PS4.

Περισσότερα από το VICE

Πώς Είναι να Λειτουργείς Ένα Μπαρ στη Μέση Μιας Εμπόλεμης Ζώνης;

Πιστεύεις στη Ζωή μετά το Κάπνισμα;

Το Keeping Up With The Kardashians Είναι το Απόλυτο Σκάλωμά μου