De doden van Caïro

Iedereen zegt dat revoluties beginnen uit nood. In Egypte zit daar zeker waarheid in. Het heftige geweld dat zich in Caïro al sinds de lente afspeelt, laat de hoge nood zien. Ik begin te denken dat mensen ermee doorgaan omdat ze zoveel hebben verloren dat het allemaal niet voor niets mag zijn. Door vol te houden hopen ze dat hun verlies gerechtvaardigd wordt.

Er was vrijdag een mars ter herinnering van de slachtoffers die de afgelopen weken vielen. Deze man liep langzaam mee met een foto van zijn zoon, Islam Assam Mohammed. Hij werd op zijn twintigste vermoord door een kogel in zijn voorhoofd.

Veel mensen droegen tijdens de mars foto’s van familie en vrienden. Ook waren er symbolische doodskisten voor elke dode. Door de verkiezingen is het nu rustiger op straat, maar veel mensen zullen niet vergeten wat er is gebeurd.

De activisten die ik heb ontmoet zijn hard. Maar tientallen mensen zijn vermoord en wanneer het vechten stopt, is dit moeilijk te verwerken. Soms is dat omdat vrienden zijn geraakt. En soms is het vanwege hun verantwoordelijkheidsgevoel, dat zegt dat ze meer moeten doen.

De mars ging verder door de Mohammed Mahmoud-straat, waar bijna alle gevechten hebben plaats gevonden. Er staat nu een muur die de demonstranten van de autoriteiten en het gehate Ministerie van Binnenlandse Zaken scheidt. Achter de muur stond het leger, daarachter de politie.

Familieleden van de slachtoffers stoppen bloemen in de muur. Dit woord betekent ‘val’, als in, het volk wil dat het regime valt.

Als dit nog niet genoeg was, begonnen saaie officieuze types, aangevoerd door mensen met oranje reflecterende hesjes (een slecht teken) na een tijdje iedereen van de muur weg te duwen, de straat weer in. Ik weet niet wie het hen had opgedragen, maar veel mensen waren hier aardig kwaad over.

Daarna hadden ze een soort van lange band om in een rechte lijn te staan om mensen weg te duwen. Waarom zijn officieuze mensen altijd zo goed voorbereid? Of nou ja, niet-officieuze mensen zijn in staat om een oliebom te bezitten binnen vijf minuten, waar dan ook in Caïro. Dus misschien is het wel eerlijk.

Veel mensen zijn hun ogen verloren in vuurgevechten. Het is inmiddels normaal dat mensen zo’n enorme plakker over hun oog dragen.

De man wiens gezicht op de achtergrond is gestencild, is Alaa Abd el Fattah. Een blogger die vastzit op zeer verdachte gronden. Ik vraag me af of iemand ooit die gast van Hipster Runoff op een muur zou eren.

Er is een filmpje waarin een politieman wordt gefeliciteerd door zijn leidinggevende, omdat hij goed is in het raken van demonstrantenogen. De revolutionairen maakten een ‘wanted’-poster voor hem en hingen de stad ermee vol.

De gemoederen liepen hoog op en de ‘ogenjagende politieman’ besloot dat hij zich liever terugtrok dan dat hij vigilante acties tegen zou gaan. Nu praten mensen over hoe ze de andere politieofficieren die op film staan willen aanpakken.

Of het nu de broederschap, het leger of een andere machthebber is, de politie is de politie. Officieren die weten wat hun taken zijn in een politiestaat. Voor revolutionairen in Caïro is er een zware druk om er iets aan te doen. Maar wanneer het vechten op straat stopt en de activisten langzaam verdwijnen, is deze mars een manier voor activisten om vrede te hebben met wat ze hebben gezien en om te leren omgaan met wat ze verloren hebben.