Vaak hoor ik muziek langskomen op internet die ik tof genoeg vind om aan te schaffen via Discogs. Daar kom ik – waarschijnlijk herkenbaar voor velen – vaak bedrogen uit zodra ik de prijs zie. Hier en daar mag ik voor een bepaalde plaat een paar tientjes neerleggen, zo nu en dan heb ik er om en nabij 100,- voor betaald. Maar zodra de bedragen in de honderden euro's lopen, besef ik me dat het voor mij simpelweg onmogelijk is om ze te kopen. Als ik de volgende platen hoor, zou ik willen dat ik rijk was.Dance Squad – Everybody, 415,99
Ik zie mezelf in 1993 strak staan van de XTC en helemaal opgaan in deze plaat met eensgezinden op een housefeest, misschien met een fluitje in mijn mond. Wat dat betreft ben ik 'helaas' 23 jaar oud en denk ik niet dat ik dat zou hebben overleefd, als driejarig kind. Maar de gedachte vind ik mooi.
De Vocal-mix van deze plaat is ingezongen door ene Camilla, ik heb geen flauw idee wie zij is. Maar haar stem klinkt bekend. Volgens mij ken ik haar van meer soortgelijke early rave-platen, maar ik kan niet op de namen komen. Ze heeft in ieder geval de juiste uitwerking. De opbouw en sound van de track is tekenend voor begin jaren negentig; jaren waarvan ik baal dat ik toen nog in de luiers zat en niet op een housefeest stond.Drexciya – Uncharted, 594,82
Ik vind het lastig om de sound van Drexciya in woorden te omschrijven, dus ik doe dat zelf niet. Wikipedia leert mij het volgende: "een harde, dansvloergeoriënteerde stijl van electro gemengd met retro-elementen, en Detroit techno. Bij gelegenheid maakte men ook ambient en industrial". Misschien moet ik het hele beschrijven in genres hier gewoon buiten laten. Bij Drexciya trip je zonder het gebruik van verdovende middelen. En Hi-Tide, die op de A-kant van deze Uncharted EP staat doet precies dit. Het maakt tevens een vorm van frustratie bij me los die ik niet kan plaatsen, maar een vorm van frustratie die ik niet frustrerend vind. Ik mag deze vorm van frustratie wel.
Ik kon het niet laten om er een discoplaatje tussen te stoppen. Dus zodoende. Het origineel van 'The More I Get, The More I Want' van Teddy Pendergrass is en wordt eindeloos ge-edit door producers van allerhande. Vroeger, lang voordat ik bestond, werden nummers veelal gecoverd, wat in de disco niet onbekend is. Zo ook bij deze track, door Lorraine Johnson. En hoe. Zojuist luisterde ik deze plaat. Waarop mijn buurvrouw me vroeg of ik niet zo zenuwachtig met mijn benen en hoofd kon doen. Dit kon ik niet verhelpen, ik ben ergens anders gaan zitten. En dit is alleen nog maar de B-kant van de plaat.Op de A-kant staat 'We Fell In Love' van Bill Brandon. Bill Brandon, bedankt voor het inzingen van dit nummer. Een zwoele, soulvolle track die zich op 120 bpm door funk laat begeleiden.Jim Musicman – I Can't Help Myself, 595,79
Wie is deze man? Ik heb hem dood-gegoogled, maar ik kon niets over hem vinden. Het enige wat er bekend is over hem is dat er een plaat van 594,95 van hem op Discogs staat, een paarse nog wel. Deze plaat is de kern van wat housemuziek is, vind ik. Het een houseplaat als vele anderen, maar dat is niet erg. Helemaal niet zelfs. Het is wel mega-irritant dat persoon die deze track heeft ge-upload – Mr. Tonton Decibel - het nodig vond om dit juweeltje te verneuken door sporadisch de naam van zijn Youtube-pagina in de track te zetten en er een paar effectjes tussen door te gooien. Stiekem werd ik wel verleid door deze vervelende vorm van promotie en ik moet toegeven dat de beste man verstand heeft van muziek. Maar verder vind ik het een lul, die Tonton Decibel.Goed. De track zelf is in ieder geval top, en als er iemand is die mij meer kan vertellen over deze Jim Musicman, of ben jij Jim Musicman? Ik wil alles over je weten. Mail mij op dit adres.Clarence – Hyperspace Sound Lab, 892,23
De duurste plaat van deze rij, misschien met recht. Elke track op deze plaat is, zoals mijn oude buurvrouw mij altijd aansprak 'om op te eten'. En dan het lekkerste eten, voor mij is deze plaat nasi, en ik houd van nasi. Clarence is een van de aliassen van James Stinson (Drexciya) die dondersgoed weet hoe hij een plaat sprekend moet maken. Clarence G's Club bevat geen bassdrum, maar de vocalen behoeven daar geen begeleiding van. Uit de track blijkt dat 'less' in dit geval ook zeker 'more' is.Gigi D'Agostino – La Passion, 4,50
Deze kun je gewoon betalen, kopen dus.
