Het leven van de man achter het Penthouse-imperium

Coverfoto, door Hank Londoner.

Het was een donkere avond in februari. Jeremy Frommer—voorheen beurshandelaar op Wall Street en ondernemer—had de dag doorgebracht met zijn dochtertje. Ze hadden net een succesvolle veiling van opslagboxen achter de rug. Op één na hadden ze alle eenheden opgekocht. Nu was hij—in zijn eentje—weg naar een schimmig pakhuis op Long Island, om de Rus te ontmoeten die zijn bod voor die laatste eenheid overtroffen had.

Toen Jeremy bij het pakhuis aankwam, lag de inhoud van de opslagbox  al uitgestald: huishoudelijke meuk, nog meer troep, en aardewerk. Heel even was hij teleurgesteld. Hij had eigenlijk op een kostbare vondst gehoopt: de rest van de collectie die hij gevonden had in de naburige box. Maar nee.

Toen viel zijn oog op een stapel dozen. De dozen waren gevuld met dia’s. “Die Rus vond de dia’s maar rotzooi, hij had er schijt aan,” vertelde Jeremy me. Na een vlugge onderhandeling kocht hij de complete inhoud voor 1500 euro in contanten, laadde de spullen in zijn auto en reed ademloos naar het dichtstbijzijnde tankstation om de spullen door te spitten. Het was de schat waar hij zo op had gehoopt: het persoonlijke fotoarchief van Bob Guccione, de grote man achter het Penthouse-imperium.

Jeremy had die dag een groot deel van Guccione’s spullen opgekocht. Los van de dia’s, foto’s en persoonlijke brieven zaten er zeldzame edities van Penthouse bij. Ook was ereen Japanse remake van de film Caligula, die Guccione in 1976 had geproduceerd. Tenslotte waren er nog telefoonnummers die Jeremy naar de werkelijke jackpot leidden: de volledige nalatenschap van Guccione, op dat moment nog beheerd door een schuldeiser in Phoenix.

Tegenwoordig zijn Jeremy en zijn zakenpartner, filmproducent Rick Schwartz, eigenaar van die volledige nalatenschap: de Guccionecollectie.Het is het levenswerk van een pornografische kunstenaar en onbegrepen miljonair, die met zijn bedrijf—General Media Inc—dertig jaar lang ver boven de rest van de bladenwereld uittorende, voor hij in 2003 failliet ging.

Bob Guccione mag dan vooral bekend zijn door Penthouse, hij was van meer markten thuis. Minder bekend is bijvoorbeeld dat hij sciencefictionmagazine Omni ontwikkelde en uitbracht, kunst verzamelde, een groot voorvechter van vrijheid van meningsuiting was en tal van schrijvers en kunstenaars financieel ondersteunde. Bob had in Manhattan een van alle weelde voorzien optrekje met een oppervlakte van zo’n 2500 vierkante meter. Daar stond bijvoorbeeld ook een gigantisch marmeren standbeeld van de man zelf.

Guccione stond bekend als een vrouwenverslinder die altijd behangen met gouden kettingen rondliep in een wijd open blouse. Hoewel hij een aantal van de meest interessante geesten uit de 20e eeuw ontmoet heeft, was hij eigenlijk een kluizenaar. Anders dan zijn bekende vrienden uit de viezeblaadjesindustrie was Guccione geen publiek figuur. Zijn huis was niet een soort Playboy Mansion waar non-stop gefeest werd, het was in alle opzichten een eenzaam koninkrijk.

Bij de oprichting was Penthouse nog een stijlvol blad. De naakte spreads, die in het begin meestal door Guccione zelf geschoten werden, hadden een romantische sfeer. Guccione speelde met schaduw en licht door een panty over de lens van de camera te spannen. Hij had een grote belangstelling voor fotografie, een fetisj voor vormgeving en beschouwde zichzelf als kunstenaar. Hij schilderde zelf en gaf veel geld uit aan kunstwerken—schilderijen van bijvoorbeeld Modgliani, Picasso, en andere impressionistische meesters.

