De 8 allerdomste en daarom allerleukste albums op Spotify

Onlangs verscheen Forgotify, een app die de 4 miljoen nummers op Spotify die nog NOOIT (0 keer dus) zijn afgespeeld, in het zonnetje zet. De nog nimmer afgespeelde nummers worden automatisch geshuffeld opdat wij nooit vergeten.

Dat geeft ons een prachtige inkijk in de onderkant van Spotify, de rectum van streambaar luisterplezier. Er komt altijd wel iets ontzettend zweverigs bovendrijven wanneer je twee willekeurige woorden intikt. Spotify biedt een plek voor mensen die hun muzikale heil proberen te vinden in heel, maar dan ook echt heel merkwaardige hoeken. Hieronder vind je een paar bizarre vondsten (die misschien wel een aantal keer zijn afgespeeld, maar daardoor absoluut niet minder leuk zijn!).

Ik heb absoluut geen idee wie Randall Cousins is, maar ik denk dat hij niet vies is van een feestje. Deze gast speelt theremin als geen ander. Als je niet weet wat een theremin is: dat ding maakt die gekke spookgeluiden in Good Vibrations van The Beach Boys. Randall is alleen stukken minder bescheiden. Hij gooit zijn vibrerende hondenfluitje over alles heen, van gladde synthrock die zo uit GarageBand gerold komt tot spacende Enya-achtige soundscapes. Het is alsof hij op dit album alle toepassingen van ’s werelds vervelendste instrument tentoon heeft willen spreiden.

Ik heb geen flauw idee wat dit is. Het ziet eruit als een audiobook waar een aantal gasten (die zich The Click noemen) je vertellen hoe je het kunt maken in de muziekindustrie. Je krijgt dus zakelijk advies van een aantal rappers waar je nooit van hebt gehoord. In mijn favoriete onderdeel leggen ze uit hoe je rijk kunt worden door maandelijks een tiende deel van je inkomen af te staan aan de kerk.

Oké, je weet door de belachelijk specifieke titel waarschijnlijk al wat dit is, maar ondanks dat is het nog dommer dan je denkt! Het gaat hier niet om een groep afgekeurde rappertjes die over nagemaakte Lynyrd Skynyrd-beats rappen, het is één afgekeurd rappertje dat over neppe Lynyrd Skynyrd-beats de teksten letterlijk voorleest! Geen improvisaties, geen venijnige rijms, niks. Er is niets hiphop aan dit album, buiten de veronderstelling dat we hier met een ‘rapper’ te maken hebben die waarschijnlijk niet blank is. Verder is het echo-effect dat over zijn versie van Free Bird zit één van de prachtigste dingen die ik ooit heb gehoord.

Knuffelrock der fauna. 39 tracks met alleen het allerbeste uit het dierenrijk. Wie wil er nou niet op een druilerige zondagmiddag naar het gehijg van een pauw luisteren?

Dit is een album met 140 scheetgeluiden. Laat dat maar even bezinken. Iemand heeft besloten een album met scheetgeluiden uit te brengen—iets dat op zich nog begrijpelijk is—maar is daarna volledig doorgeslagen in het tot stand brengen van een luisterencyclopedie met 140 verschillende scheten. Alsof dat nog niet genoeg is zijn er ook niets verhullende titels toegekend aan elke individuele track. Poëtische hoogstandjes als Chili Cheese Dogs, Fluff ‘r’ Nutter en mijn persoonlijke favoriet: Lady of Fartinggale sieren de tracklist.

Als je net zo iemand bent als ik, dan heb je 60% van je middelbare schooltijd doorgebracht met het praten over dan wel luisteren naar Metallica. Deze nummers zitten zo diepgeworteld in mijn onderbewustzijn dat er van binnen vreemde dingen gebeuren wanneer ik ze voor het eerst in hun vertraagde meditatieversie hoor. Yoga To Metallica verandert alle boosaardige en onstuimige riffs in makkelijk te verteren gitaargetokkel. Eigenlijk vind ik deze versie van Nothing Else Matters nog beter dan het origineel.

Mambo Kurt (of is het Kurt Mambo?) is een Duitse crooner die nummers covert. Kurt gebruikt geen gitaar, drumstel of bas om zijn tenenkrommende Duitse gejank te begeleiden, maar een aantal goedkope oude Casio-keyboards. Echt, je moet het horen om me te geloven. Je gaat uit je stoel vallen van zijn versie van God Save The Queen van The Sex Pistols.

Ik zal mijn best doen om dit zo goed mogelijk uit te leggen. Worship Jamz is een compilatie van christelijke liederen gezongen door hyperactieve kinderen waar mijn maag spontaan salto’s van gaat maken. Maar toen werd dit gemaakt: Karaoke In the Style of Worship Jamz. Hetschijnt de goedkopere, nepversie van Worship Jamz te zijn. Ik ben er vrijwel zeker van dat alle nummers hetzelfde zijn, hoewel ze ditmaal zijn opgenomen door mensen met goedkopere apparatuur en een slechter gevoel voor esthetiek. Het is dus een soort Kinderen Voor Kinderen Door Kinderen-karaokealbum maar dan met een christelijke insteek. Als we één ding kunnen leren van Spotify, dan is het dat er voor muziek altijd wel een kleiner productiebudget te vinden is.