Een dagje meevliegen op de roze wolk van Khalid

Het is maandagmiddag en ik bevind me ergens in de krochten van het BBC-hoofdkantoor in Londen, samen met de piepjonge r&b-ster Khalid. Ik zie hem een bord kip aanvallen terwijl hij zijn Amerikaanse blikje Sprite drinkt. Die heeft hij speciaal meegenomen vanuit zijn thuisland, omdat het in het Verenigd Koninkrijk zo anders smaakt. "Hier heeft het minder suiker, om eerlijk te zijn." Hij heeft een van die dagen waarop hij van hot naar her moet rennen, nog steeds genietend van het succes van zijn prachtige debuutalbum: American Teen. Het was op z'n zachtst gezegd een druk jaar voor de artiest. De negentienjarige uit El Paso, Texas is inmiddels platina gegaan, werd genomineerd voor een BET Award en gaat op een Europese tour met collega-tiener Lorde. Nu is hij in Engeland om het publiek wakker te schudden en zijn muziek te laten horen.

Bij onze ontmoeting arriveert Khalid, gevolgd door zijn entourage: zijn oudere zus/manager/beste vriendin, een vertegenwoordiger van zijn label, zijn pr-manager, zijn band en zijn beste maatje. Terwijl hij zijn kip van Nando's eet, gaat Khalid diep in op de deugden van donker vlees (kippenvleugels en -dijtjes) versus wit vlees (kippenborst). Het lijkt alsof hij de rol van het jongere broertje in de groep op zich neemt, maar wanneer hij zijn band ziet in de studio, komt hij tot zichzelf. Hij dolt met zijn team en is speels, maar heeft ook de leiding en geeft gaandeweg aanwijzingen. Na de opnames van Location en Lost, zitten we weer in de auto naar Oost-Londen, waar Khalid moet optreden bij een Apple Music-evenement.

Wanneer je tijd met Khalil doorbrengt merk je dat hij ontzettend veel artistiek gevoel heeft, maar ook dat hij volledig vertrouwt op zijn eigen karakter. Iemand die overal voor openstaat en bereid is om zijn privileges met anderen te delen. Wanneer ik later de beelden van zijn show terugkijk, kan ik de warmte die het publiek naar hem uitstraalt bijna voelen. We praten over jeugd en liefde, en ik vertrek met een gevoel alsof ik uitgebreid gemasseerd ben. Ik voel me lichter, alsof iemand de knopen uit mijn rugspieren heeft gebeukt en mij heeft achtergelaten met een ongelooflijk positieve blik op het leven.

Noisey: Hey Khalid, snap jij hoe het allemaal zo snel heeft kunnen gaan met jouw carrière?
Khalid: Ik was er totaal niet op voorbereid. Alles is zo snel gegaan, maar ik vind het heerlijk om momenten van elkaar te scheiden. Daar focus ik me nu op. Eerst ga ik deze taak doen, en ik ben op naar de volgende als die klaar is. Het is leuk, het voelt bijna als een spelletje.

Je begint Another Sad Love Song door te zeggen dat je niet goed met emoties kan omgaan, maar je album klinkt toch heel open. Is het makkelijker om kwetsbaar te zijn als artiest dan in het echte leven?
Ik heb het in dat nummer over mijn vroegere zelf, hoe ik dacht dat ik niet goed was in het laten zien van mijn emoties, maar ik had het ook nog niet geprobeerd. Het kostte wat tijd voor mij om expressief te worden met mijn emoties, maar het lukte veel beter toen ik erover begon te schrijven. Ik hield alles binnen omdat ik dacht dat niemand er iets om zou geven. Maar alles veranderde toen ik dat eruit had gegooid en dacht: ik geef om mezelf. Toen kon ik al die energie loslaten en me concentreren op mijn doel.

