Gratis drank en seks op het strand: mijn baantje bij een all-inclusive vakantieresort

Begin jaren negentig belandde ik bij toeval bij Club Med. Na een tijdje werd ik activiteitenbegeleider (wat in het Frans een "gentil organisateur" of "GO" wordt genoemd) voor het bedrijf, en dat deed ik zeven jaar lang. Mijn werk was om de gasten te vermaken door sportprogramma's en andere activiteiten aan hen aan te bieden. In tegenstelling tot wat je misschien denkt, was het alles behalve een makkelijke baan. Al moet ik als ik erop terugkijk wel toegeven dat het de beste jaren van mijn leven waren.

Het concept van de vakantiedorpen van Club Med werd na de Tweede Wereldoorlog bedacht – ergens in de jaren vijftig. De Club Méditerranée, ook wel bekend als Club Med, was een van de eerste hotelketens die in het idee van een all-inclusive vakantie investeerden. Het was de droom van elke vakantieganger: één grote open bar op een prachtig strand op een zonnige bestemming. De keten was zich terdege bewust van wat er kan gebeuren als je gratis drank combineert met zomerseks en bedacht een nieuw soort toerisme, dat voornamelijk draait om die twee bronnen van geluk.

Mijn verhaal begon in een bus in Marseille. Ik zat in de shuttlebus naar Vieux-Port, de oude haven, toen ik mijn neef in zag stappen. Ik had hem al bijna een jaar niet gezien. We praatten wat en hij vertelde dat hij als een GO werkte bij een Club Med ergens in Griekenland, en dat het – volgens hem – "de hemel op aarde" was.

De busrit duurde zo'n dertig minuten, waarin hij uitlegde wat zijn baan inhield – letten op toeristen als ze op excursie gingen en overdag strandactiviteiten organiseren, en shows geven om de gasten te vermaken in de avonden. Hij ging maar door over wat een leuke tijd hij daar wel niet had, en over alle meisje waarmee hij seks had gehad, en de hemelse stranden waar hij lag te bakken in de zon. Mijn neef had altijd de neiging gehad om te overdrijven, maar zijn verhaal leek gedetailleerd genoeg om waar te zijn. Als een derde van wat beschreef al waar was, dan wilde ik zelf ook wel aan de slag bij Club Med.

Om eerlijk te zijn ging het op dat moment niet zo lekker met me. Ik was 22 jaar en woonde nog steeds bij mijn ouders. Ik deed een opleiding tot sportleraar, en betaald krijgen om een beetje te sporten op een paradijselijk strand met vrolijke vakantiegangers in bikini leek me de beste manier om wat van mijn leven te maken. Ik had nog niet veel gereisd, en was nog nooit buiten Frankrijk geweest, dus vond ik het hoog tijd dat ik wat meer van de wereld zag. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat mijn neef gelijk had.

Een paar weken later was ik in Parijs voor een sollicitatie bij het hoofdkantoor van Club Med. Op de ochtend van de sollicitatie kreeg ik een presentatie te zien over de geschiedenis en activiteiten van het bedrijf – hun filosofie en regels. Ik zag hoe het eraan toeging in de vakantiedorpen, en kreeg te horen dat ik zes dagen per week zou moeten werken voor een salaris van achthonderd euro per maand. GO's kregen wel onderdak en eten van het bedrijf, dus dat salaris was meer dan genoeg. Het sollicitatiegesprek ging ook goed. De vragen die ze stelden waren behoorlijk simpel, en ik was blijkbaar ook lichamelijk sterk genoeg. Ik kreeg de baan.

Een week later vertrok ik naar Spanje.

De Spaanse kust is prachtig, en het resort was indrukwekkend. Het bestond uit één groot hoofdgebouw met een aantal bijgebouwen. Toen ik aankwam, kreeg ik mijn uniform en werd me een kamer toegewezen. Daarna ontmoette ik mijn nieuwe collega's: veel Belgen, wat Fransen en een paar Duitsers. Ik werd voorgesteld aan een paar GM's (gentils members – onze gasten), en daarna werd ik meegenomen naar de concertzaal om wat verplichte danspasjes te leren.

In elk dorp van Club Med horen de activiteitenbegeleiders elke avond een optreden te geven voor de gasten. Deze waardeloze optredens duren dertig tot veertig minuten en waren waarschijnlijk het enige onderdeel van het werk dat me minder leuk leek toen ik het contract tekende. Ik zei tegen mezelf dat ik me hier overheen moest zetten als ik meisjes wilde oppikken in de nachtclubs van hotels.