In de jaren negentig werd het lastig om sexy foto’s aan een publiek te verkopen dat gewend was om gratis zooi op internet te krijgen. Penthouse zag zich genoodzaakt de pantykous van de lens te trekken. De belichting veranderde en de seks werd explicieter. De schilderachtige soft-focusuitstraling van de fotografie maakte plaats voor de sfeer van lugubere seksshops met neonverlichting. De fotografen “vergaten hoe het was om met een rolletje te werken,” zei Jane Homlish, die lange tijd Guccione’s assistent was. “Het werd echt hard, schel en koud. We konden onze standaard van artistieke schoonheid niet volhouden.“

Naast de opkomst van online porno en dalende verkoopcijfers verloor Guccione nog eens miljoenen door mislukte investeringen—in bijvoorbeeld kerncentrales en een gedoemd Penthouse-casino. Zijn zaak kwam er nooit meer bovenop. Toen Bob Guccione in 2010 overleed aan longkanker was zijn rijkdom verdampt. Zijn landgoed van 75 hectare aan de Hudson werd verkocht en hij werd zijn enorme huis in Manhattan uitgejaagd. Zelfs zijn familie keerde hem de rug toe. Restanten van Guccione’s materiële zaken waren uitgestrooid, verlaten en in beslag genomen door schuldeisers. Tegen de tijd dat Jeremy Frommer zijn noodlottige opslagbox opkocht was de magnaat al goed op weg naar vergetelheid.

Een paar maanden geleden bezocht ik de Guccione Collectie, die bewaard wordt in een pakhuis in New Jersey. Ik verdiepte me net in een archiefkast met kunstdia’s toen Jane Homlish binnen kwam lopen. Deze zestigjarige was dertig jaar lang Gucciones assistente, en ze straalt als ze vertelt over haar ongewone baan als Bobs vertrouwenspersoon en medewerker. Tijdens zijn carrière als uitgever regelde Jane zijn zaken, hield ze zijn agenda bij, organiseerde ze fotoshoots, beurde ze zijn humeur op, en paste ze op de Penthouse Pets die wulps de pagina’s van het blad hadden gesierd.

Als twintigjarige receptionist werd ze weggeplukt uit het kantoor van General Media Inc . Ze kwam terecht in een wereld van stadspaleizen, nachtelijke vergaderingen en diners met Frank Sinatra. Ze was het eerste lid van Guccione’s cultus, waarvan zij nog steeds de meest fervente evangelist is.

“Hij was erg complex, maar zeer interessant,” vertelde Jane. “ Er was niemand zoals hij. Niemand. Ik zou nooit dertig jaar voor hem hebben gewerkt als ik hem niet ontzettend fascinerend had gevonden.” Ze werkten hard. Alle shoots voor Penthouse moesten volgens Gucciones erotische fijnbesnaardheid  geregeld worden. Ze kozen zelf de foto’s uit, schreven de teksten voor de cover, kozen kleurpatronen en herschreven cartoons—maar hij was geen tiran. Om de spanning te doorbreken, speelden ze verstoppertje in het gigantische appartement, en bij zonsopgang maakte Guccione dan een gigantisch bord met spaghetti voor haar.

“We voerden heel intense gesprekken,” zei Jane. “Toen hij me aannam waren zijn eerste vragen: “geloof je in God? Wat is het doel in je leven? Hoe denk je over het bestaan?’” Vanwege deze verbondenheid was Jane enorm loyaal. Toen Penthouse uiteindelijk aan de overmacht van het internet bezweek, was het Jane die met pijn in haar hart de schilderijenvan de muur haalde en ze verkocht. En toen Guccione stierf was ze verloren, alsof ze ontwaakte uit een levenslange droom. “Na zolang met Guccione gewerkt te hebben, zeven dagen per week, tot diep in de nacht, was het mijn leven geworden. Het alsof ik in de buitenwereld leefde, het was heel moeilijk om me aan te passen.”