Waarom speelt de leeftijd 18 als zo'n cruciale rol op je album, in plaats van bijvoorbeeld 13 of 16?
Ik denk dat de samenleving veel invloed heeft op hoe we die leeftijd zien. In sommige huishoudens is 18 de leeftijd waarop je op eigen benen moet gaan staan en ik vind dat eigenlijk heel jong. Ik ben nog maar net 19, en ik weet nog dat ik me erg onvolwassen voelde toen ik 18 was, ik was er niet klaar voor. Een deel van mij zou willen dat die leeftijd opgeschoven wordt. Tegelijkertijd is het ook een leuk jaar, een van de beste jaren die ik in mijn leven heb gehad. Ik denk dat 18 en 21 dé jaren zijn. Op je 21 e mag je drinken. 18 is de leeftijd waarop je een hoop andere dingen krijgt. Bij ons is 21 een tweede omslagpunt. Maar ik ga nooit een nummer schrijven dat 21 heet, want dat wordt nooit zo leuk als 18 zijn.

Maar dat weet je niet, je bent er nog niet.
Nou, haha. Toen ik 18 was begon mijn carrière, dus ik zal altijd associaties hebben met die leeftijd. Daarnaast is het ook cool dat mensen naar je muziek luisteren en zeggen: ''Wow, ben je pas 18?'' Yep, ik ben 18.

Hoe voelt het om in deze tijd een Amerikaanse tiener te zijn?
Ik heb het idee dat veel van ons ontmoedigd zijn door onze politieke situatie, maar we hebben de mogelijkheid om die in de toekomst te veranderen. Zonder dat we het ons realiseerden is er een beslissing gemaakt die invloed heeft op ons allemaal. Niet alleen de jeugd gaf er te weinig om, zelfs oudere mensen namen het minder serieus dan dat ze hadden gemoeten. Ik denk dat alles beter wordt wanneer we kunnen zeggen: "Ik kan deze berg verplaatsen als ik dat wil."

Betrokkenheid is de sleutel. De jeugd leert nu meer betrokken te zijn zodat zo'n beslissing in de toekomst niet meer gemaakt wordt. Als dat zo is, bedenk dan eens hoe het er over twintig jaar aan toe gaat. Alles is dan in handen van jongere mensen omdat ze zich hebben gerealiseerd dat het mogelijk is. Wanneer je een lange tijd te horen krijgt dat je geen macht hebt, begin je daarin te geloven, maar eigenlijk is het allemaal bullshit.

Waren jouw tienerjaren zoals je ze als kind had voorgesteld?
Toen ik opgroeide keek ik naar films en dacht ik dat er maar één manier was om tiener te zijn, en dat er maar één type middelbare school was. Mijn middelbare school bevond zich in een klein stadje, dus je had inderdaad de sporters, de populaire types en de cheerleaders. Toch waren het de theatermensen en muzikanten die cool waren op mijn school. Iedereen wilde met ze hangen omdat ze zich op hun eigen manier uitdrukten. Ik was een typisch theaterkind en werd benoemd tot prins van het schoolfeest tijdens mijn eerste jaar. Toen verhuisde ik naar El Paso in Texas en was ik de nieuweling op een school. Daar werd ik benoemd tot koning van het schoolfeest.

Dat gaf vast inspiratie voor je nummer American Teen. Ben je er nu nog net zo trots op dat je een Amerikaanse tiener bent als toen je die tekst schreef?
Ik schreef die tekst voor de verkiezingen, dat is het gekke. Het kwam pas na de verkiezingen uit en werd toen slecht ontvangen. Ik raakte ontmoedigd en vroeg mezelf af: wat bedoelde ik toen ik dit zei? Ik zou mezelf niet zijn als ik geen Amerikaan was. Net zoals dat jij jezelf niet zou zijn als je niet uit jouw land kwam. Er zijn veel aspecten die me maken tot wie ik ben: ik ben een Afro-Amerikaanse tiener, ik ben een kind uit een militair gezin, ik ben een muziekkind – dit zijn allemaal verschillende dingen waar ik trots op ben. Dus ja, ik ben een trotse Amerikaan, tot zekere hoogte. Ik ben nu wat minder trots dan toen ik het schreef, maar destijds was dat anders. We hadden Obama, we waren goed! Toen gebeurde alles en ik twijfelde of ik het nummer wel uit moest brengen. Het antwoord was: toch wel. Ik bracht het nummer alsnog uit want ik ben er nog steeds trots op dat ik ben wie ik ben.

Thanks, Khalid.

(Alle foto's door Jordan Curtis Hughes)