Advertentie
Ik zie mezelf in 1993 strak staan van de XTC en helemaal opgaan in deze plaat met eensgezinden op een housefeest, misschien met een fluitje in mijn mond. Wat dat betreft ben ik 'helaas' 23 jaar oud en denk ik niet dat ik dat zou hebben overleefd, als driejarig kind. Maar de gedachte vind ik mooi.
De Vocal-mix van deze plaat is ingezongen door ene Camilla, ik heb geen flauw idee wie zij is. Maar haar stem klinkt bekend. Volgens mij ken ik haar van meer soortgelijke early rave-platen, maar ik kan niet op de namen komen. Ze heeft in ieder geval de juiste uitwerking. De opbouw en sound van de track is tekenend voor begin jaren negentig; jaren waarvan ik baal dat ik toen nog in de luiers zat en niet op een housefeest stond.Drexciya – Uncharted, 594,82
Ik vind het lastig om de sound van Drexciya in woorden te omschrijven, dus ik doe dat zelf niet. Wikipedia leert mij het volgende: "een harde, dansvloergeoriënteerde stijl van electro gemengd met retro-elementen, en Detroit techno. Bij gelegenheid maakte men ook ambient en industrial". Misschien moet ik het hele beschrijven in genres hier gewoon buiten laten. Bij Drexciya trip je zonder het gebruik van verdovende middelen. En Hi-Tide, die op de A-kant van deze Uncharted EP staat doet precies dit. Het maakt tevens een vorm van frustratie bij me los die ik niet kan plaatsen, maar een vorm van frustratie die ik niet frustrerend vind. Ik mag deze vorm van frustratie wel.
Advertentie
Bill Brandon / Lorraine Johnson – We Fell In Love Dancing / The More I Get, The More I Want, 581,60
Ik kon het niet laten om er een discoplaatje tussen te stoppen. Dus zodoende. Het origineel van 'The More I Get, The More I Want' van Teddy Pendergrass is en wordt eindeloos ge-edit door producers van allerhande. Vroeger, lang voordat ik bestond, werden nummers veelal gecoverd, wat in de disco niet onbekend is. Zo ook bij deze track, door Lorraine Johnson. En hoe. Zojuist luisterde ik deze plaat. Waarop mijn buurvrouw me vroeg of ik niet zo zenuwachtig met mijn benen en hoofd kon doen. Dit kon ik niet verhelpen, ik ben ergens anders gaan zitten. En dit is alleen nog maar de B-kant van de plaat.Op de A-kant staat 'We Fell In Love' van Bill Brandon. Bill Brandon, bedankt voor het inzingen van dit nummer. Een zwoele, soulvolle track die zich op 120 bpm door funk laat begeleiden.Jim Musicman – I Can't Help Myself, 595,79
Wie is deze man? Ik heb hem dood-gegoogled, maar ik kon niets over hem vinden. Het enige wat er bekend is over hem is dat er een plaat van 594,95 van hem op Discogs staat, een paarse nog wel. Deze plaat is de kern van wat housemuziek is, vind ik. Het een houseplaat als vele anderen, maar dat is niet erg. Helemaal niet zelfs. Het is wel mega-irritant dat persoon die deze track heeft ge-upload – Mr. Tonton Decibel - het nodig vond om dit juweeltje te verneuken door sporadisch de naam van zijn Youtube-pagina in de track te zetten en er een paar effectjes tussen door te gooien. Stiekem werd ik wel verleid door deze vervelende vorm van promotie en ik moet toegeven dat de beste man verstand heeft van muziek. Maar verder vind ik het een lul, die Tonton Decibel.
Advertentie
De duurste plaat van deze rij, misschien met recht. Elke track op deze plaat is, zoals mijn oude buurvrouw mij altijd aansprak 'om op te eten'. En dan het lekkerste eten, voor mij is deze plaat nasi, en ik houd van nasi. Clarence is een van de aliassen van James Stinson (Drexciya) die dondersgoed weet hoe hij een plaat sprekend moet maken. Clarence G's Club bevat geen bassdrum, maar de vocalen behoeven daar geen begeleiding van. Uit de track blijkt dat 'less' in dit geval ook zeker 'more' is.Gigi D'Agostino – La Passion, 4,50
Deze kun je gewoon betalen, kopen dus.