Een paar weken geleden maakte KISS-frontman/belachelijke clown Gene Simmons in een interview een aardige Gene-Simmonseske opmerking over depressie en zelfmoord:"Drug addicts and alcoholics are always, 'The world is a harsh place.’ My mother was in a concentration camp in Nazi Germany. I don't want to hear fuck all about 'the world is a harsh place.' She gets up every day, smells the roses, and loves life. And for a putz, 20-year-old kid to say, 'I'm depressed, I live in Seattle.' Fuck you, then kill yourself."Nadat vorige week bekend werd dat Robin Williams een einde aan zijn leven had gemaakt, verspreidde bovenstaande quote zich als een olievlek over het internet en liet iedereen weten hoe graag ze Simmons op zijn bek wilden slaan. Een radiozender in Australië besloot zelfs de muziek van KISS te boycotten. Maar serieus: hoe serieus moeten we de mening van een 64-jarige volwassen man die zijn geld verdient met het dragen van make-up nou eigenlijk nemen?Die vraag doet er eigenlijk al niet meer toe, want gisteravond heeft het internet zijn aandacht verlegd naar Henry Rollins, die je misschien nog wel kent als de voormalige frontman van Black Flag of als talking head in elke muziekdocumentaire ooit gemaakt. Rollins is de zelfbenoemde woordvoerder van een generatie die opgroeide met 90s punk of alternatieve muziek. En al geniet hij waarschijnlijk net iets meer aanzien dan Simmons, bij hem denk je altijd aan een gymleraar die tijdens touwklimmen denkt uit te kunnen wijden over wereldproblematiek.Bovenaan zijn nieuwe column voor LA Weekly stond ditmaal de titel ‘Fuck Suicide’. Daarin liet hij z’n standaard no-nonsense, grijp-het-leven-bij-de-ballen, ga-naar-de-sportschool-en-zweet-je-problemen-weg attitude los op het onderwerp van depressie en zelfmoord door de lens van de dood van Robin Williams. Die levenshouding werkte in het verleden prima als hij schreef over dingen als sapkuren en klysma’s, maar werd nu minder goed ontvangen:“I no longer take this person seriously. I may be able to appreciate what he or she did artistically but it’s impossible to feel bad for them. Their life wasn’t cut short — it was purposely abandoned. It’s hard to feel bad when the person did what they wanted to. It sucks they are gone, of course, but it’s the decision they made. I have to respect it and move on.”Goh, verrassing: z'n column viel niet helemaal goed bij mensen die depressief zijn of mensen die mensen kennen die lijden aan depressie of mensen die niet het empathisch vermogen van een psychopaat hebben. Zij besloten op Twitter hun ongenoegen over de Hot Animal Machine te uiten, wat op zich gebruikelijk is in de wonderlijke wereld van Verontwaardigd Internet. Maar in dit geval werd het wel erg persoonlijk:
Advertentie
Advertentie