Dronken Ieren die het homohuwelijk vieren

Een man in een leren broek staat te dansen op een podium, terwijl er tweehonderd miljoen mensen toekijken, en ondertussen staan er op straat in Dublin mensen zelf keihard te dansen. Toevallig vond het Eurovisie Songfestival op dezelfde dag plaats als de dag waarop Ierland het homohuwelijk invoerde. Er is op deze dag zelfs een dubbele regenboog in Dublin te zien, ongetwijfeld een teken van de homovriendelijke goden om hun goedkeuring te geven.

Ierland is het eerste land ter wereld waar het homohuwelijk wordt ingevoerd door middel van een referendum. Na wekenlange berichten in de media over de vraag of het land nog steeds bestaat uit overijverige katholieken, blijkt uit de dikke meerderheid van ja-stemmers (62%) dat de bevolking zich eindelijk los begint te maken van de houdgreep van de kerk.

Na een zonnige dag die in het teken stond van feestvieren, drinken, en wachten tot oppertravestiet Panti Bliss arriveerde bij Dublin Castle, is de stad klaar voor een gigantisch homofeest. Een wachtrij van mensen met polyester jasjes uit de jaren tachtig staat voor de ingang van de bekendste homobar van de stad, The George, waar de altijd serieuze politieke commentator Vincent Browne de uitslag van het referendum eerder op de dag live op televisie presenteerde. De mensen in de rij zijn omringd door uitgedoste travestieten.

Voor het referendum waren mensen emotioneel gezien behoorlijk uitgeput, maar dat verdween met de bekendmaking van de resultaten. Op deze avond is de liefde voelbaar en uitgesproken: bewoners, toeristen, travestieten en ongemakkelijke heterovriendjes mengen zich in de straten en in de homokroegen in de stad is niet genoeg plek voor iedereen.

"Toen ik wakker werd was ik al gelijk heel nerveus en toen de telling van stemmen begon werd ik emotioneel," zegt Robert, die ik buiten The George ontmoet. "Ik besef nu pas hoeveel jonge mensen zich nu geaccepteerd zullen voelen. Het is een duidelijke middelvinger naar het oude Ierland."

Robert is begin twintig, maar zelfs in zijn leven is de verandering ontzettend groot geweest. "Homoseksualiteit in Ierland werd pas in 1993 gedecriminaliseerd. Toen ik geboren werd was ik in principe een crimineel," zegt hij. "Voor mijn transseksuele vrienden hoop ik dat het begrip hier niet ophoudt, maar dat het blijft groeien."

De wachtrij voor The George neemt nu de hele straat in beslag. Ik vraag Robert waar hij heen gaat als hij er niet in komt. "Waar ik ook heen ga, het wordt sowieso geweldig," zegt hij. "Vanavond is de hele stad homo."

Daarna ontmoet ik Clara en haar vader, die in de stad nog mensen hebben lopen werven om 'ja' te stemmen. "Ongeveer veertig procent was voor, veertig procent was tegen en twintig procent had geen mening," vertelt Clara me. "Eén man zei tegen me dat ik moest oprotten en dat het hele idee ziek was. De nee-stemmers waren ook totaal anders dan dat je ze voorstelt."

Toen Clara's vader uit de kast kwam, kort nadat hij haar kreeg, was het homohuwelijk nagenoeg ondenkbaar. "Ierland is nu een compleet ander land," vertelt hij me. "Mensen zijn het zat dat de kerk en de gevestigde orde ze vertelt wat ze moeten denken."

Ik praat met Cathy en Carla, een stelletje dat er te jong uitziet om bij The George binnen te komen, zelfs als ze de kilometers lange wachtrij overleven. "Mensen staren ons vaak aan als we elkaars hand vasthouden op straat," vertelt Cathy, "maar vandaag glimlacht iedereen. Het voelt alsof we een normaal stelletje zijn."

Het is deprimerend, hoe ze dit zo zegt. Ik vraag of ze zich nooit eerder "normaal" hebben gevoeld, of ze het gevoel hebben dat Ierland echt zo'n homofobe plek is. "Ik denk dat jongens het veel moeilijker hebben dan meisjes," zegt Carla. "Maar het feit dat dit door middel van een referendum is ingevoerd, is erg bijzonder. Het voelt eindelijk alsof de Ieren ons hier niet weg willen hebben."

