De slaapkamers van tieners uit de jaren negentig

Het boek In My Room: Teenagers in Their Bedrooms is er al sinds 1995, maar sinds kort herleven de foto's van Adrienne Salinger op websites als Tumblr en Pinterest. Het boek laat portretten zien van tieners in hun meest persoonlijke ruimte: de slaapkamer. Sommige kamers zijn bezaaid met knuffels, anderen met punkposters. Elke kamer staat symbool voor alles wat met jeugd te maken heeft.

Ellen L.

Toen Salinger in de jaren tachtig met het project begon, schoot ze de slaapkamers van tieners aan de Westkust van de Verenigde Staten. Toch stopte ze ermee. Ze had er namelijk niet aan gedacht om de tieners te interviewen en dat bleek later een essentieel onderdeel van In My Room te zijn. "Het voelde alsof ik precies datgene deed waar ik anderen altijd van beschuldig: niet genoeg luisteren," legt Salinger aan de telefoon uit. Toen ze in de jaren negentig naar New York verhuisde, kreeg ze een beurs en startte ze opnieuw met haar project. Deze keer interviewde ze haar onderwerpen wel. "Tieners hebben alles wat ze bezitten in hun slaapkamer staan en hun identiteit verandert voortdurend. Wat er aan de muren hangt, is vaak in strijd met wie ze op dat moment zijn - en met wat ze zeggen. Ik ben geïnteresseerd in de tegenstellingen die ontstaan wanneer je naar jezelf op zoek bent."

Fred H.

Waarom ben je in eerste instantie tieners gaan fotograferen?
Ik was in het begin vooral geïnteresseerd in de manier waarop tieners in de media worden neergezet. Puberteit is eigenlijk een hele belangrijke overgang in het leven van een persoon. Het is de laatste keer dat je bij je ouders woont. Je kan een sterke mening hebben over de wereld - je hoeft nog geen compromissen te maken. Ook ben ik geïnteresseerd in hoe mensen zichzelf in een ruimte definiëren. Ongeacht hun sociaaleconomische status waren de meeste slaapkamers klein en hing er een gloeilamp van 60 Watt in het midden van de ruimte.

Ik was onder de indruk van de diversiteit van de tieners, kamers en verhalen. Sommigen zijn straight edge, anderen zijn religieus. Eentje is ook een alleenstaande moeder. Hoe belangrijk was die diversiteit?
Het was geen documentairereeks. Het lijkt wel zo, maar ik geloof niet echt in documentaires. Documentaires suggereren dat er één waarheid is - maar één manier om iets te bekijken.

Hoe heb je zo'n gevarieerde groep mensen gevonden?
Ik heb ze op heel verschillende manieren ontmoet. Zo ging ik naar het winkelcentrum en kwam ik daar veel verschillende soorten tienermeisjes tegen. Of ik ontmoette ze via andere mensen.

Donna D.

Vertel eens wat meer over de samenwerking met de tieners. Sommigen houden muziekinstrumenten of hun huisdieren vast.
Ik had één regel: ze mochten hun kamer niet opruimen of veranderen. Ik heb met iedereen ongeveer zes uur doorgebracht, waaronder een twee uur durend interview. Een van de dingen die ik belangrijk vond, was dat ik de personen zou weergeven hoe ze waren. Het is tegenwoordig populair om je macht te gebruiken en een beeld te maken dat anderen in een slecht daglicht plaatst. Daarom heb ik ervoor gekozen om niet met continue licht en niet met een flits te werken. Als je flitst kun je iemand op een ongemakkelijk moment vangen.

Voor de foto's had ik een lange sluitertijd nodig - meestal een kwart van een seconde of meer. Dat is te lang voor een mens om stil te staan. Ik vroeg hen om te poseren en zichzelf goed onder controle te houden. De lange sluitertijd is de reden waarom ze zo'n intense blik in hun ogen hebben. Ik wilde dat ze zoveel mogelijk zichzelf waren.

Jason C.

Vertel eens wat meer over de interviews.
Eigenlijk was het oorspronkelijk niet de bedoeling om een boek te maken. Het was pas nadat ik een paar keer mijn werk had tentoongesteld dat ik werd benaderd om er een boek van te maken. Ik had alle interviews opgenomen en uitgeschreven. Ik heb aan iedereen gevraagd of er iets was dat ze niet in het boek wilden. Op dat moment waren het geen tieners meer. Allemaal hebben ze enorm veel over seks verteld, maar dat wilden ze uiteindelijk niet in het boek hebben. Ik blijf het interessant vinden dat ze dat niet wilden. Ze hebben ongelooflijke verhalen verteld - dingen die hartverscheurend, geweldig en fantastisch waren. Het laat zien dat tieners meer dan alleen oneliners te vertellen hebben. Naarmate we ouder worden, veranderen we heel erg. Toch is er iets authentieks aan die leeftijd.

Gavin Y.

Je hebt gelijk. Je merkt dat ze onzeker zijn, maar ze maken ook sterke statements, over religie, verslaving en familie. Het illustreert goed waar de portretten over gaan: onafhankelijke, individuele mensen.
Exact, ja. Het zijn mensen. Mensen denken vaak dat tieners alleen maar oneliners uitkramen, maar het is zo ontzettend fout om zo naar mensen te kijken.

Ik houd er ook van dat de verhalen niet echt over de voorwerpen aan de muur gingen. Soms kwam je echt onverwachte dingen over de tieners te weten.
Ja. Dat is precies het punt: je kijkt naar de foto's en je hebt meteen een stereotiep beeld van ze - die jongen is een skater, dat meisje is heel punk. De tekst is belangrijk voor mij omdat het vaak in strijd is met wat je ziet. Ik wil dat mensen de echtheid van een foto aan de kaak stellen. Ik wil dat mensen de tieners serieus nemen. Ik heb enorm veel respect voor hen.

Lynne M.

Laten we het eens over de impact van de foto's hebben.
In die tijd werden tieners door advertenties en tv gestereotypeerd en ik wilde dat doorbreken met mijn foto's. Vijf jaar nadat het boek was uitgebracht, zag ik bijna identieke slaapkamers in films en op televisie. Ik herinner me dat ik dacht: waarom heb ik dit project gedaan? Maar toen ontmoette ik een regisseur die aan projecten als Breaking Bad heeft meegewerkt. Hij zei dat het boek nog steeds wordt gebruikt door setdesigners. Het werd heel snel overgenomen en gekopieerd. Ik vond dat fascinerend en vreselijk tegelijkertijd, maar ook geweldig.

Jeff D.

De foto's beleven een heuse digitale wedergeboorte. Misschien omdat je het lichamelijke element van identiteit op de foto's ziet. Tieners zoeken dat dezer dagen veel meer online op. Maar het is helemaal anders wanneer je over jouw identiteit op digitale platformen praat, dan dat je erover vertelt in je slaapkamer. De druk om online verschillende identiteiten te hebben, is een hele andere druk. Je bent je ervan bewust hoe mensen naar je kijken. Daardoor kan je op elke site iemand anders zijn. Het vereist veel zelfbewustzijn: je probeert een uniek persoon te creëren. Ik ben niet geïnteresseerd in hoe iemand zichzelf ziet, maar wel in het verhaal van iemand. Op de een of andere manier krijgen we de boodschap mee dat we allemaal een gevoel van eigenwaarde moeten hebben. Maar dat is niet interessant. Het enige dat mensen interessant maakt is dat we niet allemaal één persoonlijkheid hebben. We worden gevormd door heel veel tegenstrijdige invloeden.

Ontdek hier meer slaapkamers en verhalen van tieners.

Carlos C.