Deze foto’s vangen de vreemdheid van het doodgewone

Darin Mickey is fotograaf en docent aan het International Center of Photography in New York. Zijn werk wordt over de hele wereld tentoongesteld en werd onder meer gepubliceerd in het New York Times Magazine en het Washington Post Magazine. Zijn foto’s zijn ook onderdeel van de vaste collecties van het Brooklyn Museum en het Museet for Fotokunst in Denemarken. Zijn meest recente boek, Death Takes a Holiday, gaat over oude platenzaken in het noordoosten van de Verenigde Staten.

Mickeys foto’s vangen normale dingen op een vreemde manier. Hij zegt dat hij “net zo lang naar dingen kijkt die we voor lief nemen” tot hij “iets anders ziet.”

VICE: Welke impact heeft wonen in New York op je werk?
Darin Mickey: Ik kom oorspronkelijk uit Kansas City, maar ik woon al 24 jaar in New York. Hier wonen en omgaan met de mensen in een stedelijke omgeving vormt mijn perspectief als mens. Dat zie je misschien niet heel duidelijk terug in de inhoud en context van mijn foto’s. Ik hou ervan om foto’s te maken in andere staten en landen. Op de foto’s die ik in New York maak, kun je vaak niet echt zien waar ze zijn gemaakt. Op financieel gebied heeft hier wonen wel impact op mijn werk. Het is hier namelijk zo duur om te wonen dat ik geen studioruimte kan betalen. Ik druk mijn foto’s nu op kleiner formaat af dan vroeger.

Hoe ben je begonnen met fotografie?
Op de middelbare school hield ik van skateboarden en punk. De foto’s die ik in Trasher en Maximumrocknroll zag zorgden ervoor dat ik de dingen door een camera wilde zien. Mijn fotografiedocent had ook een hele goede smaak. Ze gaf me boeken van Diane Arbus, Birney Imes, Helen Levitt. Toen ik dat werk zag, in het relatief afgelegen Kansas, ging er een wereld voor me open.

Wat is voor jou een reden om je camera op te pakken?
Nieuwsgierigheid, twijfel en de zoektocht naar vragen met onmogelijke antwoorden.

Waar werk je momenteel aan?
Ik heb vorig jaar een boek gemaakt, Death Takes a Holiday, dat focust op obscure platenzaken in het noordoosten van de VS en de mensen die er komen. Ik heb ook best veel gefotografeerd in Japan. Mijn vrouw komt ervandaan en we gaan er zo vaak mogelijk naartoe. Ik kom er nu al tien jaar, maar pas sinds kort lukt het me om er foto’s te maken die verder kijken dan de oppervlakte. Ik maak ook foto’s die niet per se gebonden zijn aan specifieke projecten, van dingen die ik raadselachtig vind. Die stop ik dan in een doos, tot een later moment waarop ik ze in een ander licht kan zien.

Hoe zou jij je werk omschrijven aan een kind?
Als heel erg lang naar je duim staren tot-ie een beetje raar wordt. Doordringend naar dingen die we voor lief nemen kijken, tot je iets anders ziet.

Kun je rondkomen van je werk?
De afgelopen twintig jaar kon ik gelukkig leven van dingen gerelateerd aan fotografie – al was het niet altijd een vetpot. Van de jaren negentig tot halverwege de jaren nul werkte ik als freelancer, ik maakte analoge kleurenprints. Ik maakte afdrukken voor tentoonstellingen van mensen wiens werk ik bewonder, zoals P.L. DiCorcia, Roni Horn, Justine Kurland. Doordat ik het werk van anderen moest interpreteren in de donkere kamer, en hun verschillende aanpakken bestudeerde, leerde ik een heleboel. Ik maakte ook foto’s voor tijdschriften. Dat vond ik altijd leuk om te doen. Verder geef ik fotografieles sinds 2001. Lesgeven houdt me scherp en dwingt me om mijn standpunten te evalueren. Het beïnvloedt mijn eigen werk. Als ik studenten vertel dat ze risico’s moeten nemen in hun werk en dat ze moeten leren van hun fouten, herinner ik mezelf eraan dat ik dat ook moet blijven doen.

Kun je de foto laten zien waar je het meest om bekend staat?
Ik denk niet dat ik die heb. Of anders heeft niemand het me verteld. Ik durf wel te stellen dat geen van mijn foto’s iconisch is.

Wat vind je frustrerend aan fotografie?
Veel dingen die frustrerend zijn aan fotografie zijn ook de dingen die het een interessant medium maken om mee te werken. Het feit dat fotografie informatie vaak gefragmenteerd overbrengt, maar toch begrijpelijk is, vind ik erg bijzonder.

Kun je vertellen hoe je te werk gaat?
Dat verschilt. Het kan zijn dat ik door een straat loop waar ik al honderd keer ben geweest, of juist naar een plek ga waar ik nog nooit ben geweest. Soms ontmoet ik mensen heel kort en vraag ik of ik ze mag fotograferen, of ik keer vaak terug om ze herhaaldelijk te portretteren. Ik forceer mezelf wel altijd om eropuit te gaan om werk te maken. Ik kan niet zomaar gaan zitten wachten tot ik geïnspireerd raak. Ik raak te gemakkelijk afgeleid door andere dingen.

Hoe bouw je een relatie op met de mensen die je fotografeert?
Ook dat verschilt. Voor Death Takes a Holiday genoot ik ervan om rond te hangen met de mensen: oudere winkeleigenaren die al sinds de jaren zestig bezig waren, de obsessieve verzamelaars wiens passie soms op een ziekte leek. Ik vond het leuk om vragen te stellen en naar de verhalen van de mensen te luisteren. Hun verhalen hadden invloed op hoe ik dingen zag.

Wat vind je van online fotografie?
Ik vind het tof om willekeurige foto’s die ik met m’n telefoon maak te delen op Instagram. Het is leuk om te communiceren met mensen met kleine fotoseries die niet per se heel veel om het lijf hebben. Ik wil niet teveel tijd kwijt zijn aan social media, dus ik hou het bij Instagram, en ook daar probeer ik de tijd die ik eraan besteed te beperken. Ik heb onlangs een hoop werk van mijn website afgehaald en vervangen met links naar mijn boeken en muziekprojecten. Het interesseert me niet meer zo erg om een boel foto’s op internet te hebben, zodat het lijkt alsof ik veel werk maak, zeker niet als het werk nog evolueert. Ik heb niet echt een bepaalde aanpak om op te vallen op internet.

Waar ben je het meest trots op?
Het moment dat ik mijn vader een exemplaar overhandigde van mijn eerste boek, Stuff I Gotta Remember Not to Forget. Nadat hij erdoorheen had gekeken, zei hij: “Ja, nu snap ik het.”

Wat doe je als je niet aan het fotograferen bent?
Naast foto’s maak ik ook muziek. Ik speel gitaar sinds mijn tiende en ik ben er nog steeds dol op. Ik speel in een band, Soft Gang. We hebben afgelopen jaar ons debuutalbum uitgebracht op Sophomore Lounge Records, een tof labeltje dat door muzikanten wordt gerund.

Hoe denk je dat de toekomst van fotografie eruitziet?
Ik heb geen idee, en gezien de huidige situatie, met die enge oranje man in het Witte Huis, ben ik meer bezig met de toekomst van de mensheid dan met de toekomst van fotografie.

Zie hieronder meer werk van Mickey.