Een typische werkdag bij Club Med zag er als volgt uit: opstaan om negen uur 's ochtends, ontbijten, dagelijkse activiteiten voorbereiden, spelletjes en koffie, lunch, de sportevenementen voor 's avonds organiseren, meedoen met de avondshow en de dag eindigen door de nachtclub een paar uur onveilig te maken – en dat zes dagen per week. Het was intens. Als ik in een verstandige bui was, ging ik rond één uur 's nachts naar bed om genoeg slaap te krijgen voor de volgende dag. Maar meestal – zoals elke 22-jarige met een beetje zelfrespect – bleef ik tot diep in de nacht in de nachtclub en gebruikte ik mijn GO-status om meisjes te versieren en ze mee te nemen naar mijn hut.

Het was in deze tijd dat ik me realiseerde dat mannen en vrouwen gewoon neukmachines zijn – zeker als ze op vakantie zijn. Het is erg makkelijk om seks te hebben in Club Med: iedereen is op vakantie en de hele tijd dronken. Het is de definitie van seks om de seks. Daarbovenop komt nog het feit dat mensen de hele dag halfnaakt rondlopen in de zon, wat ieders bloed wat sneller doet [stromen].

Ik heb zo veel mensen seks zien hebben, vooral op het strand. Ik denk – voor mezelf dan – dat ik alle records heb verbroken in die zeven jaar daar: gemiddeld twee meisjes per week. Verspreid over zeven seizoenen komt dat neer op heel veel meisjes – ik denk zo'n 750 in totaal. Omdat alles gestandaardiseerd is bij Club Med – de outfits, salarissen, levensstijl – is de enige manier om jezelf met andere activiteitenbegeleiders te vergelijken door het aantal meisjes te tellen dat je mee hebt genomen naar je kamer.

Het leven bij Club Med heeft me nog iets anders geleerd: geluk is niet te koop. Ten eerste kun je er niks kopen met geld, omdat alles al bij de prijs is inbegrepen. Naarmate de tijd verstrijkt, realiseer je dat wanneer geld geen dagelijks ding is, iedereen zich oprecht vrijer begint te voelen.

Na een tijdje werd het moeilijk om het tempo van het werk bij te benen. Vanwege de prachtige omgeving wilde ik het meeste uit mijn vrije dagen halen, maar als ik niet aan het werk was, was ik vaak zo moe dat ik niet veel kon doen. Mijn bezigheden waren beperkt tot slapen, naar het zwembad gaan en op het strand hangen. Ik leerde weinig over de geschiedenis van de plekken waar de vakantiedorpen stonden.

Een vakantieleider blijft meestal vier tot zeven maanden op dezelfde plek, voordat hij naar een andere locatie gaat. Na Spanje ging ik naar Griekenland, en toen naar Turkije, de Bahama's en Senegal, voordat ik weer terugging naar Turkije.

Turkije in 1997 was de meest krankzinnige tijd van mijn leven. Het hotel waar ik werkte was in Bodrum, een soort Turks Saint-Tropez. De gasten waren erg vriendelijk, en in de avond wilde iedereen feesten. Ik kende na zes jaar werken in de sector alle verschillende soorten vakantiegangers; ik wist hoe ik de kinderen overdag moest vermaken en hoe ik 's avonds de vrijgezelle moeders moest inpakken. Ik gaf geluk aan twee generaties binnen een tijdsbestek van 24 uur. Ik bleef daar in totaal negen maanden.

Ondanks het feit dat ik mezelf niet volledig meer herken die ik toen deed, denk ik nog vaak aan de momenten dat ik een lach op het gezicht toverde van de gasten. Na zeven jaar als GO besloot ik om verder te kijken. Als je te lang in een bubbel leeft zoals bij Club Med, dan is het niet makkelijk om er daarna nog uit te komen. Ik was 29 en moest een vaste baan vinden. Toen ik een baan aangeboden kreeg in Parijs, hoefde ik er niet eens over na te denken.

De overstap naar een normaal leven was moeilijk, vooral omdat ik zeven jaar lang volledig voor Club Med had geleefd. Het kostte me tijd om te genezen van de GO-levensstijl en om wat stabiliteit te vinden. Ik heb sindsdien nooit meer een stap gezet in een Club Med.

Bezoek de website van Felix om meer van zijn werk te bekijken.