Deze jonge mensen stopten met studeren door de coronacrisis

Corona heeft het leven van studenten flink verpest. Van de ene dag op de andere ging het van interactieve lessen in auditoria naar conference calls en ‘breakrooms’. Het bloeiende studentenleven werd gereduceerd tot een digitale ervaring, verspreid over computer- en telefoonschermen. Sommigen houden zich sterk, maar voor anderen wordt het te veel. 

Uit een onderzoek van de Universiteit van Tilburg blijkt dat het aantal studenten dat met angst en depressieve gevoelens kampt met 5% gestegen is sinds de uitbraak van het coronavirus. 

Ook in België gaat de situatie van kwaad naar erger. Dat werd de laatste tijd duidelijk door een aantal open brieven aan politici en opiniestukken over het lot van studenten. Verschillende mensen luiden ook de alarmbel op (sociale) media: Felix, de zoon van CD&V-voorzitter Joachim Coens schreef een opiniestuk dat veel stof doet opwaaien, en verschillende accounts zoals erdoor.actie duiken op om de situatie onder de aandacht te brengen.  

VICE sprak met vier jonge mensen die, ontmoedigd door de huidige situatie, besloten om de boeken toe te doen en te stoppen met studeren. 

“Aan het begin van het academiejaar had ik nooit kunnen voorspellen dat ik zou stoppen met mijn studies. Ik zat in het laatste semester van mijn laatste jaar, en mijn diploma was binnen handbereik. Naast de negatieve gevoelens door de lockdown was er helemaal geen andere reden om te stoppen. Ik moest nog maar een laatste kleine stap zetten om mijn studies af te maken: mijn bachelorproef afwerken. Van de 12.000 vereiste woorden had ik er bovendien al 9.000, maar toch raakte ik gedemotiveerd. 

Het leek onhaalbaar dat ik mijn eindproef af zou werken. Twee dagen voor de deadline van mijn bachelorproef draaide ik pas effectief de knop om. Ik werd wakker en dacht: I’m done. Ik weet dat het door corona komt dat ik me zo voel, omdat ik al gelijkaardige papers met succes heb kunnen schrijven. Ik wist dus dat ik het in se wel kon.

Ik vond het best moeilijk om die beslissing te maken. Soms knaagt het ook dat mijn ouders zo veel geld in mijn studies hebben geïnvesteerd, en ik er zomaar mee ben gestopt. Het voelt alsof ik hen teleurstel met mijn keuze, maar hoe hard ik dit semester ook heb geprobeerd, het lukte me niet meer. Gelukkig stond mijn mama achter mijn keuze. Ze merkte dat ik me al maandenlang niet goed voelde op school. Na een tijdje zei ze dat ik een knoop moest doorhakken: volhouden of stoppen. Ze had vrede met beide opties, maar stond erop dat ik een keuze maakte in plaats van bij de pakken te blijven zitten. Ik kan van geluk spreken dat mijn ouders me zo hard steunen in deze situatie. 

Ik wou dat er wat meer transparantie en begeleiding was geweest van mijn universiteit uit. Op momenten in de maanden april of juni had ik totaal geen perspectief. Wanneer gaat dit stoppen?, dacht ik. Ik zag geen licht aan het einde van de tunnel.

Het leek vaak alsof ik de enige was die het gevoel had niet meer verder te kunnen. Ik ervaarde een soort van imposter-syndrome, alsof ik ergens was waar ik niet hoorde, omdat ik wou opgeven en de anderen dat niet leken te voelen. Samenkomen met medestudenten relativeert dat gevoel meestal wel, want op die momenten zie je dat iedereen het soms moeilijk heeft. Dat kon nu natuurlijk niet. 

Toch is het niet allemaal slecht: sinds kort ben ik begonnen aan de kunstschool. Het was altijd al mijn plan om na mijn communicatiestudies een kunstrichting te gaan doen. Dat is wat sneller gebeurd en nu voel ik voel me veel beter.”