Toen Jeremy en Rick op Jane stuitten, namen ze haar mee uit eten. Haar inzichten en persoonlijke connecties bleken van onschatbare waarde. Jeremy nam haar ter plekke aan als de curator van zijn nieuwe bezit, en haar voormalige leven. Toen ze in het pakhuis kwam en de dozen met daarin een groot deel van haar verleden zag, stroomden de tranen over haar wangen. “Ik was net een baby toen ik hier voor het eerst kwam,” zei ze. “Ik kon niet stoppen met huilen. Ik bleef maar sorry zeggen, omdat ik alleen maar aan het snikken was.”

Rick, die zijn filmcarrière begon als de assistent van Harvey Weinstein bij Miramax, ziet Jane als een zielsverwant. “Ik kon meteen zien dat ze voor een beroemdheid gewerkt had, met alles was wat daarbij komt kijken,” zei hij. “De uren, de betrokkenheid, de loyaliteit, alle gestoordheid. Ze deed het allemaal, en toen is het zo afschuwelijk geëindigd, zowel voor hem als voor haar.” Toen Jeremy en Rick haar bij de manege waar ze werkte vandaan haalden, “dacht ze dat het verhaal af was. Ze dacht dat het de derde akte was geweest—maar het bleek pas de tweede akte te zijn.”

Eenmaal hersteld van de eerste shock verviel Jane in haar natuurlijke rol: oppermoeder van alles wat met Bob Guccione te maken heeft. Samen met Jeremy en Rick sorteert ze de eindeloze reeks dia’s, brieven en foto’s. Jane ziet eruit als een doodnormale vrouw van die leeftijd, maar ze heeft een onfeilbaar geheugen voor zelfs de meest lugubere details van de productie van Penthouse. Tel daarbij op dat Guccione alles neurotisch vastlegde, en het Guccione-erfgoed schrijft zich haast vanzelf. “We hadden al deze rare spullen, “ zei Rick, “en we stopten alles in Janes prisma, waar het er aan de andere kant gearchiveerd uitkwam.”

Rick en Jeremy hebben ieder hun eigen redenen om hiermee bezig te zijn, en er in te investeren. Natuurlijk kan er geld mee verdiend worden, maar voor haar eigenaars is de Guccione Collectie een soort persoonlijk doel geworden, met de man in kwestie als boegbeeld, in een leren broek en half ontknoopt shirt.

Vanwege zijn fascinatie voor andermans leven ziet Rick het als zijn verplichting om het verhaal van Gucciones leven—de glamour, de impact, de geheimen, en het milieu—door te geven aan een nieuwe generatie. “Ik ben geïnteresseerd in Guccione, maar nog meer in diens erfgoed,” zei hij. Rick werkte met regisseur Barry Avrich aan een documentaire over Gucciones leven, Filthy Gorgeous. Hij is ook bezig om een tv-show te ontwikkelen over Janes belevenissen als jonge vrouwen te midden van van een erotisch imperium.

De Guccione Collectie barst van de zinnenprikkelende spullen—naaktfoto’s van beroemdheden die nooit zijn gepubliceerd, vreemde kunstwerken, weelderige illustraties van sciencefiction en knettergekke brieven. Maar zonder kernfiguur heeft het als verhaal, of als merk, weinig betekenis. Zonder de mythische Bob Guccione zijn het gewoon spullen. Daarom is het zo belangrijk voor Jeremy, voor Rick, en vooral voor Jane, dat de beste man op de eerste plaats komt.

Deze week publiceert VICE exclusief materiaal dat afkomstig is uit de privéarchieven van Bob Guccione Sr.- de legendarische uitgever die Penthouse oprichtte, en daaruit een gigantisch een media-imperium wist op te bouwen.Kom deze week dus extra vaak langs op VICE.com om alles over Guccione te weten te komen. 

Voor nog meer ongepubliceerd archiefmateriaal kun je de pagina van The Guccione Collection bezoeken, die helemaal gewijd is aan alle rariteiten die samen Gucciones erfgoed uitmaken. Op die site worden trouwens ook nieuwe dingen gepubliceerd – maar altijd in lijn met de rest van Guccione's imperium.