De gamewereld was leuker geweest als de Sega Dreamcast langer had bestaan

Ik mis de tijd van de Sega Dreamcast. Ondanks dat het nooit een echt succes was en al snel van de markt werd gehaald, wist het met een heel eigen scala aan bizarre, vermakelijke spellen een stempel te drukken op de gamingwereld. De Dreamcast verdween voordat iedereen goed begreep wat allemaal mogelijk was met die ingewikkelde controller en voordat het echt de waardering kreeg die het verdiende.

De grote releases voor de twee consoles van vandaag de dag, de PlayStation 4 en de Xbox One, lijken allemaal op elkaar. Bijna alle games zijn epische, militaristische en cinematografische spellen. Bijna niemand durft nog cartoonachtige, schattige en originele spellen te ontwikkelen – uitzonderingen zijn een paar Nintendogames en de indieontwikkelaars, die niet bepaald de dienst uitmaken in de mainstream gamewereld. De ondergang van Dreamcast was een teken van deze trend, en misschien wel een van de oorzaken.

Aanvankelijk gingen de Dreamcasts als warme broodjes over de toonbank. Maar volgens Retro Gamer magazine had Sega al honderden miljoenen verkwist aan het promoten van de console. Het bedrijf won allerlei onderscheidingen als de Guinness World Record van "'s werelds meest geavanceerde gameconsole", en verkocht in totaal 10,6 miljoen Dreamcasts.

Maar dat kon de klappen van eerdere mislukkingen van Sega niet opvangen, zoals de Saturn, 32X en Sega CD. Daarnaast werd in de aanloop van de release van de Dreamcast de Playstation 2 aangekondigd, die gehypet werd met zijn 'Toy Story-level graphics' en de ingebouwde dvdspeler, wat in die tijd nog een luxe was. Na een herordening van het topbestuur besloot SEGA de productie van de Dreamcast op 30 maart 2001 te stoppen en zich volledig te concentreren op het uitbrengen van games.

Dat was een logische stap, want ondanks het feit dat het een gefaalde onderneming was, had de Dreamcast een hoop fantastische spellen. Je had bijvoorbeeld de perfecte vertalingen of verbeteringen van populaire arcadespellen zoals Soul Calibur, Marvel vs. Capcom 2, Crazy Taxi, PowerStone en House of the Dead 2. Uit dat idee van een spel waarbij je een muntje inwerpt en je meteen kan knallen, ontstonden ook coole nieuwe ideeën zoals Jet Grind Radio, waarin je skate, tagt en de politie moet mijden. Onder het genot van een soundtrack gemaakt door Jurassic 5 (heerlijk nineties) skate je door een wereld van tijdloze graphics.

Sega koesterde spellen die bijna maniakaal te noemen waren. Zo kwamen ze ook met Seamen, waarin je naar vissen met een mensengezicht kijkt, ze te eten geeft en met ze kletst met behulp van een speciale microfoon. Het is niet eens een spel, eerder een rare virtuele ervaring. Tegenwoordig bestaan zulke spellen nog steeds, maar ze worden meestal als 'indie' gezien, waardoor ze nooit groot succes boeken. De kloof tussen indiespellen en AAA-games is enorm.

Nog raarder, in de beste zin van het woord, was de toewijding van Sega aan concepten als Shenmue. Dat spel was erg ambitieus en ontwikkeld door Yu Suzuki, een van de succesvolste spelontwikkelaars van Sega. Op een gegeven moment werden de ambities iets te veel van het goede: het werd een doorgesnoven versie van een veel te ingewikkelde wereld met veel te veel details, waarin je personage zelf ook weer games kon spelen.

Shenmue moest het begin van een zestiendelig verhaal worden. Als een complexe verhaallijn niet jouw ding is, dan grijpt dit je misschien nog wel: tijdens het grootste gedeelte van disc vier ben je bezig als part-time heftruckchauffeur, waarbij je in shifts van acht uur werkt, maar ook gewoon wakker moet worden, de bus pakt, werkt – je kan helemaal niks skippen of vooruitspoelen – en dan kom je thuis om te slapen om de volgende dag weer verder te gaan. Als je virtuele leven nog saaier is dan je werkelijke leven, kun je je afvragen of het wel zin heeft om te gamen.

De bestseller van de Dreamcast, Sonic Adventure, wordt herinnerd als een goed spel, maar het kan beter gezien worden als het begin van het einde van de console. Sonic Adventure beloofde Sega's antwoord te zijn op Mario 64,en voor het eerst was Sonic in 3D. Het voldeed maar deels aan de verwachtingen: de levels waren snel, kleurrijk en weerspiegelden de lol van de voorgaande spellen, maar er waren helaas veel te veel bosdiertjes die mensendingen deden, en tussenfilmpjes.

We herinneren ook vaak de Dreamcast om de internetverbinding die mogelijk werd gemaakt door de ingebouwde 56k-modem. Die was zijn tijd ver vooruit, maar sloeg totaal niet aan. Ik kan wel beamen dat online spelen echt de shit was. Natuurlijk was het enigszins beperkt, maar online games als NFL 2K en Phantasy Star waren echt geweldig. Lekker internetten op je TV was ook een primeur in het jaar 2000. In dat korte tijdsbestek toen AOL al passé en breedband nog niet beschikbaar was, was SegaNet bij mij thuis de enige internetprovider.

Sinds 2000 zijn games enorm veel verder gekomen, maar sindsdien heeft geen enkel bedrijf naar mijn mening de originaliteit, rarigheid en het luchtige plezier van Sega weten na te bootsen. Als de wereld games als Shenmue en Seaman had omarmd, dan was het nu misschien minder schieten en explosies geweest wat de gamesklok slaat, en meer spelen met dolfijnen en zwaarlijvige aliens.Als Sega gewoon was doorgegaan met hun droomconsole en in 2006 een Dreamcast 2 had uitgebracht, en vervolgens een Dreamcast 3 in 2013, dan was er veel meer geld gestopt in knotsgekke ideeën die alleen Sega kan bedenken. Misschien hadden we dan, in plaats van simulatiespellen, echte games gehad.