“In de opleiding journalistiek moet je vaak naar buiten om in real life opdrachten te vervullen, maar ik was extreem bang, omdat ik zelf risicopatiënt ben. Ik heb diabetes type 1 en had schrik om ziek te worden door contact met mensen. Logischerwijze was ik gebuisd voor de vakken waarvoor dat contact een voorwaarde was om te slagen, waardoor mijn punten alsmaar zakten. Corona heeft zeker invloed gehad op mijn resultaten in juni en augustus. Mijn motivatie was volledig weg. Omdat ik mijn examens voor de tweede keer niet had gehaald en de coronacrisis me parten begon te spelen, koos ik ervoor om een punt achter mijn opleiding te zetten. Bovendien miste ik het fysiek contact met mijn medestudenten enorm. Als ik zie in welke situatie studenten zich nu bevinden, ben ik heel blij dat ik gestopt ben. Ik zou het zelf niet meer kunnen.

Ik heb lang getwijfeld over mijn keuze. Ik dacht dat ik spijt zou krijgen en dat ik het zonder diploma moeilijk ging krijgen op de arbeidsmarkt. Mijn mama stond ook niet volledig achter mijn beslissing. Ze raadde me aan om nog een korte opleiding te doen en toch een diploma te halen. Omdat afstandsonderwijs me totaal niet ligt, koos ik ervoor om dat niet te doen. Na mijn beslissing ben ik meteen begonnen aan de zoektocht naar een job, die ik gelukkig snel gevonden heb. Momenteel werk ik bij de klantendienst van een supermarktketen. Ik wou graag financieel onafhankelijk worden en dat is me daardoor gelukt.

Stoppen met studeren was een echte opluchting: ik heb minder stress en kan opnieuw lachen. Ik dacht ik dat ik vooral teleurgesteld zou zijn in mezelf, maar door de waardering die ik krijg van collega’s bij mijn nieuwe job voel ik me goed. Ik wil anderen graag meegeven dat er toch nog hoop is, en dat opgeven niet altijd verliezen betekent.”

“Er zijn een aantal redenen waarom ik gestopt ben met school. Om te beginnen zat ik op het Sint-Pieterscollege in Jette, een heel elitaire school. Vooral op de lagere school vernederden de meeste leraren me, en er was veel concurrentie tussen de leerlingen. Ik ben een metalhead met lang haar. Mijn stijl paste niet in dat milieu. Ze scholden me uit en ik werd vaak lastiggevallen. 

Eigenlijk was naar school gaan nooit echt iets voor mij. Ik voelde me er gewoon niet goed. Ik kan het persoonlijk alleen opbrengen om me voor iets in te zetten als ik er gepassioneerd over ben. Ik ben kwaad op het onderwijs. De manier van lesgeven spreekt me simpelweg niet aan. Naar mijn mening zou het volledige schoolsysteem geactualiseerd moeten worden. 

Omdat ik wanhopig was om mijn schooljaar af te maken, schreef ik me in bij een internaat. Daar had ik voor het eerst het gevoel dat ik kon studeren en mijn huiswerk kon maken. Zoiets was me al lang niet meer overkomen en ik had echt het gevoel dat ik het dit keer zou halen. 

Aan het eind van mijn eerste week op internaat werd de lockdown aangekondigd. Je bent er dan eindelijk achter hoe je je schoolcarrière kunt redden en dan zegt het leven “fuck you”. Ik ging terug naar huis en liet al mijn werk liggen. Ik was in volledige staat van ontkenning. Ik wilde me distantiëren van mijn thuissituatie. Telkens wanneer ik thuis vertrek, voel ik me al snel zelfstandig. Buitenshuis heb ik een verantwoordelijkheidsgevoel, maar zodra ik thuiskom, verlies ik dat. Ik weet niet waarom, maar ik ben weer de man geworden die nergens meer aandacht aan besteedt. "We zien wel”, is het enige dat ik constant tegen mezelf heb gezegd sinds het begin van de coronacrisis. 

Tegen het einde van het schooljaar besloot ik een schrijfproject te overhandigen aan mijn docenten. Zo’n opstel kan in rekening gebracht worden door de leerkrachten en directie wanneer ze beslissen om je te laten slagen of niet. Het was een tekst over de Vikingen waarin ik mijn kennis over aardrijkskunde, geschiedenis, taal, religie en meer verwerkte. Een hele boterham dus, maar mijn leraren wilden het niet aanvaarden en oefenden veel druk op me uit. Ik heb de hulp van mijn vader moeten inroepen om goedkeuring voor mijn werk te krijgen. Ik ben wel door mijn jaar geraakt, maar was zo ontmoedigd dat ik me dit jaar niet opnieuw heb ingeschreven.

