Herrek heeft een album gemaakt met liedjes over Indonesië

Gerrit op het dak van zijn huis in Rotterdam. (foto: Milan Boonstra)

Als ik naar een Chinees-Indisch restaurant ga, is er altijd zo veel tijd verstreken sinds de vorige keer dat ik er was, dat ik weer ben vergeten hoe goor het eten daar is. Maar mijn moeder kan wel heel lekker Indonesisch koken, dus ik twijfel over wat ik van dit onderwerp moet vinden.

Gerrit van der Scheer heeft dat probleem niet, denk ik. Hij heeft een heel album gemaakt met stemmige folkliedjes over die vrolijke verzameling eilanden. Samen met zijn band, die Herrek heet (dat is hoe je Gerrit uitspreekt als je bij de tandarts bent), maakte hij het album Waktu Dulu, wat 'vroeger' betekent. Ergens volgende week komt 'ie uit op cd, en later ook nog op vinyl, op Snowstar Records. Ik ging bij hem langs om erover te praten, maar een koekje bij de koffie was kennelijk te veel gevraagd, lol j/k ;)

VICE: Hé Gerrit, het album gaat dus over je jeugd. Vertel daar eens wat over.

Gerrit:Ik was twee jaar oud toen we vanuit Nederland naar een klein dorpje in Indonesië verhuisden. Er woonden driehonderd mensen. Wij waren de enige blanken, de enige familie die niet in een hut van palmbladeren woonde. Het dorp lag middenin de jungle, je kon er alleen via de rivier komen. Mijn vader was missionaris, hij leidde predikanten op. Mijn moeder was fysiotherapeute, ze hield zich daar bezig met het verzorgen van mensen. Ik heb er zeven jaar doorgebracht. En nu heb ik er dus liedjes over geschreven.

Je liedjes klinken niet echt alsof ze over een warm land gaan. Eerder over zo'n Scandinavische winter; dat het een half uurtje schemert en de rest van de dag donker is. Donker en koud. Help me, het was toch wel lekker weer daar?

Ha, jawel! Het was een fijne tijd. School bestond uit les van mijn moeder 's ochtends en 's middags kon ik gewoon spelen. Meestal gingen we op jacht; vogels vingen we met katapults en rivierkreeften met zelfgemaakte harpoenen van breinaalden. Het album is eigenlijk alleen maar donker omdat mijn persoonlijke smaak zo is. Ik maak niet zo gauw vrolijke muziek. Daarnaast had je natuurlijk de drukkende, zware atmosfeer in de jungle; mystiek en occult enzo. Maar mijn herinneringen zijn overwegend positief.

Ik had eigenlijk wel wat gamelan verwacht.

Ja, maar nee.

Was het moeilijk om liedjes te maken vanuit herinneringen? Je was nog maar een kind.

Ik denk dat ik meer schreef vanuit fantasieën dan vanuit echte gebeurtenissen. Het gevoel was het belangrijkst, want wat maakt het uit of het bedacht is of echt gebeurd?

Je bent wel iemand die van concepten houdt, geloof ik. Die Hyenas-cd-r bijvoorbeeld, en dat project met die psalmen.

Ik hou van een kader als ik iets doe. Zonder kader zijn er te veel mogelijkheden en wordt het lastig om keuzes te maken. Ik denk ook dat ik creatiever word van een concept.

Het werkt wel, volgens mij. Je album wordt echt door iedereen opgepikt. Jan Douwe Kroeske heeft er wat over geschreven. Dat is best sick.

Ja, zo gaat het wel, mensen willen graag een verhaal horen. Maar het is niet zo dat het een suf promotietrucje is. Ik wilde sowieso gewoon graag deze liedjes maken.

Blijf je eigenlijk liedjes maken? Ik was wel erg gecharmeerd van die drone/noise/improvisatiedingen van je.

Nou, ik heb nog wel af en toe de drang om iets heel hards te maken. Maar het is het mooiste als het echt moet, als het gewoon komt. Improvisatie vind ik ook nog steeds tof, maar vooral voor live. Verder wil ik gewoon op zoek naar geluiden die ik mooi vind en daar iets mee maken.

Ga je eigenlijk vaak naar een Chinees-Indisch restaurant?

Haha, af en toe. Maar dat is gewoon fastfood, man.