Mensen zijn om verschillende redenen blij met de uitslag van het referendum: de ene groep is blij dat ze dankzij de nieuwe wet eindelijk trouwplannen kunnen gaan maken, de andere groep, die niet eens per se met iemand van hetzelfde geslacht wil trouwen, is blij dat hun stem überhaupt gehoord wordt. De term "emigratiegeneratie", zoals jonge Ieren worden genoemd omdat ze vaak vertrekken uit het land, lijkt steeds minder toepasbaar te zijn. De meest gehoorde liberalen zijn vaak ook het minst geneigd om te stemmen omdat ze bang zijn dat het toch allemaal niks uitmaakt.

Roscommon was de enige provincie in Ierland waar de meerderheid nee stemde. Eindelijk komt de Ierse wet langzaam maar zeker overeen met onze realiteit. Het voelde alsof Ierland zelf in de kast zat; een liberaal land dat gebukt ging onder een religieuze wetgeving. De kerken zijn leeg en de kroegen gevuld op zondag. Jonge vrouwen gaan massaal naar Engeland om daar abortus te laten plegen.

De discussie over het referendum was soms heel erg persoonlijk en af en toe vreselijk beledigend voor de complete LGBT-gemeenschap. Vanwege regels over zendtijdenkregen beide kanten evenveel radiotijd. De nee-kant richtte zich voornamelijk op het idee dat kinderen alleen gezond en "echt" kunnen zijn als ze worden opgevoed door getrouwde, heteroseksuele ouders.

"Ik ben opgevoed door een alleenstaande moeder. Ik vond de nee-posters weerzinwekkend," zegt Azzie, een meisje met een zonnebril en een heleboel neon verf op haar gezicht.

De verontrustende waarheid is dat het niet een of andere extremistische groep is die tegen stemde, maar in veel gevallen de families van jonge Ierse homo's.

Families zijn opgebroken, privélevens zijn zwartgemaakt en aangevallen, en de politieke strijd raakte veel mensen persoonlijk. Vrienden van mij stortten volledig in, toen ze in de wijken waar ze opgroeiden mensen vroegen om te helpen met het verwerven van meer rechten.

Hoe vaak is de politiek zo nauw verbonden met het hart? We hebben de turbulentie doorstaan en de liefde heeft overwonnen. "Het gaat om zichtbaarheid," zegt Simon, een vriend die ik ontmoet in een dronken menigte buiten Mother, een populaire homotent. "Homo's praten over zichzelf, en dat gebeurt niet vaak. Niemand verontschuldigde zich voor wat dan ook, behalve dat ze wilden dat ze eerder uit de kast waren gekomen. "Ik heb nooit eerder van dit land gehouden of het gevoel gehad dat het van mij houdt."

Deze avond gaat het allemaal om liefde. Smerige, dronken, steeds groter wordende liefde (het is bijna drie uur 's nachts en degenen die Mother niet inkwamen liggen en rollen nu over de stoep).

Een vriend kotst op de arm van een andere man. Iemand anders roept: "God houdt van flikkers!" als knipoog naar de uitspraak van de Westboro Baptist Church dat "God Ierland haat." Een witte Nissan met open ramen en deuren draait Lady Gaga op vol volume. Joe Caslins prachtige wandtekeningen van homostellen waken over de menigte.

"Dit is slechts het begin van de homo-agenda," roept een man die met een vlag zwaait. "We gaan de hele wereld overnemen! We komen al je baby's opeten!"

Zijn enthousiasme is besmettelijk. Ik wil zijn revolutie. Op zijn pet staat "LOVELY FAGS" in roze hoofdletters geschreven. Ik vraag hem waar hij denkt dat de nee-stemmers feestvieren. "Waarschijnlijk hangen die in de Temple Bar, net als Mussolini," zegt hij voordat hij een meisje met blauw haar op de motorkap van de Nissan berijdt.

Ik heb het gevoel dat dit feest tot de volgende dag door zal gaan, en dat er een tijdperk is aangebroken waarin Ierland gelijkwaardiger is en mannen en vrouwen van elkaar mogen houden, met elkaar mogen trouwen en Gaga mogen pompen uit langzaam rijdende Nissans.

Bedankt Ierland, voor het steunen van huwelijksgelijkheid en met behulp van een referendum hopelijk een weg voor andere landen heeft gebaand.

Scroll verder voor meer foto's van triomfantelijke dronken Ieren.