Vandaag ben ik blij te kunnen zeggen dat ik volledig gestopt ben met school en niet meer terug zal keren. Ik had het al moeilijk voor de crisis, maar nu is naar school gaan zo goed als onmogelijk geworden. Momenteel word ik geholpen door de SAS Parenthèse, een opvangdienst voor jonge mensen die hun schoolcarrière stopzetten. Daar leren we bij over fotografie, we tekenen en schilderen er en gaan naar tentoonstellingen. Ik leerde er zelfs roeien. Op woensdag hebben we een schrijfworkshop en dat vind ik ook geweldig. 

Misschien ga ik over twintig jaar opnieuw studeren, als ik de motivatie heb. Ik weet wat ik wil doen. Ik ben gepassioneerd door middeleeuwse geschiedenis en de Scandinavische cultuur, en wil later graag smid worden.”

“Voor corona kampte ik al 4 jaar met een depressie veroorzaakt door traumatische ervaringen met seksueel overschrijdend gedrag, een moeilijke relatiebreuk, faalangst en een ingewikkelde thuissituatie. Ik ging de coronacrisis dus al in met een hoop emotionele bagage. 

Tijdens de eerste lockdown vond de rechtszaak rond mijn verkrachting plaats, maar door de coronamaatregelen kon ik geen beroep doen op mijn vertrouwde therapeut en psychiater. Alles gebeurde online, en dat hielp de situatie absoluut niet. Door het verplichte thuiswerken zat mijn gezin bovendien voortdurend heel dicht op elkaars vel. Ik besloot me terug te trekken op mijn kot en elk moment van de dag te vullen met hard te studeren, puur uit verveling. Ik bekeek het als een vorm van escapisme en als vervanging voor mijn therapie.

Aanvankelijk vond ik rust in het feit dat ik mijn comfortzone niet hoefde te verlaten, maar tijdens de tweede lockdown werd het me allemaal te veel. Ik ben iemand die mensen rondom zich nodig heeft als deel van mijn genezingsproces, maar het studentenleven lag helemaal stil. Het contact met medestudenten vervaagde, en de hart-onder-de-riem-berichten werden alsmaar meer afgezaagd. Ik verlangde naar een fijne babbel met iemand die fysiek naast me zat. Langzaamaan belandde ik in een vicieuze cirkel van doemdenken, die mijn eetlust belemmerde en mijn moed om de blok in te stappen opvrat. In de week van 21 december ben ik volledig gecrasht: ik voelde me leeg, at niks, sliep slecht, had paniekaanvallen, kon mijn bed niet uit en huilde de hele dag door. 

Het was uiteindelijk mijn psychiater die me voorstelde om mijn studies even aan de kant te schuiven en te doen waar mijn lichaam en geest nood aan hadden. Ik besloot om mijn gezondheid op de eerste plaats te zetten en me te laten opnemen in de psychiatrie. Toen de factor ‘school’ wegviel, voelde ik meteen minder druk op mijn schouders. Zalig. Aan de andere kant deed het ook best pijn en voelde ik me alleen. Ik dacht aan alle studenten die hard aan het blokken waren, terwijl ik daar zat in een ziekenhuiskamer, zonder verplichting om te studeren.  

Ik vond het ontzettend moeilijk om aan mezelf en mijn ouders toe te geven dat ik ging stoppen met studeren. Omdat ik een perfectionist met faalangst ben, ben ik al streng voor mezelf, maar ik zag er vooral tegenop om mijn ouders teleur te stellen. Ik was ook woedend op de aanpak van de minister van Onderwijs, onze overheid en alle andere instanties die beslissingen maakten. Een andere aanpak zou er misschien voor hebben gezorgd dat ik niet gestopt was met mijn opleiding. Sinds 22 januari ben ik niet meer in opname en begin ik na te denken over de toekomst. Het is een zoektocht omdat ik weer een ‘gewone student’ wil zijn, maar op dit moment voel ik me daar nog niet sterk genoeg voor.”

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.